ตอนที่ 232 : กองกําลังที่ทําให้มุมมองโลกของ พวกเขาเปลี่ยน

ดูซีรีย์ ฟรีได้ที่ series-max.com

เผชิญกับภัยคุกคามของเฮอขุย ลั่งเทียรู้สึกราวกับว่าลมหายใจของเขาติดอยู่ในหน้าอกของเขา

 

เขาได้ทําทุกอย่างที่เขาพอใจในมหาสมุทรคุณหลงมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าที่จะด่าว่าและรัวสาปแช่งบรรพบุรุษของเขาตรงหน้าเขาเขารับสิ่งนี้ไม่ได้

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเลือกการต่อสู้ได้ในขณะนี้ เนื่องจากกําลังทหารของเขาอ่อนแอกว่าราชาทะเล ดังนั้นเขาสามารถดูผู้เล่นด้วยใบหน้าไม่พอใจในขณะที่หัวใจของเขาถูกเผาด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็หันหัวของเขาและมองไปที่ราชาทะเล

 

“ท่านราชาทะเล นี่มันคืออะไร? ท่านปกป้องพวกเขายังงั้นเหรอ?”

 

ผู้เล่นเสียอารมณ์อีกครั้งก่อนที่ราชาทะเลจะพูดขึ้น

 

“แกคิดว่าแกกําลังขู่ใครหะ ไอ้แม่เยส? ราชาทะเล อย่าไปกลัว เราจะช่วยคุณทําลายเขาหลังจากที่คุณสถาปนาประเทศของคุณแล้ว!”

 

“คุณหมายถึงอะไรโดยการปกป้อง!? มาเลยมา ออกไปคุยกันข้างนอกหน่อยสิ!”

 

“ไอ้โง่ที่ไร้ประโยชน์ แกรู้ไหมว่ามันยากเพียงใดสําหรับราชาทะเล? แกไม่มีความเห็นอกเห็นใจและแกคิดจะทําเรื่องยุ่งยาก แกสมควรที่จะตาย ฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว มาเลยมา ออกมาข้างนอกนี้มา!”

 

จากมุมมองของผู้เล่น ราชาทะเลเป็นเหมือนขุมทรัพย์ที่พวกเขาคาดหวังมานาน ดังนั้นการไปต่อต้านราชาทะเลก็หมายความว่าจะต้องสู้กับพวกเขาเช่นกัน นั่นคือ

 

เหตุผลที่พวกเขาทั้งหมดโกรธและพร้อมที่จะพลิกโต๊ะเพื่อเริ่มการต่อสู้

 

กองกําลังอื่นที่ยืนอยู่รอบๆกําลังไตร่ตรอง ขณะที่ดูฉากเกิดขึ้น

 

พวกเขาคิดว่าราชาทะเลได้สร้างพันธมิตรกับกองกําลังทรงพลังและกองกําลังที่เคยทําลายล้างเขามาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงประเมินราชาทะเลขึ้นไปอีกระดับ

 

อย่างไรก็ตามราชาทะเลยังคงงุนงงอยู่ในขณะนี้

 

เขาสงสัยว่ามีความผิดปกติกับความทรงจําของเขาหรือไม่ เขาจําได้ว่าพวกเขาเป็นศัตรูและเขาก็กําจัดสมาชิกกลุ่มของพวกเขามาก่อน เกิดอะไรขึ้นตอนนี้

 

มีบางอย่างผิดปกติโดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาของพวกเขา พวกเขามองข้าเหมือนการปลอบโยนยังงั้นเหรอ?

 

ราชาทะเลได้ไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง

 

“ดี! เนื่องจากพวกเจ้าต้องการที่จะเลือกการต่อสู้ มาเลย” ลั่งเทียรู้สึกโกรธโดยหยิบค้อนขึ้นมาและเดินไปที่ชายฝั่ง

 

แน่นอนว่าผู้เล่นไม่ได้กลัวอะไรเลย พวกเขาทั้งหมดวางของขวัญลงและตามเขาไปที่ชายฝั่ง

 

พวกเขาต้องการให้ความรู้กับลั่งเทียเพื่อให้เขาเข้าใจว่าการสูญเสียเป็นอย่างไร

 

ไม่มีกองกําลังใดที่คาดว่าพิธีจัดตั้งประเทศจะเปลี่ยนเป็นสถานการณ์ปัจจุบัน

 

อย่างไรก็ตามพวกเขาอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นว่าสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายเหล่านี้มีความกล้ามาจากไหนที่จะกระตุ้นเกาะลั่งหยา

 

ดังนั้นพวกเขาจึงติดตามพวกเขาไปที่ชายฝั่งเพื่อเป็นสักขีพยานในความสามารถของพวกเขา

 

“ท่านราชาทะเล เราควรจะส่งทหารไปช่วยพวกเขาไหม?” จากการสังเกตสถานการณ์ ชาชุยรีบถามราชาทะเล

 

“ช่วยพวกมันอย่างงั้นเหรอ? ข้าอยากจะช่วยเกาะลั่งหยามากกว่า” ราชาทะเลพูดในขณะที่ทุบโต๊ะอย่างดุเดือด

 

ชาชุย เฮอชุยและเทียนคุยต่างก็รู้สึกงงงัน

 

สําหรับลอร์ดที่ยืนอยู่ข้างๆพวกเขาก็ประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน

 

ราชาทะเลเป็นคนเลือดเย็นหรือปล่าว? เพื่อนของเขาออกไปเพื่อเขา แต่เขาก็คิดจะช่วยศัตรู มันช่างน่าผิดหวัง

 

“ตามข้ามา ออกไปดูกันเถอะ!” ราชาทะเลตัดสินใจที่จะตรวจสอบพวกมันหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขากระโดดขึ้นไปในอากาศและราชาอื่นๆก็ติดตามเขามาติดๆด้านหลัง

 

ในเวลาเดียวกันใกล้กับชายฝั่งของเกาะ

 

ลั่งเทียและคนของเขามาถึงชายฝั่งก่อน ตามมาด้วยเสียงร้องจอแจของมอนสเตอร์ทะเลนับไม่ถ้วนที่โผล่ออกมาจากทะเลและเริ่มคลานขึ้นฝั่ง

 

จากนั้นผู้เล่นมาถึง

 

“ไอ้โง่ ฉันจะให้แกเลือกที่จะต่อสู้บนบกหรือในทะเล!” หลิ่วไช่พูด

 

ในขณะที่เขาถูกดุอีกครั้ง ลั่งเทียกําลังจะสูญเสียความอดทน เขาหายใจเข้าลึกๆ

 

“นี่คือดินแดนของราชาทะเล เราจะสู้กันบนทะเล!”

 

จากนั้นเขาโบกมือทันที ทหารลั่งหยาข้างหลังเขาก็ขี่มอนสเตอร์ทะเลและไปที่ทะเลกันเป็นแถวๆ

 

ลั่งหยาจ้องมองอย่างดุเดือดไปที่ผู้เล่น

 

อย่างไรก็ตามเขาตกตะลึงทันที

 

เหล่าผู้เล่นต่างไปขึ้นกองเรือรบและพวกมันมีจํานวนมาก

 

ตอนแรกเขาคิดว่าเรือรบเป็นของกองกําลังทั้งหมดที่เข้าร่วมพิธี เขาไม่ได้คาดหวังว่าเรือรบทั้งหมดมาจากคนแปลกหน้าเหล่านี้

 

ลั่งหยารู้สึกหนักใจทันทีขณะที่เขาสามารถรับรู้สถานการณ์นี้ยังห่างไกลจากที่คาดไว้

 

กองกําลังที่มีกองเรือรบจํานวนมากเช่นนี้จะไม่อ่อนแออย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมพิธีสถาปนาแห่งชาติเท่านั้น ดังนั้นเรือรบเหล่านี้จึงเป็นเพียงส่วนเล็กๆของกองกําลังนี้แน่ๆ

 

ลั่งเทียตกใจกับการสันนิษฐานของเขาเอง อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางเลือกให้เขาหนีแล้ว ด้วยกองกําลังมากมายที่เฝ้ามอ งอยู่ ชื่อเสียงวของเกาะลั่งหยาจะถูกทําลายถ้าเขาไม่ต่อสู้ ดังนั้นเขาสามารถกัดฟันและทนรับมัน

 

อย่างไรก็ตามเขาวางแผนที่จะต่อสู้ในทะเลไว้

 

เขาชัดเจนเกี่ยวกับพลังของเรือรบเงา กองทัพเรือรบจํานวนมากจะชนะอย่างขาดลอยอย่างนี้นอนหากพวกเขาเริ่มสงครามทางทะเล ดังนั้นเขาจึงหันหัวของเขาเพื่อจ้องมองผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและมอนสเตอร์ทะเลที่คลานขึ้นมาบนฝั่งอีกครั้ง

 

กองกําลังด้านหลังก็ตกตะลึงเมื่อพวกเขาเห็นกองเรือรบของผู้เล่น

 

พวกเขาทราบว่าจะต้องใช้เงินจํานวนมากเพื่อสร้างเรือรบ เงากองเรือรบของผู้เล่นทําให้พวกเขาตกใจ

 

ในขณะนี้การประเมินของพวกเขาที่มีต่อราชาทะเลเพิ่มสูงขึ้นอีกครั้ง

 

ราชาทะเลมาถึงที่เกิดเหตุ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังเมื่อเขาเห็นเรือรบ

 

เขาจะไม่คุ้นเคยกับเรือรบเหล่านี้ได้อย่างไร? มันไม่มีใครนอกจากพวกเสื่อมทรามที่ขับเรือรบและปล้นเครื่องประดับและวัสดุจิตวิญญาณของเขา

 

“เดี๋ยวก่อน มีปัญหากับมอนสเตอร์ทะเลของข้า ดังนั้นเราเลือกที่จะต่อสู้บนบกดีกว่า!” ลั่งเทียตะโกนใส่ผู้เล่นหลังจากขึ้นฝั่ง

 

ผู้เล่นชูนิ้วกลางใส่พวกลั่งเที่ยอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินคําพูดของเขา

 

“ขยะจะยังคงเป็นขยะอยู่เสมอ..แกมันถูกข่มง่ายเกินไป ช่างอ่อนแอเหลือเกิน!”

 

“ด้วยพฤติกรรมของแก! แกไม่สมควรที่จะถือรองเท้าของราชาทะเล อย่าไปสร้างความเดือดร้อนอีก ถ้าแกกล้าอีกน่ะ!”

 

“แกมันน่าอับอาย ความกล้าของแกหายไปไหน?”

 

“มันน่าอายที่จะต่อสู้กับแก แกเป็นบอสตัวแรกที่เราต้องต่อสู้อย่างง่ายๆด้วย น่าอายจริงๆ”

 

ใบหน้าของลั่งเทียซีดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของผู้เล่น

 

อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าเขาจะแพ้อย่างแน่นอนถ้าพวกเขา เริ่มการต่อสู้ในทะเล ดังนั้นเขาสามารถขยี้ฟันของเขาและไม่สนใจมัน

 

“หยุดพูด! แกกล้าที่จะต่อสู้หรือไม่?

 

ผู้เล่นหัวเราะคําพูดของเขา

 

ไม่มีสิ่งใดที่พวกเขาจะไม่ทําในโลกนี้ แม้ว่าเทพอยู่ที่นี่และพูดกับพวกเขาในลักษณะที่หยาบคาย พวกเขาจะยังคงต่อสู้กับเขาแม้ว่าพวกเขาจะแน่ใจว่าพวกเขาจะแพ้

 

ดังนั้นผู้เล่นกระโดดลงมาจากเรือรบ และรวมตัวกันที่ชายฝั่ง

 

“ราชาทะเล มันควรจะไม่เป็นไรใช่มั้ยถ้าเราทําให้ที่นี่ยุ่งเหยิง? โปรดอย่าโกรธพวกเราน่ะ” หลิ่วไช่กล่าวกับราชาทะเลด้วยรอยยิ้มก่อนจะเริ่มการต่อสู้

 

อย่างไรก็ตามราชาทะเลก็ซื้อย่างเย็นชาราวกับว่าเขากําลังบอกว่ายินยอม

 

“มาเลย มา มันเกือบถึงเวลาแล้ว มาต่อสู้กันเถอะ! เราไม่สมควรถูกเรียกว่าเป็นภัยพิบัติหากเราไม่ตีหัวแกในวันนี้!”

 

“ฆ่าพวกมัน!” ลั่งเทียที่ถูกเยาะเย้ยอีกครั้งได้คํารามเสียงดังและกองทัพลั่งหยายืนอยู่ข้างหลังเขาพุ่งไปข้างหน้าทันที

 

“จัดการมันให้จบๆซะ” ผู้เล่นพุ่งไปข้างหน้าตามการพูดของหลิวไช่

 

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น ผู้ชมโดยรอบมุ่งเน้นไปที่การดูว่าฝ่ายไหนจะชนะ

 

อย่างไรก็ตามไม่นานก่อนที่พวกเขาจะถูกส่งเข้าสู่ภาวะช็อก

 

ทักษะของผู้เล่นนยังไม่แข็งแกร่งเท่าที่คาดไว้

 

แม้ว่ากองทัพลั่งหยานั้นมีจํานวนน้อยมาก แต่ทักษะการต่อสู้ของพวกเขานั้นแข็งแกร่งกว่าผู้เล่น

 

“ท่านราชา สถานการณ์ยังไม่ดีขึ้น เราควรส่งความช่วยเหลือไปช่วย” เมื่อชาชุยเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็พูดกับราชาทะเลอย่างรวดเร็ว

 

“กองทัพจากเกาะลั่งหยาจะแพ้พวกมัน!” ราชาทะเลกล่าวอย่างเย็นชาในขณะที่มองดูกองกําลังทั้งสองในการต่อสู้

 

มันคุ้นเคยกับกลยุทธ์การต่อสู้ของกองกําลังนี้

 

คนเลวเหล่านี้ไม่กลัวที่จะทิ้งชีวิตของพวกเขา กองทัพลั่งหยาอาจมีอาการทางจิตหากพวกเขาเลือกที่จะต่อสู้กับพวกมัน

 

อีกครั้งที่เฮอชุยและคนอื่นๆรู้สึกผิดหวังที่ราชาทะเลปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ พวกเขารู้สึกว่าราชาทะเลนั้นเลือดเย็นเกินไป

 

บนชายฝั่ง

 

ลั่งเทียมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งเนื่องจากด้านของเขาดูเหมือนจะเหนือกว่า

 

เขาเตรียมจิตใจของเขาในการสูญเสียและจะกลับโดยไม่เหลืออะไร อย่างไรก็ตามเพื่อความประหลาดใจของเขา สิ่งมีชีวิตเหล่านี้อ่อนแอในการต่อสู้ภาคพื้น เขารู้สึกโชคดีที่เลือกที่จะต่อสู้บนบก

 

ความเชื่อมั่นของลั่งเทียเพิ่มขึ้นอย่างมาก เขาเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้จะยอมแพ้ในไม่ช้า ภายใต้การโจมตีของกองทัพลั่งหยา

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปและลั่งเทียต่อสู้มากขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาตระหนักว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ไม่กลัวที่จะเสียสละชีวิตของพวกเขา

 

พวกมันยังคงมุ่งหน้าต่อสู้ตรงๆ โดยปราศจากการสนใจในการป้องกัน พวกมันยังโจมตีเรื่อยๆในลักษณะที่ว่าพวกมันจะฟันจนกว่าพวกมันจะตาย

 

นอกจากนี้ทักษะของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ก็มีลักษณะแปลกประหลาดเช่นกัน พวกมันมีกลยุทธ์ทุกประเภทเช่นการรักษา การควบคุม การลอบสังหารและการโจมตีแบบซึ่งหน้า

 

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อที่สุดคือเมื่อใดก็ตามที่สหายของพวกเขาพ่ายแพ้ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้จะไม่สนใจแม้แต่น้อย แต่พวกมันจะยังคงพุ่งไปข้างหน้าเหมือนปีศาจที่บ้าคลั่ง

 

ในการต่อสู้ครั้งนี้ ยิ่งกองทัพลั่งหยาต่อสู้ไปนานเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยมากขึ้น อย่างไรก็ตามสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ยังคงมีพลังงานเหลือเยอะมาก

 

กองกําลังทั้งหมดในที่เกิดเหตุประหลาดใจกับจิตวิญญาณอันบ้าคลั่งของคนเหล่านี้

 

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าการต่อสู้ครั้งนี้เป็นเพียงข้อพิพาทเล็กน้อยที่เกิดจากความรู้สึกส่วนตัว พวกเขาคิดว่ามันจะเทียบเท่ากับการสาธิตศิลปะการต่อสู้และเป็นเพียงการต่อสู้แบบทางการเท่านั้น พวกเขาคาดหวังว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะยอมแพ้ในที่สุด อย่างไรก็ตามนี้ไม่ใช่กรณีเช่นนั้น

 

เมื่อมองดูการต่อสู้ของผู้เล่น พวกเขาสรุปได้อย่างรวดเร็วว่านี่ไม่ใช่การสาธิตศิลปะการต่อสู้ จริงๆแล้วพวกเขาวางชีวิตของพวกเขาไว้ในการต่อสู้

 

ยิ่งพวกเขาต่อสู้มากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งอ่อนล้าและเริ่มกลัว ในตอนนี้ลั่งเทียต้องการที่จะดุ “พวกแกไม่เห็นคุณค่าชีวิตของพวกแกเลยหรือไงนะ?”

 

ผู้เล่นไม่กลัวที่จะเสียสละชีวิตจริงๆ สําหรับพวกเขาความตายเป็นเพียงการรอสามชั่วโมง สิ่งที่พวกเขาต้องการทํามากที่สุดในตอนนี้คือการเอาชนะลั่งเทียอย่างเด็ดขาดจนกระทั่งใบหน้าของเขาถูกทําลาย

 

เมื่อการต่อสู้มาถึงสามชั่วโมง ลั่งเทียตระหนักว่ากองทัพ ลั่งหยาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาอ่อนแอลงอย่างมาก

 

ความตายของสหายของพวกเขาทําให้พวกเขามีภาระทางจิตใจจนมากเกินไป

 

ลั่งเทียรู้ว่าการต่อสู้ไม่สามารถดําเนินต่อไปได้อีก

 

ปัจจุบันสภาพจิตใจระหว่างทั้งสองฝ่ายอยู่ในแนวตรงกันข้าม กองทัพลั่งหยาจะถูกสังหารอย่างสมบูรณ์ หากการสู้รบยังดําเนินต่อไป

 

เขาตะโกนอย่างรวดเร็ว “เรายอมแพ้! ยอมแพ้!”

 

อย่างไรก็ตามผู้เล่นจะเห็นด้วยกับการยอมแพ้ของลั่งเทียได้อย่างไรใช่มั้ย?

 

นี่เป็นเพราะพวกเขาตระหนักว่ากองทัพลั่งหยาได้ให้คะแนนประสบการณ์และเหรียญวิญญาณจํานวนมากให้กับพวกเขา พวกเขาจะได้รับสิ่งเหล่านี้จากที่ใดถ้าพวกเขาหยุดการต่อสู้ตอนนี้ใช่มั้ย?

 

ดังนั้นผู้เล่นจึงเลือกที่จะเพิกเฉยต่อการยอมแพ้และโจมตีต่อไป

 

ขวัญกําลังใจของกองทัพลั่งหยาลดลงเมื่อได้ยินเสียงตะโกนยอมแพ้ของลั่งหยา ผู้เล่นเริ่มคลื่นการโจมตีลูกใหม่ไปแต่กองทัพลั่งหยาไม่สามารถปลดปล่อยความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาได้อีกต่อไป

 

พวกเขามีอาการจิตใจแตกสลาย

 

“หยุด! เรายอมแพ้! ดังนั้นไม่ควรมีความขุ่นเคืองใดๆระหว่างเราอีกต่อไป!” เมื่อลั่งเทียเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาตะโกนอีกครั้งในความพยายามที่จะหยุดผู้เล่นจากการโจมตี:

 

“ฉันต้องการฆ่าอีกสักสามตัวก่อนจะเลเวลอัพ แกบอกว่าต้องการยอมแพ้งั้นเหรอ? ปฏิเสธเว้ย ปฏิเสธ

 

“ฉันปฏิเสธที่จะยอมรับการยอมจํานนของแก ต่อสู้ต่อไป! บ้าเอ้ย ฉันยังไม่ได้รับเหรียญวิญญาณเพียงพอเลย!”

 

“แกหมายถึงอะไรโดยการขอให้เราหยุดในช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของเรา? ฉันปฏิเสธ!”

 

“เหี้ย แกไม่มีสิทธิ์หยุดเราได้ แกคิดว่าแกเป็นใคร? มา มอบฉันดีๆมา!”

 

“ฉันไม่ฟัง! ฉันไม่ฟัง!”

 

ปฏิเสธที่จะคืนดี ผู้เล่นยกอาวุธและพุ่งเข้าหากองทัพลั่งหยาในขณะที่ตะโกนเสียงคํารามเสียงดัง

 

กองกําลังที่กําลังเกตการณ์อยู่มีเหงื่อเย็นหยดลงมาที่หน้าผาก

 

ปัจจุบันพวกเขาติดป้ายผู้เล่นว่าอันตรายอย่างยิ่ง

 

สหายหลายคนของพวกเขาเสียชีวิต แต่พวกเขายังคงตะโกนบ้าอะไรก็ไม่รู้

 

สําหรับพวกเขา มันไม่ใช่การต่อสู้ มันเป็นงานรื่นเริงสําหรับกลุ่มของโรคจิต!

 

แม้แต่กองกําลังบางส่วนที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นทหารผ่านศึกต่อสู้ในภูมิภาคมหาสมุทรคุณหลงก็มีความปรารถนาที่จะปกปิดใบหน้าของพวกเขาหลังจากได้เห็นความบ้าคลั่งของผู้เล่น

 

พวกเขาเปรียบเทียบกับผู้เล่น ผู้เล่นควรถูกตั้งชื่อว่าทหารผ่านศึกต่อสู้แทน ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่สนใจชีวิตของสหายในระหว่างการต่อสู้ พวกเขาไม่สนใจชีวิตของพวกเขาเช่นกัน พวกเขาบ้าไปแล้วจริงๆ

 

การแสดงของผู้เล่นอาจกล่าวได้ว่าทําให้มีการเปลี่ยนแปลงมุมมองของแขกในที่เกิดเหตุอย่างสิ้นเชิง

ดู HENTAI ได้ที่ hanimeza.com