แม่นมซุยกล่าวอีกว่า “แม้ว่าองค์หญิงจะไม่สะดวกพบเจอใต้เท้า แต่ถึงอย่างไรเจ้าน่องน้อยไม่ถึงขนาดว่าไม่สะดวกนะเพคะ ให้เจ้าน่องน้อยใกล้ชิดกับใต้เท้ามากๆถึงอย่างไรมันก็เป็นประโยชน์ เพียงแค่องค์หญิงไม่ออกหน้าก็พอแล้ว แม้องค์จักรพรรดิจะจ้องมองอย่างเข้มงวดอีก ก็ไม่สามารถหาความผิดพลาดอะไรเจอได้ รอตอนที่เจ้าน่องน้อยเลิกเรียน บางเวลาที่องค์หญิงว่าไปรับเจ้าน่องน้อย ยังจะสามารถพบเจอหน้าใต้เท้าได้บ้างเพคะ”

เฉินเสียนยิ้ม ระหว่างคิ้วปรากฏการป่วยเป็นไข้ใจ กล่าวว่า “เอ้อร์เหนียง เจ้าเกือบจะพูดโน้มน้าวจนข้าเห็นด้วยแล้ว แต่ข้ากับเขาพบกันในพระราชวัง ไม่เหมาะสมหรอก”

“ไม่ได้ทำเรื่องที่ออกนอกกรอบ องค์หญิงเพียงแค่ไปรับเจ้าน่องน้อยกลับมา มีสิ่งใดไม่เหมาะสมเพคะ? อีกทั้งแต่ก่อนใต้เท้าก็เป็นราชครูขององค์หญิงด้วย พบเจอแล้วทักทายกับเป็นตามหลักธรรมทำนองคลองธรรม เมื่อก่อนไม่ได้อยู่สถานที่เดียวกัน องค์หญิงไม่พบเจอใต้เท้าก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว แต่วันนี้อยู่ในพระราชวัง หากองค์หญิงหลบเลี่ยงอีกก็ดูเหมือนสุดความสามารถแล้วแหละเพคะ”

แม่นมซุยยังกล่าวว่า “ในเมื่อองค์จักรพรรดิกักบริเวณองค์หญิงอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้กักเต็มที่อย่างถึงที่สุด สู้ไม่ได้กับการถือโอกาสทำอย่างสง่าผ่าเผยไปเลยนะเพคะ ควรจะทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้นเพคะ”

เฉินเสียนวางตำราลง นวดคลึงหัวคิ้ว แล้วกล่าวว่า “ที่จริงก็ดึกแล้ว เอ้อร์เหนียงไปนอนเถิด”

วันต่อมา เจ้าน่องน้อยหยอกล้อจระเข้อยู่ริมทะเลสาบ นี่เหมือนกับกลายเป็นเรื่องหนึ่งที่เขาต้องมาทำเป็นขั้นตอนทุกวันเลย

เพราะว่าพระตำหนักไท่เหอเล็กเกินไปแล้วก็น่าเบื่อเกินไปจริงๆ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เธอก้มศีรษะลูบไล้ขลุ่ยไม้ไผ่ที่อยู่ระหว่างเอว หยิบมันออกมนำมาเล่นในมือ

ขลุ่ยไม้ไผ่นี้วันเดียวเธอก็ไม่เคยทำตกหล่นทิ้งไว้เลย ทุกวันล้วนนำมาห้อยไว้ที่เอว

เฉินเสียนจำได้ตอนที่ราชนิเวศน์เย่เหลียงเคยได้ฟังซูเจ๋อพูดว่า ความหมายแรกเริ่มที่มอบขลุ่ยไม้ไผ่นี้ให้กับเธอคือหวังว่าจะสามารถได้ยินเธอเป่ามัน

เธอแปะห้อยไว้ที่ตัวมาโดยตลอด แต่ทว่าไม่เคยหยิบมันออกมาเป่าเลย

หากตอนนี้เธอเป่าขึ้น ไม่รู้ว่าซูเจ๋อจะได้ยินหรือไม่

เฉินเสียนหยิบขลุ่ยไม้ไผ่วางไว้ที่ริมฝีปาก เป่ามันขึ้นมาอย่างเอ้อระเหย

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ตอนที่ผู้เลี้ยงมาป้อนอาหาร พบว่าจระเข้กลุ่มนี้ได้ถูกทำให้เกิดความสนใจด้วยของอร่อย ทุกๆตัวเดิมที่อ่อนโยนพอพบเจอเรื่องราวก็แสดงโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา กวนจนมีพละกำลังกล้าหาญเก่งกาจเป็นอย่างมาก ตอนที่เข้มงวดเด็ดขาดตำหนิติเตือนผู้เลี้ยงให้อาหารให้จนเหมือนตระหนี่

ผู้เลี้ยงรู้สึกกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก ก่อนหน้าจระเข้กลุ่มนี้ตอนที่พบเจอเขาโอนอ่อนผ่อนตามเชื่อฟังมาก เหตุใดตอนนี้คล้ายดั่งว่าทุกๆตัวแทบอยากจะฉีกเขา

แต่เขาก็ไม่ได้เป็นกังวลใจ จระเข้ดุร้าย ทะเลสาบห่างกับบนฝั่งสูงมาก ถึงอย่างไรพวกมันก็ไม่สามารถปีนป่ายมาจนถึงบนฝั่งหรอก

หลังจากที่เจ้าน่องน้อยไร้ความสนุกสนานแล้ว สิ่งที่อยากทำที่สุดคือวิ่งออกไปสะพานไม้ ตามเหล่าพระราชบุตรกับองค์หญิงไปที่โรงเรียนไท่ และก็ต้องการประโสมโรงเล่นด้วยกันที่นั่น

ตอนแรกมีคนเฝ้ามองเขาไม่ห่างแม้สักก้าว เมื่อเห็นว่าเขามีแนวโน้มที่จะวิ่ง ก็รีบดึงลากกลับมา

เสี่ยวเฮอใจไม่แข็งพอ กล่าวว่า “องค์หญิง ให้ท่านชายน้อยออกไปเล่นเถิดเพคะ บ่าวรับรองว่าจะดูให้ดีเพคะ”

เฉินเสียนมองเจ้าน่องน้อยที่มีท่าทางสงบ ใจคิดว่าตัวเองจิตใจเคลิบเคลิ้มหลงไหลซูเจ๋อก็ช่างเถิด เธอไม่รู้จริงๆว่าซูเจ๋อกรอกยาเสน่ห์อะไรให้เจ้าน่องน้อย

หรือว่าคืนวันนั้นที่ซูเจ๋อถลันเข้ามาในพระราชวังต้องการที่จะนำเจ้าน่องน้อยไป ตั้งแต่นั้นมาได้ผูกมิตรภาพอย่างลึกซึ้งแล้วหรือ?

ซูเจ๋อ คล้ายกับผู้ที่ปลอบโยนหยอกเด็กอยู่หรือ?

สุดท้ายเฉินเสียนประนีประนอม กล่าวขึ้นว่า “พาเขาไปเถิด จำไว้นะ อย่าให้เขาห่างจากขอบเขตการมองเห็นของเจ้า”

เสี่ยวเฮอดีใจอย่างมาก กล่าวว่า “บ่าวทราบแล้วเพคะ！”

ทันทีหลังจากนั้นเสี่ยวเฮอก็จูงเจ้าน่องน้อยไปเดินเล่นนอกพระตำหนักไท่เหอ พอออกมาจากพระตำหนักไท่เหอ ไม่จำเป็นต้องพูดมาก เจ้าน่องน้อยหนักแน่นมากมีทิศทางและมีจุดมุ่งหมายออกแรงลากเสี่ยวเฮอเดินไปที่โรงเรียนไท่

ครั้งนี้เฉินเสียนไม่ได้ขวาง อีกทั้งเป็นได้เพียงแค่เสี่ยวเฮอที่จะพาเจ้าน่องน้อยไปเดินเล่นได้ ไม่ว่าอย่างไรเป็นเธอหรือแม่นมซุย อวี้เยี่ยน ล้วนไม่เหมาะที่จะไปด้านนั้น

สามารถเข้าโรงเรียนไท่ได้หรือไม่ ต้องดูความสามารถของเจ้าน่องน้อยแล้ว

เจ้าน่องน้อยยึดมั่นไม่คลายความพยายามเดินมาถึงทางที่มีร่มไม้ใต้ต้นอู๋ถง เสียงท่องตำรานั้นยิ่งชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้นเรื่อยๆ โรงเรียนไท่อยู่ด้านหน้าไม่ไกล

เสี่ยวเฮอบ่นพูดมากกล่าวกับเจ้าน่องน้อยว่า “หลังจากที่พวกเราเข้าไปแล้วอย่าส่งเสียงกันนะ อยู่ที่ด้านหน้าฟังก็พอแล้ว อย่าคิดที่จะเข้าไปด้านในกัน หากรบกวนเหล่าพระราชบุตรกับองค์หญิงเรียนศึกษา ครั้งหน้าไม่มีโอกาสมากันแล้วนะ”

เจ้าน่องน้อยเดินไปด้านหน้าอย่างสงบ การก้าวเท้าขาสั้นๆของเขานั้น ก็ได้ก้าวเดินเข้าไปในประตูใหญ่ของโรงเรียนไท่