“อืม”

“เพราะคิดถึงท่านพ่อใช่ไหม?”

“อืม”

บนโต๊ะอาหารเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นนึกถึงเสียงที่พึงพอใจของซูเซี่ยนตอนทานข้าวต้ม

เฉินเสียนเหลือบมองเขาด้วยใบหน้าที่มืดมนและกล่าวว่า “แม่จะคิดถึงเขาทำไม” เธอตักข้าวต้มเข้าปากสองช้อน และกล่าวอีกว่า “วันนี้ให้คนเหล่านั้นย้ายออกจากราชนิเวศน์ แล้วไปอยู่บนเรือ”

ส่วนเย่ซวิ่น เฉินเสียนแทบทนไม่ไหวที่จะเตะเขาลงทะเล แต่สถานะของเขาค่อนข้างพิเศษ และราชนิเวศน์ก็ดูปลอดภัยกว่าบนเรือ แม้เฉินเสียนไม่ต้องการเจอเขา แต่ก็ไม่สามารถไล่เขาไปอยู่บนเรือได้

ในท้ายที่สุด มีเพียงเย่ซวิ่นเพียงคนเดียวในเรือน และทหารรักษาพระองค์ที่ติดตามเขาไปเพื่อปกป้องเขา

จากนั้นเฉินเสียนเรียกเหลียนชิงโจวเข้ามาพบ และถามอาการเกี่ยวกับสภาพร่างกายของทีมเรือ หมอหลวงกล่าวว่าร่างกายของพวกเขาทรงตัวชั่วคราว และต้องสังเกตอาการต่ออีกสองวัน

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยคิดถึงหลานชายจนประชวรลง นางกำนัลเข้ามาที่เรือนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงคิดถึงองค์รัชทายาทแห่งต้าฉู่ จนตอนนี้ฝ่าบาททรงพระประชวร องค์รัชทายาทได้โปรดเสด็จไปเยี่ยมฝ่าบาท ฝ่าบาทฝันก็ยังคอยตรัสบ่นถึงเพคะ”

ตั้งแต่ที่มานี้ ซูเซี่ยนปฏิเสธไปหลายครั้ง เขาคิดว่า

ซูเซี่ยนมองไปที่ท่านแม่ของเขา

เฉินเสียนกล่าว “เจ้าอยากไปก็ไปสิ”

“งั้นข้าไปประเดี๋ยวก็จะกลับมาขอรับ”

ในเวลานี้ จักรพรรดิเป่ยเซี่ยกำลังเอนกายอยู่บนเตียงในห้องบรรทมของพระองค์ และนางกำนัลก็รีบเข้ามาข้างหลังพระองค์ด้วยความยินดีและกล่าวว่า “เสด็จมาแล้ว เสด็จมาแล้ว หลานชายของฝ่าบาทเสด็จมาแล้ว ฝ่าบาทรีบนอนลงไปเพคะ!”

เมื่อจักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้ยินดังนั้น พระองค์รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง พระองค์แสร้งทำเป็นว่าประชวรเป็นโรคซึมเศร้าในทันที พร้อมกับเอาผ้าพันรอบหน้าผากของพระองค์ไว้ และตรัสว่า “รีบเอายาให้ข้าที่ข้างเตียง”  ก่อนที่เขาจะดื่มยาที่หน้าเตียง

เมื่อจักรพรรดิเป่ยเซี่ยเห็นเขา พระเนตรของพระองค์เป็นประกาย และตรัสอย่างอ่อนแรง “อาเซี่ยน เจ้ายอมมาหาปู่แล้ว…”

ซูเซี่ยนแทะขาปู และกล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่ได้ประชวรหรอกหรือ ทำไมถึงเสวยอันนี้?”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเลียปากของพระองค์และตรัสว่า “อาการป่วยของข้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตอนนี้กลับดีขึ้นมา ไม่เป็นไร”

ในเรือนแห่งนี้ ซูเซี่ยนที่บอกว่าไปไม่นานก็จะกลับ แต่สุดท้ายทำให้เฉินเสียนรอจนเที่ยงก็ยังไม่เห็นเขาจะกลับมา สุดท้ายไม่ได้รอซูเซี่ยนกลับมา แต่ดันรอซูเจ๋อเข้ามา

“กำลังรออาเซี่ยนหรือ?”

“…” เฉินเสียนเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร

ซูเจ๋อเดินตรงไปข้างเธอ เดินเข้าไปในห้องอาหารที่โอ่อ่า และกล่าวว่า “เที่ยงนี้เขาไม่กลับมาแล้ว หากไม่มีใครร่วมเสวยกับท่าน ข้าร่วมเสวยกับท่านเอง”

เฉินเสียนกล่าว “ข้าไม่ได้เป็นเด็ก ทำไมต้องมีคนร่วมด้วย?”

ซูเจ๋อกล่าว “มีคนพูดด้วยก็ไม่เลวนะ”

แต่เฉินเสียนนอนหลับไม่สนิท เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอซีดเผือด เธอไม่ต้องการมองไปที่ซูเจ๋อโดยตรง หากเธอปล่อยให้เขาเห็นรอยคล้ำของเธอ มันคงน่าเกลียด

น่าแปลกที่เธอสนใจเรื่องแบบนี้จริง

ดังนั้นในระหว่างมื้ออาหาร เฉินเสียนจึงก้มหน้าลง ซูเจ๋อคีบผักใส่ในชามของเธอ และเธอก็กินต่อไปอย่างเงียบ ๆ

หลังอาหาร เฉินเสียนต้องการกลับไปที่ห้องเพื่อนอนพักผ่อน แล้วหันกลับมาพูดว่า “ข้าอิ่มแล้ว ส่วนท่านตามสบาย”

ทันใดนั้นเธอก้าวเข้าไป และก็มีคนเดินตามเธอเข้าไป เปลือกตาของเฉินเสียนกระตุก เธอรีบหันมาผลักซูเจ๋อออกไปนอกประตู

เธอรู้สึกหายใจติดขัดและกล่าวว่า “ท่านต้องการทำอะไร?”

ซูเจ๋อหัวเราะและกล่าวว่า “ก็ท่านบอกให้ข้าตามสบายไม่ใช่หรือ”

“แต่ตอนนี้ข้าต้องการนอนกลางวัน”

“ข้าก็รู้สึกง่วงนิดหน่อย”

ในที่สุดเฉินเสียนก็ลืมตาขึ้นและจ้องไปที่เขา “ท่านง่วงท่านก็กลับไปนอนที่ห้องของท่าน”

ซูเจ๋อกล่าว “เสวยเสร็จ ข้าขี้เกียจ ขี้เกียจเดินกลับไปนอน”