เมื่อได้เห็นเสี่ยวเทียนที่ยังคงไอออกมาเป็นเลือดอย่างต่อเนื่อง แม่ของเฟิงหลิงคิดว่าเขากำลังจะตาย แต่เฉินซีหยูและพวกของพวกยืนยันว่าเสี่ยวเทียนนั้นจะไม่เป็นอะไร ตราบที่เขายังหายใจ แม่ของเสี่ยวเทียนจะช่วยเขาได้ทันทีที่พวกเข้ากลับไปถึงบ้าน

 

มีกฎเก่าแก่ในเผ่าซิงกิ้งวู้ดว่าหมอที่รักษาจะต้องชดใช้ พวกเขาจะต้องทำให้เต็มที่เพื่อรักษาบาดแผล ถ้าพวกเขาสามารถช่วยชีวิตได้ พวกเขาก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาคนไข้

 

แต่…

 

มองที่เนื้อแดดเดียวที่วางอยู่บนโต๊ะ แม่ของเฟิงหลิงกลืนน้ำลายพร้อมกับพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นข้าควรจะมอบตัวเขาให้เจ้า”

 

“อย่าห่วงเลย เพื่อนของข้าดูไม่สบายเพราะเขาไอเป็นเลือด แต่จริงๆแล้วเขาอึดมาก เขาไม่ตายง่ายๆหรอกแม้ว่าเจ้าจะแทงเขาซ้ำในตอนนี้” หวังต้าหมางพูดพร้อมกับตบไล่เสี่ยวเทียนที่กำลังจะตาย

 

“อ้อใช่แล้ว.. ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน” เฟิงหลิงกล่าว

 

“ว่ายังไง เจ้าน่ะโตขึ้นแล้ว ก็ควรจะตัดสินใจด้วยตัวเองได้แล้ว เจ้าไม่ต้องถามหาความคิดเห็นจากข้าตลอดเวลาก็ได้” แม่ของเฟิงหลิงพูดขณะที่มองไปที่เฟิงหลิง จากนั้นเธอก็ยื่นมือไปลูบผมของเฟิงหลิง

 

“ท่านแม่ ข้าอยากล่องทะเลไปกับพวกเขา… พวกเขาจะเอาเนื้อที่อร่อยมาให้ข้ากิน!” เฟิงหลิงเข้าไปกอดที่เอวแม่ของเธอขณะที่หน้าซุกอยู่ที่หน้าอกของแม่

 

“ไม่ได้ เจ้ายังเด็กเกินไป เจ้าจะล่องทะเลได้ยังไง? ข้างนอกนั่นมันอันตราย เจ้าจำที่ข้าบอกเจ้าได้หรือไม่? เผ่าของเราจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่เพราะพวกเราหลบซ่อนจากโลกภายนอกอยู่ที่เกาะซันเซ็ตแห่งนี้ บรรพบุรุษของเราก็มีความคิดที่จะออกไปล่าอาหารในทะเลเช่นเดียวกัน แต่การออกเดินทางครั้งนั้นก็เกือบจะฆ่าเราทุกคน ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไป”

 

“แต่..ท่านแม่!”

 

เฟิงหลิงพูดด้วยเสียงเหมือนลูกแมว เธอเอาหัวกระแทกหน้าอกของแม่เบาๆ เฉินซีหยูและหวังต้าหมางทนดูไม่ได้ พวกเขาจึงหันหน้าหนี ขณะเดียวกัน ซูหลีก็เหลือบลงไปมองที่หน้าออกของตัวเองก่อนที่จะหันกลับไปมองที่หน้าอกของแม่ของเฟิงหลิง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา

 

“แม่จะไม่มีทางตกลง เจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของข้าและจะไม่อยู่เฉยๆดูเจ้าไปเผชิญกับความอันตรายอย่างแน่นอน…”

 

ในตอนนี้ แม่ของเฟิงหลิงหายใจเข้าก่อนที่เธอจะหันมามองที่เฉินซีหยู เฉินซีหยูหยิบเนื้อแดดเดียวออกมาจากช่องเก็บของของเขาอีก ทีละชิ้น ทีละชิ้น มีแม้กระทั่งปลาย่างที่เป็นของโปรดของเธอ

 

น้ำลายเต็มปากของเธอ

 

“เฟิงหลิง เมื่อเจ้าขึ้นเรือไป เจ้าจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ถ้าเจ้าอยู่ในความอันตราย เจ้าต้องรีบหนีไปให้ไกล ถ้าหากเจ้าทนอยู่ต่อไปไม่ไหว เจ้ากลับมาหาข้าได้เสมอ”

 

เฟิงหลิงรีบเงยหน้าขึ้นไปมองแม่ของเธอ เธอจึงเห็นว่าน้ำลายนั้นได้ไหลออกมาจากมุมปากของแม่เธอแล้ว แม่ไม่ได้มองเธอขณะที่พูดเลยแม้แต่น้อย

 

“ท่านป้า อย่าห่วงเลย พวกเราจะดูแลเฟิงหลิงอย่างดีและเธอไม่จะเป็นอันตรายอย่างแน่นอน เนื้อพวกนี้เป็นของขวัญแก่ท่าน โปรดรับมันเอาไว้ด้วยเถิด” เฉินซีหยูชี้ไปที่เนื้อที่เขาวางเอาไว้

 

แม่ของเฟิงหลิงมองไปที่เนื้อก่อนที่จะพยักหน้าอย่างแรง จากนั้นเธอก็เหลือบไปมองเฟิงหลิง

 

“หลิง เจ้าโตขึ้นแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าจะออกไปเผชิญโลกอันกว้างใหญ่ เจ้าจะต้องทำได้! แม่จะอยู่ที่นี่ รอวันที่เจ้ากลับมา”

 

เฟิงหลิงมองไปที่แม่ของเธอก่อนที่จะหันไปมองเนื้อแดดเดียว เธอรู้สึกว่าเธอถูกขายเพื่อแลกกับเนื้อแดดเดียวเพียงไม่กี่ชิ้น

 

อย่างไรก็ตาม เธอได้ตัดสินใจไปแล้ว เธอจึงพยักหน้า

 

“ท่านแม่ หลังจากที่ข้าออกไปสำรวจโลกภายนอกเสร็จแล้ว ข้าจะเอาเนื้อกลับมาให้พอกินไปทั้งชีวิตเลย”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาที่โศกเศร้าก็ปรากฏขึ้นในตาของแม่ก่อนที่เธอจะพยักหน้าขณะที่กัดฟันเอาไว้

 

“ข้าจะรอเจ้ากลับมา”

 

ในตอนแรก เฉินซีหยูอยากจะลักพาตัวคนในเผ่าไปทั้งหมด แต่เขาก็เปลี่ยนความคิดและโฟกัสไปที่เสี่ยวเทียนแทน เขาตัดสินใจจัดการกับเสี่ยวเทียนก่อนที่จะคุยกับเผ่าซิงกิ้งวู้ดเรื่องเดินทางไปที่เนเธอเวิลด์

 

หลังจากคิดแล้วว่ามันก็เพียงพอที่จะพาเฟิงหลิงไปกับการเดินทาง พวกเขาก็มองไปที่เสี่ยวเทียนพร้อมกัน

 

“สหาย กลับบ้านไปเยี่ยมแม่ของเจ้ากัน” หวังต้าหมางพูดพร้อมกับยกร่างของเสี่ยวเทียนขึ้นบนบ่า

 

เสี่ยวเทียนคร่ำครวญ มันน่าเศร้าเกินไป ข้ายอมตายด้วยมือของราชาแห่งทะเลดีกว่าพวกปลิ้นปล้อนพวกนี้

 

เพี๊ยะ!

 

หวังต้าหมางตบหน้าเสี่ยวเทียนอย่างแรง

 

“สหาย ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้าน แต่อย่าฝืนสังขารเกินไปและหยุดดิ้นซักที”

 

ขณะที่พวกเขาแบกเสี่ยวเทียนไป พวกเขาทั้งสี่ก็ลงไปจากต้นไม้

 

ขณะเดียวกัน น้ำตาไหลนองหน้าเฟิงหลิง เธอหันไปโบกมือร่ำลาแม่ของเธอบ่อยครั้ง มันเป็นครั้งแรกที่เธอจะต้องจากบ้านไปไกล แม้ว่าความอยากรู้และปรารถนาที่มีต่อโลกภายนอกนั้นจะมากมายแค่ไหน แต่หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความอึดอัดที่จะต้องจากบ้านเกิดที่เธออาศัยมาตั้งแต่เกิด

 

เมื่อเฟิงหลิงและคนอื่นๆลับสายตาไป แม่ของเฟิงหลิงก็ถอนหายใจฟอดใหญ่ออกมาด้วยความสับสน

 

“ท่านบรรพบุรุษ นี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วใช่ไหม?”

 

เธอเป็นลูกสาวคนเดียวและก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุด ลูกสาวของเธอไม่ควรถูกแลกไปด้วยเนื้อ ในตอนแรก เธอปฏิเสธกับความคิดของเฟิงหลิงที่จะเข้าร่วมการเดินทาง เธอรู้ว่าลูกสาวของเธอนั้นอ่อนต่อโลกแค่ไหน สำหรับเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาเช่นเฟิงหลิง โลกที่ซับซ้อนใบนี้นั้นลึกเกินกว่าที่เธอจะหยั่งถึง

 

แต่ในการพูดคุยกับเฉินซีหยู เสียงของต้นไม้โบราณที่เงียบสงบ จิตวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งเกาะซันเซ็ต ได้ดังขึ้นมาในหัวของเธอ บอกให้ปล่อยเฟิงหลิงไปเนื่องจากมันเป็นโอกาสที่เผ่าซิงกิ้งวูดนี้จะได้เติบโต

 

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าจึงปล่อยให้เฟิงหลิงไป?” เสียงที่แก่และแหบแห้งดังขึ้นมา

 

“แม้ว่าข้าจะไม่รู้เหตุผลที่ชัดเจน แต่ข้าก็เข้าใจดีว่าการตัดสินใจของท่านนั้นจะต้องดีที่สุดแล้วเพื่ออนาคตของเผ่าของเรา” แม่ของเฟิงหลิงพูดออกไปในอากาศ

 

“ในตอนที่พวกเขาเข้ามาใกล้ข้า ข้าสัมผัสได้ถึงวิญญาณที่ไม่ธรรมดา ข้าจึงตรวจสอบกับเครื่องรางแห่งความตายและข้าก็ได้มองเห็นความหวังในตัวของพวกเขา มันเป็นความหวังที่แท้จริง ข้าไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาจึงมีอนาคตที่สุกสกาวแม้ว่าพวกเขาจะอ่อนแอ แต่ข้ารู้ว่าอนาคตของพวกเขานั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ความหวังที่สุกสกาวเหมือนกันกับที่ปรากฏในตัวเฟิงหลิง ดังนั้น นี่จึงเป็นทั้งหมดที่เผ่าของเราจะทำได้และข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ”

 

เมื่อได้ยินคำอธิบาย เธอก็ตะลึง

 

เธอรู้ดีว่าเครื่องรางแห่งความตายนั้นคืออะไร มันเป็นพลังจากสวรรค์ที่บรรพบุรุษของพวกเขาได้พบเจอในตอนที่ใกล้จะตาย และได้ส่งต่อมันมา บรรพบุรุษนั้นสามารถใช้ออร่าของเครื่องรางแห่งความตายได้เพียงสามครั้งเท่านั้น มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจที่เขาใช้มันกับคนนอกเช่นนี้

 

เธอพยักหน้า “ท่านบรรพบุรุษ ข้าเข้าใจแล้ว”

 

เธอเหลือบไปมองบนเส้นทางที่เฟิงหลิงจากปอีกครั้ง สายตาเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเธอก็กลับเข้าบ้านไป

 

“เนื้อ..เนื้อ..เนื้อ..เนื้อเต็มไปหมดเลย!”

 

ต้นไม้โบราณเงียบสงบพูดไม่ออก

 

ในเส้นทางระหว่างลงจากต้นไม้ พวกเขาโบกมือพร้อมกับน้ำตาแห่งการร่ำลาให้กับสมาชิกเผ่า  ในที่สุด เฉินซีหยูและพวกของเขาก็ออกไปจากต้นไม้โบราณ

 

หลังจากที่ได้เห็นมัมมี่ที่พาดอยู่ที่บ่าของหวังต้าหมาง สมาชิกกิลด์ก็งงงวย หลังจากที่พวกเขาได้คุยกัน ทุกคนก็สตั้นและผวาไปพร้อมกัน

 

พวกเขาได้ต่อสู้บนเกาะของเสี่ยวเทียน และได้เจอกับบอสที่มีระดับแม่ทัพภูต

 

“ท่าน นี่มัน…”

 

เมื่อมองไปที่สมาชิกกิลด์ที่กำลังสับสน หวังต้าหมางก็ตบไปที่ตูดของเสี่ยวเทียนด้วยความภาคภูมิใจ

 

“นี่คือสหายเสี่ยวเทียน ครั้งนี้พวกเขาจะพาเขากลับบ้านไปหาท่านแม่ของเขา”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สมาชิกกิลด์ก็ลุกลี้ลุกลน แต่สายตาของพวกเขาก็เปล่งประกายในวินาทีต่อมา พวกเขารู้ดีว่ามูลค่าของแม่ทัพภูตนั้นมากมายขนาดไหน พวกเขาคิดว่าต้องรวยอย่างแน่นอน

 

เสี่ยวเทียนเริ่มไอเป็นเลือดอีกครั้งเมื่อคิดว่าเขาจะต้องตายจากความโกรธก่อนที่จะถูกสังหาร คนโป้ปดพวกนี้เริ่มมันทะนงตนขึ้นทุกที ขณะเดียวกันนั้น เขาก็สาบานต่อตัวเองว่าเขาจะต้องหาโอกาสที่จะแก้แค้นหลังจากที่เขาฟื้นฟูดีแล้ว