เฉินเสียนเอื้อมมือออกไปและถอดปล้องไม้ไผ่ในปากของซูเจ๋ออย่างเงียบ ๆ รวมทั้งของตัวเธอเอง ซูเจ๋อไม่ได้ใช้เวลาอยู่ที่ริมฝั่งนานนัก เขาพยุงเฉินเสียนและหันหลังเดินออกไปท่ามกลางความมืดมิดเพื่อหลบหนีต่อไป

บนถนนทุกจุดเต็มไปด้วยองครักษ์วังหลวง แต่ตรอกหลังบ้านของคนธรรมดานั้นซับซ้อนราวกับตาข่าย องครักษ์วังหลวงยังไม่สามารถเจาะเข้าไปในตรอกด้านหลังที่มืดมิดทุกแห่งได้ ซูเจ๋อหลบหลีกอยู่หลายครั้ง และสุดท้ายก็หลบเข้าไปที่ตรอกข้างหลัง

เฉินเสียนโอบไหล่ของเขาไว้ มองไปที่เขาที่พาเธอกลับมายังสถานที่เก่าที่คุ้นเคย นั่นคือประตูด้านข้างของบ้านของซูเจ๋อ

ภายในประตูด้านข้างของบ้านเขาคือเรือนที่เขาอาศัย ซูเจ๋อไม่ต้องเคาะประตู เขาอุ้มเธอและพาเธอกระโดดปีนกำแพงเข้าไป และเดินเข้าไปยังเรือนที่เขาอาศัยอยู่

เวลานี้เฉินเสียนก็ได้คลายความหนาวเหน็บจากในแม่น้ำ และกล่าวด้วยเสียงที่สั่น “ท่านยังกล้าพาข้ากลับเข้ามาที่เรือนของท่าน…”

ซูเจ๋อกล่าว “ที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด” เขาต้องหาที่ให้เฉินเสียนได้พักผ่อนในคืนนี้ และต้องการให้ร่างกายเธออบอุ่นขึ้นอย่างเร็วที่สุด

พวกเขาใช้เวลาอยู่ในน้ำราวสามชั่วโมง หากไม่รีบทำให้ร่างกายอบอุ่น เธออาจจะแข็งตายได้

พ่อบ้านไม่คิดว่าซูเจ๋อออกไปแล้วจะกลับเข้ามา และยังไม่ทันจะถามอะไร ซูเจ๋อก็กล่าวว่า “ไปเตรียมเตาผิงมา”

พ่อบ้านรีบออกไปจัดเตรียม

ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

กลิ่นหอมจาง ๆ ยังคงติดอยู่ในจมูกของเฉินเสียน และทำให้เธอรู้สึกมั่นคงและปลอดภัยเหมือนในอดีต

ซูเจ๋อวางบนลงบนเตียง ทั้งสองต่างก็เปียกปอน เฉินเสียนพยายามควบคุมการสั่นของร่างกาย แต่การหายใจของเธอก็สั่น

ซูเจ๋อแตะที่ปลายจมูกของเธอ สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกของเธอในขณะนั้น และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “จำเป็นต้องถอดชุดที่เปียกนี้ออก” พูดจบเขาก็ยื่นมือออกไปปลดชุดให้เธอและถอดมันออก

รวมไปถึงลานตรงหน้าเรือนของเขา ภายในเรือนที่เขาอาศัยอยู่นั้นจัดแต่งอย่างเรียบง่าย และเตียงที่เธอนอนอยู่นี้ ทุกอย่างเข้ากันดีลงตัวอย่างสมบูรณ์แบบ

ครั้งที่แล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการสอบสวนของทหารในวังหลวง ทำให้เธอได้ขึ้นมานอนลงบนเตียงของซูเจ๋ออย่างไม่ตั้งใจ และเฉินเสียนก็คิดไม่ถึงว่า วันหนึ่งเธอจะได้นอนลงบนเตียงที่เขานอนทุกคืนและอยู่ภายใต้ผ้าห่มของเขา

เพราะความรักที่มีต่อเขา ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่มีกลิ่นตัวของเขา เธอไม่มีทางปฏิเสธมันได้เลย

ใบหน้าของซูเจ๋อมองเห็นได้สลัว ๆ ผ่านแสงไฟในเตาผิง ถึงแม้เฉินเสียนจะมองไม่เห็น แต่เธอก็รับรู้ได้โดยฝ่ามือที่อ่อนนุ่มของเขา และเส้นผมของเธอก็ค่อย ๆ แห้ง

เฉินเสียนกล่าว “ซูเจ๋อ ท่านจะไม่สนใจดูแลตัวเองไม่ได้นะ รีบถอดชุดที่เปียกออกก่อนเถอะ”

ซูเจ๋อตอบเธอ “ไม่เป็นไรหรอก ข้าผิงไฟอยู่น่ะ”

ในขณะที่เขาเช็ดผมให้เฉินเสียนอยู่นั้น ผมของซูเจ๋อก็เกือบจะแห้งแล้ว แต่ว่าชุดที่เปียกปอนนั้น ไม่ได้แห้งง่าย ๆ ในเวลาอันสั้นนี้

ซูเจ๋อลากเตาผิงออกห่างไปเล็กน้อย ลุกขึ้นและถอดชุดที่เปียกออก เขาถามเฉินเสียนเบา ๆ “รู้สึกอบอุ่นขึ้นบ้างไหม?”

เฉินเสียนมองไปที่หัวเตียง และถาม “จะรู้สึกอบอุ่นได้อย่างไร ข้ากลับไม่ค่อยรู้สึกอย่างนั้น”

ซูเจ๋อที่กำลังถอดชุดเปียกอยู่นั้นหยุดชะงักลง และมือที่อ่อนโยนของเขายื่นออกไปที่เตียงของเฉินเสียน จับกุมมือของเธอและขมวดคิ้ว “ทำไมยังเย็นแบบนี้”

เฉินเสียนตอบอย่างใจเย็น “นี่อาจเป็นผลของการใช้ผ้าห่มก็ได้ ผ้าห่มที่เย็นเมื่อห่มไว้ก็จะยิ่งเย็น ส้วนผ้าห่มที่ร้อน เมื่อห่มไว้ก็จะรู้สึกอบอุ่นขึ้น” ความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านออกจากร่างกายของเธอตอนนี้นั้น เธอเย็นชาจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกหนาวหรือร้อน

ซูเจ๋อกล่าว “ถ้าเป็นเช่นนี้ และคืนนี้ก็มีข้อจำกัดอยู่ ก็คงต้องทำแบบนี้ไปก่อน ปิดตาเอาไว้ เดี๋ยวก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นเอง”

เฉินเสียนหลับตาของเธอ และมีรอยยิ้มออกมาบนริมฝีปาก และกล่าวว่า “ท่านจะพูดว่า เพียงแค่ข้านอนหลับ ข้าก็จะไม่รู้สึกหนาวแล้วใช่ไหม…”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ซูเจ๋อก็ดึงผ้าห่มออก และขึ้นมาบนเตียงกอดเธอไว้บนเรือนร่างของเธอ