คืนนี้ลมแรง และเฉินเสียนเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาถูกลมหนาวพัด และยิ่งกังวลถ้าฝนตกเขาก็จะป่วยจากการตากฝน

ซูเจ๋อไม่สามารถสร้างความแตกต่างได้ ไม่อย่างนั้นนางจะสบายใจได้อย่างไร

ต่อมาซูเซี่ยนให้นางกำนัลนำร่มมา

จากนั้นยัดร่มไว้ในมือของเฉินเสียน และนางก็ตกตะลึงมองมาที่เขา ความสงบในดวงตามีการคดเคี้ยวขึ้น และความอดกลั้นของนางทั้งหมดถูกสายลมพัดจนได้เปิดเผยออกมา

เฉินเสียนมองลงไปที่ร่มในมือ และกำนิ้วมือบีบจนแน่น พยายามดิ้นรนที่จะพูดกับอาเซี่ยนว่า “เจ้าเห็นเป็นไม่ได้ที่แม่จะหมดห่วงเกี่ยวกับเรื่องนี้?”

นางต้องยอมรับว่า ลูกชายให้กำลังใจนางอย่างถูกต้อง แม้ว่านางจะไม่พูดถึงมัน แต่ก็ยังกังวลเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่พลบค่ำแล้ว

นางสามารถละทิ้งความพยายามและความใจแคบของนางที่มีต่อซูเจ๋อได้ แต่นางไม่สามารถละทิ้งความรักที่มีต่อเขาได้ และหลังจากที่ได้แยกกันเป็นสองฝ่ายก็ไม่เคยคิดจะหยุดรักเขาเลย

ซูเซี่ยนกล่าวว่า “ลูกรู้ เพียงแค่ทำเช่นนี้ถึงสามารถทำให้เสด็จแม่หมดห่วงนี้ได้จริงๆ ท่านไปหาเสด็จพ่อเถอะ และแม้ว่าท่านจะต้องการปล่อยวาง ท่านก็ต้องพูดกับเขาให้ชัดเจน”

ในที่สุดเฉินเสียนก็กล่าวว่า “สักพักเจ้าต้องกลับไปที่เรือนด้วยตัวเองแล้ว”

ซูเซี่ยนกล่าวว่า “ลูกรู้ทางกลับว่าไปทางไหน”

ถ้ามันยังสายเกินไป”

ซูเซี่ยนพูดข้างหลังนางว่า “หวังว่าท่านจะเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ได้ เพื่อที่จะได้มีช่วงเวลาที่ดีในอนาคต”

“ตกลง แม่จะเก็บความทรงจำดีๆ ไว้” หลังจากพูดแบบนั้น เฉินเสียนก็ไม่ยอมที่จะเดินอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นนางก็ก้าวขาไปข้างหน้าราวกับปีศาจและเริ่มวิ่งอย่างดุเดือด

เฉินเสียนวิ่งออกจากวังและวิ่งไปที่ถนนตลาดในเมืองชิงไห่ นางไม่รู้ว่ามีโรงละครกี่แห่งในเมืองนี้ นางรู้แค่ว่า ซูเจ๋อพานางไปที่โรงละครที่หนึ่งเมื่อวานนี้ ดังนั้นนางจึงวิ่งไปข้างหน้าตามถนนที่คุ้นเคย

ไม่นานละครในโรงละครน่าจะแยกย้ายไปแล้ว

นางก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเป็นอย่างมาก

นางกลัวว่าจะพลาดกับซูเจ๋อ และกลัวว่าหากวิ่งช้าไปสองก้าว เมื่อถึงประตูทางเข้าโรงละครก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว

ก่อนที่เฉินเสียนจะพูดจบ เขาก็เอนตัวลงมา มือข้างหนึ่งก็ได้ลูบไปที่เฉินเสียนเข้ามาในอ้อมแขนและกอดนางไว้

ความแข็งแกร่งนั้นเหมือนจะทำให้เอวของเฉินเสียนขาดออกได้

เฉินเสียนเอาศีรษะมุดไว้ในอ้อมแขนของเขา และลมหายใจในร่างกายของเขาทะลุผ่านความรู้สึกทั้งหมดของตัวเอง ทำให้นางกรีดร้องและสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ซูเจ๋อพูดข้างหูของนาง “ในที่สุด ข้าก็ได้กอดท่านอีกครั้งตามที่ข้าต้องการแล้ว”

เฉินเสียนอยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นเวลานานก่อนที่จะพึมพำว่า “นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว หลังจากพรุ่งนี้ฟ้าสว่าง ท่านและข้าจะได้บอกลากันแล้ว เป็นอย่างไร?”

“ไม่อย่างไร เรื่องของพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

“ถ้าท่านไม่ตกลง คืนนี้ข้าจะไม่ไปเที่ยวกับท่านดีๆ แล้ว”

เฉินเสียนไม่เห็นสีหน้าของซูเจ๋อ เขาเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความรุกรานและแสดงความเป็นเจ้าของต่อนาง หากพูดออกมาลมหายใจยังติดในหู และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ยังไม่ทันได้เริ่มเลย ท่านก็คิดเรื่องตอนจบควรเป็นอย่างไร? มาก็มาแล้ว ท่านควรจะไปเที่ยวกับข้าให้สบายใจก่อน เรื่องเหล่านั้นเราค่อยคุยกันทีหลัง”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าจะหยาบคายกับท่าน ถ้าพรุ่งนี้ท่านยังรบกวนข้าอีก ข้าจะไม่เกรงใจท่านแล้ว”

ซูเจ๋อหยิบร่มจากมือของนาง แล้วพูดว่า “ท่านก็ควรกอดข้าสักหน่อยไหม”

เฉินเสียนหยุดชั่วคราวและค่อยๆ เอื้อมมือไปโอบเอวของซูเจ๋อ การเคลื่อนไหวนั้นผ่านไปนานก็ยังคงแกะสลักอยู่ในกระดูกของเฉินเสียน มันช่างชัดเจนและเป็นอันตรายถึงตายได้เช่นนี้

นางค่อยๆ กระชับแขนเพื่อกอดเขา และวางมือบนหลังของเขา ราวกับจะระบายความคิดถึงทั้งหมดให้กับเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาโดยผ่านการกอดนี้

ในขณะนั้น หัวใจของนางเต้นรัวจนเต็มแขนขาและโครงกระดูกนับร้อย และดวงตาของนางก็ร้อนผ่าว

ไม้กฤษณาบนร่างกายของเขา อุณหภูมิแสงของเขา และไม่มีแม้แต่คำว่าไม่คุ้นเคย นี้ยังคงทำให้หัวใจของนางได้สัมผัสถึงความคุ้นเคย

เพียงครู่เดียว ดวงตาของซูเจ๋อก็มืดและลึกลง เขาเริ่มที่จะปล่อยนางออก

เฉินเสียนไม่มีเวลาที่รวบรวมอารมณ์ของนาง ความรักและความเจ็บปวดทั้งหมดสำหรับเขาถูกเขียนลงบนใบหน้าแล้ว เฉินเสียนรีบปกปิดมันและพูดว่าอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ท่านไม่ใช่ต้องการให้ข้ากอดท่านหรือ แต่ท่านอดใจไม่ไหวที่ผลักข้าออกไป”

ซูเจ๋อมองนางอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “ไม่ปล่อยไม่ได้ จะรู้ได้อย่างไรท่านแค่กอดข้าเฉยๆ ก็สามารถทำให้ข้ามีปฏิกิริยาต่อท่านขึ้นมาแล้ว”

เฉินเสียน “………มันเหมาะสมหรือไม่ที่ท่านจะพูดคำที่ไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาอย่างจริงจัง?” โชคดีที่มันมืด โชคดีที่โคมไฟหน้าโรงละครแสงเป็นสีแดงมาก ไม่เช่นนั้น ซูเจ๋อจะต้องเห็นหน้าแดงๆ ของนางแน่นอน

นางเร่าร้อนไปทั้งตัว

ซูเจ๋อกล่าวว่า “เหตุใดจึงไม่เหมาะสม ก็ไม่ใช่คนนอกนี่”