หลังจากที่สั่นเทา เฮ่อฟั่งก็ยืดตัวตรง สาวเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า

ตั้งแต่กรมอาญาจนถึงพระราชวัง ใช้เวลาเดินพอสมควร เมื่อเข้าไปยังพระราชวังแล้ว เฮ่อฟั่งอยู่ในสภาพที่ไม่ควรที่จะให้ผู้คนในงานพบเห็น เพราะฉะนั้นขันทีจึงตั้งใจพาเดินอ้อมอุทยานอวี้ฮัว แล้วจึงตรงไปยังห้องตำราหลวง

ในขณะที่พึ่งออกมาจากคุกของกรมอาญา เฮ่อฟั่งก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เมื่อเดินมาได้ครึ่งทางก็รู้สึกเริ่มอุ่น เขาเองคิดว่าเป็นเพราะตัวเองเดินเคลื่อนไหว และเป็นเพราะหัวใจที่เต้นแรง

จนมาถึงห้องตำราหลวง เฮ่อฟั่งก็เริ่มหอบขึ้น บนร่างกายของเขาเริ่มมีเหงื่อซึม เขายกมือขึ้นปลดคอเสื้อเล็กน้อย

ขันทีที่นำทางได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิโดยตรง ทหารเวรยามนอกลานจึงไม่สามารถขัดขวางได้ เขาพาเฮ่อฟั่งมาจนถึงหน้าประตูห้องตำราหลวง แล้วจึงถอยกลับไป

เฮ่อฟั่งยืนอยู่หน้าประตูห้องตำราหลวง ด้านในมีไฟส่องสว่าง ที่สะท้อนออกมาจนทำเขารู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย

เขารู้สึกปากคอแห้งผาก หัวใจเต้นแรงดุจรัวกลอง ราวกับว่ามีเพลิงไฟที่กำลังแผดเผาทรวงอกของเขาก็ไม่ปาน

เฮ่อฟั่งเปิดประตูเข้าไป

ทันใดนั้นเอง ก็มีกลิ่นลมหอมกรุ่นพัดโชยเข้ามา ทำให้เขารู้สึกใจสั่นหวั่นไหวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

จู่ๆ เปลวไฟที่ร้อนระอุก็รวมตัวปะทุอยู่กลางแผ่นอกของเขาค่อยๆ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฮ่อฟั่งเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ จึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าในห้องตำรายังมีผู้อื่นอีก แถมยังเป็นหญิงงามรูปร่างอรชรเสียด้วย

หญิงงามผู้นั้นกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าแดงก่ำ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่เป็นระเบียบ นางได้ปลดชุดคุมและเสื้อชั้นนอกออก วางกองลงบนพื้น นางที่กำลังไม่รู้ตัว เหงื่อหอมเปียกชุ่มท่วมเรือนร่าง รุ่มร้อนจนไม่อาจต้านทาน

ใบหน้าอันบอบบางนั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนา

พระสนมฉีถูกกักบริเวณ แต่พระนางเองก็เป็นหนึ่งในพระสนมที่สูงศักดิ์และทรงเกียรติที่สุด และองค์จักรพรรดิก็ไม่ได้ทรงสั่งให้คนมาเฝ้าประกบที่หน้าประตูพระตำหนักเป็นการพิเศษ เพื่อกันไม่ให้พระนางเข้าออกแต่อย่างใด

พระนางปิดประตูและสำนึกผิดอยู่ในตำหนัก ล้วนต้องพึ่งในสติปัญญาทั้งนั้น พระนางไม่สามารถออกจากพระตำหนักอย่างโจ่งแจ้งได้ ที่วังหลังมีสายตามากมายคอยจับจ้อง เพียงแค่พระนางออกไป จะต้องมีสนมคนอื่นเอาไปพูดอย่างแน่นอน

เพราะฉะนั้นหลายวันมานี้ พระสนมฉีจึงไม่ได้ออกไปไหนทั้งนั้น

ขันทีที่มานั้นมีป้ายประจำตัวเหน็บที่ข้างเอว สามารถทำการต่างๆ โดยไม่มีใครขัดขวางได้ นางกำนัลแจ้งว่าเป็นขันทีที่องค์จักรพรรดิส่งมา พระนางจึงดีใจเป็นอย่างมาก และได้รีบไปที่พระตำหนักหอนอนทันที

ขันทีที่ติดตามองค์จักรพรรดิคือผู้ดูแลทั่วไปของวังหลวง มีขันทีหลายคนที่อยู่ภายใต้อำนาจของผู้ดูแล ไม่ใช่พระสนมทุกคนที่จะเคยได้เห็นเขา แค่เพียงมีป้ายประจำตัว ใครจะไปสังเกตลักษณะท่าทางของขันทีกัน

บวกกับค่ำคืนนี้ที่แสงสว่างค่อนข้างสลัวและพร่ามัว ขันทีเองก็ก้มโค้งค่อนข้างต่ำ จึงมองลักษณะท่าทางของเขาไม่ค่อยชัด

ขันทีบอกว่า ฝ่าบาททรงรับสั่งให้เขาส่งอาหารเหล่านี้มาเพื่อให้พระสนมฉีได้เสวย

อาหารในกล่องยังคงอุ่นอยู่ พระสนมฉีกวาดตาดูแล้ว ล้วนเป็นสิ่งที่พระนางโปรดปรานทั้งนั้น จึงเชื่อว่าฝ่าบาทยังคงคิดถึงคะนึงหาพระนางอยู่ จากอารมณ์ที่ขุ่นเคืองก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีขึ้นมา

ถึงแม้ว่าพระสนมฉีจะเสวยมื้อค่ำไปแล้ว แต่ก็จะลองชิมดูหน่อย

ขันทีขยับไปยืนรอที่ด้านข้าง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “รอพระนางเสวยเสร็จแล้ว กระหม่อมจึงจะไปทูลกับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

พระสนมฉีถามขึ้นว่า : “งานเลี้ยงฉลองที่อุทยานอวี้ฮัวเป็นยังไงบ้าง?”

ขันทีจึงตอบกลับไปว่า : “ฝ่าบาททรงเชิญเหล่าราชทูตและเหล่าเสนาบดีรวมถึงเหล่าขุนนางมาเลี้ยงฉลอง ทุกอย่างราบรื่นเป็นอย่าง เพียงแต่ว่าฝ่าบาทยังทรงเป็นห่วงและพะวงว่าพระนางจะไม่ได้เสวยอาหารดีๆ จึงทรงรับสั่งให้กระหม่อมส่งอาหารเหล่านี้มาพ่ะย่ะค่ะ”

พระสนมฉีหัวเราะอย่างข่มขืน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้างพระวรกายของฝ่าบาททรงมีองค์จักรพรรดินีเคียงข้างอยู่แล้ว จะมานึกถึงข้าได้อย่างไรกัน”

“ถึงแม้ว่าฝ่าบาทจะทรงมีองค์จักรพรรดินีเคียงข้าง แต่ในพระทัยของฝ่าบาทนั้นมีแค่พระสนมฉีเพียงผู้เดียวเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

เวลานี้เอง พระสนมฉีจึงได้แสดงถึงความเศร้าใจของนางในวังหลัง พระนางพูดขึ้นว่า : “ข้าถูกฝ่าบาทกักบริเวณ แต่ฝ่าบาทไม่ทรงมาเยี่ยมข้าบ้างเลย ในพระทัยของพระองค์จะทรงนึกถึงข้าได้อย่างไรกัน”