เดิมเป็นหญิงสาวที่มองโลกในแง่ดีคนหนึ่ง เวลานี้แววตาลึกซึ้งสงบ เหมยอู่อ่านไม่ออกเลยว่าสรุปนางเป็นทุกข์หรือไม่เป็นทุกข์

จาวหยางนิ่งสงบเกินความคาดหมาย ทันทีหลังจากนั้นแสยะริมฝีปากขึ้น ทำให้ปรากฏเห็นรอยยิ้ม นางกล่าวกับฉินหรูเหลียงว่า “ท่านชอบนางหรือ? เช่นนั้นสายตาท่านแย่เกินไปแล้ว หรือว่าท่านสามารถรับหญิงสาวอื่นที่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามมาอิงแอบชิดชอบอยู่ในอ้อมอกได้แล้ว?”

ฉินหรูเหลียงขมวดคิ้วขึ้น กล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน”

“ใช่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้า”จาวหยางกล่าว“ข้าเพียงแค่นึกย้อนเมื่อปีนั้น นำท่านมาไว้ในใจ เวลานั้นแม้ว่าท่านจะเงียบขรึมพูดน้อย แต่มิสู้ตอนนี้ที่ละทิ้งตนเองใฝ่ต่ำเยี่ยงนี้ ท่านอยากใฝ่ต่ำ แล้วแต่ท่านเลย ไม่ได้เกี่ยวข้องกับข้า ข้าไม่ใช่ท่านแม่ของท่านนี่”

พูดจบ จาวหยางได้โค้งตัวลงไปหยิบไหเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะของฉินหรูเหลียง เงยหน้าขึ้นแล้วดื่มเข้าไปในปาก

ฉินหรูเหลียงอยากจะรั้งก็ไม่ทัน เขามีสีหน้าที่ยากจะอธิบายมองจาวหยางที่ไม่สนใจนำเหล้านั้นดื่มจนหมด น้ำเหล้าไหลอาบลงมากจากคางของเธอ ชุดเปียกชื้น แต่บนร่างกายตัวของเธอกลับมีความดื้อรั้นที่แตกต่างออกไป

จาวหยางยกไหเหล้าที่ว่างเปล่าขึ้น ตามด้วยโยนลงบนพื้น แตกละเอียดไม่มีชิ้นดีเลย

นางหัวเราะเยาะ แล้วกล่าวว่า ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เชิญท่านต่อเลย”

จาวหยางหมุนตัวเดินออกไป แต่ทว่าช่วงทีหมุนตัวนั้น ดวงตาก็แดงก่ำแล้ว

ตั้งแต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยโมโหเยี่ยงนี้ แต่จิตใจและฐานะที่มีเกียรติสูงส่งของครอบครัวกษัตริย์ที่ปลูกฝังนางมาเมื่อเยาว์วัย บอกนางว่าต่อให้พ่ายแพ้ยับเยิน ก็ต้องแพ้อย่างสง่างามสุขุม อย่าให้ฝั่งตรงข้ามเห็นว่าจนตรอก

นางเป็นคนที่ปล่อยวางได้ ครั้งนี้ที่มาต้าฉู่ นับว่าได้รับคำตอบแล้ว ดังนั้นไม่ใช่ว่ามาอย่างว่างเปล่าไม่ได้อะไร

หลังจากที่จาวหยางไป ประตูห้องโถงว่างเปล่า เธอไม่ได้หันหลังกลับมา

ระหว่างเดินทางพบเจออะไรที่ไม่อาจคาดเดาได้ เขาคิด เฉินเสียนมอบนางให้เขาดูแล หากเกิดเรื่องขึ้นจริง ก็เป็นความรับผิดชอบของเขา

แต่นางยังไม่ต้องลงมือ ก็มีคนมาจากทางด้านหลังเพื่อปกป้องนางแล้ว และลากนางมาหลบอยู่ทางด้านหลังเขา

จาวหยางเงยหน้ามองแผ่นหลังสูงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า มองเห็นเขาตีชายขี้เมาจนพวกนั้นแพ้ราบคาบ สุดท้ายปีนป่ายขึ้นจากพื้นแล้วหนีเตลิดไป ในใจพูดว่าเป็นรสชาติอะไรของชีวิตออกมาไม่ได้

คล้ายดั่งว่าปวดร้าวตื้นตันน้ำตาจะร่วง อีกทั้งมีความร้อนผ่าว

ฉินหรูเหลียงหันกลับมา บีบข้อมือของนางแน่นแล้วลากเดินไป

พอถึงปากทางเข้าซอย ทั้งสองหยุด จาวหยางพิงอยู่ที่กำแพง หายใจหอบตลอด ฉินหรูเหลียงห่างนางสองก้าว มองนางด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้

เป็นเวลานาน นางได้กล่าวขึ้นว่า “ท่านอาจจะไม่รู้ ในสองปีนี้ มีคนคนหนึ่งคิดถึงท่านมาโดยตลอด นางอยากมาดูที่ต้าฉู่หลายครั้งนับไม่ถ้วนเลย แต่นางกลยุทธ์ไม่หลักแหลม ทุกครั้งออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ ก็ถูกจับกลับไปแล้ว”

ฉินหรูเหลียงกล่าวอย่างไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยว่า“สาวน้อยที่มีประสบการณ์ไม่มาก ข้าไม่ได้มีความสนใจ ท่านไม่เคยเข้าใจข้ามาก่อน ไม่เคยรู้ว่าข้าเป็นคนเยี่ยงไร ก็เพียงแค่ถูกทำให้ฉงนสับสนชั่วขณะ รอให้สมองความคิดของท่านเย็นสงบลง ก็จะรู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำมันโง่เขลาอ่อนต่อโลกแค่ไหน”

จาวหยางมองเขาอย่างสงบแล้วกล่าวว่า “เพราะฉะนั้นท่านเลยใช้วิธีนี้มาทำให้ข้าเจ็บปวด มาทำให้ข้าได้สติใช่หรือไม่?”

ฉินหรูเหลียงเดินเข้ามาใกล้นาง ร่างสูงใหญ่แผ่ปกคลุมลงมา เวลานี้ขับให้นางดูตัวเล็กน่ารักเป็นอย่างมาก

กลิ่นอายลมหายใจของเขามีกลิ่นเหล้า กล่าวเสียงทุ้มต่ำใกล้ๆว่า “วิธีที่ทำให้ท่านเจ็บปวด นั่นยังไม่ถึงขนาดนั้น ท่านอย่าจริงจังสำคัญตนเองจนมากเกินไป ช่วงไม่กี่วันนี้ข้าเพียงแค่ได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทให้มาปกป้องดูแลท่าน หากท่านเล่นพอแล้ว ก็รีบกลับเป่ยเซี่ยของท่านไปในเร็ววัน”

จาวหยางกล่าวถามว่า “ท่านชอบหญิงสาวแบบไหน? แบบบนห้องโถงเมื่อครู่นี้ที่มีท่าทางเสแสร้งหรือไม่?”

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝากปากกล่าวว่า “เมื่อครู่ท่านก็ได้เห็นแล้ว เพียงแค่มีหญิงสาวมาอยู่ที่อ้อมอก ข้าก็เหมือนกับชายคนอื่นที่ไม่ปฏิเสธ เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าข้าไม่มีอนุภรรยา รอข้าเล่นเบื่อแล้ว มีบางคนก็ถูกข้าไล่ออกไปจากจวน มีบางคนที่ถูกข้าขายเข้าไปหอนางโลม”

เห็นจาวหยางเบิกตากว้าง เขาเลยกล่าวอีกว่า “ไม่เชื่อ ท่านสามารถไปสอบถามได้ หากว่าท่านไม่อยากมีจุดจบเช่นนั้น ก็อยู่ไกลๆข้าหน่อย”