ซูเจ๋อเห็นความตั้งใจของนางและกล่าวว่า “จะต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในการวิ่งไปที่ประตูเมืองตามถนนสายนี้ ข้ารู้ทางลัด”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านไม่ใช่พักฟื้นอยู่ตลอดหรือ ทำไมถึงรู้ทางลัด?”

นางไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองหลวงแห่งนี้ และคิดไปซูเจ๋อเองก็คงไม่รู้คุ้นเคยไปกว่านางแน่”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “แม้ว่าเขาจะรักษาอาการป่วย ครั้งก่อนนั้นอาการป่วยดีขึ้นแล้ว ก็ได้ออกมาสอดส่องแล้วสองรอบ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่เมืองหลวงแห่งนี้ เจ้าฟังข้าคงจะดีกว่า”

เฉินเสียนเชื่อเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ให้คนขับรถไปตามเส้นทางที่กำหนดโดยซูเจ๋อ

ตั้งแต่ต้นจนจบ นางเชื่อในตัวเขาแบบนี้อย่างไม่สงสัย

แต่ว่า ครั้งนี้เฉินเสียนผิดแล้ว

นางเชื่อมั่นในตัวซูเจ๋อมาก และผลที่ตามมาโดยตรงก็คือรถม้าแล่นเข้าไปในวงล้อมของทหารรักษาการณ์เป่ยเซี่ย และไม่มีทางที่จะไปต่อข้างหน้า และไม่มีทางที่จะถอยหลัง

เฉินเสียนเหลือบมองที่ซูเจ๋อมีท่าทางที่ไม่แยแส และซูเจ๋อยิ้มอย่างอ่อนโยนและจริงใจ นางพบว่าแม้ว่าคนคนนี้จะไม่รู้จักเธอ แต่นิสัยที่มืดมนของเขายังคงเหมือนเดิม

“ท่านหลอกข้า?”

ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้น ในดวงตามีรอยยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “ถูกเจ้าจับไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ถ้าข้าบริสุทธิ์ล่ะ?”

เฉินเสียนถูกเขาทำให้โกรธจนหัวเราะขึ้น และกล่าวว่า “ท่านอาจไม่รู้ ความบริสุทธิ์ของท่านได้หายไปนานแล้ว”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างอบอุ่น “ภายใต้อาณาจักรข้า ไม่มีข้าบอกทางให้เจ้า เจ้าก็ออกไปจากเมืองหลวงไม่ได้”

นางพบว่าหลังจากการพลิกผันเช่นนี้ จิตใจของซูเจ๋อดีขึ้นมาก และดูเหมือนว่าจะอารมณ์ก็ไม่เลว สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกมึนงง ราวกับย้อนเวลากลับไปสู่สภาพเดิมที่ที่พวกเขาอยู่เมื่อแรกเริ่ม

เพียงแต่ครั้งนี้เปลี่ยนนางให้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน

เฉินเสียนบอกตัวเองไม่เป็นไร แม้ว่าเขาจะลืมทุกอย่างไปแล้ว และลืมเรื่องราวระหว่างพวกเขาอย่างไม่เหลือเยื่อใย ก็ไม่เป็นไร เพียงแค่เขายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ใช่เป็นความโปรดปรานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้าที่มีต่อนางหรือ?

เดินทางจากต้าฉู่ไปยังเป่ยเซี่ย ตลอดทางผ่านภูเขาและแม่น้ำนับพัน และระยะทางไกล เฉินเสียนกังวลเกี่ยวกับคนคนนี้ และไม่เคยนอนหลับสบายตลอดทาง

การถูกล้อมตอนนี้ทำให้เฉินเสียนรู้สึกเหนื่อยล้า นางถอนหายใจและพูดเบาๆ ว่า “ช่างเถอะ ตอนนี้ท่านคือท่านอ๋องรุ่ยแห่งเป่ยเซี่ย และข้าก็ไม่มีความหวังมากนักที่จะพาท่านไปจากที่นี่ได้” นางยิ้มอย่างขมขื่นและพูดอีกครั้ง “แต่ข้ายังคงทำใจไม่ได้ แม้ว่าความหวังจะน้อยนิดแต่ก็อยากลองดู ถึงมีความหวังไม่มาก ก็มีความผิดหวังก็ไม่เป็นไร ข้าคิดวิธีอื่นยังได้”

ดวงตาของซูเจ๋อลึกเล็กน้อย ศีรษะของเขาพิงลงบนเบาะนุ่ม ดวงตาของเขาปิดลงครึ่งหนึ่ง สายตาจางๆ ตกลงมาบนใบหน้าของเฉินเสียน เขาพูดว่า “แต่ความผิดหวังของเจ้า ดูเหมือนจะเขียนอยู่บนใบหน้าของเจ้า”

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมองเขาและกล่าวว่า “เมื่อเทียบกับความผิดหวัง ในชีวิตนี้ข้าสามารถเห็นท่านอีกครั้ง ก็ทำให้ข้าปลาบปลื้มใจมากแล้ว”

ซูเจ๋อตกตะลึง และทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับว่าเขาถูกอะไรบางอย่างทุบตี และจากนั้นเขาก็ตกใจกับสิ่งที่นางพูด

เขาถามว่า “เป็นไปได้ไหมที่เจ้าจะรักข้า?”

เฉินเสียนยิ้มและตอบว่า “ซูเจ๋อ ข้ารักท่านตลอดเวลา” ดวงตาของนางชื้นเล็กน้อย “ท่านล่ะ ท่านยังรักข้าอยู่หรือไม่?”

ซูเจ๋อรู้สึกเสียใจ “หากรู้เรื่องนี้แต่แรก เมื่อครู่ก็คงจะไม่บอกทางมั่วๆ ให้กับเจ้า ออกไปเถอะ ข้าจะขอร้ององค์จักรพรรดิของข้า ให้ไว้ชีวิตเจ้า”

เฉินเสียนเยาะเย้ยและกล่าวว่า “เช่นนั้น ข้าขอขอบคุณสำหรับความกรุณาอันยิ่งใหญ่ของท่านจริงๆ” นางโน้มตัวมา ใช้นิ้วถูที่ปกเสื้อของเขา และพูดเบาๆ ว่า “แต่จักรพรรดิเป่ยเซี่ยของพวกท่านดูเหมือนจะไม่สามารถชี้เป็นชี้ตายให้แก่ข้าได้ ไม่ต้องกังวล ครั้งนี้ข้าพลาด และครั้งต่อไปข้ายังจะมาขโมยท่าอีกครั้ง”

ในเวลาที่เหมาะสม ฉินหรูเหลียงที่ด้านนอกได้พาคนและม้าได้ไล่ตามออกมาทัน เข้าแถวหน้ารถม้าของเฉินเสียน และเผชิญหน้ากับทหารองครักษ์เป่ยเซี่ย

ข้างหลังทหารองครักษ์ฝ่ายตรงข้ามก็หลีกทาง คนที่สวมชุดมังกรสีเหลืองสดใสค่อยๆ เดินออกมาจากด้านหลัง มือข้างหนึ่งของเขาชักดาบในมือทหารเพื่อที่จะออกมาปกป้องคนที่รักอย่างกล้าหาญ

โดยไม่คาดคิดว่าจักรพรรดิเป่ยเซี่ยจะนำคนมาสกัดกั้นด้วยตัวเอง เขาโกรธมากจนไม่คาดคิดว่าคนเหล่านี้จะสามารถนำซูเจ๋อออกจากจวนอ๋องรุ่ยได้สำเร็จ และยังวิ่งหนีได้ไกลขนาดนี้

ในสายตาอาฆาตของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยกล่าวว่า “ข้าเป็นจักรพรรดิเมืองนี้ เป็นที่ที่พวกเจ้าคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปอย่างนั้นรึ? คืนตัวอ๋องรุ่ยมา ข้าอาจจะพิจารณาให้ศพเจ้ายังคงเหลือครบทุกส่วน”

ฉินหรูเหลียงเป็นหัวหน้า เตรียมต่อสู้กับองครักษ์ชุดดำ

หลังจากที่เฉินเสียนและซูเจ๋อพูดจบ นางก็หันหลังกลับและเปิดม่านแล้วเดินออกไป

นางยืนอยู่หน้ารถม้า ชำเลืองมองไปยังจักรพรรดิเป่ยเซี่ยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และยิ้มทันที “ตาแก่ ไม่เจอกันนาน ข้าคิดว่าท่านควรจะมีผมหงอกและแก่ลงแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าจะดูแลได้ไม่เลว”

นางยืดหลังและเงยหน้าขึ้น พูดอย่างสงบและหยิ่งผยอง แม้ว่าจะแต่งกายด้วยชุดยาวธรรมดา แต่ร่างกายก็ได้กระจายความสูงศักดิ์ที่เท่าเทียมออกมาเช่นกัน

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยหยุดชั่วคราว และใบหน้าของเขาก็มืดมนในทันใด

เฉินเสียนยกมือขึ้นและหยิบจี้หยกออกมา จี้หยกนั้นใส เนียน ขาวและไร้ที่ติ มีพู่สีเหลืองสดใสห้อยอยู่บนนั้น และลวดลายมังกรบนนั้นก็สดใส

เนื่องจากนางได้ตัดสินใจมาที่เป่ยเซี่ยแล้ว เฉินเสียนจึงพาคนมาไม่มาก แต่นางก็ไม่อาจจะไม่เตรียมตัวไว้

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นและกล่าวว่า “หยกจักรพรรดินี้ จักรพรรดิเป่ยเซี่ยไม่ควรรู้สึกแปลกใจเลย”

นี่คือหยกจักรพรรดิของจักรพรรดิเป่ยเซี่ย ซึ่งในอดีตจักรพรรดิเป่ยเซี่ยทรงสวมใส่อยู่ตลอด แต่เมื่อไม่กี่ปีก่อน เมื่อเป่ยเซี่ยและต้าฉู่เผชิญหน้ากันที่ชายแดน เขาเคยใช้จี้หยกนี้เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ แต่องค์จักรพรรดินีแทนที่จะไว้ใจเขา กลับจับตัวท่านอ๋องมู่แห่งเป่ยเซี่ยเขามาเป็นตัวประกัน

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยโกรธเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ จักรพรรดินีไม่รู้ว่าเป็นการให้เกียรติ ทำให้เขารู้สึกแย่มาก

ตอนนี้เฉินเสียนหยิบจี้หยกนี้ออกมา ตัวตนของนางก็ปรากฏชัดอย่างไม่ต้องสงสัย

ก่อนที่เฉินเสียนจะรีบออกจากชายแดนไปยังเป่ยเซี่ยไปที่เมืองหลวง ได้สั่งให้เขตชายแดนต้าฉู่เตรียมของกำนัลในท้องถิ่น และกระจายข่าวไปยังเป่ยเซี่ย โดยบอกว่าจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ กำลังจะไปที่เป่ยเซี่ยด้วยตัวเอง และคนก็ได้เดินทางแล้ว

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้รับข่าวตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ไม่เคยเห็นจักรพรรดินีปรากฏตัว โดยไม่คาดคิดว่านางจะแอบเข้าไปถึงเมืองหลวงแล้ว และพยายามลักพาตัวองค์ชายแห่งเป่ยเซี่ยไป!

ข่าวการทูตของจักรพรรดินีไปยังเป่ยเซี่ย แพร่กระจายไปทั่วทั้งสองประเทศ แต่ตอนนี้จักรพรรดิเป่ยเซี่ยไม่สามารถทำอะไรกับนางได้

นี่เป็นวิธีที่เฉินเสียนเตรียมตัวสำหรับตัวเองเช่นกัน เนื่องจากการขโมยคนลับๆ ไม่ได้ งั้นก็ต้องมีความชัดเจน

อีกด้านหนึ่งสีหน้าของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยดูเหมือนผี ต้องทำให้คนหวาดกลัวมาก

อ๋องมู่มาสาย และมองไปที่จี้หยกในมือของเฉินเสียนจากระยะไกล และกล่าวว่า “โธ่เอ๊ย หยกจักรพรรดิของข้าไม่ใช่หรือ ตอนแรกข้าจำได้ว่ามีเพียงแบบนี้ชิ้นเดียวที่อยู่ในมือขององค์จักรพรรดินีเท่านั้น ที่แท้เป็นองค์จักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ที่เดินทางมาไกลนี่เอง!”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยมองดูอ๋องมู่อย่างเย็นชา

ฉินหรูเหลียงเหลือบมององครักษ์โดยรอบด้วยสายตาที่เย็นชาและกล่าวว่า “จักรพรรดิของข้ามาที่เป่ยเซี่ย เป่ยเซี่ยมาต้อนรับด้วยวิธีเช่นนี้หรือ? ถ้ามีอะไรผิดปกติกับจักรพรรดิของข้าในเขตเมืองหลวงเป่ยเซี่ย ถ้าหากสิ่งนี้แพร่กระจายออกไป จักรพรรดิเป่ยเซี่ยคงจงใจยั่วยุให้เกิดข้อพิพาทระหว่างทั้งสองอาณาจักร จะไม่ถูกสาปโดยผู้คนทั่วโลกหรอกหรือ”

“ปัจจุบันต้าฉู่แตกต่างจากเมื่อก่อน ด้วยกองกำลังที่แข็งแกร่ง และความแข็งแกร่งของชาติที่กำลังเติบโต เป่ยเซี่ยไม่ใช่ประเทศที่จะทำสงคราม ดังนั้นจึงจะไม่มีความคิดที่จะยั่วยุให้เกิดสงคราม