เฉินเสียนกะพริบตาปริบๆ กล่าวว่า “เมื่อครู่ไม่ใช่คุยเสร็จแล้วหรือ พวกเขาไม่ใช่……”

ซูเจ๋อก้มลงที่ไหล่ของเธอ อาภรณ์พลันลื่นลงมาอยู่ด้านล่างบ่า เขาดูดซึมกลิ่นหอมละมุนละไมเฉพาะตัวของเธอ กล่าวเสียงแหบพร่าว่า “แล้วเย่ซวิ่นล่ะ เขาคือสนมชายของท่านหรือ”

“ใช่ เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งนานแล้วนี่” เฉินเสียนดึงตัวเองออกจากความอ่อนหวานและนุ่มนวลของเขา ทำให้ตัวเองรู้สึกตัวขึ้นสองส่วน เล่าให้เขาฟังอย่างจริงจัง “ข้าไม่อยากเกี่ยวดองกับเย่เหลียง ท่านนั่นแหละที่โน้มน้าวให้ข้ารับเขาเข้าวังหลัง ท่านเป็นคนผลักข้าให้ยอมรับเขาเอง ท่านแอบหารือแล้วตัดสินใจกับจักรพรรดิเย่เหลียงลับหลังข้า”

เธอเงยหน้ามองใบหน้างดงามไร้ที่ติของซูเจ๋อ เห็นเขาขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้เพราะเหตุใดผ่านไปหลายปีจึงจะรู้สึกยินดีปรีดาหลังจากที่จำใจต้องยอมรับเย่ซวิ่นด้วยความอัดอั้นตันใจ

เธอกล่าวกับซูเจ๋อว่า “ท่านลืมเรื่องพวกนั้นหมดแล้ว เวลานี้มาพูดถึงอีกครา ท่านคงรู้สึกคล้ายกับเอาก้อนหินมาทุบเท้าของตัวเองสินะ?”

ซูเจ๋อลูบจับใบหน้าของเธอ กล่าวว่า “ท่านกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของข้าหรือ?”

พูดพลางใช้มืออีกข้างประคองเอวของเธอขึ้นมา สองเท้าของเฉินเสียนจึงห่างจากพื้นในชั่วพริบตา เวลาเดียวกันเธอยังรับรู้ได้ถึงความแข็งอันเร่าร้อนที่พร้อมจะบุกได้ทุกเมื่อ

เธออ้าปากคล้ายกับหัวใจกระดอนติดอยู่ที่คอจนพูดไม่ได้

ซูเจ๋อดึงเธอมาทับตัวเองอย่างแนบแน่นไปพลาง กล่าวไปพลาง “แต่ข้าได้ยินว่าระหว่างที่ข้าไม่อยู่

เฉินเสียนกล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ใครบอกท่าน?” ยังไม่ทันสิ้นเสียง น้ำเสียงเจือความสั่นคลอน เธอกล่าวด้วยเสียงอู้อี้ “วู่” หนึ่งคำ

ความเผ็ดร้อนนั้นสัมผัสที่ขาของเธอ หากเขาขยับกายเล็กน้อยก็จะสามารถรุกล้ำเข้าไปได้แล้ว

ทันใดนั้นเฉินเสียนรู้สึกตื่นตกใจยิ่งนัก ทว่าเธอไม่มีพื้นที่ให้ถอยหลังแล้ว ดวงตาแดงก่ำที่เปียกชื้นมองซูเจ๋อ สองมือดันหน้าบนไหล่ของเขาเพื่อพยุงร่างกายไม่ให้ลื่นไหลลง

“ซูเจ๋อ……อย่า……”

“หากข้าไม่รีบแล้วท่านถูกคนอื่นครอบครองก็คงจะแย่”

“แต่ร่างกายท่าน……ไม่สะดวกทำอะไรเช่นนี้……”

“ท่านน่าจะรับรู้ว่าเขาต้องการท่านมาก ท่านอยากให้ข้าแข็งถึงรุ่งเช้าหรือ? เช่นนั้นต่างหากที่ไม่สะดวกที่สุด”

หากแข็งทั้งคืนก็ทำให้เสียสุขภาพ คำนี้ฟังดูเหมือนถูกเขาสะกดจิต เฉินเสียนรับรู้ได้ถึงความหื่นกระหายของเขา นับจากวินาทีที่รุกล้ำเข้ามาก็สัมผัสของแข็งร้อนระอุที่เต็มเม็ดเต็มหน่วย

เธอเริ่มรับไม่หวาดไม่ไหว ร่างกายลื่นลงไปอย่างควบคุมไม่ได้……

กระทั่งหายใจเฉินเสียนยังขาดๆหายๆ เสียงที่คล้ายครางคล้ายร่ำไห้กำลังเค้นออกมาจากคอ เนื่องจากปิดกั้นอุโมงค์ลับมายาวนาน ความรู้สึกที่พุ่งจู่โจมทุกสัดส่วนของร่างกายเธอจึงเด่นชัดมาก

เธอซุกอยู่บนไหล่ซูเจ๋อ สองมือรัดเอวของเขาไว้แน่น ในที่สุดก็เกิดเสียงร้องไห้เบาๆข้างหูเขา “ไม่มี……ไม่มีผู้อื่น……นอกจากท่านแล้ว ไม่เคยมีผู้ใดแตะต้องข้ามาก่อน……”

ความจริงซูเจ๋อสัมผัสได้แล้ว เพราะความคับแน่นหุ้มล้อมน้องชายของเขาจนเขาโยกย้ายสะโพกด้วยความยากเย็น

เธอไม่มีความถนัดในเรื่องใต้สะดือของหนุ่มสาว ร่างกายเธอเหมือนจะรกร้างมาเนิ่นนาน ไม่มีกลิ่นอายบุรุษเลยสักนิด

ซูเจ๋ออยากได้เธอ ทว่าตั้งแต่ต้นยันจบเธอมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

ความรู้สึกชมชอบเบ่งบานในหางตาซูเจ๋อ เขาเผยความใคร่และความคลั่งไคล้ในตัวเธอให้เฉินเสียนเห็น เขายิ้มให้เธอ พลางกล่าวเสียงแหบและต่ำ “ช่างดีเหลือเกิน ข้าได้คำตอบที่ข้าต้องการแล้ว”

สิ้นเสียงซูเจ๋อก็ทาบร่างเธอบนกำแพง ก่อนจะจูบเธออย่างบ้าระห่ำ

เฉินเสียนไม่อาจทานทน ทุบไหล่ซูเจ๋อเบาๆ กล่าวด้วยเสียงสั่นระริก “แรงไป ข้าบอกแล้วว่าข้ายังไม่พร้อม ท่านเบาหน่อย……”