เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อวี้เยี่ยนไปที่บ้านของเฮ่อโยวเป็นเวลาเกือบสองปี แต่ทั้งสองกลับไม่มีอะไรคืบหน้า เฮ่อโยวเกิดมาหน้าตาหล่อเหลา และตอนนี้เขารอบคอบและมั่นคง หากไม่เป็นที่ถูกใจของสาว ๆ นั่นล่ะถึงเรียกว่าแปลก

ถ้าอวี้เยี่ยนไม่ได้คิิดอะไรกับเขาจริง ๆ ละก็ ถูกแม่นมซุยพูดถึงเขาไม่กี่คำนางก็มีอาการหน้าแดง ยังจะปากแข็งปฏิเสธว่าไม่มีใจให้

ภายในท้องพระโรงนั้น นอกจากจะมีคนของต้าฉู่แล้ว ยังมีบรรดาทูตจากเป่ยเซี่ยอีกด้วย

เพื่อปกปิดความเคอะเขินซึ่งกันและกัน บรรดาทูตของเป่ยเซี่ยและขุนนางข้าราชบริพารของต้าฉู่ก็สลับสับเปลี่ยนกันที่นั่งกันไปมา จักรพรรดินีมีคำสั่ง ต้องดูแลแขกจากเป่ยเซี่ยเป็นอย่างดี

ขุนนางราชสำนักต่างได้ยินมาว่า ครั้งที่แล้วที่เป่ยเซี่ย เฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวถูกขุนนางของเป่ยเซี่ยมอมเหล้าจนเมามาย

เนื่องจากเป็นคำสั่งของจักรพรรดินี การต้อนรับจึงต้องได้รับการปฏิบัติอย่างดี ดังนั้นเหล่าขุนนางของต้าฉู่จึงยิ้มแย้มให้ทูตของเป่ยเซี่ยมากขึ้น งานเลี้ยงเฉลิมฉลองยังไม่เริ่ม แต่ในใจกลับกำลังคิดเกี่ยวกับการจะมอมเหล้า!

เหลียนชิงโจวเป็นคนใจกว้าง และนำเหล้าทั้งหมดที่สะสมไว้ในบ้านของเขามาที่ท้องพระโรงเพื่อดื่มให้หมด

องค์หญิงจาวหยางก็เป็นแขกผู้มีเกียรติคนหนึ่งจากเป่ยเซี่ย นางฉลาดและสวยงามมาก และนางก็ไม่ระมัดระวังเหมือนผู้หญิงธรรมดา เมื่อนางมาที่ท้องพระโรง นางเป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่ขุนนางที่ยังไม่แต่งงานของต้าฉู่

แต่ซูเซี่ยนอยู่กับนางตลอดเวลา พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าหาอย่างโจ่งแจ้งได้

อย่ามองว่าซูเซี่ยนที่ดูสีหน้าเย็นชาแบบนั้น แต่ในใจก็ดูแลท่านอาคนนี้เป็นอย่างดี แลละไม่ยอมให้นางไปนั่งร่วมโต๊ะกับทูตเป่ยเซี่ย และอยู่ในหมู่ผู้ชาย เพื่อป้องกันผู้ชายเหล่านั้นให้นางดื่มเหล้า และแอบถูกเนื้อต้องตัวนาง

ทันทีที่องค์หญิงจาวหยางเข้ามาในท้องพระโรง ดวงตาของนางเป็นประกายไปทุกหนทุกแห่ง และในที่สุดนางก็จับตำแหน่งของเขาบนฉินรูเหลียงที่ค่อนข้างโดดเดี่ยวที่ข้างในของท้องพระโรง และกล่าวกับซูเซี่ยนอย่างอย่างไม่กะพริบตาว่า “หลานชาย พวกเรานั่งตรงไหนหรือ?”

ซูเซี่ยนมองตามสายตาของนาง และเห็นว่านางมองฉินหรูเหลียงอยู่ และกล่าวว่า “ท่านอยากไปนั่งกับเขามากใช่ไหม?”

องค์หญิงจาวหยางพยักหน้าอย่างจริงใจ “อยากสิ

ใต้โต๊ะ ทั้งสองจับมือกุมไว้ด้วยกัน เฉินเสียนเอียงศีรษะของเธอยิ้มให้เขาเบาและกระซิบเบา ๆ ว่า “ขุนนางของต้าฉู่ดื่มเหล้ากันอย่างดุเดือด ข้าเลยเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าให้กับท่าน แบบนี้จะไม่ทำให้ท่านเมาได้”

คืนนี้ขุนนางนับร้อยต่างร่วมอวยพร และกล่าวคำอันเป็นมงคลอย่างไม่ขาด ขุนนางทุกคนกล่าวคำอวยพรของเขา จากนั้นเขาก็ดื่มเหล้าหนึ่งแก้ว

เมื่อก่อนเฉินเสียนไม่อนุญาตให้เหล่าขุนนางมอมเหล้าซูเจ๋อ แต่วันนี้เป็นคืนพิเศษ เธอไม่สามารถหยุดยั้งการกล่าวคำอวยพรของเหล่าขุนนางนับร้อยได้ ดังนั้นเธอจึงใช้วิธีนี้

ประชาชนภายนอกพระราชวังต่างก็ร่วมเฉลิมฉลองกันทั้งประเทศ

ฉินหรูเหลียงรินเหล้า ลุกขึ้นท่ามกลางบรรยากาศรื่นเริงของท้องพระโรง และยกแก้วของเขาให้ซูเจ๋อและเฉินเสียน เขามองเฉินเสียนอย่างลึกซึ้ง โดยไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า สีหน้าเคร่งขรึมไม่มีรอยยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาที่ใจจดใจจ่อ พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “กระหม่อมขอให้ทั้งสองพระองค์ครองรักกันไปจนแก่เฒ่าและอยู่ด้วยกันตลอดไปพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนถอนหายใจเมื่อเห็นเขาเงยหน้าขึ้นมาดื่มเหล้า เธอควรจะรับคำอวยพรจากเขา แบบนี้จะทำให้เขาสามารถปล่อยวางทุกอย่างลงได้ในที่สุด

เฉินเสียนและซูเจ๋อยกแก้วขึ้นเพื่อเป็นการรับคำอวยพรจากเขา และกล่าวว่า “ขอบใจท่านแม่ทัพ”

ฉินหรูเหลียงนั่งลง หลังจากนั้นราวกับความรื่นเริงครื้นเครงภายในท้องพระโรงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแต่อย่างใด

เขารินเหล้าและดื่มเหล้าอยู่คนเดียว ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองดื่มเหล้าไปแล้วเท่าไหร่

องค์หญิงจาวหยางไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักในตอนแรก หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าเขารู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย ทำให้หัวใจของนางรู้สึกเต้นแรงขึ้นเพราะเขา

องค์หญิงจาวหยางถามเขา “ท่านมีเรื่องไม่สบายใจหรือ?”

เสียงภายในท้องพระโรงดังกึกก้อง และไม่มีใครได้ยิน

ฉินหรูเหลียงรู้สึกรำคาญนางมากและกล่าวอย่างเย็นชากับนาง “กระหม่อมไม่เป็นอะไร และไม่เกี่ยวอะไรกับพระองค์”

องค์หญิงจาวหยางเห็นว่านางไม่สามารถถามอะไรออกมาจากปากเขาได้ แต่นางก็ไม่ละความพยายาม หลังจากนั้นฉินหรูเหลียงดูเหมือนจะเมามากแล้ว นางจึงแอบเปลี่ยนเหล้าเป็นน้ำชา โดยเขาก็ไม่รู้เรื่อง