ในห้องส่วนที่ โรงแรมพาเลซ

 

ลู่หวู่และอันม่านหมานจ้องหน้ากัน

 

“พ่อหมา งั้นพี่ก็เป็นคนดูแลแบทเทิลออนไลน์เหรอ?”

 

ลู่หวู่ยิ้มอายๆหลังจากที่ได้ยิน เขาไม่คิดว่าอันม่านหมานจะเป็นคนที่อยากจะมาพบกับเขา

 

“เปิดแล้วใช่ไหม?”

 

ลู่หวู่พยักหน้า “ถ้าเป็นเธอ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!”

 

“แล้วเงื่อนไขคืออะไร?”

 

“ลุงอันดูแลพี่ดีมาตลอด ยิ่งกว่านั้น เธอเป็นเหมือนเพื่อนของพี่ ถ้าได้ทำงานร่วมกับเธอมันน่าจะช่วยในเรื่องการโปรโมทได้ พี่เลยไม่ได้ตั้งเงื่อนไขอะไรเอาไว้ แต่คำขอของพี่เพียงอย่างเดียวก็คือพี่จะให้เธอรับผิดชอบเรื่องรายจ่ายและดูแลเรื่องของรายได้ของทัวร์นาเม้นทุกรายการ”

 

ความคิดของลู่หวู่นั้นเรียบง่ายเพราะเขามีจุดหมายที่สูงกว่านั้น เรื่องเงินมันไม่สำคัญเท่าไหร่สำหรับเขาในตอนนี้ แม้แต่เหรียญวิญญาณยังมีความสำคัญมากกว่าด้วยซ้ำ ขอแค่เขามีเงินเพียงพอกับการใช้จ่าย เท่านั้นก็พอแล้ว

 

“ไม่มีปัญหา!” อันม่านหมานตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

 

หวู่กัวอี้ที่นั่งอยู่ข้างๆตาโตขึ้นมา พวกเขามาไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น แต่ทุกอย่างก็ถูกจัดการเสร็จเรียบร้อย

 

“มันต้องมีอะไรแหม่งๆ!” เป่ยลี่เหลือบมองสลับไปมาระหว่างอันม่านหมานกับลู่หวู่พร้อมกับบ่นพึมพำ

 

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงที่เป่ยลี่พูดออกมา บรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปทันที

 

“เธอยังเด็กน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เธอคงไม่ว่าอะไรนะ…” ลู่หวู่อธิบายกับอันม่านหมานด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

 

“พี่มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่!” อันม่านหมานตัวสั่นอย่างบอกไม่ถูกขณะที่มองไปที่เป่ยลี่ เป่ยลี่สัมผัสได้ถึงออร่าสังหาร

 

“เธอไม่ใช่ลูกฉัน ชื่อของเธอคือเป่ยลี่ เป็นเพื่อนของฉันน่ะ” เขามองไปที่สายตาที่จ้องจับผิดของอันม่านหมาน ลู่หวู่อธิบาย

 

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายจากลู่หวู่ สายตาของหวู่กัวอี้ที่จ้องเขาอยู่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 

เขายังจำได้ที่ลู่หวู่เคยพูดว่าเป่ยลี่เป็นน้องสาวของฉัน แล้วทำไมเธอถึงกลายเป็นเพื่อนไปแล้ว? แหม่งๆ

 

“ทำไมพวกเธอทุกคนมองฉันแบบนั้น?”

 

เมื่อได้เห็นการแสดงออกถึงความไม่ไว้ใจอย่างชัดเจนของอันม่านหมานและหวู่กัวอี้ ลู่หวู่รู้สึกได้ว่าพวกเขานั้นกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่

 

“เด็กน้อย พ่อแม่เธออยู่ไหน?”

 

มองไปที่เป่ยลี่ที่ดูน่ารักบอบบาง อันม่านหมานย่อตัวลงไปถามอย่างอ่อนโยน

 

“พ่อแม่เหรอ? ตายหมดแล้ว!” เป่ยลี่ตอบอย่างใจเย็น

 

อันม่านหมานเงียบ

 

อันม่านหมานคิดว่าเป่ยลี่เป็นเด็กกำพร้า เธอจึงรู้สึกเห็นใจมาก อยากจะเข้าไปกอดเธอ แต่เป่ยลี่ก็หลบอย่างรวดเร็ว

 

“สู้แบบยุติธรรมสิ ห้ามลอบโจมตี!” เป่ยลี่ยกกำปั้นขึ้นมาและตั้งท่าต่อสู้

 

ลู่หวู่ดึงเป่ยลี่เข้าไป เขารู้สึกปวดหัวตอนมองไปที่เป่ยลี่ที่กำลังไม่พอใจ “พอได้แล้ว! มันไม่ใช่การต่อสู้ อย่ามาเหลวไหล!”

 

เมื่อได้เห็นใบหน้าที่สงสัยของอันม่านหมานและหวู่กัวอี้ ลู่หวู่จึงกุเรื่องขึ้นมา บอกว่าเขาพบกับเป่ยลี่ที่น่าสงสารที่สถานที่หนึ่ง ความเห็นใจของเขาเอ่อล้นออกมา เขาจึงรับเธอมาเลี้ยง

 

โชคดีที่สองคนนั้นไม่ได้ซักไซ้อะไรมาก อันม่านหมานรู้จักนิสัยของลู่หวู่ดีและเธอก็รู้ว่าเขาไม่ทำอะไรโง่ที่จะทำให้เขาต้องติดคุกถึงสามปีแน่นอน เธอจึงมองข้ามมันไป

 

หลังจากนั้น ขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ อันม่านหมานเริ่มชวนลู่หวู่พูดคุยเกี่ยวกับปัญหาของทัวร์นาเม้นในอนาคต

 

ลู่หวู่นั้นไม่มีอะไรปิดบังในเรื่องนี้อยู่แล้ว และเขาเองยังบอกเธอเกี่ยวกับสงครามกิลด์ที่เขากำลังเตรียมอยู่อีกด้วย

 

เมื่อได้ยินเรื่องนั้น อันม่านหมานพูดออกมาว่าเธอจะเตรียมการเรื่องกรรมการและการเปิดงานของทัวร์นาเม้นหลังจากที่มันเริ่มขึ้น มันเหมือนกับการขอบคุณที่ลู่หวู่ได้มอบหมายหน้าที่ในเรื่องของการสตรีมมิ่งให้กับเธอโดยที่ไม่มีเงื่อนไขใดๆ

 

อย่างไรก็ตาม หวู่กัวอี้ดูเหมือนจะเป็นคนที่ตื่นเต้นมากที่สุดหลังจากที่ได้ยินข่าว

 

เขาเป็นถึงหัวหน้าของกิลด์ เขาจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไงเมื่อได้ยินข้อมูลพวกนี้จากคนใน? แม้มันจะไม่ได้แสดงออกมาทางใบหน้าของเขา เขาก็ได้เตรียมแผนการเอาไว้ลับๆในการพัฒนากิลด์ของเขาไปอีกขั้นนึงเรียบร้อยแล้ว และก็พร้อมที่จะลุยในสงครามกิลด์แล้ว

 

หลังจากกินอาหารเสร็จ ทุกคนดูเข้ากันได้ดี โดยเฉพาะลู่หวู่กับอันม่านหมานที่เป็นเพื่อนสนิทกันอยู่แล้ว พวกเขาพูดเรื่องในอดีตอยู่บ่อยครั้งตอนที่กำลังกินข้าว

 

ตรงกันข้าม เป่ยลี่ที่นั่งกินอยู่เงียบๆ เธอเงยหน้าขึ้นมามองดูสองคนนั้นพูดคุยกันอย่างมีความสุข จากนั้นเธอก็มองกลับไป ปลดปล่อยความโมโหและน้อยใจกับเครื่องเคียงอีกครั้ง

 

เกาะแมลง, มหาสมุทรวอยด์

 

ทีมสมาชิกสิบคนของกิลด์เดโมลิชั่นหลบซ่อนอยู่เงียบๆในพุ่มไม้ สำรวจสถานการณ์ด้านนอกผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งและใบ

 

มีผืนดินแปลกๆที่ส่องแสงสีเขียวมรกตกว้างประมาณ 100 ตารางเมตรที่อยู่ห่างออกไปจากพุ่มไม้หลายเมตร สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายกับสัตว์ป่าเดินตรวจตราอยู่บนพื้นที่ ปกป้องทุ่งจิตวิญญาณอยู่

 

ในหมู่พืชพรรณจิตวิญญาณมากมายในทุ่งจิตวิญญาณแห่งนี้ สิ่งที่น่าจับตามากที่สุดคือผลไม้รูปร่างประหลาดที่อยู่ตรงกลางของทุ่งแห่งนี้

 

[บัตรแห่งท้องทะเล] : ผลไม้ลึกลับที่ได้รับพรจากท้องทะเล มหาสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้ คนๆหนึ่งจะได้รับพรจากเทพแห่งทะเลอันเดอร์เวิลด์ และได้รับความสามารถระดับพรสวรรค์เมื่อกินผลไม้ผลนี้

 

หลายคนที่กำลังหลบอยู่ในพุ่มไม้ แสดงถึงความโลภออกมาจากสายตาเมื่อพวกเขาเห็นมหาสมบัติชิ้นนี้

 

มันเป็นครั้งที่สามของพวกเขาที่มาที่เกาะแมลงแห่งนี้

 

การเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรงก่อนหน้านี้จบลงอย่างเลวร้ายและพวกเขาก็กลับไปมือเปล่า แต่พวกเขาไม่อยากแบ่งปันความลับนี้ให้กับใคร ครั้งนี้ มีเพียงแค่สิบคนที่มาและแอบอยู่ที่นี่ พวกเขาอยากเห็นว่ามันจะมีโอกาสที่จะขโมยบุตรแห่งท้องทะเลหรือไม่

 

หลังจากผ่านไปห้าชั่วโมงที่พวกเขาสำรวจสถานการณ์รอบๆ พวกเขาก็พบว่ามันมีการเปลี่ยนเวรของออร์คผู้คุมบนทุ่งจิตวิญญาณทุกๆสองชั่วโมง จะมีช่องว่างเพียงสองนาทีระหว่างนั้น พวกเขาจะเตรียมตัวที่จะลงมืออย่างรวดเร็วเมื่อถึงเวลาเปลี่ยนกะของผู้คุม

 

พวกเขารออีกขณะหนึ่ง และออร์คลาดตระเวนก็หันหน้าไปทางทิศตะวันออก

 

ในจังหวะนี้ หลิวไช่และคนอื่นๆก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้และวิ่งตรงเข้าไปที่บุตรแห่งท้องทะเล

 

ตามคาด ไม่มีออร์คขวางทางพวกเขาเลยในช่วงเวลาสองนาทีนี้ พวกเขาเก็บบัตรแห่งท้องทะเลมาได้อย่างง่ายดาย และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็วิ่งไปรอบๆทุ่งจิตวิญญาณอย่างบ้าคลั่ง

 

[ประกาศพื้นที่: ขอแสดงความยินดีกับหลิวไช่ที่ได้รับมหาสมบัติ บุตรแห่งท้องทะเล]

 

หลิวไช่แสดงออกถึงใบหน้าที่ดีใจเมื่อเขาเห็นประกาศ

 

“โฮ่ง โฮ่ง!” ทันใดนั้นก็มีลูกสุนัขวิ่งมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ตรงมาที่ด้านข้างของหลิวไช่และเอาหัวของมันถูกับขอบของชายกางเกงเขา

 

“ไปไกลๆเลย!” หลิวไช่เตะลูกหมากระเด็นออกไป

 

เขาเกลียดสุนัขมากที่สุด ไซบีเรียของเขาทำให้เขาหมดไปเยอะมาก ถ้าไม่ใช่ภรรยาของเขาที่ชื่นชอบมัน เขาคงจะจับมันมาทำอาหารกินนานแล้ว

 

สุนัขที่เขาเกลียดนั้นคือซันฉีจากกิลด์มิธ

 

ทั้งสองกิลด์นี้มีความขัดแย้งกันหลายครั้งในเรื่องของทรัพยากร ซันฉี สุนัขที่สามารถใช้ทักษะรักษาได้ทั้งกลุ่มทำให้เขาปวดหัว หลายครั้งที่เขาพ่ายแพ้ ก็เพราะสุนัขตัวนี้

 

ดังนั้นจากมุมมองของหลิวไช่ สุนัขนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดี!

 

อย่างไรก็ตาม การเตะครั้งนี้ได้สร้างปัญหาให้กับพวกเขา เมื่อลูกสุนัขตัวนั้นตกลงที่พื้น มันเริ่มร้อง ออร์คจากเวรอื่นได้ยินเสียงและรีบวิ่งตรงมาที่พวกเขาบนทุ่งจิตวิญญาณ

 

“วิ่ง!” หลิวไช่ตะโกนออกมาดังลั่นและรีบเก็บบุตรแห่งท้องทะเลเข้าไปในชาแนลของสิ่งประดิษฐ์

 

เขารู้พลังที่แข็งแกร่งของออร์คพวกนี้ พวกเขานั้นไม่ใช่คู่มือของพวกมันอย่างแน่นอน

 

แต่เมื่อหลิวไช่หันกลับไปมอง เขาได้เห็นรายการสมบัติของลูกสุนัขตัวนั้นที่อยู่ไม่ไกล

 

[โก๋วตาน] : บุตรของผู้ปกครองเกาะแมลง อยู่ในช่วงวัยรุ่น

 

เมื่อได้เห็นคำอธิบายของลูกสุนัข หลิวไช่จ้องไปที่มันอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เขาจึงกอดลูกสุนัขเอาไว้และวิ่งหนี

 

ออร์คที่คอยปกป้องทุ่งจิตวิญญาณนั้นเป็นนักสู้ที่ทรงพลังมาก เพียงแค่ไม่กี่ก้าว พวกมันก็เกือบจะไล่ตามหลิวไช่และคนอื่นๆทันแล้ว สมาชิกกิลด์ที่ช้ากว่าถูกเหล่าออร์คทุ่มลงบนพื้นทันที

 

เมื่อหลิวไช่เข้าใจสถานการณ์แล้วว่าไม่มีทางที่จะหนีจากพวกออร์คได้พ้น เขาหันกลับไปและยกโก๋วตายขึ้น บีบคอมัน “อย่าเข้ามาใกล้แม้อีกก้าวเดียว!”