เฉินเสียนสำลักในลำคอ เธอจ้องมองซูเจ๋อที่ค่อยๆ เอียงศีรษะและขยับเข้ามาใกล้ริมฝีปากของเธอทีละน้อย เธอเอ่ยเสียงสั่นว่า “หายไปนานแล้ว…”

ซูเจ๋อหยุดอยู่แค่นั้น

เฉินเสียนตัวสั่นเล็กน้อยขณะที่พูดอีกว่า “ข้าเลิกคิดจะเล่นสนุกกับท่านตั้งนานแล้ว”

ซูเจ๋อมองใบหน้าของเธออย่างเพ่งพินิจ มองเห็นความอ่อนแอและความเศร้าภายในแววตาของเธอ เนิ่นนานกว่าเขาจะเอ่ยว่า “แต่การแสดงออกของท่านไม่เห็นเหมือนอย่างที่ท่านพูด”

น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตาของเฉินเสียนอย่างรวดเร็ว ซูเจ๋อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยสีหน้าที่หดหู่ เขาทนเห็นเจอเจ็บปวดไม่ได้ ในที่สุดจึงยอมปล่อยเธอและเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “วันใดที่ท่านนึกอยากจะเล่นสนุกกับข้าอีก ข้าจะมายุ่มย่ามกับท่านจนกว่าท่านจะเบื่อเลยทีเดียว”

เขาจับมือของเฉินเสียนไว้อย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา เพียงแค่ออกแรงเล็กน้อยเฉินเสียนก็จะหลุดจากการเกาะกุมได้โดยง่าย แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ทำ

ซูเจ๋อพาเธอเดินกลับไป พร้อมกันนั้นก็เอ่ยด้วยอารมณ์ที่ขมขื่นว่า “ท่านคือองค์จักรพรรดิ วังหลังของท่านไม่มีทางมีคนเพียงแค่คนเดียว เรื่องนั้นข้ารู้ดี ข้าเพียงแค่ถูกท่านปั่นหัวจนหลงทางนิดหน่อย ทว่าต่อให้ข้างกายของท่านมีชายอื่น แต่เพราะเหตุใดท่านจึงต้องพาพวกเขามาที่นี่ด้วยเล่า ท่านก็แค่หลอกข้าอีกครั้งเพื่อให้ข้าเห็นว่าท่านไม่ได้โกหก ถูกต้องหรือไม่”

เฉินเสียนยิ้มออกมาอย่างยากเย็นและกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นแปลว่าท่านเองก็ไม่คิดจะหลอกข้า ไม่คิดจะบอกข้าว่าท่านมีพระชายา ไม่คิดจะพูดต่อหน้าข้าเกี่ยวกับพวกท่านสองสามีภรรยางั้นรึ”

ซูเจ๋อมองเธอ  แต่ถึงอย่างนั้นภาพที่เห็นก็ยังสวยเกินคำบรรยาย

ในที่สุดเฉินเสียนก็ได้ยินเขาพูดเบาๆ ว่า “ท่านกำลังจะทำให้ข้าโกรธจริงๆ”

กว่าจะกลับมาถึงห้องบรรทมท้องฟ้าก็มืดแล้ว ซูเซี่ยนรอเฉินเสียนอยู่ในห้องบรรทม แต่ดูเหมือนเขาจะไม่กังวลอะไรหากคืนนี้เฉินเสียนจะไม่กลับมาทั้งคืน ด้วยเหตุนี้เขาจึงเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนและปีนขึ้นไปบนเตียงเตรียมเข้านอน

เมื่อเฉินเสียนเข้ามาในห้องและเห็นเขาเธอจึงชะงักไป จากนั้นจึงเอ่ยว่า “เจ้าจะไม่กังวลเลยสักนิดหรืออย่างไรหากแม่ไม่กลับมาทั้งคืน”

ซูเซี่ยนตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “เรื่องระหว่างผู้ใหญ่ เด็กไม่ควรก้าวก่ายและไม่ควรถามให้มากความไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

ความรู้สึกในตอนนั้นหมุนวนสับสนจนยากจะบรรยาย

เฉินเสียนถือปิ่นหยกขาวเอาไว้แนบอก นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะพูดโพล่งขึ้นมาว่า “อาเซี่ยน พรุ่งนี้ตอนออกไป ช่วยเอาปิ่นนี้ไปคืนให้พ่อของเจ้าแทนแม่ทีได้ไหม”

ซูเซี่ยนพลิกตัวนอนอยู่ข้างๆ เขาหันหลังให้เฉินเสียนและลืมตาขึ้น ใบหน้าเล็กๆ เอ่ยขึ้นมาอย่างสุขุม “ถ้ายืนกรานว่าจะคืน ไม่ใช่ว่าท่านควรไปคืนเองเพื่อแสดงความจริงใจหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อซูเจ๋อกลับไปในคืนนั้น องค์หญิงจาวหยางก็แอบไปหาเขา ร้องเรียกเขาอยู่ที่ประตูเรือน “ท่านพี่ ออกมาสักเดี๋ยวสิ ข้ามีข่าวสำคัญจะบอก!”

ซูเจ๋อเลิกคิ้ว เขาเปิดประตูและยืนอยู่ที่กรอบประตูนั้น “มีอะไรก็ว่ามาสิ”

ดูเหมือนการวางองค์หญิงจาวหยางไว้ฝ่ายเดียวกับเฉินเสียนจะไม่ไร้ประโยชน์ไปเสียทีเดียว

องค์หญิงจาวหยางบอกว่า “วันนี้ตอนที่พวกเขาซื้อของไปไว้ที่เรือ ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาจะออกเรือกลับไปต้าฉู่พรุ่งนี้”

ซูเจ๋อหลุบตาลงแต่ไม่ได้ออกความเห็นใดๆ

ในขณะนั้นมีการเคลื่อนไหวที่ด้านนอก เฉินเสียนเดินเข้ามายังที่พำนักของซูเจ๋อตามคำบอกทางของนางกำนัล

ทันทีที่เข้าไปในเรือนเธอจึงเห็นองค์หญิงจาวหยางยืนอยู่ที่หน้าประตู เฉินเสียนเอ่ยอย่างไม่ไยดีว่า “ข้ามารบกวนพวกท่านสองพี่น้องหรือเปล่า”

องค์หญิงจาวหยางรีบโบกไม้โบกมือ “ไม่เพคะ ไม่เลย ข้ากำลังจะกลับพอดี”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่ต้องหรอก ข้าเพียงแค่นำของมาคืนแล้วก็จะกลับ”

องค์หญิงจาวหยางมองสถานการณ์ออก ก่อนที่เฉินเสียนจะก้าวไปข้างหน้า นางก็วิ่งแจ้นไปแล้ว ก่อนไปยังพูดทิ้งท้ายว่า “จักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ไม่ต้องกังวลไปเพคะ ของสิ่งนั้นค่อยคืนช้าๆ ก็ได้ วันนี้ยังมีเวลาอีกทั้งคืน”

เฉินเสียน “…..”