เฉินเสียนอดขำไม่ได้ “ข้าปากไม่ดีเอง?”

ซูเจ๋อเดินไปที่โต๊ะเครื่องหอม เปิดลิ้นชักและหยิบปล้องไม้ไผ่อย่างดีสองอันที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เรื่องที่ดีมักมีอุปสรรคเสมอ”

เขาเดินเข้ามาและจูงมือของเฉินเสียนออกไปนอกห้อง

เฉินเสียนก็ไม่รู้ว่ากำลังปลอบใจซูเจ๋อหรือปลอบใจตัวเอง “ตอนแรกข้าคิดว่า จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น ข้าและท่านไม่น่าจะหลบหนีออกมาได้ง่ายดาย ถึงแม้มันจะดูหนักหนา แต่หากไม่ลองหาหนทางดู กลับรู้สึกว่าขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง… ”

เฉินเสียนตบหน้าผากของตัวเอง และเอามือปิดปากของเธอไว้ “นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน พูดออกมาข้ายังไม่เชื่อตัวเองเลย”

ซูเจ๋อกล่าว “ท่านอยากจะบอกว่า ได้มาอย่างง่ายดาย ก็มักจะไม่เห็นคุณค่าใช่ไหม?”

เฉินเสียน “อื้ม ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ที่ท่านพูดก็ดูมีเหตุผล”

เหตุการณ์ภายนอกดูวุ่นวายเพราะนักดาบหลวงที่มาถึงบนเรือ

เฉินเสียนมองไปที่ปล้องไม้ไผ่ในมือของซูเจ๋อ และกล่าวว่า “จริง ๆ แล้วท่านก็คิดเหมือนที่ข้าคิดใช่ไหม? ทุกอย่างผ่านมาได้อย่างราบรื่น จึงทำให้รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! หลังจากออกมาจากประตู แสงสลัวก็ส่องเข้ามาที่ดวงตา ประกอบกับมีลมหนาวพัดเข้ามา เขาหรี่ตาลงและหันกลับมามองเธอ และยิ้มให้เธออย่างนุ่มนวล เวลานี้แล้วเขายังมีอารมณ์พูดจาหยอกล้อกับเฉินเสียนได้อีก “ใช่ที่ไหนกัน ข้าก็แค่เตรียมปล้องไม้ไผ่ไว้สองอันแค่นั้นเอง”

ตอนนี้เรืออยู่กลางแม่น้ำ มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น พวกเขากำลังจะลงไปในน้ำ ซูเจ๋อเตรียมปล้องไม้ไผ่มาเพื่อป้องกันการจมน้ำ

นักดาบหลวงขึ้นมาบนเรือได้สำเร็จ ในมือของพวกเขากำดาบไว้แน่น ทำให้คนบนเรือต่างพากันตกใจกลัวจนกรีดร้องออกมา

ซูเจ๋อจูงมือของเฉินเสียนมาที่ประตูลับ และเดินทะลุผ่านห้องลับบนเรือไปอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยเสียงเบาว่า “ท่านจะต้องรู้ว่า การที่ข้าจะได้ท่านมาได้นี้ อันที่จริงแล้วมันไม่ง่ายเลย ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! และยังรอให้ท่านหันมารักข้า ไม่ง่ายเลยที่จะมีวันนี้ วันที่ท่านเชื่อมั่นในตัวข้า”

เฉินเสียนตกตะลึงกับทุกคำพูดของซูเจ๋อ และมือของพวกเขากุมไว้แน่นขึ้น แน่นขึ้น

เรือลำนี้อยู่ตรงกลางแม่น้ำ น้ำในแม่น้ำสามารถรองรับเรือขนาดใหญ่ได้ แสดงว่าน้ำต้องมีความลึกมาก หากกระโดดลงไปต้องมีความอันตรายสูงมาก

ตั้งแต่ที่พวกเขาขึ้นมาบนเรือจนถึงตอนนี้ น่าจะยังไม่มีใครกล้าพอที่จะกระโดดลงไปในแม่น้ำ หัวเรือและท้ายเรือก็มีนักดาบหลวงยืนเฝ้าอยู่ ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนไปไหน

แต่ว่าทั้งสองคนกระโดดจากประตูลับลงไปในแม่น้ำโดยตรงจากด้านล่างของเรือ ทำให้นักดาบหลวงไม่มีทางสังเกตได้

น้ำในแม่น้ำที่ไหลในคืนนี้นั้น ในกลางฤดูใบไม้ผลินี้ยังคงเผยให้เห็นถึงความหนาวเย็น เฉินเสียนไม่ทันที่จะหายใจออกมา เธอก็จมลงไปในน้ำ

เธอและซูเจ๋อยังคงประสานจับมือกันไว้แน่นและไม่ปล่อยมือออกจากกันง่าย ๆ

หลังจากที่จมลงและล่องลอยอยู่ในน้ำเวลาหนึ่ง ทั้งสองก็ลอยไปที่บริเวณหัวเรือ และได้สูดอากาศบริสุทธิ์อีกครั้งหนึ่ง

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งระยะห่างจากฝั่งค่อนข้างไกล

เธอต้องดำน้ำไปยังฝั่งตรงข้ามกับซูเจ๋ออย่างเงียบ ๆ และระหว่างทางไม่สามารถลอยขึ้นเหนือน้ำได้ มิฉะนั้น อาจมีความเสี่ยงที่จะถูกค้นพบ

ซูเจ๋อยื่นปล้องไม้ไผ่ให้เธอ ลูบผมที่เปียกของเธอด้วยนิ้วมือเย็นเฉียบ และกระซิบว่า “พร้อมไหม?”

เฉินเสียนใส่ปล้องไม้ไผ่ในปากของเธอและค่อย ๆ จมลงไปในน้ำ เช่นเดียวกับซูเจ๋อ

ทั้งสองค่อย ๆ ดำน้ำเข้าไปใกล้ฝั่งตรงข้ามทีละน้อยในน้ำที่เป็นคลื่น

แสงไฟบนเรือสาดสะท้อนตกลงบนผิวน้ำ ฉายแสงเป็นประกายระยิบระยับ

แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะดำน้ำไปถึงฝั่งตรงข้ามได้สำเร็จ บริเวณฝั่งตรงข้ามก็มีกองกำลังทหารจากในวังหลวงมาเฝ้าสังเกตการณ์และล้อมทั้งสองฝั่งไว้

ในสถานการณ์เช่นนี้ เฉินเสียนและซูเจ๋อจะขึ้นไปบนฝั่งอย่างง่ายดายได้อย่างไร

ทั้งสองดำน้ำไปแถวต้นหลิวที่ยื่นออกไปในน้ำเพื่อหลบซ่อนตัว มีเพียงปล้องไม้ไผ่ชิ้นเล็ก ๆ เท่านั้นที่ลอยขึ้นมาจากผิวน้ำน้ำเพื่อหายใจเอาอากาศเข้าไป ซึ่งยากอย่างยิ่งที่จะเป็นที่สังเกตเห็นได้