บทที่ 92 วิ่ง

ผู้พันวิลเลียม สไตรเกอร์สั่งให้คนของเขาไปหาเด็กทันทีและตรวจดูว่าเขายังหายใจอยู่หรือไม่

ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่พวกเขาต้องให้การรักษาทันทีเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่!

คนของเขาทำเช่นนั้นทันทีโดยไม่มีคำถามใดๆ

โคลสันยังตรวจสอบเด็กเป็นการส่วนตัวบางทีอาจมีบางอย่างที่เขาสามารถกอบกู้จากภัยพิบัติครั้งนั้นได้

ในขณะที่เห็นว่าเด็กได้รับบาดเจ็บหนักโคลสันถามสไตรเกอร์ทันทีว่าพวกเขาต้องการรถพยาบาลเพื่อพาเด็กไปหรือไม่ซึ่งสไตรเกอร์เพิกเฉยในขณะที่สั่งให้ชายของเขานำเด็กกลับไปที่ฐานของพวกเขา

สไตรเกอร์วางแผนให้เด็กคนนี้เข้าสู่การทดลอง!

เขาจะเอาเลือดของเด็กมา เขาต้องการให้เด็กมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหน่อย!

โคลสันไม่ได้ทำอะไรในขณะที่กองทัพกำลังเตรียมที่จะนำเด็กออกไป เขาบอกแล้วว่าเขาจะไม่แทรกแซงกองทัพในวันนี้ดังนั้นเขาจะไม่ทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับอย่างอื่น

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!

ชายสวมหน้ากากฮ็อกกี้กระโดดออกจากอาคารเรียนทันทีและโยนทหารใกล้เด็กคนนั้น เขาดึงเด็กขึ้นจากพื้นทันทีและวิ่งเข้าไปในโรงเรียน

ทหารไม่สามารถยิงเขาได้เนื่องจากมีทหารอยู่รอบๆดิโอมากเกินไป

“ไล่เขา! ฆ่าเขาได้ทันที! อย่ายืนเฉยๆ! ไล่ตามมันไป!” วิลเลียม สไตรเกอร์กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

เมื่อเห็นว่าผู้พันยินดีจะยิงโดยไม่สนโลก โคลสันจึงนำทีมของเขาไปที่ทางเข้าโรงเรียนเพื่อป้องกันไม่ให้ทหารยิงแบบสุ่ม!

“โคลสันคุณกำลังทำอะไรอยู่! หลีกทาง! คุณจะปล่อยให้เขาหนีไป!” วิลเลียม สไตรเกอร์กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

“อะไรกัน? พวกเราแค่จะพยายามช่วยเท่านั้นเอง!” โคลสันกล่าวขณะพยายามทำตัวไร้เดียงสา

“อย่ายืนตรงหน้าฉันถ้าคุณต้องการช่วย! ไปไล่ตามผู้ชายคนนั้น!” วิลเลียม สไตรเกอร์กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

“ขอโทษทีดูเหมือนว่าฉันต้องกลับเข้าไปในรถแล้ว! ฉันไม่สามารถช่วยคุณไล่ตามพวกเขาได้” โคลสันกล่าวในขณะที่แสดงท่าทีรำคาญเล็กน้อย

“หลีกทางไป!” สไตรเกอร์กล่าวขณะผลักโคลสันออกไป เขาให้เวลาเพียงพอแล้วสำหรับเจ้าหน้าที่ของเขาในการอพยพพลเรือนที่อยู่ใกล้เคียงจากลูกหลง

หลังจากนั้นไม่นานสไตรเกอร์ก็กลับออกมาและจ้องมองโคลสันอย่างโกรธเกรี้ยว

“คุณมีความสามารถพิเศษในการทำให้คนอื่นรำคาญ โคลสัน! เป็นเพราะคุณ ชายที่พามนุษย์กลายพันธุ์ พวกเราหาไม่เจอ! ฉันจะรายงานทุกอย่างที่นี่ให้กับเบื้องบน! ดีที่สุดที่ SHIELD จะมีคำอธิบายที่น่าพอใจหลังจากนี้!” สไตรเกอร์กล่าวในขณะที่ยังคงจ้องมองโคลสันอย่างโกรธเกรี้ยว

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องกังวล ผู้อำนวยการของ SHIELD จะแก้ปัญหานั้นเป็นการส่วนตัว คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ผู้พัน” โคลสันยิ้มๆ

ผู้พันสไตรเกอร์ขว้างปืนของเขาทิ้งด้วยความโกรธและสั่งให้คนของเขาปิดผนึกทางออกทั้งหมดทันทีและสร้างพารามิเตอร์รอบๆสถานที่ในขณะที่ไม่มีใครออกจากสถานที่นี้!

ทหารทำเช่นนั้นทันทีในขณะที่สไตรเกอร์ปล่อยให้โคลสันอยู่คนเดียว

. อย่างไรก็ตามใบหน้าที่ยิ้มแย้มของโคลสันก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที เขารู้สึกว่ามีหอยอยู่ที่คอจึงรีบจับหอยทากมาวางบนแขนทันที เขาไม่รู้ว่าหอยทากอยู่ที่นั่นเมื่อใดหรืออย่างไร แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าหอยทากนั้นมีความหมายในการสื่อสาร!

“ฉันได้ถ่วงเวลาผู้พันสไตรเกอร์ล่าช้าอย่างที่คุณขอ ฉันไม่สามารถช่วยคุณซื้อเวลาได้อีกแล้ว!” โคลสันพูดกับหอยทาก

“นั่นก็เพียงพอแล้วขอบคุณเจ้าหน้าที่โคลสัน” ดิโอกล่าวอย่างร่าเริง

……………