สายตาของซูเจ๋อมองคอเสื้อที่เธอปิดไว้ กล่าวอย่างราบเรียบว่า “เขาไม่ได้กลับมา”

“อ้อ”เฉินเสียนตอบรับอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

ชั่วประเดี๋ยวเดียว ซูเจ๋อกล่าวถามอีกว่า “ในห้องของท่านยังมีบุคคลอื่นหรือไม่?”

เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วสบตากับเขา เห็นในดวงตาของเขามีบางอย่างแฝงอยู่อย่างยากที่จะเข้าใจ เฉินเสียนรู้สึกหนักอึ้งในใจ

แต่เขาก็ยังคงรอให้เธอตอบ

แต่เธอยังไม่ทันได้พูดสิ่งใด เย่ซวิ่นก็เดินเตร่ออกมาจากข้างในห้อง เป็นคำตอบให้กับซูเจ๋อแล้ว

เขาไม่ได้สวมชุดคลุมด้านนอก และชุดก็ไม่เรียบร้อยเหมือนกันกับเฉินเสียน เขาเดินมาหยุดข้างกายเฉินเสียน เอื้อมมือมาโอเธออย่างกล้าหาญ ก่อนที่เธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ก็ได้ถือโอกาสปล่อยออกก่อนแล้ว

แต่แค่การโอบกอด ก็คล้ายดั่งแสดงอย่างเปิดเผยว่ามีอะไรบางอย่าง

เฉินเสียนที่อยู่ตรงหน้าซูเจ๋อเวลานี้ ไม่ใช่เฉินเสียนที่เหี้ยมโหดเหมือนอย่างในห้องเมื่อครู่นี้ ประมาณว่าเธอเหมือนกันกับเย่ซวิ่นคือวิตกกังวลกับผลได้ผลเสียของตนเอง แต่เธอก็ไม่เหมือนกับเย่ซวิ่นอีก ตรงที่เย่ซวิ่นกล้าหาญไม่ประหม่า แต่ทว่าตอนที่เธออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อกลับประหม่า

ภายในห้องจะมีความระเกะระกะจากการต่อสู้ที่ไหนกัน เก้าอี้ที่ล้มลงเย่ซวิ่นได้ประคองตั้งขึ้นแล้ว อีกทั้งเขายืนอยู่หน้าประตูห้องกับเฉินเสียน ขวางกั้นสภาพการณ์ในห้องมากกว่าครึ่ง

เย่ซวิ่นกล่าวยั่วยุซูเจ๋อว่า “ท่านอ๋องรุ่ยมาไม่ถูกเวลาเสียจริง ยากที่วันนี้องค์รัชทายาทจะไม่อยู่ ข้ายังคิดว่าจะสามารถทำให้องค์จักรพรรดินีคลายความเหงาเปล่าเปลี่ยวได้”

ซูเจ๋อจ้องมองเฉินเสียนอย่างลึกซึ้งโดยตลอด กล่าวอย่างราบเรียบว่า “อย่างนั้นหรือ พูดอย่างนี้ก็คือข้ารบกวนพวกท่าน ตอนนี้ต้องการให้ข้าออกไป แล้วพวกท่านจะทำอย่างต่อเนื่อง?”

มือที่อยู่ในแขนเสื้อของเฉินเสียนกำเป็นกำปั้นช้าๆ

เย่ซวิ่นยักไหล่ กล่าวว่า “ช่างเถิด ความน่าสนใจความอยากถูกท่านอ๋องรุ่ยทำลายลงแล้ว หากข้ายังอยู่ต่อ

เฉินเสียนมองเย่ซวิ่นอย่างน่าสยดสยอง กล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าต้องการระบายคลายความเหงาเปล่าเปลี่ยวให้ข้าหรือ เหตุใดตอนนี้จะไม่อยู่ต่อแล้ว? หากข้าต้องการให้เจ้าอยู่ต่อ เจ้าไม่กล้าหรือ?”

เย่ซวิ่นก้าวออกจากประตูห้อง ไม่ลืมที่จะหันมายิ้มตาหยีให้เฉินเสียน แล้วกล่าวว่า “ข้าเกรงว่าท่านจะตัณหามากเกินไป แล้วฉีกข้ากิน พรุ่งนี้จะลุกไม่ขึ้น ค่ำคืนนี้ยกเลิกเพียงเท่านี้เถิดนะ ถึงอย่างไรก็อยู่สถานที่ของผู้อื่น รอหลังจากกลับถึงพระราชวังต้าฉู่ ท่านอยากจะทรมานข้าเยี่ยงไร ข้าก็จะเชื่อฟังท่านให้ท่านทรมาน ”

“เมื่อครู่ท่านพูดแล้ว”

“ใช่หรือ ข้าพูดไปแล้ว”ซูเจ๋อหมุนตัวกำลังจะไป ได้กล่าวว่า “คืนนี้เขาจะอยู่กับองค์จักรพรรดิของข้า รอพรุ่งนี้ค่อยกลับมา”

แต่เพิ่งจะเคลื่อนไหวฝีเท้า ชายเสื้อกลับถูกดึงรั้งอย่างรวดเร็ว ซูเจ๋อก้มศีรษะลงมอง เห็นมือของเธอดึงรั้งไว้อยู่

ก่อนที่เฉินเสียนจะมีการตอบสนองกลับมา เธอก็ได้ทำเช่นนี้ไปแล้ว

ในใจของเธอมีเพียงเสียงเดียวที่ทยอยพรั่งพรูออกมาคือไม่อยากให้เขาไป อย่างน้อยก็ไม่อยากให้เขาไปแบบนี้เลย

เธออยากบอกเขา เธอไม่ใช่บุคคลเช่นนั้น ไม่ใช่บุคคลที่สามารถค้างแรมกับใครก็ได้ตามอำเภอใจ

เย่ซวิ่นยืนชะงักงันอยู่ในเรือน แม้ต้องถูกซูเจ๋อเข้าใจผิด คนดื้อรั้นเหย่อหยิ่งเหมือนเธอ สุดท้ายคิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นฝ่ายที่เหนี่ยวรั้งไว้ แม้แต่เกียรติสูงศักดิ์กับความทะนงภูมิใจของเธอ เธอยังไม่ต้องการหรือ

แต่เธออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อ ตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยต้องการมีเกียรติสูงศักดิ์กับทะนงภูมิใจอย่างนั้น

เฉินเสียนกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามากว่า “ซูเจ๋อ อย่าไปได้หรือไม่”

“ท่านอยากให้ข้าอยู่หรือ?”

เฉินเสียนยิ้มอย่างโรยรา กล่าวว่า “อืม ข้าอยากให้ท่านอยู่ หากว่าท่านอยากจะฟังคำอธิบายของข้า”

เพียงแค่ประโยคเดียว ก็สามารถทำให้กลิ่นอายความเย็นชาของเขาเปลี่ยนกลายเป็นความอบอุ่นได้

ซูเจ๋อไม่ได้หันกลับมา แต่เขาหรี่ตามองเย่ซวิ่นที่อยู่ในเรือน แววตานั้นอึมครึมราวกับหมาป่าหลบซ่อนยามค่ำคืน ไม่ได้มีความรู้สึกโกรธหรือดีใจ แต่ทว่าเมื่อตอนที่ปกป้องเหยื่อด้านหลังตนเอง สามารถที่จะเขี้ยวออกมาให้เขาเห็นได้ตลอดเวลา

เขาราวกับแสดงสิทธิของตนอย่างเปิดเผยเช่นกัน กล่าวว่า “ต่อให้ในวังหลังของท่านไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว นั่นก็มิเป็นไร ถึงอย่างไรคนที่ข้าต้องการคือท่าน”

ซูเจ๋อเอื้อมมือไปกอบกุมมือของเฉินเสียน มือของเธอค่อนข้างเย็นยะเยือก

ซูเจ๋อกล่าวอีกว่า “ค่ำคืนนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ เดิมก็เป็นการคิดวางแผนไว้เช่นนั้น เพียงแค่มีภารกิจจวนตัวเล็กน้อย จำเป็นต้องไปจัดการ รอข้าจัดการเรียบร้อยค่อยมาหาท่านนะ ข้าจะฟังท่านค่อยๆอธิบาย พวกเรานำเรื่องตั้งแต่ต้นมาคุยกัน ดีหรือไม่?”

เฉินเสียนค่อยๆปล่อยชายเสื้อเขาออก ตอบกลับว่า “ดี ข้าจะรอนะ ”เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้ตนเองใช้ความพยายามมากแค่ไหน บนชายเสื้อสีดำของเขาทิ้งรอยยับที่เธอดึงไว้ด้วย