รถม้าคันนี้กว้างขวาง เฉินเสียนเอนตัวไปทางด้านหลังจนแทบจะกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนรถม้าโดยมีซูเจ๋อกดเธอไว้

เฉินเสียนถามอย่างไม่แน่ใจว่า “ท่านจะทำอะไรน่ะ”

ซูเจ๋อตอบว่า “ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่จะจูบ”

“เมื่อคืนยังจูบไม่พออีก…” ยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากของซูเจ๋อก็ประกบลงมาบนรอยจูบที่ลำคอของเธอ เฉินเสียนตัวอ่อนยวบ และคำพูดสุดท้ายก็หลุดออกมาจากริมฝีปาก “เหรอ”

กระดุมที่คอเสื้อถูกปลดออกอย่างเงียบๆ เขาทะนุถนอมสุดหัวใจ จุมพิตลงไปบนรอยจูบที่ทิ้งเอาไว้บนผิวขาวนวลอย่างแผ่วเบา

ทางด้านจักรพรรดิเป่ยเซี่ย พระองค์ทรงกริ้วเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าซูเจ๋อพาเฉินเสียนออกไปจากพระราชนิเวศน์อีกครั้ง ทรงตบโต๊ะในห้องบรรทมและผรุสวาทออกมาว่า “ช่างเป็นลูกที่อกตัญญูเสียนี่กะไร! ตอนนี้ข่าวลือฉาวโฉ่ไปทั่วบ้านทั่วเมือง เขายังมีแก่ใจพานางออกไปเที่ยวเล่น!

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยรับสั่งให้ไปหยุดรถม้าที่กำลังเดินทางทันที

แต่เมื่อนางกำนัลผู้รับคำสั่งเดินออกไปจากห้องบรรทม นางก็พบซูเซี่ยนและองค์หญิงจาวหยางที่กำลังเดินตรงมา

ซูเซี่ยนเงยหน้ามององค์หญิงจาวหยาง องค์หญิงจึงเอ่ยอย่างรู้กันว่า “นั่นเจ้าจะทำอะไรน่ะ”

นางกำนัลหันกลับไปมองภายในห้องบรรทมและตอบอย่างลำบากใจว่า “บ่าวได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิให้ไปตามท่านอ๋องรุ่ยกลับมาเพคะ”

องค์หญิงจาวหยางกล่าวว่า “โถ่  เฮ้อ…”

ซูเซี่ยนจูงมือองค์หญิงจาวหยางและหันหลังกลับพลางพูดว่า “กลับกันเถอะ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกึ่งดีใจกึ่งกลัดกลุ้มดังมาจากข้างใน “ช่างเถอะๆ ตอนนี้คงไปไกลแล้ว ถึงอย่างไรก็คงตามกลับมาไม่ได้”

สองอาหลานแอบสบตากันนิดหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องบรรทม

แม้ว่าจักรพรรดิเป่ยเซี่ยผู้แก่ชราจะมีทิฐิเล็กน้อย แต่พระองค์ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร โดยเฉพาะกับอาเซี่ยน ซึ่งพระองค์แทบยอมจำนนต่อเขาโดยสิ้นเชิง

การที่ซูเซี่ยนมาหาเขาอีกครั้งก่อนจะออกเดินทางก็นับว่าเป็นสิ่งที่ควร

เพื่อฆ่าเวลา ซูเซี่ยนจึงนำของเล่นบันเทิงจากวังต้าฉู่มาเล่นที่ห้องบรรทมของจักรพรรดิเป่ยเซี่ย ไ ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งล้อมวงกันและจั่วไพ่ตามลำดับ ไพ่ทั้งหมดเป็นไพ่ที่ซูเซี่ยนวาดขึ้นชั่วคราว

องค์หญิง/ซูเซี่ยน “ผ่าน”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ย “คู่หนึ่ง”

องค์หญิง “ผ่าน”

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิเป่ยเซี่ยกำลังจะลงไพ่จนหมด ซูเซี่ยนก็ทิ้งไพ่ลงมาสองใบอย่างไม่รีบร้อน “ตัวตลกคู่”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยชะงักนิดหนึ่งและถามว่า “ในมือข้ายังมีสองอีกสี่ใบ พอจะระเบิดเจ้าได้หรือไม่”

องค์หญิงจาวหยางบอกว่า “เมื่อครู่เพิ่งบอกไปเองเพคะว่าไพ่ตัวตลกคู่ใหญ่ที่สุด ไพ่สองสี่ใบระเบิดไม่ได้!”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยจึงตรัสว่า “ช่างมัน ให้เจ้าสุ่มไปหนึ่งใบ”

หลังจากนั้นซูเซี่ยนก็ลงไพ่ในมือหมดภายในชั่วพริบตา

ในขณะที่องค์หญิงจาวหยางกับซูเซี่ยนกำลังกอดกันเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะ ฝ่ายจักรพรรดิเป่ยเซี่ยกลับกุมขมับอย่างหมดแรง เมื่อเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสองอาหลานสนิทสนมกลมเกลียวกันเช่นนี้ จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็รู้สึกอึดอัดพระทัยขึ้นมา ซึ่งอธิบายได้ด้วยคำว่า ‘อิจฉาตาร้อน’

ยิ่งไปกว่านั้นซูเซี่ยนยังเรียกองค์หญิงจาวหยางว่า ‘ท่านอา’ อย่างสนิทสนม

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยดึงพระพักตร์และตรัสกับซูเซี่ยนว่า “จาวหยางเป็นอาต่างสายเลือด ข้าเป็นญาติสายเลือดเดียวกัน ได้ยินเจ้าเรียกจาวหยางว่าท่านอาอยู่หลายครั้ง เจ้าเรียกข้าว่าท่านปู่ให้ฟังสักครั้งจะได้หรือไม่”

ตลอดหลายวันมานี้แม้ว่าซูเซี่ยนจะไปมาหาสู่กับจักรพรรดิเป่ยเซี่ย แต่เขาแบ่งแยกชัดเจนว่าพระองค์ก็คือพระองค์ ข้าก็คือข้า จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยเรียกจักรพรรดิเป่ยเซี่ยว่าท่านปู่เลยสักครั้ง

องค์หญิงจาวหยางสับไพ่พลางกล่าวว่า “เสด็จลุง อาเซี่ยนเต็มใจเรียกข้าว่าท่านอาเพราะเขารู้ว่าข้าดีกับเขา”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตรัสว่า “แล้วข้าปฏิบัติต่อเขาไม่ดีหรืออย่างไร”

ซูเซี่ยนเอ่ยว่า “พระองค์ไม่ยอมรับเสด็จแม่ของข้า เหตุใดข้าต้องยอมรับพระองค์ด้วย”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตรัสว่า “จะให้ข้ายอมรับอะไร ให้ยอมรับว่านางเป็นสะใภ้ของข้านะรึ? เดิมทีนางเป็นหลานบุญธรรมของข้า และตอนนี้ยังเป็นจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ จะให้ข้ายอมรับได้อย่างไร? นางเป็นฝ่ายอภิเษกมาอยู่ที่เป่ยเซี่ยได้หรืออย่างไรล่ะ”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยคิดว่าถ้าเฉินเสียนไม่ใช่จักรพรรดิแห่งต้าฉู่และแต่งงานมาใช้ชีวิตอยู่ที่เป่ยเซี่ยได้ พระองค์คงไม่ถึงกับยอมรับไม่ได้โดยสิ้นเชิง ถ้าเป็นเช่นนั้นนางคงไม่คิดชิงตัวโอรสของพระองค์กลับไปต้าฉู่ พวกเขาคงจะได้อยู่ร่วมกันพร้อมหน้าทั้งครอบครัว ซึ่งนั่นจะเป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย

แต่เผอิญว่ามันไม่ใช่แบบนั้น

ถ้าพระองค์ยอมรับก็เท่ากับว่าพระองค์ยอมยกลูกและหลานชายให้กับต้าฉู่ พ่อลูกปู่หลานต้องแยกจากกัน ต่อไปจะไม่ให้พระองค์พะว้าพะวังได้อย่างไร

ซูเซี่ยนเอ่ยอย่างชัดเจนว่า “พระองค์ให้ท่านพ่อกลับไปต้าฉู่กับพวกเราได้”

****斗地主 เกมไพ่พิชิตเจ้าของที่ คือ เกมไพ่ชนิดหนึ่งของจีน (ไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด) ที่ใช้ผู้เล่นจำนวนสามคน