นางจะสามารถบอกเขาได้ไหมว่านางคิดถึงเขามากจริงๆ

แต่พูดออกไป มันจะดูกะทันหันมาก

นางไม่รู้ว่าปีศาจตัวไหนเขามาสิงร่างแล้ว ดูจากตอนที่อยู่ในเป่ยเซี่ย นางมองเพียงแค่ผู้ที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาสง่างามผู้นี้เท่านั้น

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างเย็นชาเพราะด้วยอารมณ์น้ำเมา “กระหม่อมกับองค์หญิงไม่ใช่ญาติกัน ได้โปรดอย่าเสียเวลากับกระหม่อมเลย”

จาวหยางกล่าวว่า “ตอนนี้ไม่ใช่ญาติกัน แต่มันจะดีเมื่อเราได้คุ้นเคยต่อกัน นอกจากนี้ข้าไม่คิดว่ามันเสียเวลากับท่าน”

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ท่านกลับไปเถอะ”

“ไม่ ข้าต้องการส่งท่านกลับเรือน”

“กระหม่อมไม่ต้องการให้ผู้หญิงต้องไปส่งกระหม่อม”

จาวหยางไล่ตามติดเขาตลอดทาง และอยากรู้ว่าเรือนของเขาอาศัยอยู่ที่ไหนและเรือนของเขาเป็นอย่างไร

แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่ไกล ฉินหรูเหลียงก็หยุดเดิน หันหลังแล้วผลักนางไปที่กำแพง จาวหยางหายใจเข้าลึกๆ และหัวใจเต้นแรงเมื่อมองดูเขาที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

แต่ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “กระหม่อมไม่ชอบผู้หญิงที่โง่เขลา โดยเฉพาะอย่างองค์หญิง”

จาวหยางมองดูฉินหรูเหลียงเดินออกไป และทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าได้สูดเอาก้อนหิมะเข้าไป  เขาไม่ชอบตัวเอง นางคงรู้สึกได้ ราวกับว่าเขาได้รู้แล้วว่า นางชอบเขาอย่างไรอย่างนั้น

แต่นิสัยของจาวหยางเป็นแบบนี้ แทนที่จะปล่อยให้ตัวเองเศร้า กลับว่าควรจะพยายามกว่านี้ไม่ดีกว่าหรือ โชคดีที่นางยังมีพี่ชายที่เป็นพระสวามีในต้าฉู่ และพี่สะใภ้ที่เป็นถึงจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่

จักรพรรดินีทรงออกคำสั่ง และขอให้ฉินหรูเหลียงพาจาวหยางได้เดินเล่นรอบเมืองหลวง

ในบรรดานางระบำหลายคนในห้องโถง ที่มีเสน่ห์และสง่างามที่สุดคือเหมยอู่

เป็นเวลาหลายปีแล้ว นางยังคงวนเวียนตามเรือนต่างๆ และถูกผู้ชายกระทำอย่างกับของเล่น ที่ส่งไปส่งมาและต้องคอยไปปรนนิบัติเจ้านายในที่ต่างๆ

แต่ความสาวของหญิงสาวนั้นสั้นมาก หากเธอแก่ตัวและผิวเหี่ยวลงแล้ว ต่อไปคงรำไม่ได้อีก และก็จะไม่มีใครต้องการนาง จากนั้นคงจะถูกคนอื่นทอดทิ้ง โดยไร้ความเมตตา

ตอนนี้นางใช้ชีวิตที่น่าสังเวช และสิ่งที่นางคิดถึงมากที่สุดคือวันที่ได้รับความรักความเอาอกเอาใจจากฉินหรูเหลียง

ดังนั้นแม้ว่าฉินหรูเหลียงโหดเหี้ยมต่อนางในภายหลัง แต่นางก็ยังคงคิดถึงและหวังว่าวันนี้นางจะโชคดีได้พบฉินหรูเหลียงอีกครั้ง

ว่ากันว่าหลายปีมานี้ เขายังไม่ได้แต่งงาน

เขาจะจำอดีตอันแสนหวานของพวกเขาได้ไหม?

เหมยอู่ไม่ยอมแพ้ และขณะเต้นอยู่นั้น ก็เข้าใกล้ฉินหรูเหลียงเรื่อยๆ ฉินหรูเหลียงมักจะเมินนางและไม่เคยที่จับแขนเสื้อของนางแม้แต่ครั้งเดียว

องค์หญิงจาวหยางตระหนักว่า การที่ฉินหรูเหลียงคอยดูแลตัวเอง ให้นางดูแลเอาใจใส่เขาจะไม่ดีกว่าหรือ

เห็นไหมว่าครั้งไหนที่เขาไม่ดื่มเยอะ แล้วตัวเองก็ส่งเขากลับไปที่เรือน?

นางคิดว่าตัวเองช่างเป็นคนดีชอบช่วยคนอื่นจริงๆ

นางกังวลและกลัวว่าฉินหรูเหลียงเมาแล้วหาทางกลับบ้านไม่ได้

คิดว่าก่อนหน้านั้นพ่อของนางท่านอ๋องมู่ได้ออกไปสังสรรค์ แต่ก็เมาหัวราน้ำ พอกลับมาเดินไปนอนกับไก่ในเล้าไก่ เมื่อตื่นขึ้น ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ด้วยการมีประสบการณ์เช่นนี้ จาวหยางถึงกังวลมาก

นางรู้ว่าฉินหรูเหลียงเข้าไปในเรือนหลังนี้ และตัวเองรออยู่นอกเป็นเวลานาน จนมือเท้าแข็งไปหมดแต่ยังไม่เห็นเขาออกมา

จาวหยางไม่สามารถทนรอได้อีก จึงต้องบุกเข้าไปในเรือนของคนอื่น

ได้ยินมาว่านางเป็นเพื่อนของท่านแม่ทัพ และได้มาตามหาท่านแม่ทัพอีกครั้ง เห็นว่านางแต่งตัวไม่ธรรมดา และดูไม่เหมือนหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป คนใช้ในเรือนไม่กล้าที่จะหยุดนางไว้ จึงนำทางให้นางไปงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ห้องโถงด้านใน

สุดท้ายนางเพิ่งจะปรากฏตัวที่ประตู ก็ได้เห็นเหมยอู่ที่ไร้ยางอายในห้องโถง ได้เท้าพลิกและตกลงไปในอ้อมแขนของฉินหรูเหลียง