เกาเหลียงแม้แต่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย จึงไม่อยากจะเข้าไปช่วย แต่ว่าเฉินเสียนนั้นกลับไม่เรียกเขาให้หยุดช่วย แล้วก็ไม่ทำให้เหล่าทหารที่อยู่รอบตัวเธอนั้นได้มองเห็นเขา

เห็นได้ชัดว่าถ้าเธอเรียกเขา มันจะทำให้เหล่าทหารเบี่ยงเบนความสนใจมาที่เขาได้ แล้วตัวเองก็สามารถหลบหนีไปได้ แต่เธอไม่ได้ทำเช่นนั้น

เกาเหลียงรู้สึกไม่สบายใจ เดินไปได้กลางทางก็ย้อนกลับมา แล้วคิดได้ว่าปกติเฉินเสียนมักจะอยู่ไม่ห่างจากซูเจ๋อ จึงออกค้นหาซูเจ๋อบริเวณแถวกระโจมทุกที่ๆ

โชคดีในสุดก็ได้เจอตัวเขาแล้ว

เมื่อตอนที่ซูเจ๋อมาถึง ก็เห็นร่างของเหล่าทหารที่นอนตายอยู่รอบตัวเฉินเสียน เธออยู่ในชุดทหารที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ผมที่ถูกม้วนเอาไว้ในหมวกก็ล่วงหล่นลงมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เส้นผมยาวสยายอยู่บนบริเวณไหล่ ดาบที่อยู่ในมือเต็มไปด้วยเลือด แววตาเฉียบคมดั่งเหยี่ยวราตรี ร้ายกาจดั่งแม่หมาป่าสาว

ไม่ต้องรอให้เธอวางมือ ซูเจ๋อก็รีบบินเข้าไปอยู่ข้างกายเธอ ดาบแหลมคมที่อยู่ในมือนั้นบินไปตามแนวนอนฟันเหล่าทหารที่เหลือทั้งหมดภายในครั้งเดียว

เวลานั้น เฉินเสียนจึงถอนหายใจอย่างผ่อนคลายออกมา

ซูเจ๋อหลับตาแล้วลืมตามามองใบหน้าของเธอที่เปื้อนควันดำ ซึ่งนั้นก็เป็นหลักฐานที่หลงเหลืออยู่ว่าเธอเป็นคนจุดไฟเผาค่ายทหาร ซูเจ๋อกดเสียงแหบต่ำแล้วเอ่ยว่า“ไม่ได้พูดแล้วหรือว่าให้รอข้าอยู่ด้านนอกกระโจม”

เฉินเสียนรู้ว่าเธอนั้นเสียเวลาไปมาก เลยทำให้ซูเจ๋อเป็นห่วง เธอจึงหันมายิ้มให้กับเขาแล้วพูดว่า “ข้าก็คิดไว้อย่างนั้น เพียงแต่คิดไม่ถึงว่ามันมีอะไรมาทำให้สะดุด เฮ้อ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ซูเจ๋อพูด “ท่านเป็นผู้หญิงที่เลว”

เฉินเสียนตกตะลึง ซูเจ๋อไม่รอให้เธอมีปฏิกิริยาตอบรับ เขายื่นมือไปจับที่ศรีษะด้านหลังของเธอเอาไว้แน่น แล้วก็ก้มศรีษะลงไปจูบอย่างดุเดือด

นั่นเป็นครั้งแรกที่ซูเจ๋อด่าว่าเธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกหวานอ่อนโยนอยากจะหัวเราะออกมา

เธอได้ลิ้มรสถึงลมหายใจอันดุเดือดของเขาที่สามารถทำให้คนหยุดหายใจได้ และยังสัมผัสได้ถึงความร้อนใจและความรักที่มาจากเขา เฉินเสียนเขย่งเท้าเพื่อทำให้ตัวเองสูงขึ้น มือข้างหนึ่งก็เกาะไว้ที่ไหล่ของซูเจ๋อ แล้วจูบเขากลับอย่างเร้าร้อน

จากนั้นท่านแม่ทัพก็โบกสะบัดธงบัญชาการทหาร ก้าวเท้าลงจากม้าอย่างองอาจแล้วก้าวเท้าเดินไปด้านหน้าของเฉินเสียนและคุกเข่าลง “แม่ทัพยินดีต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงจิ้งเสียน！”

เหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังก็พร้อมใจกันเปร่งเสียง“ยินดีต้อนรับการกลับมาขององค์หญิงจิ้งเสียน！”

เฉินเสียนโค้งตัวไปพยุงแม่ทัพโฮ้วให้ลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยการให้เกีรติอย่างอย่างสง่ามงาม“แม่ทัพโฮ้วโปรดลุกขึ้น การที่ได้มีแม่ทัพและเหล่าทหารมาร่วมเดินทางมาด้วยตัวกัน นั่นก็เป็นวาสนาของข้าเฉินเสียนแล้ว”

เกาเหลียงที่ยังไม่ได้สติกลับมาอยู่ช่วงหนึ่ง

องค์หญิงจิ้งเสียนไม่ได้ถูกลือว่าถูกฝังศพอยู่ในทะเลเพลิงแล้วหรือ แต่เธอกลับปลอมตัวเป็นทหารธรรมดาเพื่อแฝงกายอยู่ในค่ายทหาร และตอนนี้กองกำลังเสริมของราชสำนักก็ถูกเพลิงไฟแผดเผาจนล่มจม

คิดอย่างไรมันก็กลายเป็นปาฏิหาริย์อย่างไม่น่าเชื่อ

จากนั้นเหลียนชิงโจวก็เดินตามเข้ามาประสานมือคารวะเฉินเสียนและซูเจ๋อ“เคารพองค์หญิง เคารพอาจารย์”

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้พบกับเหลียนชิงโจว เมื่อวันนี้ได้พบกันก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า แต่ก็กลับรู้สึกสนิทสนมอย่างมาก

เฉินเสียนชำเลืองมองแล้วยิ้ม “จิ้งจอกเหลียน ไม่เจอกันเสียนานเลยนะ”

ซูเจ๋อพูด“ไปจัดการกับเหตุการณืนี้ก่อน กลับเข้าเมืองแล้วค่อยคุยกัน”เขาให้เหลียนชิงโจวดูแลเกาเหลียง “จัดหาที่พักให้เขาให้เรียบร้อย”

เกาเหลียงคือคนที่เฉินเสียนช่วยชีวิตเอาไว้ หลังจากเสร็จเรื่องซูเจ๋อก็ส่งเขาให้เฉินเสียนเป็นคนจัดการ ไม่ว่าจะอย่างไรเกาเหลียงก็เป็นคนที่พาซูเจ๋อให้ไปพบกับเฉินเสียนได้ทันเวลา

เพลิงไฟเผาไหม้เป็นเวลานาน จนในที่สุดค่ายทหารก็ไหม้เหลือแต่ซากปรักหักพัง

กองกำลังทหารในเขตใต้ไม่ได้สังหารกองกำลังเสริม ยกเว้นเหล่าทหารที่ยังคงต่อต้านเลยต้องยับยั้งเอาไว้อย่างจำนน

สถาการณ์เพลิงไหม้นั้นดับลง เมื่อชำระสะสางซากปรักหักพังเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นกองทัพใหญ่ก็เคลื่อนทัพกลับเข้าเมือง เวลาก็ล่วงเลยเกินเที่ยงคืนไปแล้ว