เจ้าน่องน้อยดึงดันวิ่งไปด้านหน้าระยะหนึ่ง ฝีเท้าสุด สุดท้ายได้ล้มลงบนพื้น

เขาเงยศีรษะขึ้น แววตามีความชื้นแทรกซึมมองเงาร่างที่กำลังใกล้จะเลือนหายไปจากทางเล็กที่ป่าต้นสนแล้ว

เจ้าน่องน้อยอ้าปาก กล่าวว่า “อ้อแอ้”เหมือนเรียกเขาให้หยุด

เสี่ยวเฮอมองตามไป ชะงักงัน นี่ถึงได้พบว่าด้านหน้าที่อยู่ใต้ต้นสนนั้นที่แท้ยังมีคนผู้หนึ่งอยู่

นางเข้าใจทันที เจ้าน่องน้อยต้องเห็นมีคนเดินผ่านฝั่งตรงข้ามพระตำหนักเป็นแน่ ให้เขาชำเลืองมองไป เพราะฉะนั้นตลอดเส้นทางถึงได้ตามอย่างไม่ละทิ้ง

มองภาพด้านหลังนั้น ราวกับเป็นขุนนางท่านไหนที่ถูกเจ้านายเรียกเข้าพบ

เพราะว่าเขาสวมใส่ชุดเครื่องแบบขุนนาง บนปลายเสื้อที่เลือนรางเป็นลวดลายนกกระเรียน รองเท้าสีดำ เดินเหยียบย่ำบนหิมะโดยไร้เสียง มือทั้งสองข้างห้อยอยู่ในแขนเสื้อ เลือนรางสลัวๆแต่ขาวสะอาดเป็นอย่างมาก ทำให้คนรู้สึกได้ว่าสะอาดเรียบร้อย สูงชะลูดสง่าดูดี

เสี่ยวเฮอไม่เคยเห็นขุนนางท่านไหนที่สวมใส่ชุดเครื่องแบบขุนนางได้หล่อเหลาเช่นนี้ แม้ว่านางไม่เคยเจอใต้เท้าหลายท่านในราชสำนักเลย

แต่ราวกับนางสามารถเข้าใจได้ เหตุใดเจ้าน่องน้อยต้องตามเขาไป หล่อเหลาอย่างนี้ใครไม่อยากดูให้มากหน่อยล่ะ

เพราะว่าเสียงเรียกของเจ้าน่องน้อย เดิมฝีเท้าที่ก้าวเดินไปข้างหน้าของเขาหยุดลงทันที ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! สีหน้าราบเรียบ

ตาดวงเล็กยาวคู่นั้น ลึกซึ้งและเงียบสงบไกลๆ

เขามองเจ้าน่องน้อย และหลังจากนั้นอยู่ที่พื้นที่ป่าไม้แล้วกล่าวกับเสี่ยวเฮอว่า “อากาศหนาวเหน็บ พาเขากลับไปเถิด”

เจ้าน่องน้อยปีนป่ายขึ้นมาได้ก็อยากจะตามไป เสี่ยวเฮอที่ชะงักงันได้สติกลับมา รีบอุ้มเจ้าน่องน้อยขึ้น คำนับคารวะอย่างลวกๆ แล้วกล่าวขึ้นว่า “บ่าวจะพาท่านชายน้อยกลับไปแล้วเจ้าค่ะ”

เจ้าน่องน้อยคว่ำหน้าอยู่บนไหล่ของเสี่ยวเฮอ มองเขาโดยตลอด ห่างไกลจากเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

กลับมาถึงพระตำหนักไท่เหอ เฉินเสียนกำลังจะพาอวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยออกตามหาคน

เสี่ยวเฮอน่าจะเข้าใจผิดแล้ว เจ้าน่องน้อยวิ่งออกไปตามเพียงลำพังนั้นไม่ใช่ซูเจ๋อ เพราะว่าตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่เห็นซูเจ๋อเดินผ่านฝั่งตรงข้ามเลย

ทุกวันผู้ที่เดินผ่านฝั่งตรงข้ามจำนวนน้อยบางตา นอกจากพระราชบุตรและองค์หญิงเข้าเรียนเลิกเรียนแล้ว บางครั้งก็มีเพียงนางกำนัลไม่กี่คน

แต่หากผู้ที่เจ้าน่องน้อยตามไปนั้นไม่ใช่ซูเจ๋อ ในพระราชวังนี้ยังมีผู้ใดที่สามารถทำให้เขาชื่นชอบเช่นนี้ล่ะ?

ตอนที่เฉินเสียนกำลังเตรียมตัวจะละทิ้งปล่อยวาง ทันใดนั้นเจ้าน่องน้อยที่ฉลาดหลักแหลมได้ปีนป่ายขึ้น ตั้งการวิ่งออกไปด้านนอกพระตำหนักไท่เหออีกครั้ง

เฉินเสียนมือไวดึงที่ปกเสื้อเขา แล้วอุ้มเขาขึ้นมา

เจ้าน่องน้อยโอบกอดที่คอของเฉินเสียน ครั้งแรกที่ชี้ไปทางฝั่งตรงข้ามแล้วกล่าวออกมาอย่างชัดเจนว่า “ท่านแม่ ตามไป”

เฉินเสียนเปิดเปลือกตาเงยมอง มองผ่านต้นไม้ที่ขึ้นริมน้ำหลายต้น เป็นเช่นนั้นจริงมองที่ฝั่งตรงข้ามมีคนกำลังเดินผ่านอย่างช้าๆ

เขาสวมใส่เครื่องแบบขุนนาง ราวกับออกมาจากพระตำหนักของพระราชบุตรพระองค์ไหน ต้องการกลับโรงเรียนไท่จำเป็นต้องเดินผ่านที่นี่

เฉินเสียนมองหน้าเขาไม่ชัดเจน แต่ทว่ามองรู้ว่าเป็นเขา เขาเดินอย่างสุขุม กิริยาท่าทางเหมือนทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่สวยงาม นอกจากซูเจ๋อ ยังจะมีใครเล่า

เฉินเสียนมองเขาได้แค่ไกลๆ ไม่สามารถส่งเสียงเรียกเขา เขาไม่เคยหยุดอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม และก็ไม่เคยเอียงศีรษะหันกลับมามองเลย

เฉินเสียนไม่รู้ เขารู้หรือไม่ว่าเฉินเสียนกับเจ้าน่องน้อยมองเขาอยู่ฝั่งตรงข้าม

เธอไม่รู้ บาดแผลของเขาดีแค่ไหนแล้ว เร็วขนาดนี้ก็เข้ามาในพระราชวังดำรงตำแหน่งสอนตำราแล้ว ร่างกายของเขาจะแบกภาระมากขึ้นหรือไม่นะ

เฉินเสียนมองเขาที่เดินไปไกลโดยตลอด

เจ้าน่องน้อยไม่ยอม เริ่มมุ่งมาดที่จะลงไปตามเขา แน่นอนว่าเฉินเสียนไม่มีทางผ่อนคลายมือให้เขาลงพื้นได้ เขาออกแรงบิดอยู่ในอ้อมกอดเฉินเสียนจนกลายเป็นเกลียว

เวลาต่อมาเฉินเสียนคุมขังร่างแน่งน้อยของเจ้าน่องน้อยไว้ ก้มศีรษะลงยักคิ้วใส่แล้วกล่าวพูดกับเขาอย่างแผ่วเบาว่า“เจ้าชอบเขาเช่นนั้นเลยหรือ?อนาคตแม่จับเขานำมาเป็นท่านพ่อของเจ้าก็ได้แล้ว”

เจ้าน่องน้อยราวกับจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ แต่ในที่สุดก็สงบลง

เสี่ยวเฮออยู่ไม่สุข มีนางอยู่ เฉินเสียนอยู่ในพระตำหนักไท่เหอก็สามารถรู้เรื่องราวด้านนอกได้ไม่น้อยเลย

เสี่ยวเฮอวิ่งกระหืดกระหอบด้วยความดีอกดีใจมากล่าวกับเฉินเสียนว่า“องค์หญิง บ่าวไปถามมาแล้วเพคะ เหมือนกับว่าบัณฑิตผู้นั้น เป็นบัณฑิตในโรงเรียนไท่จริงๆเพคะ ไม่กี่วันมานี้องค์ชายใหญ่ติดเชื้อเป็นโรคที่เกิดจากลมหนาว แต่การเรียนไม่สามารถเกียจคร้านได้ บัณฑิตกับราชครูสองท่านหมุนเวียนกันไปในพระตำหนักขององค์ชายใหญ่เพื่อสอนตำรา เพราะฉะนั้นถึงได้เดินผ่านฝั่งตรงข้าม ท่านชายน้อยอาจจะเป็นผู้ที่ชอบร่ำเรียนโดยกำเนิดจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะตามผู้ที่มีความสามารถเป็นพิเศษไม่หยุดเลยเพคะ”

เฉินเสียนฟังแล้วรู้สึกตลกขบขัน