EP 237 เกมถาม- ตอบ

By loop

ช่วงเวลาเที่ยงคืน.

 

ในห้องนอนมืดๆ

 

“ ซูบินคุณยังคันอยู่ไหม”

 

“ คันอยู่เลย…เอ่อ…พี่หยูเกาแรงกว่านี้ได้ไหม”

 

“ ชอบ…แบบนี้ไหม”

 

“ ดีเลย…เกาแรงกว่านี้อีก…อ๊ะ…. ถูกต้อง!”

 

หลังจากที่ หยูเหมยเซียวใช้นิ้วหัวแม่มือของเธอถูที่ดงซูบินสองสามครั้งเขาก็ไม่รู้สึกคันแล้ว แต่เขากลับแกล้งทำเป็นคันอยู่เพื่อให้เธอสัมผัสของลับของเขา เขามองไปที่ต้นขาของหยูเหมยเซียว และทำให้อวัยวะของเขาเริ่มแข็ง เขาแสร้งทำเป็นว่าเขายังรู้สึกคันและขอให้เธอถูต่อไป

 

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างและถามเบา ๆ “ ตอนนี้คุณสบายดีขึ้นไหม”

 

“ เอิ่มม…อีกหน่อย”

 

หยูเหมยเซียวเองก็ไม่ใช่เด็กแล้วและรู้ว่า ดงซูบินกำลังทำอะไรอยู่ เธอหยุดและมองไปที่ดงซูบินก่อนที่จะลดศีรษะลง เธอคิดประมาณสิบวินาทีแล้วพูดต่อ ศีรษะของเธอหันออกไปจากเขา แต่การเคลื่อนไหวของมือของเธอไม่หยุด ห้านาที… สิบนาที… หยูเหมยเซียวไม่ได้ถามว่าดงซูบินเหายคันหรือยัง และมือของเธอก็ไม่หยุดถู หลังจากนั้นไม่นานนิ้วเท้าของดงซูบิน ก็โค้งงอและร่างกายของเขาสั่นสะท้านสองสามครั้งขณะที่เขาคร่ำครวญ เป็นเวลานานแล้วที่ดงซูบินไม่ได้มีอะไรกับฉูหยวนและความรู้สึกนี้ยอดเยี่ยมมาก!

 

หยูเหมยเซียวมองไปที่ดงซูบินและเธอรู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องถูมันอีกต่อไป เธอดึงมือออกอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะเพื่อเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดมือ หลังจากนั้นเธอก็คุกเข่าลงและดึงกางเกงชั้นในของดงซูบิน เพื่อทำความสะอาด

 

ดงซูบินรู้สึกมีความสุข แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอาย

 

หยูเหมยเซียว ควรจะเกาให้เขา แต่มันก็จบลงด้วยการทำสิ่งนี้ให้เขา

 

“ พี่สาวหยูนี่…เอ่อ…”

 

“ ไม่เป็นไร”

 

“ฉันขอโทษ. ฉันไม่ควรขอให้คุณทำสิ่งนี้เลย” ใบหน้าของดงซูบินเริ่มแดงออกมาทันที

 

ใบหน้าของหยูเหมยเซียวเองก็แดงราวกับมะเขือเทศและโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันเข้าใจได้. คุณอาจจะไม่ได้เจอแฟนมานานและแขนทั้งสองข้างของคุณได้รับบาดเจ็บ คุณไม่สามารถ…ที่จะทำสิ่งนี้ได้ในวันนี้ ฉัน … ฉันสบายดี ท้ายที่สุดฉันมีลูกสาวและมีประสบการณ์แล้ว คุณ … หากคุณต้องการความช่วยเหลือ … บอกฉันได้เลยไม่จำเป็นต้องอดกลั้นมันไว้หรอก”

 

“ เอ่อ…ฉันจะขอให้พี่หยูทำสิ่งนี้ได้อย่างไร”

 

“ ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณและเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องดูแลคุณ”

 

“ นี่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของงานของคุณ”

 

หยูเหมยเซียวมองไปที่ดงซูบิน “ ฉันยินดี”

 

“จริงๆ?”

 

“ใช่. ฉัน…ฉันรู้ว่ามันรู้สึกยังไงเหมือนกัน”

 

แต่จากการแสดงออกของหยูเหมยเซียวเธอดูไม่เหมือนคนที่มี ‘ประสบการณ์‘ ดงซูบินรู้ดีว่าต้องใช้ความกล้าอย่างมากสำหรับคนอย่างหยูเหมยเซียวที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ เขารู้สึกประทับใจกับหยูเหมยเซียว “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง. พักผ่อนบ้างและอย่าลืมห่มผ้าล่ะ”

 

“ตกลง. ราตรีสวัสดิ์.”

 

“ราตรีสวัสดิ์.”

 

เช้าวันรุ่งขึ้นโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหาร

 

ดงซูบินดูดีขึ้นมากในวันนี้และดูมีแรงมากกว่าเมื่อก่อน หากแขนของเขาไม่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลก็ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ดงซูบินเองก็รู้สึกดีมาก เขาอดกลั้นเรื่องอย่างว่ามานานและมันรู้สึกแย่มาก หลังจากได้ปลดปล่อยมาเมื่อคืนนี้ ดงซูบินรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่

 

อาหารเช้า.

 

หยูเหมยเซียวเป่าโจ๊กหนึ่งช้อนเพื่อทำให้เย็นก่อนที่จะส่งให้ดงซูบิน

 

วันนี้หยูเซียวเซียวอารมณ์ดีและพูดกับแม่ของเธอ “ แม่…หยูอยากให้แม่ป้อนหนูด้วยจัง”

 

“ ลูกไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ แต่ก็ยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่ดี” หยูเหมยเซียว ให้ลูกสาวของเธอและป้อนเธอด้วยไข่ชิ้นหนึ่ง “ อ่ะนี้”

 

หยูเซียวเซียวเคี้ยวไข่อย่างมีความสุข “อร่อย.”

 

“กินอีก. คุณโตขึ้นและควรกินมากขึ้น” หยูเหมยเซียวกลัวว่าลูกสาวของเธอจะไม่อิ่มและเธอก็ปอกเปลือกไข่ต้มอีกใบให้เธอ

 

หลังอาหารเช้าหยูเหมยเซียวล้างจาน

 

หยูเซียวเซียวก็กอดแขนแม่ของเธอ “ แม่หนูมีความสุขมากเลย”

 

ดีเลย. มีความสุขมากขึ้นอย่างงั้นหรอ… หยูเหมยเซียวจำวันที่เธอและลูกสาวต้องขอทานและใช้ชีวิตตามท้องถนน เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาและในเวลานั้นมันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะหาของเหลือจากร้านอาหารนับประสาอะไรกับการกินไข่ หยูเหมยเซียวจูบหน้าผากของหยูเซียวเซียว “ ชีวิตเราดีขึ้นเพราะได้เจอคนที่ดี ตอนที่เราอยู่ซูบินจะไม่มีใครกลั่นแกล้งลูก หลังจากลูกเรียนจบมหาวิทยาลัยลูกต้องจำไว้ว่าต้องตอบแทนพี่ใหญ่ของลูกด้วย”

 

หยูเซียวเซียวพยักหน้า “ค่ะ!”

 

ดงซูบินนั่งอยู่บนโซฟาหางออกไปไม่ไกล เขายิ้มและถาม “ ทั้งสองคนกำลังกระซิบอะไรกัน”

 

หยูเซียวเซียวตอบ “ พี่ใหญ่ถ้าหนูโตขึ้น หนูจะหาเงินได้มากและซื้อของที่พี่อยากได้ให้พี่เอง”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ แน่นอน. เธอต้องเรียนให้เยอะขึ้นและตั้ง บริษัท และเป็นเจ้านายตัวเองในอนาคต แม่ของเธอและฉันจะของพึงพาเธอคนเดียวเลย ฮ่า ๆ ”

 

“ตกลง! หนูจะตั้งใจทำงาน!”

 

หยูเหมยเซียวหัวเราะและลูบหัวลูกสาวด้วยความรัก

 

ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขาและพูด “ ร้านค้าน่าจะจะเปิดแล้ว พี่สาวหยู หยูเซียวเซียวไปซื้อโทรศัพท์มือถือกัน”

 

หยูเหมยเซียวตอบโดยไม่ต้องคิด “ คุณจะอยู่บ้านคนเดียวนะ ไม่ฉันจะไม่ไป เซียวเซียวไม่น่ามีปัญหาในการไปซื่อมือถือด้วยตัวคนเดียว” เธอหันไปหาลูกสาวและเอาเงิน 5,000 ที่ ดงซูบินมอบให้เธอเมื่อวานนี้และส่งต่อให้ หยูเซียวเซียว“ แม่ต้องอยู่บ้านเพื่อดูแลพี่ใหญ่ของลูก อ่ะเอาเงินนี้ไป และ…มันไม่ปลอดภัยสำหรับลูกที่จะไปคนเดียว ลูกควรหาเพื่อนไปด้วยขอให้เฉิงเฉิงและหยูอี้พาลูกไปก็ได้”

 

หยูเซียวเซียวถือกองเงินด้วยมือทั้งสองข้าง “ค่ะ! ได้เลย”

 

หยูเหมยเซียวเตือนเธอ “ อย่าใช้เงินทั้งหมดล่ะ และมาบอกพี่ใหญ่ของลูกด้วยตอนที่หนูซื้อมันมาแล้ว”

 

ดงซูบินส่ายหัว “ อย่าฟังแม่ของคุณ โทรศัพท์เครื่องนั้นอยู่ที่ประมาณ 4,000 หยวนหรือไม่? ใช้เงินที่เหลือพาๆเพื่อนไปเลี้ยงมื้อกลางวัน อ้อใช้ซื้อเสื้อผ้าได้ด้วยนะ นี่คือรางวัลของเธอและเธอสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ”

 

หยูเซียวเซียวมองไปที่แม่ของเธอ

 

หยูเหมยเซียวตอบกลับอย่างปฏิเสธไม่ได้ “ เมื่อพี่ใหญ่ของลูกพูดแบบนี้ก็ใช้เงินไปเลย”

 

หยูเซียวเซียวโห่ร้องอย่างตื่นเต้น “ ขอบคุณพี่ใหญ่ ขอบคุณแม่!”

 

สาวน้อยรู้สึกตื่นเต้น เธอไม่เคยได้รับเงินมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิตของเธอ หลังจากซื้อโทรศัพท์มือถือแล้วเธอจะมีเงินเหลือ 400 ถึง 500 หยวนและสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่เธอต้องการ เธอรีบใช้โทรศัพท์มือถือของแม่โทรหาหยูอี้และเฉิงเฉิง พวกเธอวางแผนที่จะพบกันที่ป้ายรถประจำทางและ หยูเซียวเซียวก็ออกจากบ้านอย่างกระตือรือร้น

 

หลังจาก หยูเซียวเซียวออกจากบ้าน หยูเหมยเซียวกล่าว “ เด็กคนนี้ซุกซนมากขึ้นเรื่อย ๆ ”

 

ดงซูบินหัวเราะ “มันเป็นสิ่งที่ดี.”

 

“ใช่.” หยูเหมยเซียหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้ววางลงบนริมฝีปากของดงซูบินก่อนจะจุดไฟ

 

ห้าวินาที…

 

สิบวินาที…

 

เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดในบ้าน

 

ดงซูบินกระแอมในลำคอและพูด “ วันนี้มันอบอ้าวและพี่หยูก็เหงื่อออก เปิดแอร์กันสักหน่อยไหม”

 

“ ฉัน…ฉันจะอาบน้ำให้คุณเอง?”

 

“ฮะ? คุณยุ่งมาทั้งเช้าและควรหยุดพักบ้างนะ”

 

“ฉันไม่เหนื่อยเลย. ฉัน…ฉันจะเอาผ้าคลุมมาพันแผลของคุณก่อน คุณต้องไม่ทำให้บาดแผลเปียกน้ำนะ”

 

ดงซูบินรู้ว่าเขามีกลิ่นเหม็น หลังจากช่วยคนงานคนนั้นเมื่อวานนี้เขาก็เป็นลมและถูกส่งไปที่โรงพยาบาล ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เป็นฤดูร้อนและเขาเหงื่อออกตั้งแต่เมื่อวานและควรอาบน้ำ เขารู้ดีว่าหยูเหมยเซียวไม่ต้องการให้ลูกสาวของเธอเห็นดงซูบินอาบน้ำและขอให้หยูเซียวเซียวซื้อโทรศัพท์มือถือด้วยตัวเอง “ เอาล่ะ. แค่ใช้ผ้าเปียกเช็ดก็ทำได้”

 

ในห้องน้ำ.

 

หยูเหมยเซียวช่วยถอดเสื้อผ้าของ ดงซูบินด้วยใบหน้าที่แดง

 

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดงซูบินผ่อนคลายมากขึ้นและนั่งบนเก้าอี้พลาสติก

 

หยูเหมยเซียวยังไม่ได้อายเหมือนเมื่อวานแล้ว เธอโอบแขนของ ดงซูบินไว้ในผ้าห่อตัวและเอาหัวฝักบัวอาบน้ำให้เปียก แม้ว่า ดงซูบินจะบอก หยูเหมยเซียวให้ช่วยแก้ปัญหา แต่ หยูเหมยเซียวก็ยังคงใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขัดหลังของเขา น้ำจากฝักบัวทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกและชุดสลิปของเธอก็โปร่งแสง

 

“ พี่สาวพอเถอะ”

 

“ มันยังไม่สะอาด ขออีกหน่อยนะ”

 

หยูเหมยเซียวยังคงขัดหน้าอกของ ดงซูบินต้นขาด้านในและแม้แต่ด้านล่างของเท้าของเขา

ดงซูบินยิ้มขณะมองดูน้ำสกปรก “ มันยากที่จะเอื้อมมือไปข้างหลัง”

 

หยูเหมยเซียวไม่กล้าที่จะมองลงไปและมุ่งความสนใจไปที่ผ้าขนหนูผืนเล็ก เธอตอบเบา ๆ “ ฉันไม่มีอะไรทำที่บ้าน หากคุณรู้สึกว่าอยากมีใครถูหลังให้ก็บอกฉันได้  โอเค…เสร็จแล้ว อุณหภูมิของน้ำโอเคไหม”

 

“ได้เลย.”

 

“ ยกแขนให้สูงขึ้นได้ไหม”

 

สาด… หยูเหมยเซียวล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกายของดงซูบิน

 

ดงซูบินหายใจออกอย่างโล่งอก “ มันรู้สึกดีมาก พี่สาวหยูเคยอาบน้ำให้สามีบ่อยไหม”

 

“ ไม่ ฉันอาบน้ำให้เซียวเซียวเท่านั้น”

 

“ อา…หลังจากอยู่ที่นี่หนึ่งวันฉันไม่อยากจากไปเลย”

 

“ ถ้าอย่างนั้นคุณควรมาบ่อยๆ เซียวเซียวและฉันก็…เช่นกัน…”

 

“ อะไรนะ” ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเซียวผ่านกระจก

 

หยูเหมยเซียวมองออกไปอย่างเขินอาย “ เราก็คิดถึงคุณเช่นกัน” อาจฟังดูน่าอึดอัดและเธอก็อธิบายอย่างรวดเร็ว “ เซียวเซียว ถามเกี่ยวกับคุณทุกวัน ฉันกลัวว่าจะรบกวนคุณนั่นคือสาเหตุที่ฉันไม่โทรหาคุณเลย”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ ไม่ต้องกังวลว่าจะรบกวนฉัน หากคุณหรือเซียวเซียวดถึงฉันในอนาคตเพียงโทรหาฉันได้เลย”

 

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและใช้โฟมอาบน้ำที่ตัวของ ดงซูบิน“ ฉันจะนวดหลังให้คุณ”

 

“ไม่จำเป็น.”

 

“ ฉันได้เรียนรู้การท่าทางการนวดใหม่ ๆ และซื้อน้ำมันนวดมาหนึ่งขวดด้วย”

 

ดงซูบินไม่คาดคิดว่า หยูเหมยเซียวจะทำเช่นนี้ “ พี่สาวหยูคุณไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้ เอ่อ…คุณรู้ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร”

 

หยูเหมยเซียวหยุดชั่ววินาทีและลดศีรษะลง “ คุณปฏิบัติกับลูกสาวและฉันเป็นอย่างดีและฉันแค่อยากจะตอบแทนคุณ แต่ฉันเรียนนวดก็ไม่ใช่ … เพราะฉันต้องการตอบแทนบุญคุณ ฉัน…ฉันพูดไม่เก่งและไม่รู้ว่าจะแสดงความคิดของตัวเองยังไงดี ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือฉันรู้สึกปลอดภัยเมื่อคุณอยู่ที่บ้าน ฉันยังถือว่าคุณเป็นครอบครัวของฉันและต้องการที่จะปฏิบัติต่อคุณให้ดีขึ้น”

 

ดงซูบินยิ้ม “ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ตอนพูดกับฉัน มันรู้สึกแปลก ๆ ”

 

“ตกลง. ฉันเข้าใจแล้ว”

 

สิ่งที่ หยูเหมยเซียวพูดทำให้ ดงซูบินสงสัยว่าเธอสนใจเขาหรือไม่ ถ้าหยูเหม่ยเซียไม่สนใจเขาเขาจะรู้สึกแย่ที่ได้สัมผัสเธอและยังทำให้เธออาจเกลียดเขาในอนาคตอีกด้วย นี่คือการเอาเปรียบเธอ แต่ถ้าพี่สาวหยูสนใจเอ่อ…ฉันควรจะหยุดฝันกลางวันได้แล้ว

 

หลังอาบน้ำ หยูเหมยเซียวช่วย ดงซูบินไปที่เตียงในห้องพักที่เปลือยเปล่า

 

“ คุณ…โปรดรอสักครู่ ฉันจะไปเอาน้ำมันนวดตัวมาก่อน”

 

“ตกลง. ขอขอบคุณ.” ดงซูบินนอนบนเตียงอย่างสบาย ๆ

 

หยูเหมยเซียวกลับไปที่ห้องและปิดประตูตามหลังเธอ เธอเทน้ำมันนวดสองสามหยดลงบนเท้าของ ดงซูบินและเริ่มการนวด เทคนิคและความแข็งแรงของเธอนั้นดีมากและทุก ๆ นิ้วของเท้าของ ดงซูบินก็ได้รับการนวดด้วย

 

ดงซูบินหลับตาเพื่อเพลิดเพลินกับการนวด

 

นิ้วเท้า, ข้อเท้า, น่อง, หัวเข่า, ต้นขา, ท้อง, หน้าอกถูกทาด้วยน้ำมันนวด

 

หยูเหมยเซียวใช้ท่อนแขนของเธอเช็ดเหงื่อที่หน้าผากและพูดต่อ “ คุณรู้สึกอย่างไร”

 

“ดี.”

 

หยูเหมยเซียวพอใจที่การทำงานหนักของเธอในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาไม่สูญเปล่า

 

ดงซูบินรู้สึกผ่อนคลายและเนื่องจากอาการบาดเจ็บของเขาจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะพลิกกลับ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ขอให้ หยูเหมยเซียวนวดหลังของเขา หยูเหมยเซียวใช้มือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเธอลูบจากท้องของ ดงซูบินไปที่คอของเขาและจากคอของเขาไปที่เท้าของเขา ความรู้สึกมันสุดยอดมาก แต่หลังจากนวดไปสักพักร่างกายของ ดงซูบินก็เริ่มตอบสนองต่อสัมผัสของเธอ เขายังคงเปลือยหลังอาบน้ำและเห็นได้ชัด

 

หยูเหมยเซียวหน้าแดงและมองไป

 

“ เอ่อ…ฉันขอโทษ…คุณช่วยเอาผ้าขนหนูมาคลุมได้ไหม”

 

“ ซูบิน …คุณ…”

 

“ ฉัน?”

 

“ ถ้าคุณต้องการฉัน…ฉันทำได้…ใช้มือช่วยคุณได้…”

 

“ อา…เมื่อวานมันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ต้องการมัน”

 

หยูเหมยเซียวรู้ว่า ดงซูบินไม่ได้พูดความจริง “ ฉันแก่กว่าคุณสิบปี…คุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงฉันและฉันไม่คิดอะไรบ้าอย่างงั้นหรอก”

 

ดงซูบินกระแอมในลำคออีกครั้ง “ เอ่อ…ขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก”

 

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและกัดริมฝีปากล่างขณะที่เธอเลื่อนมือขึ้นต้นขาของดงซูบิน

 

ดงซูบินคร่ำครวญเบา ๆ

 

หยูเหมยเซียวใช้มือเดียวเมื่อวานนี้และวันนี้เธอใช้ทั้งสองมือ ใบหน้าของเธอแดงเมื่อมองไปที่โต๊ะทำงาน

 

ห้านาที…

 

สิบนาที…

 

ความอึดอัดเริ่มหมดไป

 

ดงซูบินกำลังสนุกกับตัวเองและคุยกับ หยูเหมยเซียว“ ที่ผ่านมาคุณเคยช่วยสามีทำแบบนี้ด้วยเหรอ”

 

“ ไม่…”

 

“ แล้ว…ฉันจะตอบแทนพี่หยูในอนาคตสำหรับเรื่องที่ช่วยฉันไหนวันนี้”

 

“อา?! ไม่จำเป็น. ฉัน…ฉันไม่ต้องการมัน”

 

“ สามีของคุณจากไปนานแล้ว…พี่หยู…ไม่มี่อารมณ์บางเลยหรอเหรอ”

 

หยูเหมยเซียวไม่ตอบกลับ แต่มือของเธอเริ่มขยับเร็วขึ้น

 

“ แล้วพี่หยูจัดการอารมณ์พวกนั้นได้อย่างไรกัน?”

 

“ ……”

 

“ พี่หยูช่วยตัวเองบางไหมนะ”

 

หยูเหมยเซียวก้มหัวลง “ ฉัน…ฉันไม่รู้”

 

“ฮะ? คุณหมายถึงอะไรโดยที่คุณไม่รู้? บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

หยูเหมยเซียวเงียบ

 

ดงซูบินรู้ว่า หยูเหมยเซียวเป็นคนขี้อายและคำถามที่เขาถามนั้นมากเกินไป แต่ หยูเหมยเซียวกำลังลูบเขาอยู่และถามคำถามเช่นนี้ในตอนนี้ก็น่าจะดี “ นี่เป็นเพียงการพูดคุยกัน คุณทำแบบนี้กับฉันอยู่แล้วจะอายอะไรอีกล่ะ? อ่า…คุณจะทำยังไงเมื่อมีความต้องการ”

 

หยูเหมยเซียวเงียบอยู่สองสามวินาทีและตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ ฉัน…ฉันทำเอง…”

 

หัวใจของ ดงซูบินเต้นรัว “ฮะ? คุณทำเองได้อย่างไร”

 

หยูเหมยเซียวมองออกไปและตอบกลับ “ ด้วย … ด้วยมือของฉัน”

 

“ ทุกๆสามวัน?”

 

“ ……”

 

“ ทุกวัน?”

 

“ อาจเป็นสัปดาห์ละครั้ง…หรือทุกๆ 5-6 วัน”

 

หัวใจของ ดงซูบินเต้นเร็วขึ้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าพี่หยูจะตอบคำถามของเขา “ แล้ว…อ๊ะ…ตอนพี่หยูทำอย่างว่าอยู่พี่คิดถึงใครกัน?”

 

“สามีของฉัน.”

 

“ เป็นสามีของคุณทุกครั้งเหรอ”

 

หยูเหมยเซียวไม่ตอบกลับ

 

“ เอ่อ…คุณ…ครั้งสุดท้ายที่คุณทำคือเมื่อไหร่”

 

“ วันนี้”

 

“ วันนี้? เวลาและสถานที่?”

 

การหายใจของ หยูเหมยเซียวเริ่มหนักขึ้น “ เช้านี้ในห้องน้ำ ตอนที่คุณหลับอยู่”

 

ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งและรู้สึกว่าเกม ถามตอบทันที “ อืม…ส่วนไหนของร่างกายที่อ่อนไหวที่สุด?”

 

“ …หูของฉัน…”

 

“ และ?”

 

“ หลังของฉัน…”

 

“ นั่นคือทั้งหมด?”

 

“ …และ…ระหว่าง…หว่างขา….”

 

“ อ๊ะ!” ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และคร่ำครวญเสียงดัง

 

หนึ่งนาทีต่อมา

 

หยูเหมยเซียวใช้กระดาษเช็ดปากเช็ดตัวของดงซูบินให้สะอาด

 

เธอโยนผ้าเช็ดปากที่เปื้อนออกไปและพูดว่า “ ซูบิน…ฉัน…ฉันไม่ได้พูดอะไรก่อนหน้านี้ ฉัน…ตอนนี้ฉันจะไปตลาดก่อน”

 

ดงซูบินรู้สึกอายหลังจากที่เขาได้ปลดปล่อย “ เอ่อ…โอเคพอก่อน”