เฉินเสียนรู้สึกร้อนที่ทรวงอก พูดออกมาอย่างจุกแน่นที่คอว่า“ท่านมาทำอะไร เวลานี้ท่านควรจะพักผ่อนอยู่ที่ห้องของท่านไม่ใช่หรือ รีบปล่อยมือออกไป！”

ซูเจ๋อพูดเสียงเบาว่า“ทำไม ท่านกลัวหรือ？”

“ข้ากลัวที่ไหนกัน เพียงแต่ตอนนี้ข้าจะปิดประตูแล้วไปอาบน้ำ！”

“เปิดประตูออก”ซูเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ข้าไม่！”ซูเจ๋อจึงใช้มือข้างหนึ่งดันประตูอยู่ด้านนอก เฉินเสียนรู้ว่าแรงเขามากกว่าเธอ เธอจึงต้องใช้สองมือเพื่อที่จะปิดประตู

เวลานั้นในใจของเธอก็เกิดความสับสนไม่แน่ชัด ว่าทำไมต้องกลัวเขา ความรู้สึกเช่นนี้มันเหมือนกับ——一คนคนหนึ่งที่กำลังเดินทางอยู่บนถนน เดิมทีก็ไม่ได้หวาดกลัวอะไร แต่เมื่อมีคนวิ่งตามมาทางด้านหลัง แล้วก็ยังไม่ทันได้รู้แน่ชัดว่าเขาวิ่งกันทำไม แต่ตัวเองก็ควบคุมไม่ได้ที่จะไม่วิ่งตามเขาไป

ดังนั้นเมื่อซูเจ๋อยิ่งใช้แรงผลักประตู เธอก็ยิ่งต่อต้านที่จะดึงประตูปิด

ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้น โดยที่รู้ว่าไม่สามารถจะออกแรงต่อสู้อย่างรุนแรงได้ เขาจึงผ่อนแรงลงในทันที ทำให้เฉินเสียนนั้นยึดครองประตูได้สำเร็จ

ซูเจ๋อพูดเสียงเบาว่า“ท่านหนีบมือข้าแล้ว”

เฉินเสียนมองอย่างละเอียด มือของซูเจ๋อนั้นโดนหนีบเข้าที่ช่องประตูจริงๆ เธอตกใจจึงลดการต่อต้านลง มือทั้งสองปล่อยออกจากประตู แล้วไปคว้ามือของเขาขึ้นมาสำรวจ เอ่ยขึ้นอย่างกังวลใจว่า “เป็นอย่างไรบ้าง？หนีบเข้าเนื้อท่านหรือไม่？ท่านบาดเจ็บตรงไหน？” ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ถ้าเป็นเพราะว่าเธอได้ทำให้เกิดรอยแผลขึ้น นั่นก็คงจะเป็นความผิดของเธอ

ซูเจ๋อก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนของเธออย่างสุขุมโดยที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้น เมื่อเห็นท่าทางของเธอที่กำลังวิตกกังวลอยู่นั้น จึงหรี่ตามองแล้วก็รู้สึกว่าวิธีนี้ใช้ได้ผลดีนัก

ซูเจ๋อขยับนิ้วมือ เลิกคิ้วแล้วเอ่ยว่า“มองแล้วก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก”

“……”เฉินเสียนหันไปมองที่ถังน้ำ ขณะนี้น้ำนั้นยังมีไอร้อนขึ้นมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด เธอไม่ได้ทันได้สังเกตในจุดนี้ก่อน ถ้าเกิดอาบน้ำต้มเดือดๆไปขึ้นมาจริงๆ ผิวหนังของเธอคงต้องหลุดลอกออกหมดเป็นแน่

มองแล้วก็คงต้องใช้เวลาอีกสักระยะหนึ่งเพื่อให้น้ำนั้นมีอุณหภูมิที่เหมาะสมในการที่จะอาบน้ำ

ชายหนุ่มผู้นี้ คงจะคำนวณเวลาไว้แล้วเรียบร้อย

“ถ้าเช่นนั้นท่านมีเรื่องอะไรก็พูดมา”เฉินเสียนกัดฟันแน่นพูดอย่างเรียบเฉย “ข้ารู้ว่าท่านมาเอาคืนข้า！ถึงอย่างไรการยืดหน้ารับผิดหรือหลบหนีก็โดนจัดการอยู่ดี” เธอขมวดคิ้วแน่น มองไปยังซูเจ๋อแล้วพูดขึ้นอีกว่า“ให้ข้าไปเอากระดานซักผ้ามาแล้วนั่งคุกเข่าคุยกันดีหรือไม่？”

“คุกเข่าให้ใคร？”

เฉินเสียนละสายตา ยากที่จะต่อต้านกับเขาที่ขยับเข้ามาใกล้จนทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว “ก็ท่านนะสิ แน่นอนว่าต้องเป็นท่านที่คุกเข่าให้ข้า！”

ซูเจ๋อเลิกคิ้วแล้วพูดว่า“ท่านคือองค์หญิง อนาคตก็คือจักรพรรดินี จะมาคุกเข่าได้อย่างไรกัน”เขากระซิบแนบหูของเฉินเสียน หายใจรอบๆหูทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย

เฉินเสียนหันข้างแล้วกัดฟันแน่นพูดขึ้นว่า“ ไม่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าควรจะต้องคุกเข่า”

แม้ว่าซูเจ๋อจะยังได้ลงมือทำอะไร แต่เฉินเสียนนั้นก็รับรู้ได้ว่าเขาโกรธขึ้นมาจริงๆ เป็นครั้งแรกที่เฉินเสียนพบว่า เธอสมควรตายอย่างได้รับการทารุณ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะเต็มใจยินยอมรับมัน ！

ครั้งนี้เธอคงจะทำให้ซูเจ๋อเป็นกังวลอย่างมาก เมื่อตอนที่เขากลับมาแล้วไม่เจอเธอ เขานั้นร้อนใจเป็นอย่างมาก

เช่นนั้นมันเหมือนกับไปทำลายความรู้สึกของอีกฝ่าย เฉินเสียนก็รู้สึกเป็นทุกข์ใจจริงๆ เฉินเสียนคิดไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปขอโทษเขาดีๆ เพราะเป็นเธอเองที่ตัดสินใจทำไปโดยพลการ โดยไม่ได้บอกกับเขาไว้ก่อนล่วงหน้า เธอจึงยอมรับผิด

ถึงอย่างไรก็หลบหนีไม่พ้น เฉินเสียนก็ไม่ได้คิดจะหลบหนีอยู่แล้ว สิ่งที่เธอกำลังคิดในตอนนี้ก็คือทำให้ความโกรธของซูเจ๋อนั้นลดลง เพื่อบรรเทาความกระวนกระวายใจของเขา

ส่วนเรื่องคุกเข่าบนกระดานซักผ้านั้น……เฉินเสียนก็พูดไปอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะคนที่ต้องคุกเข่าก็ต้องเป็นผู้ชาย จะเป็นผู้หญิงไปได้อย่างไร

ใครจะไปคิดว่าซูเจ๋อจะยิ้มให้กับเธอ แล้วเอ่ยว่า“ก็ดี ในเมื่อมันเป็นความต้องการอย่างจริงใจของท่าน ถ้าเกิดว่าข้าไม่ยอมให้ท่านคุกเข่า มันก็จะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร คุกเข่าบนกระดานซักผ้านั้นก็ยังดีกว่าแนบชิดไปกับกระดาน”