เดิมที่คิดว่าฉินหรูเหลียงจะเงียบตลอดงาน คาดไม่ถึงว่าเขากลับเม้มปาก กล่าวขมวดคิ้วว่า “ท่านควรดูด้านคุณธรรมเป็นหลัก ไม่ใช่ให้ความสำคัญที่หน้าตา”

องค์หญิงจาวหยางตอบไปตามสถานการณ์ “เกี่ยวอะไรกับท่าน ข้าจะหาสามี ไม่ใช่ท่านหาเสียหน่อย จุ้นจ้านเกินควรแล้ว”

ฉินหรูเหลียงกล่าวเสียงเย็นเยียบ “พูดเพราะหวังดี ท่านไม่ฟังก็ช่างกระไร ผู้ที่เสียหายก็เป็นตัวท่านเอง”

องค์หญิงจาวหยางกล่าว “ข้ายินดี”

เฉินเสียนมององค์หญิงจาวหยางกับฉินหรูเหลียงสลับกันไปมา พลางยิ้มแต่ไม่พูดกระไร

พอเจ้าสาวถูกส่งตัวไปยังเรือนหอ ด้านหน้าเรือนก็เริ่มเฉลิมฉลอง ซึ่งเฮ่อโยวกับผู้เฒ่าเฮ่อเริ่มดื่มคารวะขอบคุณแขกเหรื่อก่อน

เหลียนชิงโจวไหนเลยจะปล่อยเฮ่อโยวไปง่ายๆ เขาถือโอกาสมอมเหล้าเฮ่อโยวไปหลายถ้วย

แขกที่มาร่วมยินดีย่อมหนีไม่พ้นเพื่อนร่วมงานในราชสำนักอยู่แล้ว บุตรีของพวกเขาถึงวัยออกเรือน เมื่อเห็นเฮ่อโยวเป็นฝั่งเป็นฝาก็รู้สึกเสียดายในใจ

บุรุษโสดน้อยไปอีกหนึ่งคนแล้ว

หลังเริ่มงาน ซูเจ๋อคีบอาหารให้เฉินเสียน เฉินเสียนดูแลอาเซี่ยน ส่วนอีกมุมหนึ่ง เหลียนชิงโจวคีบอาหารให้หว่านเอ๋อร์ หว่านเอ๋อร์ก็ดูแล้วบุตรชายของตน เหลืองเพียงองค์หญิงจาวหยางกับฉินหรูเหลียงที่ส่งสายตาเย็นเยียบต่อกัน  เลือกมานั่งโต๊ะเดียวกับครอบครัวสุขสันต์เช่นนี้ สำหรับทั้งคู่แล้วช่างเป็นทำร้ายตัวเองโดยแท้

เฮ่อโยวดื่มขอบคุณแขกตรงลานบ้านเสร็จสรรพ เมื่อถึงเพลาเข้าเรือนหอก็รู้สึกว่าเขากับอวี้เยี่ยนรู้จักกันมาสองปีกว่า ต่างฝ่ายต่างคุ้นชินจนเป็นกันเองแล้ว แต่ตอนนี้กลายเป็นสามีภรรยากัน เขาก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมา

อวี้เยี่ยนนั่งคลุมผ้าเจ้าสาวสีแดงที่ขอบเตียง ประสานมือด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

ที่แท้ความรู้สึกสมรสกับคนรักเป็นอย่างนี้นี่เอง

เฮ่วโยวถือไม้สิริมงคลแน่น แล้วใช้เปิดผ้าคลุมหัวของอวี้เยี่ยนอย่างคอแห้ง ทั้งสองประสานตากันชั่วครู่ อวี้เยี่ยนเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความเก้อเขิน เฮ่อโยวกระแอมเสียงเบาๆ

ทั้งคู่แลกจอกดื่มสุรากัน แล้วนั่งเปิดอกคุยสิ่งที่คลางแคลงใจต่ออีกฝ่ายให้หมดเปลือก

แน่นอนเป้าหมายหลักที่เขามาเยือนครั้งนี้ก็เพื่อดูองค์หญิงจาวหยางที่มาต้าฉู่หลายเดือนแล้ว แต่ไม่เคยคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนเลยสักนิด

ณ ตอนนี้ เขาเห็นองค์หญิงจาวหยางก็ทั้งเคืองทั้งหงุดหงิด อยากลากมาสั่งสอนนางสักตั้งจริงๆ

ทว่าฝ่ามือยังไม่ทันลง องค์หญิงจาวหยางก็ส่งเสียงร้องราวกับเจอความการทารุณจากครอบครัว ทำให้ท่านอ๋องมู่ตีไม่ลง

ท่านอ๋องมู่กล่าว “ข้ายังไม่ได้ตีเลย เจ้าร้องอันใด”

องค์หญิงจาวหยางกล่าวอย่างสงสาร “หากท่านตีแล้วข้าค่อยร้อง มันจะไม่สายไปหน่อยหรือ”

“เจ้ายังรู้ว่าข้าจะตีเจ้า เจ้าพูดมาสิว่าเจ้าสมควรตีหรือไม่” ท่านอ๋องมู่กล่าวด้วยความเกรี้ยวกราด “แอบหนีมาต้าฉู่โดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำ เจ้าปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม จากถิ่นฐานมาก็ได้หลายเดือนแล้ว กระทั่งจดหมายหนึ่งฉบับก็ไม่มี เจ้ารู้ไหมว่าท่านแม่เจ้าเป็นห่วงจนไม่เป็นอันกินอันนอนเลย?”

องค์หญิงจาวหยางกล่าว “ข้ามาส่งเจ้าบ่าวอย่างท่านพี่ไง ข้ากินดีอยู่ดี มีอะไรน่าห่วงกัน ข้าคงเก็บตัวหมกอยู่แต่เรือนไม่ได้หรอกกระมัง ต้องออกมาเปิดหูเปิดตาเสียบ้าง หาไม่แล้ว วันหน้าข้าถูกบุรุษหลอกลวงท่านพ่อต้องรับผิดชอบนะ?”

ท่านอ๋องมู่โกรธจนหน้าอกระพือขึ้นลง ไม่กล่าวอันใดเนิ่นนาน

ผู้ที่รู้จักท่านอ๋องมู่จะรู้ว่าปกติพระองค์เป็นคนสง่างามและเป็นมิตรมาก คาดว่ามีแต่บุตรสาวเท่านั้นที่ทำให้พระองค์โกรธขึ้งขนาดนี้ได้

องค์หญิงจาวหยางยังกล่าวว่า “พวกท่านไม่ต้องแปลกใจหรอก ตาเฒ่าบ้านข้าก็เป็นเสียอย่างนี้แหละ เข้ามาประตูเรือนก็ระเบิดอารมณ์ทันที ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย”

ท่านอ๋องมู่กล่าวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “เจ้ายังกล้าพูดอีก หุบปากซะ”

เฉินเสียนเข้าใจจุดนี้ดี อย่างเช่นซูเจ๋อก็มีสองแง่สองมุม เขาในกลางวันกับกลางคืน บนเตียงกับนอกเตียงนั้นแตกต่างกันมากเลยทีเดียว

เฉินเสียนกะพริบตาปริบๆ รู้สึกดูแคลนตัวเองในใจ เหตุใดจู่ๆถึงนึกเรื่องนี้ได้?

ทันใดนั้นซูเจ๋อที่อยู่ข้างเธอถามว่า “คิดอันใดอยู่?”

เฉินเสียนหน้าชา “ไม่มี”

ซูเจ๋อหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้าน กล่าวเสียงแผ่วเบาว่า “กำลังคิดว่าบางครั้งข้าก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนใช่ไหม?”

เฉินเสียนหูตารุ่มร้อน “……”