ซูเจ๋อเหมือนจะหัวเราะออกมาและบอกอย่างไม่ใส่ใจว่า “ทำลงไปแล้ว จะกลัวอะไรกับคำพูดคนอื่น”

จนถึงตอนนี้ยังมีอะไรให้ต้องพะว้าพะวังหรือหลบเลี่ยงอีก เขาอยากให้ทุกคนเห็นจะแย่ว่าเขารักที่จะจูงผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน

“ท่านจะพาข้าไปไหน”

“ไม่ได้บอกแล้วหรือว่าจะพาท่านเดินดูให้ทั่ว”

ภายใต้แขนเสื้อนั้น เฉินเสียนพยายามต่อต้านมือของซูเจ๋ออยู่เงียบๆ แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยเลยสักนิด ในใจของเธอทั้งกลัดกลุ้มและขมขื่น ความหวานชื่นที่เธอเคยเรียกร้องในอดีตกลับกำลังแสดงออกมาภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ชัดเจนเช่นนี้

เฉินเสียนไม่อาจสงบจิตสงบใจได้เหมือนเขา แม้ว่าเธอจะผ่านประสบการณ์และขัดเกลาตัวเองมามากมาย ถึงแม้จะฝึกฝนจิตใจจนสงบเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อ สุดท้ายแล้วสติของเธอก็ยังกระเจิดกระเจิงได้อยู่ดี

ซูเจ๋อเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพาเฉินเสียนเดินเข้าไป

เฉินเสียนขืนตัวและบอกว่า “ข้าไม่ดูเครื่องประดับ”

ซูเจ๋อที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดหันหน้ามามอง สายตาอันลุ่มลึกหยุดมองบนใบหน้าของเธอ เมื่อเห็นกกหูที่กลายเป็นสีแดงเขาจึงชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวว่า “ข้าอยากดู ได้ไหม?”

“ถ้าอยากดูท่านก็เข้าไปสิ” เฉินเสียนเอ่ยอย่างขัดใจ พร้อมกันนั้นก็ละสายตาออกมา หลีกเลี่ยงที่จะสบตากับเขา

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซูเจ๋อต้องลากเธอเข้าไปด้วยแน่นอน  ซูเจ๋อหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาดูหลายต่อหลายอันเมื่อเข้ามาในร้าน

ในขณะนั้นเฉินเสียนกำลังนั่งเหม่ออยู่หน้ากระจกทองแดง เธอกำลังจะลุกขึ้นแต่กลับถูกมือหนึ่งกดลงบนไหล่ให้นั่งลงตามเดิม

เธอมองผ่านกระจกทองแดงและเห็นรางๆ ว่าซูเจ๋อยืนอยู่ข้างหลังเธอ มีปิ่นปักผมอันหนึ่งติดอยู่บนนิ้วที่ขาวสะอาดนั้น จากนั้นเขาจึงค่อยๆ ปักปิ่นนั้นลงมาบนผมของเธอ

เฉินเสียนตั้งสติไม่ได้

เฉินเสียนไม่พูดอะไรสักคำ

ซูเจ๋อจึงถามว่า “ไม่ชอบสถานที่แบบนี้หรือ”

เฉินเสียนจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนซูเจ๋อเคยพาเธอไปกินอาหารที่ร้านแผงลอยธรรมดาๆ แบบนี้ ทำให้เธอได้กินบะหมี่ถงซินซึ่งเธอยังจำได้ไม่มีวันลืม

ริมฝั่งแม่น้ำหยางชุนแห่งนั้นก็เหมือนกับชายทะเลในตอนนี้ เป็นที่ที่ใครๆ ก็มาได้และเธอกับเขาก็ไม่ต่างจากอะไรจากชาวบ้านทั่วๆ ไปเลย

ตอนนั้นเฉินเสียนรู้สึกว่าซูเจ๋อแตกต่างจากคนอื่น เขาเดินเข้าออกตลาดได้โดยไม่สนใจใคร มีความเรียบง่ายแต่คงไว้ซึ่งความสง่างาม ไม่ใช่แค่เพียงผิวเผิน แต่ลึกซึ้งเข้าไปถึงจิตใจ

ยังคงเป็นเหมือนอย่างที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้

เมื่อเฉินเสียนไม่ตอบ ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นมาอีกว่า “ถ้าไม่ชอบ งั้นข้าจะพาท่านไปที่อื่น”

ยังไม่ทันขยับตัว เฉินเสียนก็คว้าชายเสื้อของเขาไว้และปล่อยแทบจะทันที “ในเมื่อท่านพาข้ามาแล้ว จะคาดเดาไม่ถูกได้อย่างไรว่าข้าชอบหรือไม่ชอบ ท่านเป็นคนประเภทที่ไม่ตระเตรียมอะไรล่วงหน้าหรืออย่างไร”

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาพาเธอไปกินบะหมี่ถงซิน แม้แต่เหรียญที่พกไปเขายังคำนวณไว้พอดิบพอดี

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าจำรสชาติอาหารที่ท่านชอบไม่ได้ แต่แค่อยากพาท่านมาลองชิมอาหารท้องถิ่นของที่นี่ ซึ่งท่านอาจจะชอบหรือไม่ชอบก็ได้”

เฉินเสียนพยักหน้าและบอกว่า “ก็จริง… ท่านจำอะไรไม่ได้เลย”

“แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจำไม่ได้ตลอดไป” ซูเจ๋อเอ่ยเบาๆ ราวกับจะปลอบเธอ “หมอผีบอกว่า สักวันหนึ่งความทรงจำของข้าอาจจะค่อยๆ กลับคืนมา”

ในตอนนั้นเอง ปูทะเลที่เพิ่งนึ่งสดๆ ร้อนๆ ก็ถูกยกมาวางลงบนโต๊ะ แต่ละตัวทั้งใหญ่ทั้งอ้วนพี ทว่ากระดองนั้นแหลมคม ดูแล้วเหมือนจะไม่มีทางลงมือกินได้เลย

ซูเจ๋อทำความสะอาดมือและหยิบปูขึ้นมาตัวหนึ่ง เฉินเสียนมองดูนิ้วของเขาที่กำลังแกะกระดองปูและดึงเนื้อปูสีขาวนวลออกมา จากนั้นจึงวางลงในชามของเฉินเสียน

เขาแกะปูทะเลด้วยท่าทีสบายอกสบายใจ นิ้วเรียวยาวซึ่งโค้งงอเล็กน้อยดูเหมือนจะมีแรงกำลังมากกว่าที่เฉินเสียนคิด กระดองปูแข็งๆ ถูกกะเทาะออกมาด้วยมือของเขา เฉินเสียนได้แต่นิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วนั้น

ต้องยอมรับว่าท่าทางการแกะปูของเขาดูดีมากจริงๆ ดูดีจนรู้สึกว่าแค่ได้ชื่นชมการแกะปูของเขาก็เพียงพอแล้ว

ซูเจ๋อดูเหมือนจะจดจ่ออยู่กับมือของตัวเอง ทว่าริมฝีปากกลับวาดเป็นเส้นโค้งและเอ่ยว่า “อึ้งอะไรอยู่หรือ ถ้าไม่กินจะเย็นชืดเอานะ”