บทที่ 117 นักฆ่าที่แข็งแกร่งที่สุด

หลังจากรู้ว่าตัวตนของผู้โจมตีของเขาเป็นเพียงพวกนักเลงดิโอตัดสินใจว่าไม่ต้องการพลังของ [The World]!

ในซอยมีศพทั้งหมดห้าศพถูกทิ้งทีละศพ

กลุ่มคนร้ายอีกระลอกหนึ่งเข้ามาในซอยอีกครั้งหลังจากที่เพื่อนของพวกเขาไม่เคยออกมาจากซอย

พวกเขาตกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนของพวกเขากลายเป็นกองศพอยู่ในซอยแล้ว

“ติดต่อผู้อื่นทันทีเพื่อดูว่าใครถูกฆ่า” พวกเขาไม่รู้ว่าเป้าหมายใช้วิธีใดในการฆ่าเพื่อนทั้งหมด

“คนอื่นติดต่อไม่ได้” พวกเขาพยายามติดต่อเพื่อนๆ ทุกคนที่เข้าร่วมในงานนั้นด้วย แต่น่าเศร้าที่โทรศัพท์ของพวกเขาไม่สามารถโทรติดได้เลย!

เขาบอกเพื่อนๆ อย่างหวั่นไหวว่าเขาไม่สามารถติดต่อคนอื่นได้เลย!

พวกเขาสั่นสะท้านเมื่อพวกเขาคิดว่าพวกเขาทั้งหมดต้องถูกสังหารโดยเป้าหมายด้วย!

หนึ่งในนั้นแนะนำทันทีว่า

“ราต้องหนีออกจากที่นี่ก่อน! พวกเราหลงกลเป้าหมายที่เตรียมไว้ให้ดี”

ทันทีที่พวกเขากำลังจะวิ่งหนีเสียงฝีเท้าดังมาจากตรอกมืด

“ใคร!?” พวกเขาตะโกนว่าใครอยู่ที่นั่นขณะเล็งปืนไปที่ตรอกมืด

ทันใดนั้นชายผู้ตื่นตระหนกก็มาจากตรอกมืดและพูดว่า

“อย่ายิง ฉันเอง!”

“มันคือจอร์จวางปืนลง” ชายคนหนึ่งจำชายที่ตื่นตระหนกได้

พวกเขาโล่งใจที่เห็นเพื่อนคนหนึ่งของพวกเขายังมีชีวิตอยู่พวกเขาต้องยอมรับว่าตอนนี้พวกเขาไม่มีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับเป้าหมายของพวกเขา แต่มันก็ดีที่ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

พวกเขาถามว่า

“เดี๋ยวก่อน! เมื่อกี้ฉันโทรหานายทำไมนายไม่รับสาย?”

ชายผู้ตื่นตระหนกกล่าวว่า

“ฉันทำโทรศัพท์หายเพราะเป้าหมายโจมตีเราก่อนหน้านี้และฉันโชคดีพอที่จะรอดพ้นจากการโจมตีของเป้าหมาย!”

พวกเขาสับสนหลังจากได้ยินเรื่องราวของชายที่ตื่นตระหนก พวกเขาถามว่า

“ทำไมเป้าหมายถึงปล่อยนายไป?”

พวกเขาไม่เห็นคนอื่นรอดจากการโจมตีของเป้าหมาย

ชายผู้ตื่นตระหนกตอบว่า

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือเป้าหมายนั้นมีพลังที่ผิดธรรมชาติและกลุ่มที่เหลือของฉันก็ล้มลงในพริบตา”

พวกเขาที่เหลือมองดูชายที่ตื่นตระหนกด้วยความกลัว พวกเขารู้ว่าชายผู้ตื่นตระหนกถูกใช้เป็นเหยื่อล่อให้กลุ่มคนที่เหลือมาที่เป้าหมาย!

“แกฆ่าพวกเรา! เป้าหมายของเขาคือให้แกออกมาหาเราโดยตั้งใจ ให้ตายเถอะ!”

หัวหน้ากลุ่มถามทันทีว่า

“ปืนของแกอยู่ที่ไหน?”

“ฉันทิ้งปืนด้วยความตกใจ!”

หัวหน้าต่อยคนที่ตื่นตระหนกต่อหน้าเขาขณะที่เขารู้สึกหงุดหงิดกับความโง่เขลาของเขา

หัวหน้ากล่าวอย่างรวดเร็วว่า

“เราต้องหนี! ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป!”

ชายผู้ตื่นตระหนกยิ้มเยาะอย่างรวดเร็วขณะที่เขาเดินตามพวกเขาทั้งหมดจากด้านหลัง

ผู้นำยังมอบปืนสำรองให้กับชายที่ตื่นตระหนกเพื่อที่เขาจะได้ช่วยยิงเป้าหมายเมื่อถึงเวลา

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้กับพลซุ่มยิงมากพอคนที่ตื่นตระหนกก็รีบยิงฝูงชนที่เหลือและโยนปืนออกไปทันทีหลังจากตัดมัน

ทุกคนต่างสับสนว่าเหตุใดชายผู้ตื่นตระหนกจึงทำเช่นนั้นขณะที่พวกเขาล้มลงตาย!

ชายผู้ตื่นตระหนกตรวจสอบทุกคนหลังจากถ่ายภาพพวกเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่ชอบความรู้สึกของการฆ่าคนด้วยปืนเลย

“ยังรอดคนนึงหรอ?”

นักเลงที่รอดชีวิตกำลังจ้องมองไปที่ชายที่ตื่นตระหนกด้วยดวงตาที่เบิกกว้างราวกับว่าถามว่าทำไมคนที่ตื่นตระหนกถึงทำแบบนั้น

ชายผู้ตื่นตระหนกถอนหายใจและเปลี่ยนสีหน้าเป็นดิโออย่างเงียบๆ!

คนที่ตื่นตระหนกคือดิโอมาตลอด โดยใช้ [Khnum] เขาหลอกพวกเขาทั้งหมดให้เชื่อว่าคนที่ตื่นตระหนกนั้นไม่เป็นอันตราย!

ชายคนหนึ่งที่ยังมีชีวิตอยู่มองไปที่ดิโอด้วยความตกใจไปทั่วใบหน้าของเขาและไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ตาย!

ก่อนตายรูปลักษณ์บนใบหน้าของเขาเหมือนกับว่าในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมเป้าหมายถึงฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้อย่างเงียบๆ แต่มันก็สายเกินไปที่จะรู้ข้อมูลนั้น

ดิโอแก้ไขสถานการณ์มือปืนได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน เขาพูดกับตัวเองอย่างเงียบๆ ว่า

“ฉันไม่ถนัดเรื่องปืน ฉันควรไปที่วากันด้าเพื่อสร้างอาวุธใหม่จากไวเบรเนียมไหม? อดามันเทียมก็โอเคเหมือนกัน บางทีฉันอาจจะตัดฮัลค์ได้ด้วย!”

เขารีบเปลี่ยนใบหน้าของเขาเป็นใบหน้าของคนแปลกหน้าเพื่อไม่ให้ใครจำได้และเดินไปที่ Hell’s Kitchen ทันทีเพื่อหาทนายความ!

ไม่นานหลังจากที่ดิโอจากไปคนสองคนก็มาถึงที่เกิดเหตุเกือบจะพร้อมกันจากชุดของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าพวกเขามาจากกลุ่มที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

พวกเขาทำความสะอาดทุกศพที่พวกเขาสามารถหาได้จากบริเวณใกล้เคียงและรายงานสิ่งที่พวกเขาเห็นให้เจ้านายของพวกเขาฟัง

รายงานฉบับหนึ่งส่งไปยังคิงพิน ผู้ซึ่งขว้างขวดไวน์ไปที่กำแพงทันทีด้วยความโกรธและอีกรายงานหนึ่งไปยังอเล็กซานเดอร์ เพียรซ์ ผู้ซึ่งยิ้มด้วยความพึงพอใจในผลของพลังของดิโอ

…………..