ซูเจ๋อกล่าวว่า “นางกับท่าน ไปเอาความรักเก่ามาจากไหน? ท่านไปหานางถี่ๆ นั้นไม่ถูกต้อง ต่อไปอย่าไปที่นั่นอีก เมื่อถึงเวลา นางจะถูกไปรับกลับมาเอง”

ทันทีหลังจากนั้น ซูเจ๋อก็ฝังเข็มไปที่แขนอีกข้างหนึ่งของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เส้นเลือดสีน้ำเงินของฉินหรูเหลียงก็ปูดขึ้นออกมาเล็กน้อยบนแขนของเขา ราวกับว่าจิตใจฮึกเหิมของเขาถูกปิดกั้น และพลังแห่งความแข็งแกร่งกำลังรอที่จะถูกปลดปล่อยออกมา

ฉินหรูเหลียงใช้ตาต่อตาฟันต่อฟัน และเห็นในมือซูเจ๋อกำลังยุ่งอยู่ และทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านเองก็เต็มใจที่ปล่อยให้นางทนทุกข์ในที่ที่เย็นยะเยือกนั้นด้วย หิมะบนภูเขาไม่ละลาย และมันก็หนาวกว่าเมืองหลวงนี้มาก นางเคาะบักฮื้อในพระอุโบสถทุกวัน ท่านต้องการให้นางไปบวชจริงๆ อย่างนั้นหรือ?”

ซูเจ๋อคิดอย่างครุ่นคิด “การเคาะบักฮื้อทุกวันก็นับว่าเป็นการฝึกฝนเช่นกัน นางยังจัดการเรื่องราวทางโลกยังไม่เสร็จ นางจะหนีไปบวชได้อย่างไร”

ซูเจ๋อไม่ได้พูดอะไร แต่เขาไม่อยากไปที่ภูเขาเพื่อไปอยู่กับนางทุกวันได้อย่างไร เขาไม่พอใจที่ฉินหรูเหลียงขึ้นไปบนภูเขาทุกวัน ไม่เพียงแต่ด้วยความริษยาเท่านั้น แต่ยังมีความอิจฉาด้วย

อิจฉาที่ฉินหรูเหลียงที่สามารถขึ้นไปบนภูเขาได้อย่างเปิดเผย อิจฉาที่เขาได้อยู่ในพระอุโบสถฟังเสียงเคาะบักฮื้อของนางได้ และอิจฉาที่เขาสามารถอยู่เป็นเพื่อนนางในวัดได้ทั้งวัน

นี่คือสิ่งที่ซูเจ๋อไม่สามารถทำได้ในปัจจุบัน

ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ท่านไม่ต้องไปแล้ว จักรพรรดิเกลียดท่าน และยิ่งท่านพยายามไป จักรพรรดิก็ยิ่งโกรธนางมากเท่านั้น”

ฉินหรูเหลียงเม้มปากและพูดว่า “ข้าแตกต่างจากท่าน ท่านกับนางยังสามารถวางแผนอนาคตร่วมกันได้ แต่ข้ามีโอกาสน้อยที่จะเจอนาง ข้ารู้ว่าจักรพรรดิเกลียดข้า ยิ่งเขาเกลียดข้ามากเท่าไหร่ยิ่งไม่อยากเห็นข้ากับนางได้อยู่ด้วยกันมากเท่านั้น ดังนั้นรู้ว่าหากข้าไปที่วัดฮู่กั๋วเพื่อตามหานางทุกวัน บางทีก็อาจจะปล่อยให้นางออกจากที่ที่หนาวเหน็บและขมขื่นนั้น”

เขาแค่ใช้วิธีของตัวเองเพื่อช่วยเฉินเสียนได้ออกจากภูเขาลู่ที่หนาวเหน็บในวันนั้นได้

ฉินหรูเหลียงไม่รู้ว่าเขาคิดเรื่องนี้มากี่ครั้งแล้ว ใช้ประโยชน์จากที่การป้องกันของภูเขาลู่ที่ไม่เข้มแข็ง เขาจึงสามารถแอบขึ้นไปบนภูเขาลู่ และแอบพาเฉินเสียนออกไปได้

แต่เขาเข้าใจเฉินเสียน เจ้าน่องน้อยยังคงอยู่ในวังหลวง ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินหรูเหลียงก็กล่าวว่า “ข้าจะไม่มองหานางอีกต่อไปแล้ว”

ซูเจ๋อหรี่ตาและสอดเข็มเงินที่ทำความสะอาดแล้วกลับเข้าไปในหนังกวางม้วนทีละตัวอย่างสบายๆ เขาเงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปที่เขา “เช่นนั้นก็ดีมาก”

เมื่อเขาเก็บของจะต้องออกไป ซูเจ๋อพูดเบาๆ ว่า “ถ้าท่านรู้สึกว่าแขนไม่สบาย ท่านสามารถประคบอุ่นได้ อย่าเพิ่งออกแรงมากเกินไปในช่วงนี้ นอกจากว่าท่านจะหายดีแล้วเท่านั้น ถึงสามารถใช้งานได้เต็มที่”

เขาเปิดประตูและยืนอยู่ที่หน้าประตูซึ่งหันหน้าไปทางข้างนอกในความมืด พระจันทร์สีขาวกับสายลมที่พักผ่อนกล่าวอีกครั้ง “ปีใหม่มาถึงแล้ว และสถานการณ์จะเปลี่ยนไปในไม่ช้า”

ฉินหรูเหลียงมองไปด้านข้างโดยไม่ตั้งใจ

ซูเจ๋อพูดอย่างตรงไปตรงมา เหมือนกับพระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตกที่มีเรื่องราวที่ไม่เคยผ่านไป แต่คำพูดไม่กี่คำของเขายังหมายความถึงมีกระแสคลื่นโหมซัดสาดอย่างไรอย่างนั้น?

ระหว่างเขานั้นนิ่งสงบ จิตใจที่เปล่งออกมาจากร่างกายเขาดูเหมือนจะเหนือกว่าวีรบุรุษหลายหมื่นคน มีพลังที่ผู้คนสามารถเชื่ออยู่ยงคงกระพัน

ซูเจ๋อคนนี้ ความทะเยอทะยานและความกล้าหาญที่ซ่อนอยู่ในความธรรมดาสามัญ ข้ากลัวว่ามีคนน้อยมากในโลกนี้ที่มีความสามารถพอที่จะกระทำได้

ในวันข้างหน้าต้าฉู่จะเปลี่ยนอำนาจ หากเขาอยู่ในตำแหน่งสูงและอยู่ภายใต้คนคนหนึ่ง ต้าฉู่จะเป็นอย่างไรในเวลานั้น?

ฉินหรูเหลียงส่ายหน้าอยู่ครู่หนึ่ง และซูเจ๋อก็หายตัวไปในความมืดอย่างไร้ร่องรอย

ความจริงที่ว่าองค์หญิงจิ้งเสียนอยู่ในพุทธศาสนา มีความเกี่ยวข้องกับอดีตสามี และการนัดพบในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพุทธศาสนาในไม่ช้าก็มาถึงหูของจักรพรรดิ

หลังจากที่เฉินเสียนไปที่ภูเขาลู่ ก็ไม่ง่ายเลยที่จักรพรรดิจะรู้สึกเงียบสงบไปชั่วขณะหนึ่ง และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง จักรพรรดิก็รู้สึกรำคาญมากขึ้นอีก

จักรพรรดิพูดอย่างโกรธเคือง “ดูเหมือนว่าแม้ว่าข้าทำให้ฉินหรูเหลียงและจิ้งเสียนหย่าร้างกัน เขาก็ยังไม่ยอมแพ้!”

เฮ่อโยวกล่าวว่า “จักรพรรดิทรงระงับความโกรธพ่ะย่ะค่ะ ดูเหมือนว่าฉินหรูเหลียงยังคงเป็นคนหลงใหลในความรัก เขายังคงมีความรักแบบเก่าที่เขามีต่อเจ้าหญิงจิ้งเสียน ไม่เคยลืม หากพระองค์ต้องการให้เขายอมแพ้ ทำให้เจ้าหญิงจิ้งเสียนหนีไปบวชเกรงว่าจะไม่ได้แล้ว วิธีที่ดีที่สุดสำหรับคนที่หลงใหลในความรักนั้นคืออย่าให้พวกเขากลับมารวมกันได้อีกต่อไป ถ้าหากองค์หญิงจิ้งเสียนแต่งงานกับคนอื่น ไม่แน่อาจจะเป็นหนทางเดียวก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”