เมื่อผ่านช่วงเวลาในการรู้จักกันช่วงเวลาหนึ่ง แม้เฉินเสียนและซูเจ๋อจะไม่ค่อยเข้ากันได้ดีกับพวกเขาเท่าไร แต่เมื่อนอนอยู่กระโจมเดียวกันในทุกๆวันนับวันก็ค่อยๆคุ้นเคยกันมากขึ้น

อีกอย่างทหารใหม่เหล่านี้ก็เข้าใจกันผ่านการทำงานร่วมกันมากขึ้น แม้ทั้งสองคนจะไม่ได้เป็นคนพูดเยอะแต่ก็ไม่ใช่พวกที่จะคอยไปรายงานเรื่องเล็กๆน้อยกับเบื้องบน

ตอนนั้นก็มีทหารใหม่นายหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างโศกเศร้าว่า“เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะมีสงครามกันถึงเมื่อไร ไม่รู้ว่าชาตินี้ข้าไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ ถึงได้ถูกจับมาตายอยู่ในสนามรบเช่นนี้”

หลายคนก็ต่างพากันถอนหายใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงนั้นดูเหมือนว่าต่างก็ยอมรับในชะตากรรมของตัวเองแล้ว

ทหารใหม่อีกนายหนึ่งก็พูดขึ้นว่า“พวกเจ้าว่าทหารที่ก่อการกบฏนั้นโง่หรือไม่ ทำไมพวกเขาไม่โจมตีตอนที่กองกำลังเสริมของพวกเรายังมาไม่ถึง ตอนนี้กองกำลังเสริมมาถึงแล้วมันก็ยิ่งยากที่จะโจมตี”

“ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกหรือ อยากจะถอยแต่ก็คงรู้สึกอายแล้วกระมัง？”

“ใครจะไปรู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่ ข้าเพียงแค่ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ข้าก็อยากจะจุดธูปเพื่อขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลย”

ทหารใหม่อีกนายก็พูดขึ้นว่า“ไม่แน่อาจจะเป็นกลยุทธ์ของพวกเขาก็ได้ ไม่เห็นหรือว่าช่วงนี้เบื้องบนนั้นดีใจกันยกใหญ่ที่กองกำลังเสริมมาถึง ช่วงเวลาที่หละหลวมเช่นนี้มันคือช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด ”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว แล้วพูดว่า“ความคิดเห็นของเจ้านั้นน่าสนใจดี เจ้าคิดว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ใช่กำลังบุกยึดเข้าเมืองหรือ？”

ทหารคนใหม่นายนั้นพูดว่า“อาจจะต้องรอเวลาที่เหมาะสม ทหารที่ก่อการกบฏมีจำนวนเป็นแสนคน แต่พวกเรามีเพียงแค่ไม่กี่หมื่นคน ถ้าพวกเขาแข็งข้อขึ้นมา ความมั่นใจในการชนะก็อยู่ในกำมือของพวกเขาอยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็ชนะอยู่แล้ว จึงต้องเลือกวิธีที่จะประหยัดเวลาและประหยัดกำลังทหารอย่างแน่นอน ไม่แน่คืออาจจะต้มพวกเราอยู่ในหม้อเดียวกันก็ได้” ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เหล่าทหารใหม่ที่เหลือก็ต่างพากันถอนหายใจ“ความหมายของเจ้าก็คือ ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเราก็ต้องตายกันหมดอยู่ดีรึ？แม่เจ้า ข้ายังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย！”

เฉินเสียนเม้มปากแล้วพูดว่า “เจ้าชื่อว่าอะไร?”

ทหารใหม่นายนั้นไม่ได้เขิลอาย เพราะอย่างไรก็คือคนที่อยู่กระโจมเดียวกันอยู่แล้ว“ข้าชื่อเกาเหลียง แล้วเจ้าหล่ะ？”

เมื่อกำลังพูดอย่างฮึกเหิม ซูเจ๋อก็กลับมาพอดี

การที่จะพาเฉินเสียนไปจัดการเรื่องข้างนอกกับเขานั้นมันจะไม่สะดวก โชคดีที่ทุกคนในกระโจมนี้ต่างซื่อตรงและขี้ขลาด เฉินเสียนคนเดียวก็สามารถรับมืออยู่ได้

เฉินเสียนไม่อยากจะไปเป็นตัวถ่วงของซูเจ๋อ ตอนที่เขาออกไปข้างนอก เธอจึงไม่ได้ถามอะไร ได้แต่เพียงดึงมุมเสื้อของเขาแล้วพูดอย่างเบาๆว่า“ท่านต้องระวังให้มาก แล้วรีบกลับมา”

ตอนที่เห็นเขากลับมานั้น เสื้อผ้าชุดทหารธรรมดาของเขาดูเหมือนจะมีน้ำค้างตอนกลางคืนติดมาด้วย เฉินเสียนชำเลืองมองแล้วยิ้มออกมา

ซูเจ๋อประหลาดใจเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามว่า“ยังไม่นอนกันอีกหรือ？”

ทหารใหม่พูด“นอนไม่หลับ ก็เลยมานั่งคุยกัน เมื่อครู่เฉินเซียนน้องของเจ้าพูดว่า ทหารที่ก่อการกบฏอาจจะให้ทางเลือกแก่พวกเราก็ได้ เจ้าคิดว่ามันน่าเชื่อถือหรือไม่？”

ซูเจ๋อเข้าไปนั่งข้างๆเฉินเสียนแล้วเอ่ยว่า“นั้นก็ปกติ หลายคนที่นี่ต่างก็เป็นประชาชนคนธรรมดา ไม่ใช่ทหารจริงๆเสียหน่อย ”

เกาเหลียงพูดอย่างเสียดสีว่า“ทหารที่ก่อการกบฏนั้นต้องพึ่งประชาชนที่มีจิตใจกล้าหาญอย่างนับไม่ถ้วน และการสนับสนุนของประชาชนอีกมากมาย แต่ราชสำนักกลับไล่จับประชาชนหนุ่มชายวัยฉกรรจ์เพื่อให้มาเป็นทหาร แย่งชิงอาหารจากประชาชน ทำไมเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วเหมือนว่าฝ่ายพวกเราเป็นฝ่ายที่ก่อการกบฏเสียเอง？”

คนที่เหลือต่างก็อยู่ในความเงียบ

เมื่อถึงเช้าวันที่สอง นายทหารผู้พิทักษ์เมืองผู้ซึ่งเต็มไปด้วยอวดเก่งและดื้อรั้นนั้นถูกฆ่าแขวนคอไว้ที่ศาลาบนประตูเมือง จนฟ้าสว่างถึงจะมีคนมาพบเห็น

เหล่าทหารและประชาชนในเมืองต่างตื่นตระหนกตกใจ

บรรยากาศภายในกองทัพทหารนั้นก็ตึงเครียดอย่างมาก แม่ทัพหนานเจิงกล่าวว่าในกองทัพนั้นต้องมีใส้ศึก ถ้าเกิดพบผู้ใดต้องสงสัยให้รีบจับกุมตัวมาไต่สวนทันที

กองทัพใหญ่ด้านนอกของเมืองขุยยังสงบเงียบ แต่ภายในเมืองขุยนั้นกลับเกิดความชุลมุนวุ่นวายขึ้นแล้ว

ช่วงเวลาพลบค่ำก็มีเสียงกลองรบ และแตรสัญญานก็ดังขึ้นจากกองทัพใหญ่นอกเมือง