เฉินเสียนแทบจะกัดฟันตอบ “แน่ละสิ ข้าไม่มีทางแข็งแรงไปมากกว่านี้อีกแล้ว!”

หลังจากนั้นนางกำนัลก็เข้ามาในเรือนและบอกว่าหมอผีกำลังรอให้ซูเจ๋อกลับไปตรวจร่างกาย ซูเจ๋อจึงกลับไปก่อนและจะกลับมาอีกครั้งเพื่อมารับเฉินเสียนออกไปจากราชนิเวศน์

ซูเจ๋อยังจำเป็นต้องกินยาหม้อที่เขาควรจะกิน เขาหยิบถ้วยยาขึ้นมาดื่มจนหมดภายในรวดเดียวราวกับดื่มน้ำเปล่า จากนั้นจึงวางถ้วยลงในถาดและบอกกับหมอหลวงว่า “เร็วนิดหนึ่งได้ไหม ข้ารีบ”

หมอผีเอ่ยว่า “ท่านอ๋องรีบเพราะมีนัดกับจักรพรรดิต้าฉู่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

ซูเจ๋อเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ เขาเหลือบมองหมอผีนิดหนึ่ง แต่ไม่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่

ปกติหมอผีมีหน้าที่คอยดูแลสุขภาพร่างกายของซูเจ๋อ ดังนั้นทั้งสองคนจึงค่อนข้างสนิทสนมกัน

หมอผียิ้มและกล่าวว่า “ท่านอ๋องอย่าหาว่ากระหม่อมพูดมากเลยนะพ่ะย่ะค่ะ เรื่องของพวกท่านสองคน ตอนนี้เป็นที่รับรู้กันทั่วทั้งพระราชนิเวศน์แล้ว เกรงว่าแค่วันสองวันข่าวก็คงจะแพร่ไปถึงในเมืองชิงไห่”

ถึงอย่างไรก็ยากที่จะห้ามลมปากคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้คนใช้ชีวิตอย่างอยู่เย็นเป็นสุขจนแทบจะไม่มีเรื่องซุบซิบมาหล่อเลี้ยงชีวิต การแลกเปลี่ยนเรื่องซุบซิบนินทาเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับให้ความบันเทิงแก่คนในโรงน้ำชาและโรงสุราหลังจากได้กินดื่มอย่างอิ่มหมีพีมัน

หมอผีวางมือหลังจากตรวจร่างกายให้ซูเจ๋อเสร็จแล้ว

ซูเจ๋อดึงชายเสื้อลงอย่างไม่ใส่ใจพลางฟังหมอผีเอ่ยอย่างมีนัยแฝงว่า “คอยดูแลสุขภาพร่างกายของท่านมาหนึ่งปี อาการคงที่ไม่ดีไม่ร้าย หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ดูเหมือนการออกแรงอย่างพอเหมาะจะทำให้เลือดลมของท่านไหลเวียนดีขึ้น สัญชาตญาณของร่างกายถูกปลุกให้เริ่มฟื้นฟูตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งยาหรือการรักษา นับเป็นความก้าวหน้าซึ่งเป็นสัญญาณที่ดีอย่างหนึ่ง” เขาเลิกคิ้วและกล่าวว่า “ดูเหมือนการบำรุงร่างกายจะได้ผลดีเยี่ยมจริงอย่างว่า”

ทั้งยังรสชาติดีอีกด้วย

หมอผีกล่าวอย่างเคร่งขรึมอีกว่า “แต่ระวังอย่าให้กระชั้นถี่ ท่านอ๋องต้องใจเย็น อย่าให้เกิดความปรารถนามากเกินไป มิเช่นนั้นผลลัพธ์จะกลายเป็นตรงกันข้าม”

หลังจากหมอผีเก็บกล่องยาและเตรียมจะกลับไป ซูเจ๋อก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าอยากจะขอยาอย่างหนึ่งจากท่าน”

หมอผีจึงถามว่า “ยาอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้พ่ะย่ะค่ะ”

ซูเจ๋อลุกขึ้นและกล่าวว่า “ข้าจะออกไปข้างนอกและจะไปส่งจักรพรรดิแห่งต้าฉู่ขึ้นเรือตอนพลบค่ำ ถึงตอนนั้นท่านค่อยนำยาไปให้ข้าที่ชายหาด”

“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ซูเจ๋อพบองค์หญิงจาวหยางระหว่างทางกลับไปรับเฉินเสียน นางวิ่งเข้ามาหาอย่างเบิกบานใจ พูดเจื้อยแจ้วอยู่กลางแดดและเดินตามซูเจ๋อไปอย่างใกล้ชิด ถามไปตลอดทางว่า “ท่านพี่ ท่านกับจักรพรรดิต้าฉู่คืนดีกันแล้วหรือ หลังจากพาพระนางออกไปจากท้องพระโรงเมื่อคืน ท่านอยู่กับพระนางทั้งคืนหรือเปล่า ข้าได้ยินมาว่ามีคนเห็นพระนางออกมาจากห้องของท่านเมื่อเช้านี้”

ซูเจ๋อไม่ตอบ

องค์หญิงจาวหยางยังเอ่ยอย่างไม่ลดละ “เฮอะ ต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสองตลอดทั้งคืนแน่ๆ ช่างทำได้ดีเสียจริง! ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธผู้ชายที่ทำตัวพาลและเผด็จการแบบนี้ได้หรอก! เมื่อถึงเวลาต้องลากขึ้นเตียงอย่าได้มัวลังเล ลากขึ้นเตียงไปเลย ท่านพี่ ว่าแต่ท่านจะกลับไปต้าฉู่กับพระองค์เมื่อไหร่ วันนี้ใช่หรือไม่”

ซูเจ๋อหยุดฝีเท้าและหันกลับไปมองใบหน้าที่ตื่นเต้นคึกคักของเด็กสาวตรงหน้า จากนั้นจึงเอ่ยว่า “เจ้ายังไม่ได้ออกเรือน รู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงชอบผู้ชายที่พาลและเผด็จการ รู้ได้อย่างไรว่าเมื่อไรควรลากขึ้นเตียง”

องค์หญิงจาวหยางบิดชายเสื้อและหัวเราะคิกคัก “ข้ายังไม่ได้ออกเรือนก็จริง แต่ข้าเคยอ่านหนังสือในตลาดมาเยอะนะ”

ซูเจ๋อหันกลับและเดินต่อไปพลางบอกว่า “ตื่นได้แล้ว ถ้าดูอะไรไร้สาระพรรค์นั้นอีก ข้าจะบอกท่านพ่อของเจ้า”

องค์หญิงจาวหยางเบะปาก แต่ยังคงเดินตามเขาไปและถามว่า “ท่านตั้งใจจะไปต้าฉู่เมื่อไรหรือ”

“เรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“จะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร ท่านพี่ไปต้าฉู่ ในฐานะน้องสาวข้าต้องไปส่งอยู่แล้ว”

เมื่อมาถึงเรือนของเฉินเสียนและได้ยินว่าซูเจ๋อจะพาเฉินเสียนออกไปเดินเล่น องค์หญิงจาวหยางจึงไม่มีเหตุผลที่จะตามไปอีก

นางทำได้เพียงต้องอยู่ที่นี่กับซูเซี่ยน แต่เมื่อได้ยินเฉินเสียนฝากฝังให้นางดูแลซูเซี่ยน องค์หญิงจาวหยางก็มีความสุขสุดขีด นางรีบรับปากและกล่าวว่า “พวกท่านไปเที่ยวเถอะ ข้าจะดูแลหลานชายให้อย่างดี”

แต่เมื่อสายตาอันเฉียบแหลมขององค์หญิงจาวหยางมองเห็นความผิดปกติบางอย่างของเฉินเสียน นางจึงถามตรงๆ ว่า “จักรพรรดิต้าฉู่ คอของพระองค์เป็นอะไรหรือเพคะ ดูแข็งทื่อชอบกล”

เฉินเสียนหน้าถอดสีและบอกไปว่า “ไม่มีอะไร สงสัยคงเป็นเพราะเมื่อคืนนอนตกหมอน”

องค์หญิงจาวหยางโพล่งออกมาว่า “ท่านพี่ก็อยู่ด้วย เหตุใดจึงปล่อยให้นอนตกหมอนได้นะ”

เฉินเสียน “…”