ตั้งแต่เฉินเสียนหนีออกจากเมืองหลวง เฮ่อโยวก็อยู่เรือนรักษาอาการบาดเจ็บ และไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนักอีก ตอนนี้จักรพรรดิเข้าตาจนแล้ว และเห็นเฮ่อโยวดูแลพ่อของเขา จะไม่หันหลังให้เขาเหมือนที่เคยเป็นมา ทันใดนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นด้วยไฟอันชั่วร้ายและสีหน้าที่บ้าคลั่ง

จักรพรรดิแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวลงจากบันไดสูงและเดินตรงไปยังเฮ่อโยว ทันทีที่เฉินเสียนต้องการจะก้าวไปข้างหน้าเขา จักรพรรดิก็หันหน้ามอง ราวกับว่ากำลังชื่นชมกับปฏิกิริยาของเฉินเสียน

ในขณะนั้นดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรออกแล้ว

หัวใจของเฉินเสียนสั่นและฟังเสียงที่จักรพรรดิหัวเราะและพูดว่า “เจ้ากังวลมากใช่หรือไม่?”

ขณะที่พูด เขาได้เดินไปถึงด้านหน้าเฮ่อโยวแล้ว ดาบในมือจ่อไปที่คอของเฮ่อเซียงพ่อของเขา และอีกมือข้างหนึ่งก็คว้าเฮ่อโยวจากพื้นลุกขึ้นมา

มีเฮ่อเซียงถูกจับเป็นตัวประกัน เฮ่อโยวไม่กล้ากระทำอะไรบุ่มบ่าม ปล่อยให้คอเสื้อตัวเองถูกดึงอยู่ในมือเขา

จักรพรรดิกลับมาสู่ความชั่วร้ายของเขาอีกครั้งและพูดกับเฮ่อโยว “เฮ้ออ้ายชิง เจ้าไม่ใช่มีข้อคิดเห็นอยู่เสมอรึ? มาช่วยข้าคิดหาวิธีหน่อยสิ ดูว่าข้าควรทำอย่างไร! ถึงจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ตายไปทันที!”

เฮ่อโยวไม่แสดงสีหน้าใดๆ แม้แต่ความตื่นตระหนกหรือความกลัวก็ไม่มี เขาพูดว่า “นี่คือจุดสิ้นสุดของเรื่องแล้ว และกระหม่อมก็ช่วยไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ฮ่าๆๆ” จักรพรรดิจ้องมาที่เขาอย่างเหี้ยมโหด “เจ้าช่วยไม่ได้ได้อย่างไรกัน!” เขาเหลือบมองเฉินเสียน มือข้าหนึ่งบีบคอเฮ่อโยวแรงขึ้น กัดฟัน “ข้าเห็นว่านางเป็นห่วงเจ้ามาก”

สายตาของเฉินเสียนรุนแรงขึ้น พูดเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “เจ้ากล้าทำเขา ข้าจะให้เจ้าตายอย่างไม่มีศพ และจะไม่ให้ไปผุดไปเกิดอีกเลย”

เฮ่อโยวหายใจถี่ขึ้น จับมือของจักรพรรดิที่บีบคอตัวเองไว้แน่น จักรพรรดิโน้มตัวเข้าไปใกล้เขาพูดว่า “เป็นเจ้าที่หลอกลวงความไว้วางใจของข้าก่อน แล้วก็ลักลอบคบคิดกับพวกเขาใช่ไหม? เจ้าเป็นคนทรยศ และมีโทษตายเก้าชั่วโคตร!”

แม้ว่าสุดท้ายเขาจะต้องตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จักรพรรดิจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้ที่ทรยศต่อเขามีชีวิตที่ดีไปได้

หลังจากที่จักรพรรดิหยุดพูด เขาก็ยกดาบขึ้นและแทงเฮ่อโยวอย่างเลือดเย็น

“เฮ่อโยว!”

เหตุผลที่เขาถูกจักรพรรดิสังหารก็เพราะเฮ่อเซียงถูกจับเป็นตัวประกัน และเขาไม่อาจจะขัดขวางได้ เมื่อเห็นว่าดาบอยู่ไม่ไกลจากร่างกายของเขามากนัก เฮ่อโยวจึงใช้มือเปล่าจับดาบไว้ ประเดี๋ยวเดียวมือของเขาก็มีเลือดไหลออก

เฮ่อโยวกัดแก้มไว้แน่น กับสายตาที่แน่วแน่

และในขณะนี้ ลูกศรยิงจากด้านนอกเข้ามาในท้องพระโรงอย่างคาดไม่ถึง และเข้าไปที่คอของทหารองครักษ์ที่จับเฮ่อเซียงคนนั้นได้อย่างแม่นยำ และทหารองครักษ์ได้ล้มลงกับพื้น

เสียงที่มุทะลุของท่านแม่ทัพฮั่วที่ดังออกมาจากด้านนอกท้องพระโรง “ศิษย์รัก วิธีการชกที่อาจารย์สอนเจ้าล่ะ ใช้มันซะ!”

เฮ่อโยวได้เห็นว่าท่านพ่อของตัวเองได้รับการช่วยเหลือแล้ว ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นด้วยกำลังและยกเท้าขึ้นโจมตีจักรพรรดิ

จักรพรรดิตกตะลึง และได้ถอยกลับไป เฮ่อโยวหยิบดาบที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาเขา

ทหารองครักษ์เมื่อเห็นเช่นนี้ รีบรุดไปข้างหน้าเพื่อคุ้มกัน เพียงแค่พวกเขาปล่อยเหล่าขุนนาง เรื่องราวก็จะคลี่คลายไปอย่างง่ายดาย

เมื่อถึงเวลานั้น ลูกธนูจำนวนมากพุ่งเข้ามาที่ท้องพระโรง และยิงตรงไปที่ทหารองครักษ์ ขณะที่ทหารองครักษ์ล้มลงทีละคน เหล่าบรรดาขุนนางก็หายใจด้วยความโล่งอก และจักรพรรดิที่ต่อสู้กับเฮ่อโยวอย่างโดดเดี่ยวและหมดหนทางในที่สุด

เฉินเสียนพูดอย่างเย็นชา “เจ้าฆ่าเขาจะมีความหมายอะไร แม้ว่าจะทำสำเร็จมันก็เป็นแค่การสูญเสียขุนนางไปคนหนึ่ง ถ้าเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็มาฆ่าข้าสิ ถ้าเจ้าฆ่าข้า ตำแหน่งจักรพรรดินี้จะยังคงเป็นเจ้า”

จักรพรรดิเห็นว่าคนของตัวเองล้มทั้งหมด และเฉินเสียนยืนอยู่หน้าท้องพระโรงโดยไม่เปลี่ยนท่าที คำพูดของนางแต่ละคำเจาะเข้าไปในใจ จักรพรรดิจะพอใจได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงดึงมีดออกจากเฮ่อโยว และแทงไปที่เฉินเสียนอีกครั้ง

ด้านหลังนางไม่มีใครมาคุ้มกันแม้แต่คนเดียว จักรพรรดิคิดว่า นั้นคือพวกเขามาไม่ทัน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเขา

ก่อนที่จักรพรรดิจะเข้ามาใกล้ คมดาบนั้นอยู่ห่างจากเฉินเสียนมากกว่าหนึ่งนิ้ว ด้านหลังนางได้มีสายธนูที่กางออกเต็มที่อย่างนึกไม่ถึงมาก่อน และเมื่อนิ้วขาวคลายออก ลูกศรก็เร็วจนเหลือเพียงแสงและเงา ผ่านข้างหูของเฉินเสียน ปาดเอาเส้นผมของนางไปสองสามเส้น แล้วเจาะเข้าไปที่หัวใจของจักรพรรดิโดยตรง

คราวนี้ไม่มีครึ่งนิ้วอีกแล้ว ก็ไม่มีแล้วครึ่งนิ้วที่ไม่ลึก นี่กำลังพอดี ที่เจาะเข้าที่หัวใจของจักรพรรดิ ลูกศรที่แหลมคมนั้นทรงพลังมาก เจาะผ่านร่างกายของจักรพรรดิแล้ว ยังยิงไปที่เสาด้านหลังของเขาอีกด้วย

จักรพรรดิเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าวและล้มลงกับพื้นในทันที เลือดที่หยดออกมาจากหัวใจของเขาค่อยๆ เปียกเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองสดใสของเขา

เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเฉินเสียนซึ่งไม่รู้ว่ามาเมื่อไร ชายคนนั้นขยับเล็กน้อยและเดินออกไปข้างหลังเธอ ด้วยใบหน้าที่ซีดขาว

ชายในชุดดำมีแขนเสื้อกว้าง และมือที่เรียวยาวของเขาถือคันธนูธรรมดา แต่เมื่อลูกธนูถูกยิงจากมือของเขา มันมีพลังมหาศาล เชือกที่คันธนูถูกเขาดึงแรงจนขาดในช่วงเวลาที่วิกฤต

รูม่านตาของจักรพรรดิกว้างขึ้น แน่นอนว่าเขาจำได้ นั้นเป็นเขาที่ป้องกันหลายครั้ง และในที่สุดก็ไม่สามารถป้องกันบัณฑิตซูได้

แต่ซูเจ๋อวันนี้ ต่างจากเมื่อก่อนมาก

ดวงตาที่ลู่ต่ำลงของเขานั้นลึกราวกับหมึก เผยให้เห็นความหมายที่เย็นชาที่ไร้ขอบเขต และเจตนาฆ่าก็ซ่อนอยู่ใต้ดวงตา แต่กลับคืนทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ

หลายปีผ่านไป จักรพรรดิก็ไม่อาจลืมรูปลักษณ์อันเคร่งขรึมเช่นนี้ได้

จักรพรรดิจำได้ว่า นักฆ่าสวมหน้ากากที่ลอบสังหารเขาในกองทัพนั้น ได้มีสายตาที่เป็นแบบนี้หลงเหลือไว้ มือที่เปื้อนเลือดของเขาสั่นและชี้ไปที่ซูเจ๋อ “ที่แท้…….เป็นเจ้า……..”

ทั้งในและนอกท้องพระโรง ได้มีความเงียบสงัดหลังจากได้ล้างเลือดแล้ว

จักรพรรดิล้มลงกับพื้นโดยมีรูเลือดขนาดใหญ่อยู่ที่อก และสุดท้ายหัวใจไม่ได้ยอมรับ ก็นอนตายตาไม่หลับ

ภัยพิบัติของต้าฉู่นี้ ก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว

ผู้คนในเมืองหลวงยังคงสับสน พวกเขายังไม่ได้สติจากการโจมตีของกองทัพ และทุกอย่างก็จบลงแล้ว ตั้งแต่เข้าเมืองจนถึงทำความสะอาดวัง ใช้เวลาทั้งหมดสองสามวัน

ผู้คนในเมืองไม่ได้รับผลกระทบ แต่พวกเขาก็หลีกเลี่ยงการเห็นความโหดร้ายของสงครามครั้งนี้ไม่ได้

ทหารองครักษ์ของจักรวรรดิต่อต้านอย่างดื้อรั้น และสุดท้ายกองทัพทั้งหมดก็ถูกกวาดล้างไป ศพถูกเผาอยู่ที่นอกเมืองเป็นเวลาหลายวันหลายคืน

เลือดบนท้องพระโรงได้ถูกชะล้างออกไปจนสะอาด และได้ฟื้นฟูรูปลักษณ์ที่เป็นสีทองและความรุ่งโรจน์ในอดีตกลับมา ในขณะนั้นเหล่าบรรดาขุนนางได้ตกใจมาก และได้กลับบ้านเพื่อพักฟื้น ทำให้ไม่มีใครอยู่ในท้องพระโรงที่ว่างเปล่าแม้แต่คนเดียว เฉินเสียนนั่งอยู่หน้าท้องพระโรง มองดูพระอาทิตย์ตกดิน ยังคงเป็นสีแดงเหมือนเลือดเช่นเดิม

พวกนางในในวังหลัง ทำตามคำสั่งของเฉินเสียน ผู้ที่เต็มใจจะอยู่ก็อยู่ และผู้ที่ไม่เต็มใจจะอยู่ก็จะถูกไล่ให้ออกไป จริงๆ ถึงสุดท้ายแล้วนางในจำนวนมากยังคงเลือกที่จะอยู่ และได้สร้างซ่อมแซมวังหลังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

สำหรับทายาทของจักรพรรดิที่ตายไป เฉินเสียนไม่จำเป็นจะต้องฆ่าพวกเขา เพราะนางยังไม่ได้ทำอะไรเลย จักรพรรดิได้ฆ่าลูกๆ ของตัวเองที่วังหลังอย่างบ้าคลั่ง และนางสนมเองก็ตายไปไม่น้อยเช่นกัน

นางสนมที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นส่วนน้อย และถูกทำให้ตกใจจนเป็นบ้าไปแล้ว หรือไม่สูญเสียลูกจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

มีคนในวังหลังมาถามว่าจะจัดการอย่างไร เฉินเสียนพูดอย่างเฉยชาว่า “ส่งไปยังตำหนักรับรองเพื่อให้อยู่ตลอดไป”

“แต่พระตำหนักรับรองนั้นใช้เป็นที่รับรองทูตจากอาณาจักรอื่นโดยเฉพาะนะพ่ะย่ะค่ะ…..”

“ในพระตำหนักรับรองว่างเปล่ามาตลอดทั้งปี และมีเพียงไม่กี่ครั้งที่ใช้รับรองทูตจากอาณาจักรอื่นๆ มีคนเข้าไปอยู่ในนั้นจะไม่ดีกว่ารึ”

“พ่ะย่ะค่ะ” ผู้ที่มาถามขึ้นอีกครั้ง “องค์ชายองค์หญิงในวังแต่ก่อนยังทรงพระเยาว์ ทั้งหมดคือพระบิดาฆ่าพวกเขาเอง และมีองค์หญิงที่แต่งงานแล้วสามสองพระองค์ที่อยู่นอกพระราชวัง ควรทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”