เฉินเสียนกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่ง “แม่กำลังสอนเจ้าตกปลายังไงล่ะ”

“ตกปลา” เจ้าน่องน้อยพูดตามอีกครั้งหนึ่ง

“แต่ว่าพวกเราไม่ได้ตกปลาธรรมดากันนะ พวกเราตกจระเข้”

มีเงาของจระเข้อยู่ริมทะเลสาบ ทันทีที่เนื้อของเฉินเสียนถูกหย่อนลงไป ก็ทำให้มันตื่นขึ้น

จระเข้ตัวหนึ่งลอยตัวอยู่บนผิวน้ำอย่างสงบ และเชือกของเฉินเสียนก็อยู่สูงจากระดับน้ำพอสมควร จระเข้ตัวนั้นจับจ้องไปที่กระดูกที่ผูกติดอยู่กับเชือกนั้น หลังจากนั้นมันก็กระโดดขึ้นเหนือน้ำและอ้าปากที่กว้างยาวเพื่อกินกระดูก

ในขณะที่จระเข้ตกลงไปในน้ำอีกครั้ง ปมบนเชือกก็ยึดเข้ากับฟันที่แหลมคมของมัน

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินเสียนจึงดึงเชือกขึ้นทันที

จระเข้ที่ติดอยู่นั้นตัวไม่ใหญ่มาก เธอกับแม่นมซุยสามารถดึงมันขึ้นมาได้โดยไม่ต้องใช้แรงและความพยายามมากนัก

เฉินเสียนพูดขณะที่กำลังดึงเชือกไว้ “เมื่อสัตว์กินเนื้ออย่างจระเข้ เมื่อกัดเหยื่อได้มันก็ยากที่จะปล่อยไป”

ไม่นาน จระเข้ก็ถูกดึงขึ้นฝั่ง พฤติกรรมที่อันตรายเช่นนี้ หากให้คนในวังใครสักคนเห็นเข้า คงต้องร้องไห้หาพ่อหาแม่กันแน่ ๆ

ปากของจระเข้ถูกล็อกไว้ ไม่สามารถเปิดได้ และมันกำลังนอนเปียกอยู่บนพื้น ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

และเป็นเพราะจระเข้ตัวนี้ไม่ได้มีจิตใจที่ระมัดระวังสองแม่ลูกคู่นี้ จึงทำให้เฉินเสียนจัดการมันได้อย่างง่าย

เฉินเสียนกล่าว “มัดมันไว้แบบนี้ก่อน รอให้พรุ่งนี้ใช้งานมันเสร็จค่อยปล่อยมันกลับไปที่เดิม”

ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนจึงลากจระเข้ตัวนี้กลับเข้าไปที่ห้อง และใช้อ่างขังมันเอาไว้

เขาไม่ได้มองตรงไปข้างหน้า และทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานจากนางกำนัลที่อยู่ข้างหลังเขา ตะโกนว่า “องค์ชายห้าระวัง! มีจระเข้!”

ข้างหลังเขาโกลาหลอลหม่าน ตะโกนว่า “จระเข้คลานออกมาแล้ว! จระเข้คลานออกมาแล้ว!”

เมื่อองค์ชายห้าตอบสนองต่อสิ่งที่ได้ยิน เขาก็หยุดมองและเห็นจระเข้ตัวหนึ่งกำลังคลานจากสะพานไม้เล็ก ๆ มายังฝั่งตรงข้ามและเผชิญหน้ากับองค์ชายห้า

ใบหน้าขององค์ชายห้าซีดเซียว และจระเข้ก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา องครักษ์ตกใจเมื่อเห็นเข้า จึงชักมีดออกมาและฟันลงไปที่จระเข้

แต่หลังของจระเข้กลับแข็ง จนแทบทำอะไรมันไม่ได้

องค์ชายห้ากลัวจนแทบยืนไม่ไหว ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงลง จนล้มลงไปกองกับพื้น

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เหมือนเด็กอายุสองสามขวบที่ร้องไห้อย่างหนักด้วยความหวาดกลัว อาเจียนน้ำนมออกมา และเป้ากางเกงก็เปียกไปหมด

หลังจากนั้นเจ้าน่องน้อยก็เดินมาจากสะพานไม้อย่างช้า ๆ ภายใต้สายตาขององครักษ์ที่ไม่อาจใช้มีดดาบเพื่อหยุดความวุ่นวายที่เกิดขึ้นได้ เขาย่อตัวลงและคว้าไปที่หางของจระเข้ และหันหลังลากมันกลับเข้าไป

ในความเป็นจริง จระเข้มาถึงฝั่งตรงข้ามในเวลานี้ ด้วยสภาพแวดล้อมที่เปียกชื้นและหนาว แรงในการโจมตีของมันลดลงอย่างมากและการเคลื่อนไหวของมันก็ช้าลงมาก มันไม่สามารถอยู่กลางหิมะที่ฝั่งตรงข้ามได้นาน

เจ้าน่องน้อยลากมันด้วยความลำบากแต่ก็พยายามอย่างถึงที่สุด ร่างเล็ก ๆ ของเขาเดินไปบนสะพานไม้ ทำให้คนที่เห็นต่างพากันพูดไม่ออก

องค์ชายห้าตกใจจนร่างกายอ่อนแรง และในไม่ช้าความตกใจกลัวจนอึแตกฉี่แตกของเขาก็ถูกพูดถึงไปทั่วในวังหลวง องค์ชายห้าจากที่เคยเป็นเด็กที่ฉลาดและกล้าหาญที่สุด กลับกลายเป็นคนที่ขี้ขลาดและอ่อนแอที่สุด

เจ้าน่องน้อยจับจระเข้ด้วยมือเปล่า อีกทั้งไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ กล้าดียังไงถึงทำเรื่องแบบนี้

สีหน้าขององค์จักรพรรดินั้นซีดเซียว กงกงคนใกล้ชิดกล่าว “เด็กคนนั้นอาจได้รับการถ่ายทอดจิตวิญญาณความกล้าของเสือจากท่านแม่ทัพใหญ่คนก่อน เลยทำให้ไม่มีความคิดและไร้ยางอายเช่นนี้ ตอนนี้เขาอายุยังน้อย ควรที่จะควบคุมเขาให้ดี”

ก่อนหน้านี้ราชครูแห่งโรงเรียนไท่ก็ส่งหนังสือทูลเกล้าฯ ขึ้นมาขอให้องค์จักรพรรดิอนุญาตให้เจ้าน่องน้อยเข้าไปร่ำเรียนวิชาที่โรงเรียนไท่ เพื่อรวบรวมหัวใจและจิตวิญญาณของเขาให้ใจเย็น บางทีอาจจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เดิมทีองค์จักรพรรดิคิดเพียงแค่ว่าเจ้าน่องน้อยเป็นลูกชายของเฉินเสียน และซูเจ๋อก็สอนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนไท่ กลัวว่าจะทำให้พวกเขาทั้งสองจะสมรู้ร่วมคิดกัน ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นด้วย

แต่ตอนนี้ เจ้าน่องน้อยไม่เพียงแต่รบกวนพระตำหนักไท่เหอจนทำให้เป็นสงบสุขเท่านั้น แต่ยังรบกวนองค์ชายและองค์หญิงทั้งหลายให้ไม่ได้รับความสงบสุขไปด้วย