ซูเจ๋อไม่รู้ว่าวันส่งท้ายปีเก่าจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เขามีภรรยาและลูกชายอยู่เคียงข้าง มันควรจะเป็นชีวิตที่สมบูรณ์แบบ โดยไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจ

ซูเจ๋อนอนหลับตลอดทั้งบ่าย และคืนนี้เต็มไปด้วยพลัง หลังทานอาหารเสร็จเขาพาอาเซี่ยนเดินไปรอบๆ หน้าบ้านและสวนหลังบ้าน ด้วยเกรงว่าหิมะจะทำให้ประทัดเปียกอยู่ครู่หนึ่งนั้นดังไม่พอ จึงได้อุ้มซูเซี่ยนขึ้นมานั่งที่ไหล่ของตัวเอง และให้ซูเซี่ยนแขวนเชือกเพลิงของประทัดไว้บนต้นไม้

ไฟในเตากำลังลุกไหม้เล็กน้อย และบนเตาไฟกำลังปิ้งมันฝรั่งหวาน

เฉินเสียนเอนกายอยู่หน้าลานหน้าบ้าน ยิ้มให้กับความร่วมมือระหว่างสองพ่อลูกโดยปริยาย

ก่อนถึงเวลาจุดประทัด ทันใดนั้นท้องฟ้ายามค่ำคืนอันไกลโพ้นก็มีแสงวาบสองสามดวง และเสียงระเบิดก็ได้ยินแผ่วเบา ทั้งสามคนมองขึ้นไปและเห็นว่าดอกไม้ไฟบานเต็มที่

ถึงจะมีสีสันแค่ชั่วขณะ แต่ก็สวยงามจริงๆ

ซูเซี่ยนเอาแขนโอบรอบคอของซูเจ๋อและพูดเบาๆ ว่า “นั่นคือดอกไม้ไฟที่เสด็จแม่ในวังจัดเตรียมไว้ เราอยู่ที่นี่ก็สามารถดูได้”

ซูเจ๋อหันหน้า ดวงตาของเขาเหมือนประกายไฟ เขามองไปที่ผู้หญิงที่ข้างประตูอย่างลึกซึ้ง

ต่อมาซูเจ๋อวางซูเซี่ยนให้เขากลับไปที่เฉินเสียนและปิดหูของเขา ซูเจ๋อหยิบก้านไฟแล้วเป่า ปลายด้านหนึ่งของก้านไฟมีจุดสีแดงบนนิ้วของเขา เขาได้เอาไปจุดที่ประทัด และหันหลังเดินถอยหลังไปสองสามก้าว

จากนั้นก็มีเสียงประทัดดังขึ้น

สมองของเฉินเสียนเต็มไปด้วยเสียงรบกวน และซูเจ๋อรีบคลุมศีรษะของนางเอนเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ปิดหูของนาง และทันใดนั้นนางก็รู้สึกสงบขึ้น

เฉินเสียนเม้มริมฝีปากและหัวเราะอย่างแผ่วเบา

“อาเซี่ยน สวัสดีปีใหม่”

ในคืนนี้ เฉินเสียนกล่าวว่า “ซูเจ๋อ ข้ามีความปรารถนาปีใหม่หนึ่งอย่าง”

“อะไรนะ” ถ้าเขาทำได้เพื่อนาง เขาจะทุ่มเทอย่างหนักเพื่อให้ได้มันมา

เฉินเสียนซ่อนมือเข้าหากัน และหลับตาราวกับว่ากำลังอธิษฐาน จากนั้นลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าหวังว่าท่านจะมีอายุยืนยาว ข้าไม่ได้อธิษฐานที่จริงจังมาก แค่หวังว่าพระเจ้าจะได้ยิน”

ดวงตาของซูเจ๋อเต็มไปด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แต่แววตาของเขาสั่นไหว เขาจับศีรษะของเฉินเสียนมาจูบอย่างลึกๆ ที่หน้าผากของนาง และยิ้มอย่างผ่อนคลาย “ถ้าอย่างนั้นข้าจะต้องไม่ให้ท่านเห็นช่วงเวลาที่ข้าหลับตา ไม่เช่นนั้นก็คิดว่า ข้ายังมีชีวิตอยู่”

ในเวลานั้นเฉินเสียนไม่เข้าใจ ในคำพูดของเขามีความหมาย

ท่ามกลางเสียงประทัดในลานบ้าน ซูเจ๋อก้มศีรษะลงที่หูของนาง แตะนิ้วลงบนหัวใจของเฉินเสียน และกระซิบอีกครั้งว่า “อย่าลืมล่ะ ข้ามีชีวิตอยู่ที่นี่”

ในวันส่งท้ายปีเก่า เสียงประทัดในเมืองหลวงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตลอดจนท้องฟ้าใกล้สว่าง ถึงได้ค่อยๆ หยุดลงไป

ผมของเฉินเสียนแผ่กระจายอยู่ข้างหมอน นางเอนตัวไปด้านข้างในอ้อมแขน จับมือซูเจ๋ออย่างดื้อรั้น ไม่รู้ว่าในใจหวาดกลัวอะไร และกระซิบอย่างหลับๆ ตื่นๆ “ซูเจ๋อ ท่าพูดต่อไปท่านจะพาข้าไปทุกหนทุกแห่ง แต่คิดได้หรือยังว่าจะพาข้าไปที่ใด?”

ผ่านไปนาน ซูเจ๋อถึงได้กล่าวว่า “ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย เจ้ามีที่ที่อยากไปหรือไม่?”

เฉินเสียนยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ทางตอนเหนือตอนใต้ของต้าฉู่ข้าก็เคยไปมาแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้พักและลิ้มรสอย่างละเอียด ข้าอยากไปที่ชายแดนเพื่อกินอาหารท้องถิ่นของเย่เหลียง และเหล้าสับปะรด ข้าก็อยากไปดูถิ่นทุรกันดารอันกว้างใหญ่จากชายแดนทางเหนือ ข้ายังอยากพายเรือไปทางใต้ของแม่น้ำเจียงหนาน ยังอยากอยู่ในภูเขาและป่าไม้ มีสะพานเล็กๆ และหมอกควันลอยละล่อง เพียงแค่ได้อยู่กับท่าน เฝ้าชมพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตก…….”

อาจเป็นเพราะภาพลวงตาที่สวยงามเกินไป เฉินเสียนค่อยๆ ถูกนำเข้าสู่ความฝันอันแสนวิเศษที่นางวาดขึ้น

แต่สำหรับซูเจ๋อ คืนนี้ดูเหมือนจะเป็นของขวัญพิเศษให้เขา เขาจะทำใจหลับตาลงได้เช่นไร

ซูเจ๋อลูบผมของเฉินเสียนเบาๆ และพูดอย่างนุ่มนวลว่า “สิ่งที่ท่านคิดเหล่านี้ดีมาก หากมีโอกาส”

หากมีโอกาส เขาจะไปกับนางอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายก็ยังพูดไม่ออก

ในวันขึ้นปีใหม่ บรรยากาศจะแตกต่างกันไม่มากก็น้อย เมื่อคืนประทัดได้ทิ้งเศษกระดาษสีแดงไว้คล้ายกับเศษกลีบดอกบ๊วยที่ล่วงหล่งลงมาบนหิมะ สีแดงสีขาวผสมผสานดูสวยงามมาก

พ่อบ้านอายุมากแล้ว ได้ตื่นแต่เช้าตรู่ แล้วนำไม้กวาดมากวาดหิมะที่หน้าบ้าน

อากาศเย็นมาก และในขณะที่พูดก็มีหมอกขาวลอยออกมา

น้ำแข็งในแม่น้ำหยางชุนในปีนี้หนามาก และครอบครัวสามคนก็นั่งรถม้าออกไปเที่ยวครึ่งวัน

บนพื้นผิวกว้างของแม่น้ำ มีผู้ใหญ่พาเด็กวิ่งเล่นอยู่ริมฝั่ง และไม่กล้าที่จะเข้าใกล้กลางแม่น้ำ ซูเจ๋อนั่งอยู่ในรถม้า และมองออกไปนอกหน้าต่างเล็กๆ เห็นว่าเฉินเสียนพาซูเซี่ยนไปพักบนน้ำแข็งด้วยครู่หนึ่ง

สามคนในครอบครัวก็ได้ทำตามใจตัวเองโดยไม่ต้องเกรงกลัวใครเหมือนเมื่อก่อน และเมื่อออกเดินทางก็พยายามหลบหูหลบตาของผู้คน อาจเป็นเพราะมีคนจำนวนมากในราชสำนักที่เปลี่ยนไป ไม่มีใครจะขัดขวางเฉินเสียนและซูเจ๋อ แต่ทั้งสองก็รู้ว่าพวกเขาถูกคั่นด้วยช่องว่างที่ไม่อาจจะผ่านมันไปได้

ต่อมาเฉินเสียน นำซูเซี่ยนกลับมา และซูเจ๋อก็ปล่อยรถม้าออก

เมื่อรถม้าได้หยุดลงตรงสถานที่นั้น เฉินเสียนก็ยกม่านขึ้นมองดู ถึงได้รู้ว่าซูเจ๋อได้ส่งพวกเขาแม่ลูกไปยังประตูวัง

หลังจากปีใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น ก็เป็นอีกเรื่องที่น่าสนใจ

ซูเจ๋อยังคงต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองในราชสำนัก เฉินเสียนคาดไม่ถึงว่า สักวันหนึ่งเขาจะทำให้ความขัดแย้งในราชสำนักได้มาถึงขึ้นเกิดความรุนแรงขึ้น

เฉินเสียนได้ตรวจสอบฎีกาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก ต่อมาถึงรู้ว่า ที่ซูเจ๋อไม่ได้ถามนางเกี่ยวกับสถานการณ์นั้น ก็เพราะถอดถอนฎีกาออกมา และเลือกเพียงบางส่วนแล้วส่งไปยังโต๊ะของเฉินเสียน

คนที่เขาเลือกคือคนที่เขาต้องการให้นางได้เห็น และคนที่เขาไม่ต้องการให้นางเห็นจะถูกนำเป็นปกติ

ในที่สุดเฉินเสียนก็ประกาศให้ซูเจ๋อไปที่ห้องตำราหลวง

เขาก้มตาลง และคารวะต่อเฉินเสียน กล่าวอย่างอบอุ่นว่า “กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท” ทุกอิริยาบถสงบและไม่พบข้อผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว

เฉินเสียนมองมาที่เขาโดยไม่พูดอะไร ดังนั้นเขาจึงรักษาท่าทางที่สุภาพ ไม่ขยับเขยื้อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเงยหน้าขึ้นมองนาง

ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนที่มือสะอาดไร้มลทิน

เฉินเสียนไม่รู้ว่าเขาถูกหรือผิดที่ได้มอบตราประทับให้กับเขาแต่ทีแรก

ผ่านไปเป็นเวลานาน เฉินเสียนเพิ่งจะพูดขึ้น “ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้?”

“กระหม่อมไม่ทราบว่าฝ่าบาททรงหมายถึงเรื่องอะไร”

“ถอดถอนฎีกาของเหล่าขุนนาง ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้?”

ซูเจ๋อพูด “ข้าราชบริพารได้ถวายฎีกาขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญของบ้านเมือง และเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ กระหม่อมคิดว่าไม่ต้องให้ฝ่าบาทดู ดังนั้นจะจัดการเอง”

เฉินเสียนลุกขึ้นเดินไปต่อหน้าเขาแล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อย ขุนนางเหล่านั้นกล่าวโทษท่าน และลงโทษท่านด้วยพู่กัน นั้นยังเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?”

“ฎีกาเหล่านั้น ฝ่าบาทมิใช่ตรัสว่าไม่อยากจะดูรึพ่ะย่ะค่ะ”

“คือข้าไม่อยากจะดู แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะถอดมันออกทั้งหมดไป”

“ข้าไม่อยากดู แต่ต้องวางไว้บนข้างโต๊ะ นี้ไม่ใช่การเพิ่มปัญหารึ”

เฉินเสียนไม่รู้ว่าเมื่อใดที่ซูเจ๋อเริ่มตอบกลับอย่างเมินเฉยเช่นนี้ ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาก็สบายใจกับเรื่องนี้ขึ้น

เฉินเสียนหัวเราะอย่างเงียบๆ และพูดด้วยตาแดงๆ ว่า “ในเมื่อท่านชอบที่จะครองเมือง และต่อสู้เพื่ออำนาจมาก ทำไมท่านไม่มาเป็นกษัตริย์ของต้าฉู่? ซูเจ๋อ ท่านชอบแบบนี้มากหรือ?”