นางไม่ได้สนใจอาการเจ็บของตัวเอง กลับตาแดงน้ำตาคลอรู้สึกเจ็บปวดแทนเจ้าน่องน้อย และนางก็บ่นว่า “บ่าวคิดว่าพวกเขาสมควรได้รับมัน ต่อให้องค์ชายห้าจะไม่รู้ประสายังไง ก็ไม่ควรผลักเจ้าน่องน้อยลงไปในทะเลสาบ เมื่อครู่อันตรายขนาดไหน คราวหน้าหากพวกเขายังกล้ากลับมาอีก จะต้องเอากลับให้สาสม!”

เฉินเสียนมองไปที่มือที่เปื้อนหมึกของเจ้าน่องน้อย และหันไปมองจานฝนหมึกที่อยู่ข้าง ๆ เรื่ององค์ชายห้านั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นางแค่มองก็เข้าใจได้ในทันที

เฉินเสียนกล่าว “เสี่ยวเฮอ พาอวี้เยี่ยนไปทำแผลหน่อยสิ”

อวี้เยี่ยนกล่าว “องค์หญิง บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ รอให้บ่าวเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เจ้าน่องน้อยเสร็จค่อยไปก็ยังไม่สายเพคะ”

เฉินเสียนกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “ไปเถอะ ทางนี้ยังมีข้าและแม่นมซุยอยู่”

เฉินเสียนก้าวเท้าเดินไปที่เจ้าน่องน้อยและนั่งลง และบอกกับแม่นมซุย “เอ้อร์เหนียงช่วยไปหยิบยาขี้ผึ้งในห้องของข้ามาให้หน่อยสิ”

แม่นมซุยรีบไปหยิบยาขี้ผึ้งมาให้อย่างรวดเร็ว เฉินเสียนค่อย ๆ บรรจงทาลงบนใบหน้าของเจ้าน่องน้อย หลังจากที่ทายาขี้ผึ้งให้เจ้าน่องน้อยเสร็จ เฉินเสียนก็สั่งให้แม่นมซุยนำยาขี้ผึ้งไปให้อวี้เยี่ยนใช้

แม่ลูกทั้งสองคนที่อยู่ในห้องตำราต่างก็ไม่พูดอะไรออกมา

ภายหลังเฉินเสียนถาม “เจ้าล่ะ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เจ้าน่องน้อยตอบเสียงอู้อี้ “ไม่เจ็บ”

เฉินเสียนยิ้ม “ถูกหยิกขนาดนี้ ยังจะบอกว่าไม่เจ็บ” นางเอื้อมมือไปกอดเจ้าน่องน้อยไว้ นัยน์ตาเย็นชา “แต่ใบหน้าของเจ้า ขนาดแม่ยังไม่กล้าจะหยิกลงไปแรง ๆ เลย แต่วันนี้กลับให้องค์ชายห้าทำกับเจ้าได้ขนาดนี้”

เจ้าน่องน้อยกล่าว “เขาเจ็บกว่าลูก”

“เขาสมควรแล้ว”

ช่วงเวลานี้ที่เจ้าน่องน้อยได้อยู่ใกล้ชิดกับเฉินเสียน ไม่ได้เรียนรู้อย่างอื่น นอกเสียจากการทำอะไรอย่างมีจุดหมายและด้วยความตั้งใจ เมื่อรู้สึกโกรธก็จะเหมือนเฉินเสียน ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เฉินเสียนและเจ้าน่องน้อย พากันเก็บกวาดหนังสือที่ตกลงบนพื้นขึ้น สองคนแม่ลูกหยิบตำราหนังสือที่ถูกฉีกขาดบนพื้น จัดระเบียบทีละหน้าอย่างเรียบร้อย และจระเข้ที่หมอบอยู่ตรงมุมก็คลานออกมาอย่างเงียบ ๆ สะบัดหางของมันไปทั่วบริเวณ

เฉินเสียนหวังว่าเขาจะรักษาจิตวิญญาณและความสงบภายในนี้ต่อไปในอนาคต เขาสามารถไร้เดียงสาและเมตตาใจดี แต่เขาจะต้องไปเห็นผิดเป็นชอบ

จระเข้ตัวนี้ที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับเจ้าน่องน้อย ก็คือตัวที่เฉินเสียนไปตกมาได้ก่อนหน้านี้ เจ้าน่องน้อยตั้งชื่อให้มันว่า “ไหลไหล” เพียงแค่เจ้าน่องน้อยเรียกมัน มันก็จะคลานออกมาจากซอกมุม

นางกำนัลในพระตำหนักไท่เหอไม่มีใครรู้ว่าภายในห้องตำรามีจระเข้อยู่

เดิมทีหลังจากที่นำออกไปแกล้งให้องค์ชายห้าตกใจ ก็ว่าจะปล่อยมันลงทะเลสาบเหมือนเดิม แต่มันถูกดาบองครักษ์ฟันลงไปหลายแผล ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้มันบาดเจ็บสาหัส แต่หลังของมันก็มีบาดแผลเล็กน้อย

หากปล่อยมันกลับไปในทะเลสาบทั้งอย่างนั้น อาจจะทำให้บาดแผลยิ่งแย่ไปกันใหญ่

และเพื่อทำตามคำเรียกร้องของเจ้าน่องน้อย เฉินเสียนจึงทำแผลให้จระเข้ จระเข้นั้นรู้สึกหงุดหงิดมากในตอนแรก เชือกที่มัดรัดปากมันไว้ไม่สามารถคลายได้เลย แต่สุดท้ายมันก็รู้สึกคุ้นเคยกับเจ้าน่องน้อย เพราะเจ้าน่องน้อยให้อาหารพวกมันอยู่เป็นเวลานาน มันคงอาจจะรับรู้ได้ถึงความดูแลเอาใจใส่ของเจ้าน่องน้อยที่มีต่อมัน จึงค่อย ๆ อ่อนโยนขึ้น

เฉินเสียนเห็นว่าอาการบาดเจ็บที่หลังของมันนั้นหายเป็นปกติแล้ว และไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกกับเจ้าน่องน้อย “บางที คืนนี้เจ้าต้องปล่อยมันกลับไป”

นี่คือสัตว์เลี้ยงตัวแรกที่เจ้าน่องน้อยรัก เพิ่งจะมีความรู้สึกที่ดี กลับต้องให้พวกเขาแยกจากกัน เฉินเสียนคิดว่า หากพูดคำนี้ออกไป ตัวเองยังรู้สึกว่าโหดร้ายเกินไป

เจ้าน่องน้อยก้มหน้าลง เขาลูบหลังจระเข้และมองดูมัน แต่ก็ตอบรับ “ครับ”

ท่าทางของเจ้าน่องน้อย ทำให้ในใจของเฉินเสียนทั้งรู้สึกอบอุ่นทั้งรัก นางขยี้ผมของเขา และกล่าวว่า “ทำไมถึงไม่ถามว่าทำไมต้องปล่อยมันไปล่ะ”

“ลูกรู้” เจ้าน่องน้อยพูดออกมาแค่ประโยคเดียว แต่การแสดงออกของเขานั้นช่างสมบูรณ์มาก

“ในทะเลสาบมีพวกของมัน แบบนี้ถึงจะดีต่อมันนะ”

“เมื่อครู่มันทำให้องค์ชายห้าตกใจกลัว หากปล่อยไว้ให้คนอื่นรู้จะยิ่งแย่ไปกันใหญ่”

“ลูกชอบมัน แต่ลูกจะไม่ทำร้ายมัน และไม่ทำให้มันได้รับอันตราย”

เมื่อเฉินเสียนได้ฟัง นางรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ้มและกล่าว “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะคิดปกป้องมันได้ขนาดนี้ เหมือนใครกันนะ”

ในใจของนางมีเสียงตอบกลับมา จะเหมือนใครได้อีก

เฉินเสียนไม่อาจเฉยเมยต่อเงาของคนอีกคนที่ปรากฏบนร่างกายของเจ้าน่องน้อยได้อีก เงานั้นกลับไม่เหมือนนางผู้ซึ่งเป็นมารดา แต่กลับเป็นเงาของบิดาผู้ที่ให้กำเนิดเจ้าน่องน้อย