EP 230 ในวันที่ฝนตก

By loop

ณ สำนักงานนายกเทศมนตรี

 

หวางลี่ยังคงตกตะลึงกับ ดงซูบินและ เสี่ยวหลานที่ทั้งคู่นั้นเป็นแฟนกัน

 

เขาตกใจมากจนไม่รู้จะพูดอะไรและมันสร้างความเงียบที่น่าอึดอัดไปทั่วห้องทำงานของเสี่ยวหลาน

 

เสี่ยวหลานมองไปที่ หวางลี่และยิ้ม “ เลขาธิการหวางนอกเหนือจากเหล่าญาติๆของฉันไม่มีใครรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับซูบิน คุณน่าจะรู้กฎระเบียบในการรับราชการด้วย แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาโดยตรงของซูบิน แต่ก็ควรหลีกเลี่ยงข่าวลือและเรื่องซุบซิบนินทา ฉันแจ้งให้คุณทราบเท่านั้นและเราจะประกาศความสัมพันธ์ของเราเมื่อเราหมั้นกันแล้ว”

 

แน่ใจว่าสิ่งที่คุณหมายถึงมันมีแค่นี้หรอ?

 

หวางลี่เองก็รู้สึกประทับใจ นี่คือความไว้วางใจที่นายกเทศมนตรีเสี่ยวที่มีในตัวเขาและหมายความว่าเธอยอมรับเขาเข้าร่วมกลุ่มของเธอและไม่ถือว่าเขาเป็นคนนอก หวางลี่รู้ว่านี่เป็นหนึ่งในกลยุทธ์ที่ผู้นำใช้ในการสรรหาคนมาอยู่เคียงข้างพวกเขา เขารู้ทันทีว่าต้องทำอะไร สิ่งนี้อาจไม่ผิดกฎข้อบังคับ แต่ หวางลี่รู้ดีว่าต้องเก็บความลับนี้ไว้และจะต้องไม่บอกทั้งภรรยาและลูกด้วยซ้ำ

 

หลังจากนั้นไม่นาน หวางลี่ก็จากไป

 

ดงซูบินยิ้มและถาม “ พี่สาวเสี่ยว ทำไมคุณถึงบอกเลขาหวางเรื่องนี้กันล่ะ?”

 

เสี่ยวหลานหรี่ตาของเธอขณะที่เธอมองไปที่ ดงซูบิน“ เลขาหวางเป็นอดีตลูกน้องของพ่อฉัน เขาเคยช่วยเหลืองานของเลขาธิการพรรคฉางมาก่อนและหลังจากที่เลขาฉางจากไปเขาก็ต้องเข้าร่วมกับฉัน ตอนนี้เขาเป็นลูกน้องคนหนึ่งของฉันและเป็นเรื่องดีที่จะบอกให้เขารู้ สิ่งนี้จะทำให้เขารู้ว่าฉันเชื่อใจเขาและเขาจะให้การสนับสนุนฉันเต็มที่ นอกจากนี้คุณอยู่ในหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะและ หวางลี่เป็นเลขาธิการคณะกรรมการการเมืองและกฎหมายของมณฑลซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของคุณ จะเป็นการดีที่เขาจะรู้จักคุณในกรณีที่คุณทำให้เขาไม่พอใจเขาก็จะได้เกรงใจกันบ้าง” ดงซูบินขบริมฝีปากของเขา “ แต่ผมไม่ใช่คนที่จะไปทำให้ใครไม่พอใจสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างงั้นนะ” เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบิน“ ตั้งแต่เลขาธิการพรรคของมณฑลไปจนถึงรองหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงสาธารณะ มีใครบ้างที่คุณไม่เคยมีปัญหาด้วย”

 

“ พวกเขาเป็นคนที่พยายามจะหาเรื่องผมเอง พวกเขาพยายามจะหาประโยชน์จากคนอื่นๆและร่วมถึงผมด้วยก็เท่านั้น…”

 

เสี่ยวหลานพูดขัดจังหวะ ดงซูบิน“ ฮ่า ๆ ๆ คุณมีเหตุผลของคุณเสมอ”

 

แหวน…แหวน…เสียง…โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น เสี่ยวหลานตอบ “สวัสดี? โอ้…พี่ฮู…ใคร? โอเค…โอเค…ดี…ขอให้เขารอห้านาทีก่อนจะเข้ามา” หลังจากวางสาย เสี่ยวหลานก็หัวเราะ “ เอาล่ะ. พวกคุณควรออกไปได้แล้ว ฉันยังมีงานต้องทำอีกมากมาย”

 

ดงซูบินไม่ต้องการออกไปเลย “ ทำไมคุณไม่ขอให้คน ๆ นั้นกลับมาอีกสักครึ่งชั่วโมงล่ะ”

 

เสี่ยวหลานหัวเราะและจ้องที่ ดงซูบิน“ คุณคิดว่างานนี้สามารถเลื่อนออกไปได้ไหม? กลับไปแล้ว.”

 

ดงซูบินกำลังมองไปที่ร่างกายที่ผอมบางของ เสี่ยวหลานและใบหน้าที่สวยงามของเธอ เขาต้องการมองดูเธอให้นานขึ้นเนื่องจากครั้งสุดท้ายที่เขากลับไปปักกิ่งก็คือการพาแม่ของ เสี่ยวหลานไปโรงพยาบาลและไม่ได้ใช้เวลากับเธอมากนัก เขาคิดถึงเธอไม่ดีและไม่เข้าใจว่าทำไม ดงซูบินเดาว่าน่าจะต้องใช้เวลาสักพักหนึ่งแล้วที่เขา “ปล่อยตัว”

 

เสี่ยวหลานยิ้มและหยิบกุญแจออกมาจากลิ้นชักของเธอและส่งให้เขา “ อ่ะนี้”

 

ดงซูบินมองไปที่กุญแจ “ กุญแจเหล่าดอกนี้คืออะไร”

 

“ มันเป็นกุญแจสำคัญในอพาร์ทเมนต์ของฉันเอง” เสี่ยวหลานหัวเราะ “ ถ้าคุณไม่กังวลเกี่ยวกับการทำให้ชื่อเสียงของฉันเสื่อมเสียก็มาหาฉันตอนกลางคืน”

 

ดงซูบินลังเลอยู่พักหนึ่ง “ เอ่อ…ผมคิดว่าไม่…มันจะไม่ดีถ้าคนอื่นเห็นเรา”

 

เสี่ยวหลานผลักกุญแจไปข้างหน้า “ ฮ่าฮ่า…เอาสิ แค่พยายามอย่าให้ใครเห็นก็พอ ฉันอยากคุยกับคุณด้วย เราคุยกันมาสักพักแล้ว” เธอเขียนที่อยู่ของเธอลงบนกระดาษและส่งให้ ดงซูบิน“ ที่พักของเสี่ยวหลานจะมีคนพุกพล่านมากในตอนกลางคืนและคุณสามารถไปก่อนในช่วงบ่ายได้ ฉันน่าจะไปถึงประมาณ 1 ทุ่ม รอกินข้าวเย็นกับฉันโอเค?”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ เอาล่ะ. ฉันจะดูว่าฉันสามารถแอบเข้าไปโดยที่เพื่อนบ้านของคุณสังเกตเห็นได้หรือไม่”

 

หลังจากออกจากที่ทำงาน ดงซูบินขับรถไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของชำเช่นมันฝรั่งแครอทสัตว์ปีกไวน์ ฯลฯ ดงซูบินและ เสี่ยวหลานต่างแยกย้ายกันไปเกือบตลอดเวลาและในที่สุดพวกเขาก็อยู่ด้วยกันในเมืองหยางไท่ ในตอนนี้ ดงซูบินต้องการเตรียมอาหารพิเศษสำหรับอาหารค่ำมื้อแรกของพวกเขาหลังจากนั้นไม่นาน เขาคิดสักพักแล้วก็ไปซื้อเทียนกับกุหลาบสักช่อ

 

สำนักงานคณะกรรมการพรรคประจำเขต

 

มีลมแรงและท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆดำ พายุฝนฟ้าคะนองกำลังก่อตัว

 

ดงซูบินไม่กล้าขับรถเข้าไปในที่นั้นเพราะรถเบนซ์ของเขาจะดูสะดุดตาไปเสียหน่อย เขาจอดรถริมถนนด้านนอกของที่ดินและขนของออกจากร้านขายของชำ ดอกกุหลาบถูกห่ออย่างแน่นหนาและไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่ในห่อนั้น หากคนอื่นเห็นรายการอื่น ๆ พวกเขาอาจคิดว่า ดงซูบินกำลังส่งของขวัญให้กับผู้นำบางคน แต่กุหลาบเป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้ ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และเดินเข้าไปในเขตที่พักอาศัยของสำนักงานที่เสี่ยวหลานอาศัยอยู่

 

ยามเองไม่ได้หยุดเขาและ ดงซูบินก็เข้ามาโดยไม่มีปัญหาใด ๆ

 

สมาชิกในครอบครัวของผู้นำสองสามคนเดินผ่าน ดงซูบินและ ส่วนใหญ่ดงซูบินไม่รู้จักพวกเขาเลย อย่างไรก็ตามเขาสังเกตเห็นใครบางคนที่คุ้นเคยในระยะไกล แต่จะไม่มีใครทักทายกันอย่างตั้งใจเมื่อเห็น ดงซูบินแบกสิ่งของมากมายเว้นแต่จะชนกันแบบเห็นหน้า

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา ดงซูบินพบอาคารอพาร์ตเมนต์ของเสี่ยวหลาน

 

นี่เป็นอาคารใหม่และมีลิฟต์ประมาณสิบชั้น

 

“ เอ๊ะ? หัวหน้าซูบิน?” มีคนเรียก ดงซูบินจากด้านหลัง

 

หัวใจของ ดงซูบินเต้นผิดจังหวะและตื่นตระหนกในขณะที่เขารู้สึกผิด แต่เมื่อเขาหันกลับไปและเห็นว่าใครเป็นคนเรียกเขาเขาก็โล่งใจ “ เสี่ยวฮัว?” เสี่ยวฮัวคือวัยรุ่นที่ ดงซูบินควรถูกจับกุมในข้อหาแฮ็กเข้าไปในเว็บไซต์ของรัฐบาล “ ทำไมวันนี้นายไม่อยู่โรงเรียนล่ะ”

 

เสี่ยวฮัวตอบเบา ๆ “ มันเป็นช่วงวันหยุดฤดูร้อน”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ ขยันเรียนขึ้นและหยุดสร้างปัญหา”

 

เสี่ยวฮัวพยักหน้า “ พ่อแม่ของผมล็อกพีซีของผมแล้วและผมแทบจะไม่แตะต้องมันเลยในตอนนี้” เขารู้สึกขอบคุณ ดงซูบินเพราะเขาคิดว่าเขาจะไปหลังบาร์ แต่หัวหน้าซูบินก็ปล่อยเขาไปและจากนั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะเจาะเข้าไปในเว็บไซต์ใด ๆ เลย

 

“ พี่ต๋องคุณจะไปไหน” เสี่ยวฮัวถาม

 

ดงซูบินตอบ “ เอ่อ…บางเรื่องเกี่ยวกับงาน”

 

เสี่ยวฮัวหัวเราะ “ คุณกำลังส่งของขวัญใช่ไหม”

 

ดงซูบินจ้องมองเขา “ หยุดถามเรื่องที่ชัดเจน ไป…กลับบ้านเถอะ”

 

หลังจากไล่เสี่ยวฮัวออกไป ดงซูบินก็เข้าไปในล็อบบี้และขึ้นลิฟต์ ดิง! ลิฟต์มาถึงและ ดงซูบินมองไปที่สภาพแวดล้อมอย่างเป็นห่วง เขากลัวเพื่อนบ้านจะเห็นเขา ถึงกระนั้นหน่วยของพี่สาวเสี่ยว ก็อยู่ถัดจากลิฟต์และยูนิตทางขวาของลิฟต์ถูกกำแพงกั้น แม้ว่าเพื่อนบ้านจะมองออกไปจากช่องมองเห็นประตูพวกเขาก็จะไม่เห็นเขา ดงซูบินรู้สึกโล่งใจและเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของ พี่สาวเสี่ยวพร้อมกับร้านขายของชำ

 

อพาร์ทเมนท์สะอาดและอุปกรณ์และเฟอร์นิเจอร์ก็ดีกว่ายูนิตของดงซูบิน

 

ดงซูบินต้องการ ‘สำรวจ‘ ห้องนอนของน้องสาวเสี่ยว แต่เขาดูเวลาแล้ว เขาเหลือเวลาไม่มากแล้วรีบใส่ผ้ากันเปื้อนเตรียมอาหารเย็น ในขณะที่เขากำลังตัดส่วนผสมจู่ๆเขาก็ตระหนักว่าเขาอ่อนแอเกินไปต่อหน้าน้องสาวเสี่ยว เขาซักเสื้อผ้าและถุงน่องของเธอมาก่อนและตอนนี้กำลังทำอาหารให้เธอ เขายังไม่เคยจับมือเธอมาก่อน… ดงซูบินรู้สึกว่าเขาต้องริเริ่มในวันนี้

 

ประมาณ 1 ทุ่มก็เริ่มเท

 

ไม่นานหลังจากฝนเริ่มตกประตูก็เปิดออกและ เสี่ยวหลานก็เข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยความเปียกโชก

 

ดงซูบินเดินออกมาจากห้องครัวและรู้สึกประหลาดใจ “ ทำไมคุณเปียก”

 

เสี่ยวหลานถอดรองเท้าและยิ้ม “ ฉันขอให้คนขับรถมาส่งฉันที่ทางเข้า แต่ฝนมันก็เกิดตกมาพอดี”

 

ดงซูบินตอบ “ อ๋องั้นไปอาบน้ำก่อน ผมจะรอคุณ.”

 

เสี่ยวหลานพยักหน้าและมองไปที่ห้องครัว “ขอบคุณ.”

 

“ เร็วเข้ามาก่อนเดียวจะเป็นหวัด”

 

กางเกงของ เสี่ยวหลานติดอยู่ที่ขาเรียวบางของเธอถุงน่องและเสื้อสีขาวของเธอเปียกโชก

 

ดงซูบินรู้สึกว่าคอของเขาเริ่มแห้งเมื่อเขามองไปที่เสี่ยวหลาน

 

เสี่ยวหลานมองไปที่เขาและหัวเราะคิกคักก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำ ไม่กี่นาทีต่อมา ดงซูบินก็ได้ยินเสียงเธออาบน้ำ”

 

ดงซูบินรีบหยิบช่อดอกกุหลาบออกมาและจุดเทียน

 

เสียงน้ำจากห้องน้ำหยุดลงและ เสี่ยวหลานก็ตะโกนจากข้างใน “ ซูบินช่วยฉันเอาชุดเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าของฉัน ชุดนอนหรือสูทก็ใช้ได้ อ้ออย่าลืมกางเกงในของฉันด้วยนะ”

 

“ได้เลย. รอก่อนนะ”

 

“ขอบคุณ.”

 

ดงซูบินถูฝ่ามือของเขาอย่างตื่นเต้นและเข้าไปในห้องของพี่สาวเสี่ยว ในขณะที่เลือกเสื้อผ้า ดงซูบินจำได้ว่าเขาไม่เคยเห็น เสี่ยวหลานสวมกระโปรง เธอมักจะสวมสูทและดูเหมือนว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าอื่น ๆ เขาค้นหาตู้เสื้อผ้าของเธอและสังเกตเห็นว่ามีชุดสูทห้าชุดและชุดสำนักงานสองสามชุด เสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเธอมีทั้งสีดำสีขาวหรือสีเข้ม

 

นี้ล่ะเหมาะสมสุด!

 

ดงซูบินเลือกชุดสีน้ำตาลเข้มและชุดชั้นในและถุงน่องสีดำ

 

“ พี่สาวเสี่ยว ผมเอาเสื้อผ้ามาให้แล้วช่วยเปิดประตูให้หน่อย.” ดงซูบินยืนอยู่นอกห้องน้ำด้วยเสื้อผ้า

 

ประตูเปิดออกและ ดงซูบินได้กลิ่นแชมพูจากข้างใน เสี่ยวหลานยืนเปลือยต่อหน้าเขาโดยไม่พยายามปกปิดตัวเอง เธอยิ้มและรับเสื้อผ้าจากดงซูบิน ดงซูบินสงสัยว่าทำไมพี่สาวเสี่ยว ถึงไม่ขี้อายเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ

 

ดงซูบินแสร้งทำเป็นไม่มองเธอ แต่หัวใจของเขาเต้นแรง

 

ในไม่ช้า เสี่ยวหลานก็เดินออกจากห้องน้ำในชุดสำนักงาน “ ฮิฮิ…นานแล้วสินะที่ไม่ได้สวมชุดเดรส”

 

ดงซูบินมองไปที่เธอด้วยความงุนงง “ พี่สาวเสี่ยว …ทำไม…ทำไมคุณสวยจัง”

 

เสี่ยวหลานหัวเราะ “จริงหรอ?”

 

“ใช่. คุณสวยมากเลยนะ”

 

“ฮ่าฮ่าขอบคุณ.”

 

ดงซูบินหันกลับมาและหยิบช่อดอกกุหลาบที่เขาซ่อนไว้ออกมา “นี่สำหรับคุณ.”

 

เสี่ยวหลานรู้สึกประหลาดใจขณะที่เธอมองไปที่ดอกกุหลาบและเทียนบนโต๊ะ เธอยิ้มและรับมัน “ คุณเตรียมทั้งหมดนี้หรือยัง? ขอบคุณ.”

 

“ ผมจะไปทำอาหารก่อนนะ”

 

“ตกลง. ให้ฉันช่วยคุณไหม.”

 

“ไม่เป็นไร. คุณน่าจะเหนื่อยแล้ว ไปดูทีวีกัน”

 

ประมาณ 20 นาทีต่อมา ดงซูบินนำจานออกมาจากห้องครัวและเขาเปิดไวน์แดงหนึ่งขวด

 

เสี่ยวหลานมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและกำลังมองไปที่ ดงซูบินดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดีและกำลังหมุนไวน์อยู่

 

ดงซูบินยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วพูด “ มาฉลองกันเถอะ…เอ่อ…เราจะฉลองอะไรดีล่ะ? ขอผมคิดก่อน…”

 

เสี่ยวหลานหัวเราะและเคาะแก้วของเขา “ เฉลิมฉลองฉันได้พบผู้ชายที่ดี”

 

ดงซูบินรู้สึกอาย “ พี่สาวเสี่ยวหยุดล้อเล่นกับผมได้แล้ว ผมจะถือว่าเป็นผู้ชายที่ดีได้อย่างไร” ในใจของเขา ดงซูบินมีความสุขมาก ความพยายามทั้งหมดของเขาในบ่ายวันนี้ไม่สูญเปล่า หลังจากดื่มไวน์แล้ว ดงซูบินก็เริ่มใส่อาหารลงในชามของเธอ “ ผมอยากจะเตรียมอาหารตะวันตกสำหรับดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับคุณ แต่ฉันไม่รู้วิธีทำอาหารและไม่สะดวกที่จะสั่งซื้อกลับบ้าน ดังนั้นโปรดอดทนกับอาหารจีนบางอย่างเหล่านี้”

 

เสี่ยวหลานกินเนื้อชิ้นหนึ่งแล้วพยักหน้า “รสชาติดีมาก.”

 

“ มีอีก…ที่นี่…ลองดู…”

 

หลังอาหารค่ำทั้งสองนั่งลงบนโซฟาหนังในห้องนั่งเล่น ทีวีกำลังแสดงการแสดงไวโอลินและ เสี่ยวหลานกำลังเฝ้าดูอย่างตั้งใจ ดงซูบินไม่ได้รับการเลี้ยงดูเหมือนเธอและรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังฟังคำพูดของผู้นำ ยิ่งฟังเขายิ่งง่วง ทันใดนั้นเขาจำได้ว่าวันนี้เขาต้องเริ่ม สิ่งที่ต้องทำ. วันนี้เขาต้องจับมือพี่สาวเสี่ยว

 

ดงซูบิน! นี่คือบททดสอบความกล้าของนาย!

 

ดงซูบินรวบรวมความกล้าของเขาและเริ่มขยับมือซ้ายไปทางด้านซ้ายช้าๆ

 

แต่ก่อนที่มือของ ดงซูบินจะไปถึงเป้าหมายจู่ๆมืออันอบอุ่นก็คว้ามันไว้ ดงซูบินตกใจและตระหนักว่า เสี่ยวหลานกำลังจับมือเขา ดวงตาของ เสี่ยวหลานยังคงจับจ้องไปที่ทีวีและจับมือของ ดงซูบินนิ้วของเธอกำลังลูบไล้มือของ ดงซูบินอย่างช้าๆ

 

ในที่สุดพวกเขาก็จับมือกัน

 

ดงซูบินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งและจับมือของ เสี่ยวหลานไว้แน่น

 

เสี่ยวหลานกำลังเล่นกับนิ้วของ ดงซูบินเป็นจังหวะ มันเหมือนกับว่าเธอกำลังตรวจสอบของโบราณ

 

ดงซูบินดูมั่นใจยิ่งขึ้นหลังจากที่พวกเขาจับมือกันและไม่พอใจกับการจับมืออีกต่อไป เขาปล่อยมือของ เสี่ยวหลานและเลื่อนมือไปที่ต้นขาของเธอ

 

เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบินและไม่ได้พูดอะไรสักคำ

 

ดงซูบินมองไปที่เธอและวางฝ่ามือไว้ที่ต้นขาของเธอ

 

เสี่ยวหลานยิ้มและดูทีวีต่อ

 

ดงซูบินมีความสุขมากและรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเขากับพี่สาวเสี่ยว มาถึงอีกขั้นแล้ว นี่คือความรู้สึกของการอยู่ในความสัมพันธ์ เขายังคงถูฝ่ามือกับต้นขาของเธอ

 

เสี่ยวหลานยิ้มและถาม “ ฮิฮิมีอะไรสกปรกที่ขาของฉันหรือเปล่า”

 

ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจและไม่คาดหวังคำถามนี้จากเธอ “ ไม่มีอะไร…”

 

เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบินจากมุมหางตาของเธอ “จริงๆ? ทำไมคุณถึงถูต้นขาของฉันต่อล่ะ?

 

“ เอ่อ…เอ่อ…ไม่มีอะไร…”

 

“ ฮ่าฮ่า…คุณ…” เสี่ยวหลานหัวเราะและยืดชุดของเธอให้ตรง “ ฉันกำลังจะไปห้องน้ำ”

 

ดงซูบินคิดว่า เสี่ยวหลานโกรธและรีบเอามือออกจากขาของเธอ

 

หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวหลานก็กลับมาจากห้องน้ำพร้อมกับถุงพลาสติกสีดำขนาดเล็ก เธอนั่งข้าง ดงซูบินและส่งถุงพลาสติกให้เขาด้วยรอยยิ้ม “ ทิ้งมันไปหลังจากที่คุณใช้หรือคุณสามารถส่งคืนให้ฉันได้หลังจากล้างเสร็จแล้ว”

 

ดงซูบินไม่เข้าใจว่า เสี่ยวหลานพูดถึงอะไร

 

อะไร? ต้องทำอะไร? ทิ้งมัน?

 

ดงซูบินมองเข้าไปในถุงพลาสติกและตะลึง ไม่มีคำใดสามารถอธิบายการแสดงออกทางสีหน้าของเขาได้ เป็นชุดชั้นในและถุงน่องที่ ดงซูบินเลือกให้ เสี่ยวหลานก่อนหน้านี้ เธอถอดมันและมอบใหดงซูบิน!

 

ประณาม!

 

ดงซูบินรีบคืนกระเป๋าให้ เสี่ยวหลาน“ พี่สาวเสี่ยว ทำไมคุณถึงให้สิ่งนี้กับฉัน? เอาคืน…” เขารู้ว่าทำไมพี่สาวเสี่ยว ถึงมอบถุงน่องที่สวมใส่ให้กับเขา เป็นเพราะเหตุการณ์นั้นในปักกิ่ง!

 

เสี่ยวหลานหัวเราะ “ ฮ่าฮ่าฮ่า…มันดีนะที่เธอไม่ต้องการมัน เสื้อผ้าที่ฉันสวมมาก่อนจะสกปรกและไม่ถูกสุขอนามัยหากคุณใช้มัน”

 

“อา…!” ดงซูบินถึงกับนิ่งไปเลย “ เปลี่ยนเป็นหัวข้ออื่น!”

 

ในที่สุด ดงซูบินก็รู้ว่าพี่สาวเสี่ยวนั้นใจกล้าและเด็ดขาดกว่าเขามากจริงๆ!