ช่วงเวลาหนึ่ง เป็นอ๋องรุ่ยที่มีชื่อเสียงในทางไม่ดี ยิ่งไม่มีภาพลักษณ์โดยสิ้นเชิง

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจักรพรรดินีของต้าฉู่ก็เป็นผู้หญิง ก็ดี ไม่รู้คือว่าหลังจากที่อ๋องรุ่ยทำให้เมาแล้วก็กลายเป็นเหลาะแหละ นี่ไม่โทษนางหลังที่กลับมาต้าฉู่ความอับอายกลายเป็นความโกรธแค้นไปก่อปัญหาให้กับเป่ยเซี่ย จะโทษก็ต้องโทษที่อ๋องรุ่ยทำเกินไป

ข่าวนี้ไม่เพียงแต่แพร่กระจายไปทั่วเป่ยเซี่ย และยังแพร่กระจายกลับมายังต้าฉู่อาณาจักรของตนอย่างรวดเร็วกลับ

ราษฎรของอาณาจักรตนขุ่นเคือง แต่เมื่อราษฎรต้าฉู่พบราษฎรเป่ยเซี่ยเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่พูดเรื่องนี้ แต่เมื่อพวกเขาพูดถึงเรื่องนี้ก็ต้องทะเลาะกัน จักรพรรดินีของพวกเราถูกท่านอ๋องของพวกเจ้ามาทำเหลาะแหละใส่ จนถึงตอนนี้ยังไม่ออกมาอธิบาย มันสมเหตุสมผลไหม? เช่นนี้ ความมั่นใจของชาวเป่ยเซี่ยก็น้อยลง

เฉินเสียนก็คาดไม่ถึง ว่าราษฎรทั้งสองอาณาจักรจะมีเวลามาทำเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเช่นนี้

นางลำบากใจมาก มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอะไรเลย ที่สำคัญกว่านั้นคือทำให้ซูเจ๋อมีชื่อเสียงที่ไม่ดีด้วย

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็ลำบากใจเช่นกัน เขาไม่ชอบใช้วิธีการที่รุนแรงในการควบคุมความคิดเห็นของประชาชน ในฐานะเป็นจักรพรรดิ สิ่งที่เขาทำคือปล่อยให้ประชาชนได้แสดงความคิดเห็น

เขาไม่มีค่าควรที่จะทำในขณะนี้ ไม่สามารถปิดปากคนในราชวังที่ได้เห็นและได้ยินเหล่านั้นทันเวลา จึงเป็นเหตุให้ข่าวแพร่ออกไป แต่ถ้าเขาใช้วิธีการปิดกั้นข่าวลือ เขาก็จะมีสำนึกผิดชอบชั่วดีปกป้องลูกชายของเขา เช่นนั้นถึงได้ลำบากใจสองทาง เดิมทีเรื่องนี้อีกสองสามวันก็จะผ่านไปแต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะแพร่กระจายไปกว้าง โดยที่ไม่มีท่าทีที่จะหยุดลงเลย

ตอนนี้เหล่าราษฎรเป่ยเซี่ยเชื่อมาตลอดว่าอ๋องรุ่ยเป็นต้นเหตุที่ทำลายสันติภาพระหว่างสองประเทศ และไม่ได้รับผลกระทบใดๆ

ในไม่ช้า ทูตของเป่ยเซี่ยก็มาถึงเมืองหลวงต้าฉู่ พร้อมภารกิจเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาชายแดนระหว่างสองอาณาจักร

ในขณะนั้นเฉินเสียนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร และฟังทูตของเป่ยเซี่ยพูดเหตุผลเหล่านั้นอย่างน้ำไหลไฟดับ เฝ้ารอภาพในอนาคตของทั้งสองอาณาจักร และคิดว่าต้าฉู่และเป่ยเซี่ยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ก็จะเป็นประโยชน์ต่ออาณาจักรและราษฎร

เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านดูข้าสิ เหมือนกำลังล้อเล่นกับท่านอยู่หรือ? ท่านอ๋องรุ่ยของพวกท่าน เข้าตาข้าอย่างมาก”

วันที่สองทูตก็รีบออกเดินทางนำคำไปกราบทูล

เหล่าขุนนางก็ไม่มีอะไรจะขัดขวางกับสิ่งนี้ ก่อนหน้านี้ก็ได้มีองค์ชายหกแห่งเย่เหลียงอยู่แล้ว และตอนนี้อ๋องรุ่ยแห่งเป่ยเซี่ยมาอีกคน ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับ

นอกจากนี้วังหลังของจักรพรรดินียังว่างอยู่นานมากแล้ว และหายากมากที่นางคิดอยากจะเพิ่มใครคนหนึ่งเข้ามาในวังหลัง

หลังจากจักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้รับคำตอบกลับ ก็โกรธมาก ดูเหมือนว่านางจะแย้งไปอย่างเห็นได้ชัดเจน

การเจรจาสันติภาพชายแดนจึงต้องระงับไว้ชั่วคราว แต่ราษฎรในเป่ยเซี่ยกระตือรือร้นที่ให้ส่งอ๋องรุ่ยไปต้าฉู่อย่างรวดเร็ว เพื่อแก้ไขวิกฤติของระหว่างทั้งสองอาณาจักร

ทันทีหลังจากนั้น เย่เหลียงได้รับการสนับสนุนเรือทะเลจากต้าฉู่ แต่ไม่ยินยอมที่จะจอดในน่านน้ำของตัวเอง และเริ่มแล่นไปทางเหนือ ข้ามน่านน้ำทะเลของต้าฉู่ และมุ่งตรงไปยังน่านน้ำทะเลของเป่ยเซี่ยเพื่อสำรวจ

เย่เหลียงไม่ต้องการประกาศการทำสงครามกับเป่ยเซี่ย เพียงแค่เดินเดินเรือไปรอบๆ น่านน้ำเป่ยเซี่ย และสำรวจภูมิอาณาเขตของเป่ยเซี่ย ซึ่งทำให้ตามแนวชายฝั่งของเป่ยเซี่ยได้กระสับกระส่าย

เจ้าหน้าที่ปกป้องพื้นที่ชายฝั่งทูลกับจักรพรรดิเป่ยเซี่ยว่า “เย่เหลียงกำลังวางแผนทำมิดีมิร้าย และแน่นอนว่าต้องรอจนกว่าจะเข้าใจอาณาจักรของเราก่อน ถึงจะเริ่มจากทะเลโจมตีเข้ามา หากยังไม่หยุดยั้ง หลังจากรอให้เขาเข้าใจสถานการณ์ของเราอย่างชัดเจน อาจจะเกิดเรื่องเลวร้ายมากในอนาคต!”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้ยินว่า เรือของเย่เหลียงไม่เพียงแต่เป็นของขวัญจากต้าฉู่เท่านั้น และไปๆ มาๆ ถึงทะเลทิศบูรพาของต้าฉู่เพื่อเติมเต็มเสบียง ก็คือการได้รับความช่วยเหลือจากต้าฉู่

ถ้าเป่ยเซี่ยทะเลาะกับเย่เหลียง ต้าฉู่จะต้องยืนดูอยู่เฉยๆ อย่างแน่นอน

ต่อมาก็มีขุนนางกล้าพูดว่า “ฝ่าบาท เกี่ยวดองการสร้างสันติภาพระหว่างสองอาณาจักรก็ไม่ใช่ทางออกเสมอ ถ้าเป่ยเซี่ยและต้าฉู่สร้างสันติภาพ เย่เหลียงก็จะมาบรรจุศพอย่างแน่นอน”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยกล่าวอย่างโกรธเคือง: “ให้ฉันพาลูกชายไปแต่งงานเถอะ ฉันยังเสียหน้านี้ไม่ได้!”

ขุนนางเงียบ และรวบรวมความกล้าเพื่อพูดว่า “……… อย่างไรก็ตาม ท่านอ๋องรุ่ยก็จะต้องเสียหน้า”