EP 193 โสมป่าอายุ 100 ปี!

By loop

ด้านหลังภูเขาดาเจิ้ง ดงซูบินจับมือ หยูเหม่ยเซียวและลูกสาวหยูเซียวเซียวขณะที่พวกเขากำลังค้นหาสถานที่ในภาพวาด

 

10 นาที… 20 นาที… 30 นาที…พื้นที่หลังเทือกเขานั้นกว้างใหญ่มาก พวกเขาค้นหารอบ ๆ และไม่พบหน้าผาเล็ก ๆ ในภาพวาดเลย ดงซูบินเห็นหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวเริ่มจะหมดแรงแล้วเขาก็ปล่อยมือ เพื่อที่จะหยุดพักปู่เสื่อ เขาหยิบกระติกน้ำร้อนและถ้วยออกมาจากกระเป๋าเป้ด้วย

 

หยูเหม่ยเซียวรินน้ำให้ ดงซูบินและลูกสาวของเธอ “ หัวหน้าซูบิน ทานน้ำก่อนไหม”

 

ดงซูบินหัวเราะออกมาทันที “ พี่หยู พี่คิดว่าที่นี่สวยไหม? ทำไมฉันมองไปเห็นเพียง แต่ต้นไม้รอบ ๆ ”

 

หยูเหม่ยเซียวเมกระซิบ “ เมื่อพระอาทิตย์ตกดินที่นี่สวยงามมาก แน่นอนว่าสถานที่แห่งนี้เทียบไม่ได้กับสถานที่ท่องเที่ยวในปักกิ่งเลย”

 

“ ที่จริงแล้วไม่มีสถานที่ท่องเที่ยวสวยๆเช่นนี้ในปักกิ่ง ภูเขาในเซียงไฮ้ในฤดูใบไม้ร่วงและ…สถานที่เหล่านั้นไม่สวยงามเท่าที่นี่” ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขาและหยิบขนมที่ซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต “ เราทุกคนก็เหนื่อยมากแล้ว มาทานอาหารเย็นกันก่อน อาหารเหล่านี้เป็นอาหารขยะ อย่ากินมากไปล่ะ ฮ่า ๆ …เดียวจะอ้วนเอาได้”

 

หยูเซียวเซียวพยักหน้าและเริ่มทานขนมทันที

 

หยูเหม่ยเซียว รู้สึกว่าลูกสาวของเธอไม่แสดงมารยาทที่เหมาะสมและแอบตีเท้าของเธอ เธอกลัวหัวหน้าซูบินจะดุเธอ หยูเซียวเซียวเริ่มเข้าใจสิ่งที่แม่ของเธอพยายามทำในทันทีและชะลอตัวลงหยิบมันฝรั่งทอดทีละชิ้น ในอดีตเพื่อนร่วมชั้นของเธอบางคนที่ร่ำรวยสามารถซื้อของกินเล่นเหล่านี้ได้และ หยูเซียเซียวไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะได้ลิ้มรสมันในวันหนึ่ง

 

หลังจากอิ่มท้องแล้ว ดงซูบินก็นอนคว่ำหน้าลงบนเสื่อและหลับตาลง

 

หยูเหม่ยเซียว มองไปที่เขาและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ ฉัน…คุณอยากให้ฉันนวดไหม” ดงซูฐิน กำลังรอให้เธอถาม “ขอบคุณด้วย.”

 

 

“ มันคือสิ่งที่ฉันควรทำ” หยูเหม่ยเซียว คุกเข่าข้างดงซูบิน และเริ่มนวดหลังดงซูบิน แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็จำอะไรบางอย่างได้และชำเลืองมองลูกสาวของเธอ หยูเซียวเซียวมองไปที่เธอและเธอก็หน้าแดงทันที เธอรู้สึกอายที่ต้องนวดชายคนอื่นให้ต่อหน้าลูกสาวของเธอ

 

ดงซูบิน รู้สึกผ่อนคลายและพูด “ พี่หยูหยุดก็ได้นะถ้าพี่เหนื่อย พักผ่อนก่อน.”

 

“ไม่ฉันสบายดี.” หยูเหม่ยเซียวเริ่มกดหลังของเขาหนักขึ้น “ จุดแข็งนี้ใช้ได้ไหม”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ใช่. ขอบคุณ.”

 

หยูเซียวเซียวทานนมเสร็จและมองไปที่ดงซูบินและแม่ของเธอ เธอกัดริมฝีปากและลอกเลียนแบบแม่ของเธอ เธอคุกเข่าที่อีกด้านหนึ่งของดงซูบิน และเริ่มนวดแขนขวาของเขา

 

ดงซูบินตกใจและพูดว่า “ เซียวเซียว เธอไม่จำเป็นต้องนวดฉันก็ ไปพักผ่อนเถอะ”

 

หยูเหม่ยเซียวกล่าวเสริม “ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว…ไปอ่านหนังสือข้างๆ”

 

หยูเซียวเซียว ส่ายหัว เธอต้องการทำอะไรบางอย่างเพื่อหัวหน้าซูบิน

 

ดงซูบินหัวเราะเมื่อเห็นสาวน้อยคนนี้ไม่ยอมหยุด “ ขอบคุณเซียวเซียว พรุ่งนี้ฉันจะซื้อขนมที่เธอชอบให้เธอสองสามถุงนะ”

 

หยูเหม่ยเซียวรู้ว่าลูกสาวของเธอกำลังคิดอะไรและไม่ได้หยุดเธอ เธอกดหลังของดงซูบินและสอนเทคนิคการนวดของหยูเซียวเซียวหยูเซียวเซียวฉลาดกว่าหยูเหม่ยเซียวมากและเรียนรู้วิธีการนวดหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อแม่ของเธอกดคอของ ดงซูบิน เธอก็ทำตาม เมื่อแม่ของเธอกดแขนของเขาเธอก็ทำเช่นเดียวกันกับแขนอีกข้าง

ดงซูบิน รู้สึกผ่อนคลายไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ

มีสาวงามสองคนที่กำลังนวดเขาอยู่ในตอนนี้ จะมีผู้ชายกี่คนในโลกนี้ที่จะมีโอกาสเช่นนี้?

 

ศีรษะของดงซูบินอยู่บนแขนของเขาหันหน้าไปทางซ้าย ดวงตาของเขาหรี่ลงมองไปที่หยูเหม่ยเซียว เธอคุกเข่าและกางเกงของเธอก็คับและเขาสามารถมองเห็นโครงร่างของถุงน่องของเธอได้หยูเหม่ยเซียว กำลังนวดหลังของเขาและเอนตัวไปข้างหน้า การเปิดด้านบนของเธอเปิดเล็กน้อยและดงซูบิน สามารถมองเข้าไปข้างในได้

 

จู่ๆหยูเหมยเซียวก็รู้ว่าเธอถูกเปิดเผยและรีบยืดตัวและหน้าแดง

 

ดงซูบินเองก็ไม่ต้องการที่จะทิ้งความรู้สึกแย่ๆไว้และรีบหลับตาแสร้งทำเป็นหลับ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองดูร่างกายที่โตเต็มที่ของหยูเหม่ยเซียว เธออายุมากกว่าเขาอย่างน้อย 10 ปี แต่ดงซูบินไม่สามารถหยุดคิดเรื่องหื่นๆกับเธอได้เลย เนื่องจากเธอผู้หญิงที่เป็นสาวใหญ่ที่ทรงเสน่ห์มาก

 

หลังจากนั้นประมาณ 20 นาที ดงซูบินกล่าว “ เอาล่ะ. ขอบคุณสำหรับการนวด เธอทั้งสองไปพักก่อนเถอะ”

 

หยูเหม่ยเซียวเหงื่อออก แต่เธอตอบ “ฉันไม่เหนื่อย.”

 

หยูเซียวเซียวเองก็พูดขึ้นมาเช่นเดียวกันทั้งๆที่เธอเองก็รู้สึกปวดแขนแล้ว “ หนู…หนูก็ไม่เหนื่อยเหมือนกัน”

 

ดงซูบินพลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง “ ทั้งคู่เหงื่อออกเยอะมากแล้ว อ่า…ฉันโอเคมากแล้ว ขอบคุณมาก.”

 

“ ไม่ต้องขอบคุณเราหรอก” หยูเหม่ยเซียว ลุกขึ้นยืน “ เอ่อ…หัวหน้าซูบินฉัน…ฉันต้องไป…”

 

ดงซูบินกระพริบตาและถาม “ไปไหน?”

 

หยูเหม่ยเซียวชี้ไปที่ต้นไม้ “ ฉันอยากจะไปเข้าห้องน้ำ”

 

ฮะ? เธอกำลังขออนุญาตไปห้องน้ำ? ดงซูบินตอบ “ตกลง. ระวังตัวด้วยนะ.”

 

“เข้าใจแล้ว.” หยูเหม่ยเซียวหยิบกระดาษทิชชู่ออกจากกระเป๋าเป้ของดงซูบิน และเดินเข้าไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว

 

มันเป็นเวลา 4 ทุ่มแล้ว แต่ ดงซูบินก็ไม่ยอมแพ้ที่จะมองหาต้นไม้ที่จงจินซอง สนใจเขาเริ่มเก็บของในขณะที่รอ หยูเหม่ยเซียว เขาวางแผนค้นหารอบ ๆ จนกว่าจะมืดก่อนจะกลับไป แต่ในขณะที่ ดงซูบินกำลังเก็บข้าวของเขาก็ได้ยิน หยูเหม่ยเซียว ตะโกนจากด้านหลังต้นไม้ “ หัวหน้า…หัวหน้าซูบิน! มาหาฉันหน่อย”

 

สีหน้าของดงซูบินเปลี่ยนไปในทันทีและคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ เขาวิ่งไปทางที่เธออยู่ในทันที

 

หยูเซียวเซียวเองก็วิ่งไปเช่นกัน “ แม่เป็นอะไรไหม”

 

ดงซูบินพบ หยูเหม่ยเซียว หลังจากนั้นประมาณ 2 ถึง 3 นาที แต่เขาไม่เห็นงูพิษหรืออะไรที่ผิดปกติไป และหยูเหม่ยเซียว ยืนอยู่ที่นั่นชี้ไปที่หน้าผาเล็ก ๆ “ ดูสินั่นคือสถานที่ในภาพวาดหรือเปล่า”

 

ดงซูบินถึงกับตกตะลึงเมื่อมองไปรอบ ๆ เฮ้ย! นี่คือสถานที่ที่พวกเขากำลังค้นหา

 

หยูเหม่ยเซียวนั้นดูดีใจเอามากๆเมื่อเธอรู้ว่าเธอได้ช่วยหัวหน้าซูบินตามหาสิ่งเหล่านี้สำเร็จแล้ว “ ฉันจะกลับไปเอากระเป๋าของเราตรงนู้น” หยูเซียวเซียวเดินตามแม่ไปถือกระเป๋า

 

หลังจากที่พวกเขากลับมา ดงซูบินก็เอาภาพวาดสีน้ำมันจากเธอและเดินไปทางซ้ายไม่กี่ก้าว เขามองดูภาพวาดและสภาพแวดล้อมและเดินไปข้างหน้าอีก 5 ก้าวก่อนจะหยุดเปรียบเทียบภาพวาดกับหน้าผา ชายหนุ่มคนนั้นน่าจะวาดรูปจากตำแหน่งนี้ “ พี่สาวหยูมาเถอะ พี่จำต้นไม้ในภาพวาดนี้ได้ไหม”

 

หยูเหม่ยเซียวมองไปที่ภาพวาดและชี้ไปที่ต้นไม้ “ นี่คือหญ้าธรรมดา…นี่ก็คือดอกไม้ทั่วไปในภูเขา”

 

ดงซูบินถาม “ ที่เหลือล่ะ”

 

หยูเหม่ยเซียวเซียว ทำงานอยู่ในสวนมาเป็นเวลาหลายปีและอาศัยอยู่ในชนบทเป็นเวลาหลายปี เธอคุ้นเคยกับพืชพันธ์เป็นอย่างดี “ นี่คือผักป่าคุณกินได้ นี่ก็เป็นผักป่าเช่นกัน แต่คุณสามารถใช้เป็นไส้เกี๊ยวได้เมื่อมีรสขมเท่านั้น” เธอสามารถระบุต้นไม้และดอกไม้ส่วนใหญ่ในภาพวาดได้ ในตอนท้ายเธอมองไปที่ใบไม้สองสามใบบนพื้น “ นี่…ฉันไม่เคยเห็นพืชพวกนี้มาก่อน”

 

ดงซูบิน หันไปหาหยูเซียวเซียว “ เซียวเซียวเธอรู้จักพืชชนิดนี้หรือป่าว”

 

หยูเซียวเซียว ส่ายหัว “ หนูเองก็ไม่รู้”

 

ดงซูบินจ้องไปที่ภาพวาด ต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังและหน้าผาไม่ควรเป็นสิ่งที่จงจินซฮง สนใจนอกจากดอกไม้และพืชที่พบเห็นได้ทัวไปแล้วต้นไม้ขนาดเล็กที่มีใบบนพื้นดินควรเป็นสิ่งที่เขาสนใจมีอยู่ 6 ถึง 7 ต้นใกล้ ๆ มายังพื้นที่นี้และอีก 10 แห่งในพื้นที่ไม่ไกล แต่พืชที่อยู่ไกลออกไปมีใบน้อยกว่า

 

หยูเหม่ยเซียวถามอย่างสงสัย “ นี่คือ?”

 

“ฉันไม่แน่ใจ.”ดงซูบินคุกเข่าอยู่หน้าโรงงานที่ไม่ปรากฏชื่อ “ มาหาคำตอบกัน”

 

หยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวอาจไม่รู้จริงๆ แต่ดงซูบินรู้ว่าหญ้าหรือพืชบางชนิดนั้นอาจมีราคาสูงมาก ตัวอย่างเช่นกล้วยไม้หายากบางชนิดถูกขายไปในราคาหลายล้านหยวน แม้ว่าตอนนี้กล้วยไม้จะมีราคาไม่แพงนัก แต่ก็ยังมีดอกไม้และต้นไม้ที่เป็นเอกลักษณ์มากมายอยู่รอบ ๆ เขาไม่รู้ว่าพืชมีมูลค่าเท่าไร

 

ดงซูบินตรวจสอบพืชอย่างระมัดระวังและสัมผัสใบไม้

 

หลังจากนั้นไม่นานดงซูบินก็ตัดสินใจ “ ช่วยฉันเอาเสียมและมีดออกจากกระเป๋าหน่อย ฉันต้องการกระถางดอกไม้ด้วย”

 

หยูเหม่ยเซียว หยิบสิ่งที่ดงซูบิน ถามออกมาทันทีและส่งต่อให้เขา

 

ดงซูบินกลัวว่าเขาจะสร้างความเสียหายให้กับพืชชนิดนั้นและใช้มือขุดดินรอบ ๆ ต้นไม้อย่างเบามือ ดงซูบินใช้เสียมบนพื้นที่ที่ห่างออกไปจากโรงงานและเขารู้สึกว่านี่ต้องเป็นพืชหายาก เนื่องจากพวกเขาไม่รู้ว่าพืชชนิดนี้คืออะไรเขาจึงอาจนำทั้งต้นกลับไปในกระถางดอกไม้ เขาสามารถถ่ายภาพต้นไม้และโพสต์บนอินเทอร์เน็ตหรือถามไปรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีใครสามารถระบุพืชชนิดนี้ได้หรือไม่

 

ทันใดนั้นมือของดงซูบินก็สัมผัสกับส่วนรากของพืช

 

ดงซูบินประหลาดใจกับขนาดของรากที่หนาและยาวของพืชนี้ รากหนากว่าส่วนของพืชที่อยู่เหนือพื้นดินและมีความกว้างประมาณนิ้วหัวแม่มือและมีขนยาว มันเข้าไปลึกมากในพื้นดินและ ดงซูบินอดทนใช้มือขุดดินออกอย่างระวังและไม่ต้องการให้รากได้รับความเสียหาย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ขุดต้นไม้ขึ้นมาจากพื้นดิน

 

ดงซูบิน, หยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียว ตกตะลึงขณะที่พวกเขามองไปที่ต้นไม้ในมือของดงซูบิน

 

หยูเซียวเซียวถึงกับ อ้าปากค้าง “ มันคือโสม! นี่คือโสม!”

 

ดงซูบินไม่รู้ว่านี่คือต้นโสมตอนที่เขาขุดขึ้นมา แต่ตอนนี้เมื่อเขาถือต้นไม้ไว้ในมือเขาก็จำได้ทันที ดงซูบินมีความรู้มากกว่าหยูเหม่ยเซียว และหยูเซียวเซียว และรู้ว่านี่ไม่ใช่โสมธรรมดา นี่คือโสมป่าและเป็นโสมป่าอายุอย่างน้อย 100 ปี!

 

จะเป็นไปได้อย่างไร?

 

มณฑลเหอเป่ยมีโสมป่าคุณภาพสูงเช่นนี้อยู่ได้อย่างไร?

 

ดงซูบินรู้สึกว่าสิ่งนี้ดูไม่น่าเป็นไปได้ โสมป่าส่วนใหญ่มาจากเทือกเขาฉางไป๋ เนื่องจากอุณหภูมิและสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเจริญเติบโตของโสม โสมป่าทั้งหมดที่พบมีชั้นยอดและโสมสามารถพบได้ในสถานที่ที่มีละติจูดเดียวกัน ในพื้นที่ทางตอนเหนือของเขตภูเขาของเหอเป่ยเกาหลีเหนือยูเครนและอื่น ๆ ก็มีโสมเช่นกัน แต่คุณภาพเทียบไม่ได้กับโสมของเทือกเขาฉางไป๋ แต่สำหรับโสมแล้ว ดงซูบินได้พบเข้ากับโสมเกรดเดียวกับโสมที่พบในเทือกเขาฉางไป๋ รากหนาและยาว อายุไม่ต่ำกว่า 100 ปี!

 

เหยียนไท่มีโสมป่าเช่นนี้ด้วยหรอ?

 

เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! ส่วนใหญ่อาจจะพบโสมที่ปลูกเองอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่สำหรับโสมป่า!

 

ดงซูบินไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีโสมป่าที่นี่ บางทีสภาพอากาศและสภาพอากาศที่หลังภูเขาดาเจิ้ง อาจแตกต่างกัน แม้ว่าอุณหภูมิและความสูงที่นี่จะไม่เหมาะกับโสมป่า แต่ก็ไม่ควรดูถูกพลังของธรรมชาติ

 

หยูเหม่ยเซียวเซียว ถามด้วยเสียงสั่นๆว่า “ นี่…โสมนี้มีมูลค่าหรือไม่”

 

โสมมีนี้หรอ? แน่นอน!

 

โสมมีหลายประเภท ในซูเปอร์มาร์เก็ตโสม (รากกระดิ่งหญิงตั้งตรง) และโสมอเมริกันนั้นไร้ค่า สิ่งเหล่านี้ขายได้เพียงไม่กี่หยวนสำหรับแพ็คเก็ต เมื่อแม่ของดงซูบินป่วยเธอมักจะซื้อสิ่งนี้และชงน้ำให้ดื่ม ทุกคนสามารถซื้อโสมเหล่านี้ได้โสม ที่ได้รับการปลูกเองนั้นอาจไม่ได้มีมูลค่ามากนักและมีราคาไม่กี่ร้อยถึงสองสามพันสำหรับหนึ่งตัว แต่โสมป่ามีความแตกต่างกันและกล่าวกันว่าสามารถป้องกันความชราและรักษามะเร็งได้เป็นต้นโสมป่าชนิดนี้ควรมีอายุอย่างน้อย 100 ปีและมีน้ำหนักประมาณ 100 กรัม โสมป่าอายุ 100 ปี 1 กรัมมีมูลค่ามากกว่า 10,000 หยวน! มีค่ายิ่งกว่าทองคำ!

 

ดงซูบินเองรู้สึกตื่นเต้น “ แน่นอนสิ่งนี้มีค่า!”

 

หยูเหม่ยเซียวพึมพำ “ ถ้าอย่างนั้น…แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ”

 

ดงซูบินตอบ “ เราจะนำพวกโสมทั้งหมดกลับไป จำไว้ว่านี่เป็นเรื่องระหว่างเราสามคน อย่าบอกให้ใครรู้”

 

หยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียว พยักหน้า

 

ดงซูบินพับแขนเสื้อขึ้นและกำลังจะขุดโสมที่เหลือต่อไปเมื่อเขาหยุด เขาล้างมือและใช้ ไอโฟน 4 เพื่อตรวจสอบขั้นตอนในการขุดและเก็บรักษาโสมป่า เขาไม่ต้องการทำให้โสมได้รับความเสียหายระหว่างกระบวนการขุดและลดมูลค่าของมัน เขาต้องระมัดระวังในขณะที่เขาพบในอินเทอร์เน็ตว่ามูลค่าของโสมป่าจะลดลงหากรากเสียหาย

 

หลังจากอ่านวิธีขุดโสมป่า ดงซูบินกล่าว “ มาเริ่มงานกันเถอะ พี่หยู, เซียวเซียวทั้งสองคนต้องช่วยฉัน ระวังอย่าทำให้รากเสียหาย”

 

หยูเหม่ยเซียวเซียวตอบอย่างขี้อาย “ ฉันกลัว…ฉันกลัวว่ามันจะได้รับความเสียหาย…”

 

ดงซูบินกล่าว “ไม่เป็นไร. ฉันได้ตรวจสอบทางอินเทอร์เน็ตและยิ่งพืชมีใบน้อยลงเท่าไหร่ก็ยิ่งอายุสั้นลงเท่านั้น มูลค่าก็จะต่ำลงด้วย พีหยูและเซียวเซียวสามารถเลือกใบที่มีใบไม่มาก แม้ว่าพี่จะสร้างความเสียหายให้กับราก แต่มูลค่าก็จะไม่ลดลงมากนัก ถ้าทั้งสองคนไม่ช่วยฉัน ฉันจะขุดโสมทั้งหมดนี้ให้เสร็จก่อนมืดไม่ได้”

 

หยูเหม่ยเซียวเซียวนี้รู้สึกว่านี่เป็นงานที่สำคัญ “ ฉัน…ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

 

หยูเซียวเซียวเองเธอก็เป็นคนที่ฉลาดมาก เธอยืนอยู่ข้างหลังเพื่อดูว่าดงซูบินขุดรากออกมาก่อนที่จะสอนแม่ของเธอว่าความจะปฏิบัติอย่างไร

 

ดงซูบินขุดโสมป่าต้นที่สองได้สำเร็จและมันยังไม่แก่มากเท่าโสมต้นแรก จากใบน่าจะประมาณ 25 ปีและมีขนาดเล็กกว่ามาก โสมป่าเติบโตประมาณ 1 กรัมต่อปีและโสมอายุ 20 ปีมีน้ำหนักประมาณ 20 กรัม โสมนี้มีมูลค่าหลายหมื่นหยวนและเทียบไม่ได้กับโสมต้นแรก

 

หยูเซียวเซียวขุดโสมและถือไว้ในมือ “ พี่ชายหฯก็ทำได้เหมือนกัน”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ดี. ของเธอน่าจะอายุประมาณ 10 ปี” โสมป่าอายุ 10 ปีมีมูลค่าเพียงไม่กี่พันหยวน

 

หยูเหม่ยเซียวขุดโสมอายุประมาณ 15 ปี

 

ดงซูบินไม่สนใจโสมที่มูลค่าต่ำเหล่านี้เนื่องจากไม่สามารถขายในราคาที่สูงได้ แต่เขาอาจมันเก็บไว้เป็นของขวัญให้คนอื่นได้ เขามองไปรอบ ๆ และเลือกต้นโสมที่มีใบจำนวนมาก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ขุดโสมขึ้นมาและมีอายุอย่างน้อย 80 ปี อันนี้น่าจะมูลค่าหลายแสนหยวน

 

ดงซูบินหันกลับมาและเลือกเป้าหมายใหม่ที่จะขุด

 

ไม่กี่นาทีต่อมาดงซูบินขุดโสมอายุ 50 ถึง 60 ปี

 

อีกไม่กี่นาทีดงซูบินก็ได้โสมอายุ 40 ปีอีก

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป….

 

1 ชั่วโมงผ่านไป…

 

ในไม่ช้าสองชั่วโมงผ่านไปและพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

 

“ หัวหน้าซูบินเราขุดโสมให้หมด” หยูเหม่ยเซียว กล่าว

 

ดงซูบินมองไปที่ท้องฟ้าและรู้ว่าเขาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว “ ลองมองไปรอบ ๆ ดูว่าเราพลาดอะไรไปหรือป่าว” ดงซูบิน ขุดโสมอายุ 50 ปีและไปดูรอบ ๆ ในป่า แต่เขาไม่พบเลย ดูเหมือนว่าโสมป่าสามารถอยู่รอดได้ในพื้นที่ๆอยู่หลังภูเขาเพียงเท่านั้น “ ส่วนอื่นๆน่าจะไม่มีแล้ว กลับกันเถอะ. ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของทั้งสองคนในวันนี้”

 

หยูเหม่ยเซียวเหนื่อยมากจนไม่สามารถยืดหลังได้ “ มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ”

 

ดงซูบินไม่ได้ใช้กระถางดอกไม้ทั้งสองใบเนื่องจากพวกมันใหญ่ไม่พอที่จะเก็บพวกโสมได้ทั้งหมด แต่ดงซู่ปิงนำกล่องพลาสติกขนาดใหญ่มาด้วยและเติมน้ำให้เต็ม เขาวางโสมป่าทั้งหมดไว้ในนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้มันได้รับความเสียหายระหว่างทางกลับ เขาพบวิธีการนี้จากทางอินเทอร์เน็ตและการอบโสมให้แห้งหลังจากแช่จะช่วยยืดอายุการเก็บรักษา ถ้าไม่เช่นนั้นโสมป่าจะเน่าเสียเมื่อเก็บไว้ที่บ้าน

 

ระหว่างทางลง

 

โสมป่าไม่ได้หนัก แต่บรรจุน้ำได้ ดงซูบินต้องแบกภาชนะและไม่สามารถจับมือของหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวได้

 

หยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวมีปฏิกิริยาช้าลงและเมื่อรวมกับความเหนื่อยล้าพวกเขาก็ล้มลงหลายครั้งในระหว่างเดินทางกลับ

 

ดงซูบินสะดุดก้อนกรวดเล็ก ๆ และทิ้งภาชนะพลาสติกลงเนินเขาโสมป่าทั้งหมดกระจัดกระจายอยู่บนพื้นและรากของพวกมันหัก ดงซูบิน ตะโกนกลับทันที 5 วินาที!

 

……

 

ทุกอย่างสว่างวาบต่อหน้าต่อตาเขา

 

ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเมื่อเรื่องนั้นไมได้เกิดขึ้น“ มาซิพี่หยู…ทั้งสองคนจับแขนฉันไว้ปลอดภัยกว่า ทางลงเนินอันตรายมาก”

 

“ ไม่…ไม่จำเป็น”

 

“ ฮ่าฮ่า…งั้นก็ถือว่ากอดฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันล้มล่ะกัน ตกลง?”

 

“ เอ่อ…เอ่อ…”

 

หยูเหม่ยเซียว ลังเลและใช้มือทั้งสองข้างจับแขนขวาของ ดงซูบินอย่างเขินอาย หยูเซียวเซียว ยังจับแขนซ้ายของ ดงซูบิน เพื่อให้ตัวเองสมดุล ตอนแรกพวกเขาแค่จับต้นแขนของดงซูบินแต่ในขณะที่เส้นทางอันตรายมากขึ้นพวกเขาก็โอบแขนรอบดงซูบิน ซ้ายและขวา…หนึ่งใหญ่และเล็ก…

 

แน่นอนว่าใหญ่และเล็กไม่ได้หมายถึงอายุของหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียว มันหมายถึงเต้านมของพวกเธอ ด้วยแขนของพวกเขาที่โอบรอบแขนของดงซูบิน ดงซูบินรู้สึกได้ถึงหน้าอกของพวกเธอขณะที่พวกเขาดินไปตามภูเขาอย่างไม่มั่นคง หน้าอกของหยูเหม่ยเซียวรู้สึกนุ่มนวลและเรียบเนียน หยูเซียวเซียวอาจจะยังเด็ก แต่เธอก็เต่งตึงมาก

 

เนื่องจากพวกเขาทำให้ดงซูบินเสียสมาธิและเกือบจะกลิ้งลงเขาสองสามครั้ง เป็นผลให้เขาใช้พลังย้อนกลับ หลายครั้ง!

 

……

 

สำนักงานความปลอดภัยสาธารณะ

 

หลังจากถึงบ้านดงซูบินก็ถอดผ้าคลุมภาชนะพลาสติกและเข้าไปในห้องน้ำ เขาเทน้ำโคลนทิ้งแล้วเติมน้ำสะอาด หยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวเสนอที่จะช่วย แต่เขาปฏิเสธและขอให้พวกเธอไปดูทีวีในห้องนั่งเล่น หลังจากนั้นเขาก็หยิบแปรงขนนุ่มขนาดเล็กออกมาเพื่อทำความสะอาดโคลนบนโสมอย่างระมัดระวัง หลังจากทำความสะอาดแล้วเขาก็แขวนไว้ข้างหน้าต่างให้แห้ง

 

ดงซูบินนับโสมที่เขาเก็บมาและดูมีท่าทางดีใจมาก

 

สมบัติทั้งหมดที่ดงซูบินเลือกมาในอดีตไม่สามารถเทียบได้กับโสมเหล่านี้ โดยรวมแล้วเขาได้เลือกโสมป่าอายุ 100 ปี 90 ปีและโสมป่ามากกว่าหนึ่งโหลที่มีอายุตั้งแต่ 10 ถึง 80 ปี โสมป่าเป็นของหายากในยุคปัจจุบันและมีอย่างจำกัดในการเก็บเกี่ยวโสม ป่าจำนวนมากเหล่านี้จะไม่สามารถหาซื้อได้แม้ว่าคุณจะมีเงินก็ตาม โสมเหล่านี้น่าจะมีมูลค่าอย่างน้อย 3 ล้านหยวน

 

3 ล้านหยวน !!!

 

นี่เป็นการค้นพบที่ยอดเยี่ยมที่สุดจากภาพสีน้ำมันที่ดูธรรมดาๆ !!