เย่ซวิ่นค่อยๆ ฝ่าแนวป้องกันของเฉินเสียนอย่างใจเย็น เขารู้ดีว่ายิ่งเขาแสดงความก้าวร้าวมากขึ้นเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนี้ก็จะยิ่งระวังตัวเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

เธอไม่ใช่คนที่จะถูกจัดการง่ายๆ ได้

ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะใช้คนอื่นมาเกลี้ยกล่อมและดึงดูดเธอแทน เมื่อเขาสามารถทำลายความสัมพันธ์ของเธอและซูเจ๋อลงได้ เขาถึงจะมีโอกาสขึ้นมา

เย่ซวิ่นไม่ได้คาดหวังให้เรื่องในค่ำคืนนี้สำเร็จลุล่วง เพียงแค่ให้ซูเจ๋อมาเห็นกับตาว่าเธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของชายรูปงามก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ?

ลานสวนแห่งนี้เงียบสงบเป็นอย่างมาก และค่ำคืนนี้พวกเขาได้ก่อความวุ่นวายเสียงดังขนาดนี้ เขา……คงใกล้จะมาแล้วกระมัง

ชายคนที่แทบชายกระโปรงของเฉินเสียนคนนั้น เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ จึงได้ใจกล้าขึ้นมา

สตรีที่อยู่เบื้องบนผู้นี้ เป็นถึงองค์จักรพรรดินีที่สูงส่งแห่งราชอาณาจักรต้าฉู่ หากได้รับความโปรดปรานจากพระองค์ ก็คงจะไม่ต้องลำบากไปตลอดชีวิต

ฉะนั้น เขาจึงเอื้อมมือออกมาอย่างใจกล้า ค่อยๆ ลูบไล้มาตามชายกระโปรงของเฉินเสียนขึ้นมาช้าๆ สัมผัสขาของเธออย่างเบามือ

เฉินเสียนนึกเหตุการณ์หลังจากที่เธอเมาเหล้าในวันนั้นไม่ออก ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เพราะการสัมผัสของเขาเธอจึงได้สติขึ้นมา เฉินเสียนมองไปยังชายรูปงามที่อยู่ตรงเบื้องหน้า เธอรีบคว้าข้อมือของเขา สีหน้าเต็มไปด้วยท่าทีที่รังเกียจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?”

เฉินเสียนไม่เหลือทางหนีทีไล่เลยแม้แต่นิดเดียว แรงมือของเธอน่ากลัวกว่าที่เขาคิดไว้มาก ความเจ็บและความปวดพุ่งมายังข้อมือของเขา ราวกับว่าข้อมือของเขาจะถูกบีบให้แหลกละเอียดก็ไม่ปาน

บรรยากาศในห้องโถงหยุดนิ่งไปในทันที

ชั่วอึดใจ บรรยากาศรอบๆ เหมือนจะหยุดนิ่งลง ความเงียบงันอันน่าประหลาดใจรายล้อมอยู่รอบตัวของเขา

เย่ซวิ่นแสยะยิ้มขึ้นเป็นคนแรก เผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะของเขา

เฉินเสียนหันไปมองนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้น เธออึ้งไปชั่วขณะ ไม่ว่ายังไงเธอก็นึกไม่ถึงเลยว่าซูเจ๋อจะมาที่นี่ในเวลานี้ และเห็นฉากนี้เข้าพอดี

ชายผู้นี้เข้าใกล้ตัวเธอ กลิ่นน้ำหอมที่น่าสะอิดสะเอียนที่พลอยทำให้เธอขนลุกไปหมด เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายกับซูเจ๋อยังไงดี เธอออกแรงที่มือ ได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังขึ้นอย่างชัดเจน ชายคนนั้นตะโกนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

เฉินเสียนทิ้งมือลง แล้วยกขาขึ้นมาเตะเขาอย่างแรง เขากลิ้งลงไปตามขั้นบันไดต่างระดับ คว่ำหน้าลงแล้วจึงสลบไปด้วยความเจ็บปวด

เฉินเสียนกวาดสายตามองไปยังผู้คนในห้องโถง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “หากยังไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ก็จะเจอจุดจบเยี่ยงนี้”

เธอมองไปยังซูเจ๋อ แต่สุดท้ายเธอก็เงียบไปไม่พูดอะไรออกมา

อันที่จริงเธอก็อยากจะอธิบายกับเขา แต่จะอธิบายยังไงดีล่ะ? คนคนนี้ล้มลงมาเอง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอน่ะหรือ? เป็นเพราะเธอประมาทเลินเล่อ จึงให้คนพวกนี้เข้าใกล้เธอได้ เธอมีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเดือดร้อนเพราะแผนการที่เย่ซวิ่นวางไว้ตั้งแต่แรกยังไงอย่างงั้น

ซูเจ๋อจะใส่ใจหรือเปล่า? ถ้าอธิบายให้เขาฟังแล้วเขาจะเชื่อเธอไหม? แต่อธิบายไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร จะบอกความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง อยากจะไปคืนดีกับเขานะหรือ?

งั้นพระชายารุ่ยของเขาล่ะจะทำยังไง? เฉินเสียนนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ในใจของเธอก็รู้สึกหงุดหงิดและรำคาญขึ้นมาดื้อๆ

ซูเจ๋อมองชายที่สลบอยู่บนพื้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ฉะนั้น พวกท่านกำลังแสวงหาความสุขอยู่งั้นหรือ?”

เฉินเสียนกำลังจะปฏิเสธ แต่เย่ซวิ่นกลับพูดขึ้นมาก่อนว่า : “ท่านอ๋องรุ่ย ท่านมาไม่ถูกเวลา ท่านมาแล้ว ฝ่าบาทก็จะต้องเชือดไก่ให้ลิงดูแล้วนะสิ เพื่อที่จะแสดงความบริสุทธิ์ใจไง?”

เฉินเสียนพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า : “เย่ซวิ่น หุบปากเดี๋ยวนี้!”

ซูเจ๋อหรี่ดวงตาลง สีหน้าและแววตาไม่อาจคาดเดา เขาเลิกคิ้วพร้อมกับถามขึ้นว่า : “หมายความว่าข้ามารบกวนพวกท่านหรอกหรือ?”