ปฏิกิริยาสัญชาตญาณของเฉินเสียนรัดตัวเบียดเสียดอยู่ที่เขาอย่างสุดกำลัง ไม่หยุดที่จะสั่นเทา

“รัดข้าแน่นแบบนี้”ลมหายใจของซูเจ๋อว้าวุ่นอย่างหนัก

เธอสามารถรู้สึกได้ถึงร่างกายภายในราวกับเสียวซ่านไหลวนและกระตุกเกร็งเบาๆ เฉินเสียนอยากร้องเสียงดัง แต่ทว่าถูกซูเจ๋อปิดริมฝีปากไว้ มีเพียงเสียงครางอ่อนปวกเปียกที่ออกมาจากข้างริมฝากปากเธอ

ซูเจ๋อที่เสน่ห์หายังหลงเหลืออยู่ ได้บุกรุกก่อตัวขึ้นอีกครั้ง………………

เฉินเสียนไม่ได้ไปคิดว่าอย่างไรนับเป็นการรัด ราวกับว่าเพียงแค่ซูเจ๋อไม่หยุด เธอยิ่งตัดใจไม่ลงที่จะปล่อยเขา ก่อนที่เธอจะอิดโรยลง เธอคิดเพียงว่าอยากจะพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่โอบกอดเขาไว้

จนกระทั่งตอนสุดท้าย ในมือของเฉินเสียนขยุ้มผ้าปูที่นอน กล่าวเสียงครวญครางสั่นระริกว่า “นี่ ท่านไม่ใช่พูดว่าพรุ่งนี้ยังต้องคิดหาวิธีการออกจากเมืองหรือ……..”

“ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลย ท่านก็รับไม่ไหวแล้วหรือ?”

“……..”อยู่บนเตียงของเขา เฉินเสียนยิ่งมีความรู้สึกไวมาก ยังไม่ถึงสองชั่วโมง แต่ทว่าเธอใจลอยเคว้ง อ่อนกำลังลงอยู่หลายครั้งมาก

นับว่าซูเจ๋อยังมีความพอดี ไม่ได้ทำแล้วทำเล่าจนถึงฟ้าสาง เฉินเสียนนอนเหนื่อย และยังมีพักผ่อนประมานสี่ถึงหกชั่วโมง

เธอเหนื่อยจนนิ้วหัวแม่มือยังขี้เกียจที่จะขยับ ซูเจ๋อคว้าที่ตัวของเธอ เพื่อให้เธอนอนอยู่อย่างสงบในอ้อมกอดของเขา ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เฉินเสียนโอบรอบต้นคอของเขา หาท่าทางที่ทำให้หลับสบาย เธอเอียงศีรษะลงข้างคอของเขาแล้วผล็อยหลับไป

รอวันต่อมาหลังจากที่ฟ้าสาง ซูเจ๋อต้มน้ำร้อนให้เฉินเสียนชำระล้างร่างกาย

เขาวางผ้าขนหนูสีขาวลงไปในน้ำ นิ้วเรียวยาวขาวสะอาดของเขาบิดที่ผ้าขนหนู อีกด้านก็กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เมื่อคืนนี้ดึกมากแล้ว เห็นว่าท่านเหนื่อยและก็ไม่ได้อาบน้ำชำระร่างกายด้วย ในเรือนไม่มีถังน้ำ เพราะฉะนั้นเลยต้องใช้สิ่งนี้ชำระล้างไปก่อนชั่วคราวนะ” ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ล้วนไปที่ห้องน้ำอาบและล้างชำระ เพราะฉะนั้นเลยไม่มีถังน้ำที่แช่ชำระร่างกายแบบนั้น

ผ้าเช็ดขนหนูที่บิดเรียบร้อยแล้วแผ่กระจายไอความร้อนอยู่บนมือของเขา เขากำลังเอื้อมมือเข้าไปภายในผ้าห่ม ก็ได้ถูกเฉินเสียนสกัดรั้งไว้

เช่นนั้นเธอเลยเช็ดซ้ำไปซ้ำมาสองครั้ง ความรู้สึกที่เหนียวเหนอะหนะก็ได้หายไป เฉินเสียนอยากจะสวมใส่เสื้อผ้าแล้วลงจากเตียง แต่พอมองไปบริเวณโดยรอบพบว่า ชุดของเธอล่ะ เหมือนกับว่าไม่เจอมันแล้ว

ซูเจ๋อยืนอยู่ที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดของเขาที่ใส่ตั้งแต่ไหนแต่ไรออกมา และกล่าวว่า “ชุดของท่านต้องรอแห้งก่อน ถึงจะสวมใส่มันได้ ท่านสวมใส่ของข้าก่อนได้หรือไม่”

ซูเจ๋อนำชุดวางไว้บนเตียง เฉินเสียนไม่พูดไม่จาหยิบมาสวมใส่ลวกๆ ชุดนี้อยู่บนตัวของเธอแล้วมันหลวมอยู่บ้าง และมีกลิ่นอายของเขาด้วย

ในใจของเธอกระโดดโครมครามพักหนึ่ง เธอรู้สึกหงุดหงิดใจ

เห็นสีหน้าของเธอผิดแปลกไป ซูเจ๋อเลยกล่าวว่า “หากไม่ชอบ ท่านก็นอนอยู่บนเตียงนะ รอข้าอบผึ่งแห้งเรียบร้อยแล้ว จะนำมาส่งให้กับท่าน”

เฉินเสียนก้มศีรษะลง จัดการกับเสื้อผ้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบหรอก”

“แล้วท่านเป็นอันใดเล่า คล้ายดั่งว่าท่านไม่มีความสุขขึ้นมาโดยฉับพลัน”

เฉินเสียนไม่ได้เอื้อนเอ่ย ลงมาจากเตียงแล้วสวมใส่รองเท้า เพิ่งจะยืนได้เสถียรมั่นคง ซูเจ๋อก็ยืนขวางอยู่ตรงหน้าเธอ ราวกับว่าเธอไม่พูดเหตุผลนี้ เขาก็ไม่มีทางถอย

เฉินเสียนผลักเขา ก็ไม่ไหวติง ทันใดนั้นเขาเข้ามาใกล้ชิด เฉินเสียนรู้สึกลุกลี้ลุกลนขึ้นมาบ้าง

เฉินเสียนดึงถลกชายเสื้อของเขา และก็ยังมีลากอยู่บนพื้นด้วย ชุดของซูเจ๋อดูเหมือนว่าเธอสวมใส่แล้วน่ารักอย่างมาก

เธอกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ไม่มีความสุข ก็คือข้ามีความรู้สึกหงุดหงิดตัวเองอย่างกะทันหัน”

“เหตุใดถึงหงุดหงิด”

เฉินเสียนหลุบตามองกะละมังและผ้าขนหนูที่อยู่บริเวณด้านข้าง กล่าวอย่างเย็นชาออกมาว่า “เหมือนว่าข้ามักจะสับสนจิตใจไม่สงบอยู่เสมอ ตอนที่ท่านอยู่ข้างกายข้า ภายในใจมักรู้สึกใจสั่น ว้าวุ่นจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไร้ความคุ้นชิน”

เธอมองซูเจ๋ออย่างรวดเร็ว ดวงตาล้ำลึกของเขามองเธอเช่นกัน และก็ยังคงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ได้เฉยชาเยี่ยงท่าน ความรู้สึกเช่นนี้ เหมือนจะเป็นข้าผู้เดียวที่รู้สึกจิตใจว้าวุ่นราวกับเสียวซ่าน แต่ท่านยังนิ่งชัดเจนเหมือนเดิม ไม่ลุกลี้ลุกลนแม้แต่น้อย ไม่ว่าเรื่องอันใดก็น้อมรับราวกับสายน้ำที่ไหลลงมา เรื่อยเปื่อยตามใจปรารถนา ข้าไม่ได้ไม่มีความสุขเลย ข้าเพียงอยากจะคุ้นชินอย่างรวดเร็ว ทำให้ตัวเองสงบ…….”

เฉินเสียนรู้สึกจิตใจหดหู่อย่างแปลกประหลาด คล้ายดั่งพยายามสงบใจ ไม่ใช่หนทางที่ดีเลย

หากว่าเธอเผชิญหน้ากับซูเจ๋อ ตั้งแต่นี้ต่อไปไม่สับสนวุ่นวายใจอีก ตอนที่หัวใจเต้นระรัว ลองคิดดูแล้วเหมือนว่ามันเป็นทุกข์อย่างมาก