หลังเข้ามาในพระราชวังสองวัน เฉินเสียนมิได้ออกไปจากพระตำหนักไท่เหอครึ่งก้าวเลย ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิมีพระราชโองการ บนพระราชองค์การประกาศให้โลกรู้ว่า องค์หญิงจิ้งเสียนกับราชบุตรเขยนิสัยเข้ากันยาก ทั้งสองได้หย่าร้างกัน

หน้าขององค์จักรพรรดิหรือฉินหรูเหลียงนั้นเฉินเสียนล้วนไม่ได้พบเจอ หลังจากที่ฉินหรูเหลียงได้รับพระราชโองการนี้แล้ว ได้มีนางกำนัลมาแจ้งให้เธอทราบ

พระราชโองการคือหนังสือการหย่าร้าง ไม่มีสิ่งใดเป็นทางการเท่าอันนั้นแล้ว

พระราชโองการว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอกับฉินหรูเหลียงได้ขาดจากการเป็นสามีภรรยากันแล้ว ต่างฝ่ายต่างล้วนมีอิสระ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โลกภายนอกก็ไม่ได้รู้สึกว่าการที่เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงแยกกันอยู่สองที่มีอะไรแล้ว ถึงอย่างไรเรื่องที่เมื่อก่อนพวกเขาทะเลาะเบาะแว้งถึงขั้นลงไม้ลงมือข้างถนนก็เคยบอกต่อกันอย่างอึกทึกคึกโครม ในใจท่านราชบุตรเขยมีหญิงที่รักอีกคนทั้งเมืองหลวงล้วนรู้เรื่องนี้

ยากที่จะเข้ากันเช่นนี้ จนถึงตอนสุดท้ายก็พูดแยกย้ายกันดีๆ และก็ไม่เสียหลายที่เป็นผลสุดท้ายที่ดี

หลังจากหย่าร้างกันแล้ว เฉินเสียนเป็นองค์หญิง ก็สามารถเข้ามาอยู่ในพระราชวังกับเจ้าน่องน้อยได้เลย

ครั้งนี้องค์จักรพรรดิไม่ได้สั่งคนไปที่จวนฉินอ่านพระราชโองการให้ประชาชนที่มาชุมนุมได้ยิน แต่กลับประกาศให้ฉินหรูเหลียงเข้ามาในพระราชวัง

เวลานั้นเขาคุกเข่าบนพื้น รอหลังจากอ่านพระราชโองการเสร็จ จำใจต้องเอามือทั้งสองข้างรองรับพระราชโองการ ขนาดหน้าของเฉินเสียนเขายังไม่ได้พบเจอ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

มีลางสังหรณ์ใจนานแล้ว ในที่สุดก็มาและมาไวกว่าที่จิตนาการไว้

ฉินหรูเหลียงคิด หากไม่ช้าก็เร็วเขากับเฉินเสียนนั้นบุพเพสันนิวาสสิ้นสุดลงละก็ องค์จักรพรรดิมอบพระราชโองการการหย่าร้าง มันดีกว่าเฉินเสียนเขียนหนังสือการหย่าร้างด้วยตัวเองมาก

องค์จักรพรรดิเดินลงมาจากบัลลังก์มังกร มาตรงหน้าของฉินหรูเหลียง ยืนตระหง่านชั่วประเดี๋ยวเดียว แล้วกล่าวขึ้นว่า “ฉินหรูเหลียง มิใช่ว่าข้าไร้ความปราณี กลับเป็นเจ้าที่รังสรรค์เช่นนี้”

ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเดิมควรเป็นขุนนางของพระองค์ สามารถใช้เขาได้ทุกอย่าง น่าเสียดายที่ขุนนางผู้นี้ดื้อรั้นไม่มั่นคง

วิธีทรมานคนทรยศถึงที่สุดไม่ใช่การที่ทำให้เขาตายทันที แต่กลับเป็นการที่ทำให้เขารับรู้ความเจ็บปวดที่สูญเสียเหมือนกัน สุดท้ายตายก็ตาไม่หลับ

ฉินหรูเหลียงฟังองค์จักรพรรดิพูดคำพูดเหล่านี้ หากเป็นแต่ก่อนยังมีการไม่ยอมบ้าง ตอนนี้ครึ่งหนึ่งก็ล้วนไม่มีแล้ว

เขาสงบอย่างมาก ชัดเจนความจิตใจคับแคบขององค์จักรพรรดิน่าขบขันอย่างนี้ อยู่ต่อหน้าเขาก็เหมือนกับคนบ้า

เขารักเฉินเสียนมาก ไม่อยากให้เธอได้รับอันตราย แต่ก่อนกลับมาเมืองหลวง เขาไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดกับต้าฉู่ไม่ได้ทำผิดต่อองค์จักรพรรดิเลย

เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้กระทำผิดต่อผู้อื่น

เป็นองค์จักรพรรดิที่นำเขาใช้เป็นประโยชน์ ไม่มีประโยชน์ก็ละทิ้ง ต้องการบีบบังคับเขาเป็นคนไร้ความรู้สึกวางแผนลอบสังหารภรรยาตัวเอง มิตรภาพที่สนามรบสงครามอะไรกัน จนถึงตอนสุดท้ายก็เป็นเพียงผลักดันผลประโยชน์

ฉินหรูเหลียงไม่เอื้อนเอ่ย หมอบอยู่ที่พื้นด้วยท่าทีระมัดระวัง

องค์จักรพรรดิพูดมากมายเช่นนี้ ก็ไม่เห็นเขามีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร พระองค์ก็ไม่สามารถที่จะมีปฏิกิริยาอะไร ยิ่งรู้สึกไร้เรื่องสนุกอย่างมาก กล่าวขึ้นว่า “เจ้าออกไปเถิด”

เรื่องการหย่าร้างองค์จักรพรรดิเพียงแค่สั่งขันทีมาบอกที่พระตำหนักไท่เหอ ก่อนเหตุการณ์นี้ก็ไม่ได้มีการถามเฉินเสียนเลย และทั้งสองคนยิ่งไม่มีโอกาสได้พบหน้ากัน

หลังจากที่ขันทีบอกเรียบร้อยแล้ว กล่าวเสียงแหลมว่า “ตั้งแต่วันนี้องค์หญิงจิ้งเสียนไม่มีท่านราชบุตรเขยอีกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปองค์หญิงก็พักในพระตำหนักไท่เหอนี่เถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนคิด อย่างนี้ก็ดี

เฉินเสียนเดินจูงเจ้าน่องน้อยเดินเล่นที่ใต้ระเบียงทางเดินด้วยสีหน้าเรียบเฉย การเดินของเจ้าน่องน้อยยิ่งชำนาญมากขึ้นเรื่อยๆ

อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยเฝ้าดูอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล อวี้เยี่ยนเสียใจกับเรื่องนี้ ข้างกายของเฉินเสียนขาดคนที่ดีกับเธอจริงๆไปแล้วหนึ่งคน