ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยรีบไปดูบาดแผลขององค์ชายหก เห็นบนใบหน้าของเขามีเลือดจริง แต่มองอย่างละเอียดไม่เห็นว่ามีปากแผล ด้วยเหตุนี้เลยใช้มือข้างหนึ่งลูบคลำที่ใบหน้าขององค์ชายหก เห็นคราบเลือดด้านล่างอย่างผิวเผินก็ยังคงปกติดีไม่ได้รับบาดเจ็บ

ครั้นแล้วท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยเลยหันไปมองซูเจ๋อ กล่าวว่า “เลือดนี่ไม่ใช่ขององค์ชายหก”

ซูเจ๋อแววตาอึมครึม อดไม่ได้ที่จะจับมือของเฉินเสียนมาดูอย่างละเอียด มองเห็นหลังมือเธอไม่รู้ว่ากระทบที่ใดแล้ว คราบเลือดลายพร้อย ไม่หยุดที่จะไหลย้อยลงมา

北

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยเห็นสถานการณ์เช่นนั้น เลยรีบเรียกคนของตัวเองมาพาเฉินเสียนไปจัดการทำแผล กล่าวขึ้นว่า “พวกท่านไปเถิด องค์ชายหกมีข้าดูอยู่ที่นี่”

ครั้งนี้เฉินเสียนไม่สามารถหลุดจากมือซูเจ๋อได้ เขาไม่ยอมให้ปฏิเสธเลยกุมที่ข้อมือของเธอ

มาถึงภายในห้อง คนรับใช้หยิบกล่องยาออกมา นิ้วมือของซูเจ๋อรับกล่องยาไว้ แล้วจึงสั่งให้คนรับใช้ออกไปได้

ซูเจ๋อเช็ดคราบเลือดออกให้กับเฉินเสียน บนหลังมือนั้นมีบาดแผลที่ไม่ลึกมากอยู่

ตอนรอซูเจ๋อทำความสะอาดบาดแผลของเธอ เธอเพิ่งจะมารู้ตัวอีกทีก็มีความรู้สึกเจ็บและชาเล็กน้อย

“ทำอย่างไรมาหรือ?”ซูเจ๋อถาม

เฉินเสียนกล่าวว่า“ไม่รู้ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างเงียบ

กลิ่นอายลมหายใจของซูเจ๋อเหมือนจะก่อกวนเฉินเสียนอยู่บ้าง

เธอชอบกลิ่นหอมของไม้กฤษณาบนตัวของเขา เมื่อก่อนทำให้เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของความสงบสบายใจ แต่ทว่าวันนี้เวลานี้เธอรู้สึกจิตใจวุ่นวายเหมือนเสียวซาบซ่าน ไม่สามารถสงบใจได้เลย

เธอใจลอยมองซูเจ๋อที่ทายาให้กับเธออยู่ และหลังจากนั้นพันผ้าพันแผลอย่างนุ่มนวล ไม่ง่ายที่เธอจะอดทนได้เพื่อไม่ไปกอบกุมมือของเขา

บนใบหน้าของเฉินเสียนมีความยุ่งเหยิงกับความเจ็บปวดทุกข์ระทมอยู่อย่างเบาบาง กล่าวอีกว่า “บางทีข้าควรที่จะผลักท่านออก ช่วงนี้ข้าเพิ่งจะพบว่า สองปีมานี้ ข้าอาจจะถูกท่านหลอกลวงจนหัวปั่น”

ซูเจ๋อเกร็งหลังมือตึงเปรี๊ยะ

เฉินเสียนหลับตาลง กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “ซูเจ๋อ ข้ารู้อะไรหมดแล้ว แต่ข้ายังคงยินยอมให้โอกาสข้ากับท่านหนึ่งครั้ง รอตอนที่ข้ากับท่านมีเวลาที่มากเพียงพอ ข้าจะฟังท่านอธิบายช้าๆ ท่านต้องรู้นะ เจ้าน่องน้อยคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า หากท่านไม่ต้องการเขา ทางที่ดีก็อย่าต้องการข้าเลย”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าจะไขว่คว้าเวลาและโอกาสนี้ไว้นะ”

เย็นนี้หม้อไฟเนื้อแกะไม่ได้กินกันเท่าไหร่ องค์ชายหกสร่างเมา ด่าโวยวายอยู่พักหนึ่ง แต่ตอนที่เห็นหลังมือของเฉินเสียนพันผ้าพันแผล ดวงตาก็เป็นประกาย น้ำเสียงก็เบาลงไป

หลังจากที่ซูเจ๋อกับเฉินเสียนออกมา กินโจ๊กช่วงขึ้นแปดค่ำเดือนสิบสอง ก็กลับไป

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยมองแผ่นหลังของซูเจ๋อ ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

องค์ชายหกมองแผ่นหลังของเฉินเสียนที่เดินจากไป บ่นพึมพำว่า “หญิงผู้นี้ เป็นผู้ที่โหดเหี้ยมจนทำให้คนเป็นทุกข์เสียจริงๆ”

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยอมยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าว่าองค์ชายหกยังคงชอบมาก”

องค์ชายหกกล่าวว่า “ยังไม่มีผู้ใดกล้าทำกับข้าเยี่ยงนี้ องค์หญิงจิ้งเสียนเป็นคนแรก ”ทั่วทั้งตัวของเขาตอนนี้ยังมีความแสบร้อนเล็กน้อย แต่มองเห็นเลือดของเฉินเสียนที่อยู่ในหิมะ ความโมโหในใจก็เลือนหายลดลง

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยกล่าวว่า “หากองค์ชายหกชื่นชอบ ก็อาจจะไร้ลู่ทาง ในใจขององค์หญิงจิ้งเสียนบรรจุไว้ มีเพียงผู้นั้น กลัวว่าจะบรรจุจนเต็ม ไม่สามารถรับท่านได้”

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยเป็นผู้ที่มีประสบการณ์ เรื่องความในใจของชายหญิงวัยรุ่นเขาจะดูไม่เข้าใจได้อย่างไรกันเล่า เขาก็เคยเข้าใจซาบซึ้งชำนาญเรื่องความในใจเช่นกัน

องค์หญิงจิ้งเสียน ลูกสาวของสหายเก่าเขา รักชายวัยรุ่นแซ่ซูนั้นอย่างมากมาย

องค์ชายหกแสดงความไม่พอใจ กล่าวว่า “ผู้ใดบอกว่าข้าไร้ลู่ทาง? แม้ในใจขององค์หญิงบรรจุผู้อื่นไว้ แต่ผู้อื่นนี้ หนึ่ง เขาไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลที่สูงศักดิ์ และสองก็ไม่มีอำนาจไม่มีอิทธิพล จะเหมาะสมกับองค์หญิงได้อย่างไร? อีกทั้งข้าได้ยินมาว่าชายผู้นี้เป็นราชครูขององค์หญิงตั้งแต่ทรงยังเด็ก อนาคตหากเปิดเผยให้สาธารณะชนรับรู้ เขาจะคบหากับองค์หญิงได้อย่างไรกัน นั่นเป็นการฝ่าฝืนระเบียบการปฏิบัติตนสามประการและจารีตห้าประการเลยนะ เพราะฉะนั้นอนาคตผู้ที่จะสามารถผูกพันได้ จำเป็นต้องมีฐานะตำแหน่งที่คู่ควรกัน”

ท่านอ๋องของเป่ยเซี่ยมองเขา แล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าท่านมีความมั่นใจเป็นอย่างมาก”

องค์ชายหกยิ้ม ในแววตาปรากฏความเจ้าเล่ห์แพรวพราวเล็กน้อยกับลักษณะหน้าตาที่ไร้ความผิดของเขา กล่าวว่า “แน่นอน ข้าจะต้องได้มาอย่างแน่นอน”