ซูเจ๋อจับใบหน้าของเธอ สางผมของเธอด้วยนิ้วมือของเขา และพูดเบา ๆ “ข้าบอกท่านแล้วว่าอันตราย ทำไมไม่ฟังกันเลย”

ยังไม่ทันที่เฉินเสียนจะตอบ เขาก้มศีรษะ จับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และจูบเธออย่างแรงที่สุด

ม้าวิ่งไปตลอดทาง และทั้งสองก็จูบกันอย่างแนบชิด จนกระทั่งต่อมา ม้าก็หยุดอยู่ข้างหน้า และดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้าก็สาดส่องไปที่ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

เมื่อฟังเสียงหัวใจของเธอ เฉินเสียนก็จูบเขาครั้งแล้วครั้งเล่าตามที่เธอต้องการ พูดพึมพำด้วยความสั่นไหว “คิดถึงเหลือเกิน…”

ตั้งแต่กลับมาถึงเมืองหลวง เธอกังวลเรื่องการเดินทางของซูเจ๋อมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่ต้องการปล่อยเขาไป และเธอไม่ต้องการให้โอกาสเขาอยู่ห่างจากตัวเธอเลย

คณะเอกอัครราชทูตก็หยุดอยู่ข้างหลังเขา ฉินหรูเหลียงขี่ม้าของเขาไปข้างหน้า แต่ในที่สุดก็ไม่เข้าไปรบกวนพวกเขา บางทีการดูพวกเขาพลอดรักรักอย่างดูดดื่มเสน่หา ในภายหลังก็คงค่อย ๆ ชินกับมันและค่อย ๆ ปล่อยวางไป

ริมฝีปากของเฉินเสียนเป็นสีแดง เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาของซูเจ๋อซึ่งลึกราวกับหมึก ปกคลุมไปด้วยรัศมีสีทองอันอบอุ่นของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ซึ่งสวยงามมาก ส่องตรงไปยังก้นบึ้งของหัวใจของผู้คน

เธอใช้นิ้วลูบคิ้วคู่นั้นและกล่าวว่า “ซูเจ๋อ ข้าไม่ได้เอาแต่ดูแลราษฎรประชาชน และไม่ดูแลท่าน ข้าจะปล่อยให้ท่านไปคนเดียวได้อย่างไร”

แสงสว่างในดวงตาของซูเจ๋อหรี่ลง และในที่สุดเขาก็กอดเธอในอ้อมแขนของเขาอย่างดุเดือด และพูดเบา ๆ ในหูของเธอว่า “ท่านเป็นแบบนี้ ข้าจะยอมให้ท่านอยู่คนเดียวได้อย่างไรกัน”

หากหลังจากนี้ เฉินเสียนและเขาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอาจจะมีแต่เรื่องยุ่งยากลำบากไม่รู้จบ แต่หัวใจของคนที่รักกันกลับเป็นอย่างนั้น ต่อให้ต้องลงนรก เขาก็ยังอยากพาเธอไปด้วยอย่างเห็นแก่ตัว

เฉินเสียนฝังศีรษะของเธอไว้ที่หน้าอกของเขา หายใจเข้าออกลึก ๆ และตื้น ๆ และพูดด้วยเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย “งั้นท่านก็อย่าปล่อยข้าไปไหน สองวันมานี้ข้าไล่ตามท่านด้วยความยากลำบาก”

“ไม่ปล่อยไปไหน ต่อให้หนทางข้างหน้าจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด ข้าจะไม่ปล่อยมือท่านไป”

ในช่วงเวลานี้ บางครั้งเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะซูเจ๋อมักจะจะทำตัวออกห่าง พวกเขาไม่สามารถแสดงความใกล้ชิดสนิทสนมกันได้เหมือนก่อน ตามพงศาวดารต้าฉู่ เรื่องราวความรักของหญิงชายที่ตกลงกันเองไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ด้วยความถูกต้องและชอบธรรม พวกเขาล้วนต้องก้าวไปทีละขั้น ทั้งอยู่อยากจะอยู่ด้วยกันใจจะขาด

แน่นอนว่าสิ่งที่ชอบโดยไม่สมัครใจก็ยังคงเป็นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในขณะที่ได้รับคำตอบของซูเจ๋อ เฉินเสียนก็ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มเยาะในอ้อมแขนของเขา

ต่อมาซูเจ๋อและเฉินเสียนขี่ม้าตัวเดียวกันและออกเดินทางไปข้างหน้า โดยมีฉินหรูเหลียงและคณะเอกอัครราชทูตตามหลังอย่างใกล้ชิด

เฉินเสียนเอนตัวพิงในอ้อมแขนของซูเจ๋อและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าคณะเอกอัครราชทูตจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็พอจะคาดเดาได้

เมื่อเฉินเสียนตื่นขึ้น ท้องฟ้าก็มืดสนิทและมีสีดำมืดอยู่นอกหน้าต่างพร้อมกับเสียงลมในตอนกลางคืนที่พัดมาบนที่ตาข่ายหน้าต่าง

แสงเทียนในห้องอ่อนลง ซูเจ๋อยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะ บิดแท่งเงินในมือของเขา กระตุ้นไส้เทียนอย่างอ่อนโยน เขาถามว่า “อาบน้ำก่อนหรือจะรับประทานอาหารค่ำก่อนดี?”

เฉินเสียนกำลังนั่งอยู่บนเตียงโดยคุกเข่าลงอย่างกังวล หันไปหาเขาที่อยู่ด้านข้าง และพูดอย่างกังวลว่า “ให้ท่านตัดสินใจ”

นิ้วของเขาหยุดชะงักลง วางแท่นเงินลง มองกลับมาที่เธอครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาลึกลับช่างดูมีเสน่หา จากนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นก็รับประทานอาหารค่ำก่อน”

ซูเจ๋อและคนอื่น ๆ รับประทานอาหารค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเตรียมข้าวต้มสำหรับเฉินเสียน และในข้าวต้มก็เต็มไปด้วยเห็ดและเนื้อสับซึ่งนุ่มและหอมมาก

คนอื่น ๆ นั้นทานชาหยาบและอาหารที่จืดชืด ข้าวต้มนี้ถือว่าดีที่สุดแล้ว มันสามารถเติมเต็มร่างกายของเธอและย่อยได้ดีเพื่อไม่ให้เกิดความรู้สึกไม่สบายหลังจากอาบน้ำไประยะหนึ่ง

ไม่นานก็มีคนยกข้าวต้มเข้ามาให้ แล้วก็ย้ายอ่างอาบน้ำออกจากห้องเพื่อนำไปทำความสะอาด

พื้นที่พรมแดนทางตอนเหนือกว้างใหญ่และรกร้างว่างเปล่า แต่จุดพักม้าที่ตั้งอยู่ระหว่างทางกลับเปลี่ยวร้างมาก น้อยครั้งมากที่จะได้ใช้ต้อนรับข้าราชการและเจ้าหน้าที่จากราชสำนัก และเจ้าหน้าที่เหล่านั้นล้วนเป็นผู้ชาย ผู้ชายเวลาอาบน้ำมักแค่ไปล้างตัวในห้องอาบน้ำ และมักไม่ใช้อ่างอาบน้ำเพราะรู้สึกลำบาก

จึงไม่มีใครใช้อ่างอาบน้ำที่วางไว้อยู่ในห้องเลย มันแทบจะเป็นเพียงของตกแต่งที่มีฝุ่นเกาะทึบ และตอนนี้ได้ถูกนำมาเช็ดล้างทำความสะอาดใหม่และยกกลับมาให้เฉินเสียนใช้

เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนนั่งอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อน ซูเจ๋อจึงกล่าวว่า “ยังไม่ตื่นอีกหรือ ข้าอุ้มท่านมารับประทานอาหารค่ำดีไหม?”

เฉินเสียนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และกล่าวว่า “ข้าเดินไปเองก็ได้”

หลังจากที่รับประทานอาหารค่ำเสร็จ หลังจากนั้นอ่างอาบน้ำที่ขัดล้างทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วก็ถูกยกกลับเข้ามา และเติมน้ำอุ่นลงไป

อ่างอาบน้ำวางอยู่ด้านหลังเตียง มีเพียงครึ่งหนึ่งของอ่างที่ยื่นออกมา และอีกครึ่งหนึ่งถูกปิดด้วยมุ้งนอนอย่างดี

ยืนอยู่ในที่ที่ถูกบดบัง ถอดเสื้อผ้าอย่างเงียบ ๆ แล้วทำเสียงน้ำเล็กน้อยและเธอก็ลงในอ่างอาบน้ำ

ไม่มีการเคลื่อนไหวในห้องครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าซูเจ๋อกำลังทำอะไรอยู่ ดังนั้นเธอจึงพูดว่า “ซูเจ๋อ ท่านยังอยู่ในห้องไหม?”

น้ำเสียงของเขาดูร้อนรนมาก “ทำไมหรือ ต้องการให้ข้ามาอาบน้ำกับท่านหรือ?”

เฉินเสียน “…ข้าก็แค่ถาม ข้าเห็นว่าห้องเงียบเกินไป เลยรู้สึกไม่คุ้นเคย” เฉินเสียนรู้ได้จากลมหายใจที่สดชื่นบนร่างกายของเขาว่าเขาต้องอาบน้ำแล้วเมื่อตอนที่เธอผล็อยหลับไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูก็ดังขึ้นเบา ๆ และเฉินเสียนคิดว่าเขาออกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย้ายไปดูด้านข้างที่ไม่มีมุ้งคลุมเตียงดูบ้าง แต่ปรากฏว่าเขาเดินผลักประตูกลับเข้ามา

ดวงตาของทั้งสองคนก็จ้องประสานกันอย่างกะทันหัน

ตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก และรีบย้ายไปซ่อนอีกข้างอย่างรวดเร็ว กระแอมในลำคอ แสร้งทำเป็นสงบแล้วกล่าวว่า “ข้านึกว่าท่านออกไปแล้วเสียอีก”

“ใช่ ข้าออกไปและข้ากลับเข้ามาแล้ว”

ซูเจ๋อเข้ามาพร้อมกับเตาผิงไฟ เขาปิดประตูและวางเตาผิงไฟลงบนพื้น ในทุกอิริยาบถของเขาช่างน่าจับตามองนัก

ที่นี่ไม่มีไม้หอมกฤษณา ดังนั้นเขาจึงโรยใบส้มหนึ่งกำมือลงในเตาแทน ในไม่ช้ากลิ่นหอมจาง ๆ ก็ระเหยออกมา

ทันทีที่เฉินเสียนสระผมเสร็จ ซูเจ๋อก็ถือเตาผิงไฟและเดินไปที่อ่างอาบน้ำ เขามองไปที่เฉินเสียนที่ขดตัวไปอีกด้านหนึ่ง เขายิ้มอย่างไม่เป็นพิษเป็นภัยและกล่าวว่า “กลัวข้าขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ข้ายังอาบน้ำไม่เสร็จเลย”

“ข้ารู้ ท่านอาบของท่านไปสิ เอาหัวของท่านอิงมาทางนี้ ข้าจะเป่าผมให้”

“ข้าคิดว่าทำแบบนี้จะประหยัดเวลาลงได้” ซูเจ๋อกล่าว “ใครบางคนตามข้ามาไกลแสนไกล เดิมทีก็มีความกล้าหาญ ทำไมตอนนี้กลับหงอยแบบนี้ล่ะ ไม่ควรเป็นแบบนี้สิ”

เฉินเสียนผุดขึ้นจากน้ำด้วยความโกรธ และเธอโต้กลับไปว่า “ใครหงอย”

“ไหนบอกว่าคิดถึงข้าไง อยู่ต่อหน้าคนอื่นยังยื่นแขนเข้ามาสวมกอด แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่กล้ามองข้าล่ะ ท่านไม่หงอย แล้วจะเป็นใครได้อีก” ซูเจ๋อกล่าว “ถ้าท่านกล้าก็เข้ามาสิ”

ดวงตาของเฉินเสียนวาบวาว และกล่าวว่า “มาก็ได้”