บทที่ 1 – อุบัติเหตุและความสามารถในการย้อนเวลากลับไป

ฟ่อ……

มันเจ็บจริงๆ……

ฉันกำลังจะตายใช่ไหม

กลิ่นและรสของเลือดได้สัมผัสขึ้นมาได้จากจมูก ปากของดงซูบินเองก็ไม่สามารถขยับได้ แม้แต่มือของเขาเองตอนนี้ก็เหมือนกันและตอนนี้เขาเหมือนตกอยู่ในความมืดมิด เขาเองพยายามขยับคอแต่ก็ทำไม่ได้ แต่ในที่สุดเขาก็รวบรวมกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อเปิดตาของเขาขึ้นมาจนได้ ดวงตาของเขาเปิดออก เขาเห็นเพียงภาพรางๆของรถที่พังจนมีควันพุ่งออกมา และข้างๆเขามีชายชราคนหนึ่งในอายุประมาณ 70 ​​หรือ 80 ปี และสาวสวยคนหนึ่งอายยุราว20ปีนอนแน่นิ่งอยู่ ทั้งสองคนนั้นเต็มไปด้วยกองเลือด อีกทั้งยังมีฝูงชนจำนวนมากกำลังรายล้อมพวกเขาอยู่ จากการเคลื่อนไหวปากของพวกเขา ดูเหมือนจะตะโกนอะไรบางอย่าง

คนแก่ตายแล้ว ผู้หญิงก็ตายแล้ว แต่เขาเองเหมือนได้ได้รับบาดเจ็บสาหัส……เป็นไปไม่ได้ เขาทำอะไรลงไป

เมื่อมองดูใบหน้าที่สวยงามของหญิงสาวที่เขาแอบชอบอยู่ลับๆอย่างฉูยวน, ดงซูบิน รู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกแทงด้วยมีด

ฉูยวนเป็นเพื่อนบ้านของเขา เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี ก่อนหน้านี้เกิดเหตุที่ทางแยกการจราจร เธอเห็นชายแก่ที่ดูไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร ซึ่งเธอเดินเขาไปช่วยพยุงชายแก่คนนั้นในการเดินข้ามถนน แต่กับมีรถบรรทุกกำลังวิ่งผ่าไฟแดงเขามาชนพวกเขาอย่างจัง ซึ่งคนขับอาจเมาหรือหลับใน ทำให้ดงซูบินที่เห็นเหตุการณ์และอยู่ห่างออกไปไม่ไกล รีบวิ่งเขามาช่วยฉูยวนซึ่งเขาพยายามจะผลักเธอหนีจากรถบรรทุกที่กำลังวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง แต่มันก็สายเกินไป รถบรรทุกได้วิ่งเข้าชนพวกเขาทั้งหมดอย่างแรง “ปัง”

มันเป็นเรื่องที่น่าเสียใจ

ดงซูบินไม่เคยเสียใจมากขนาดนี้ในชีวิตของเขามาก่อน

หากดงซูบินเห็นรถบรรทุกก่อนหน้านี้ เขาจะรีบวิ่งเขาไปช่วยทั้งสองก่อนอย่างแน่นอน และนั้นก็จะไม่มีใครจะต้องตาย

แต่ตอนนี้……มันสายเกินไป

ดงซูบินรู้สึกว่าเปลือกตาของเขาหนักขึ้นและหนักขึ้น เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นร่างที่บิดเบี้ยวของฉูยวนและชายแก่คนนั้น เขาหลับตาและรอเวลาที่เขาจะตาย ตอนนี้มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขากำลังจมลงไปในความมืดที่เงียบสงัด

เปรี้ยง!

มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น จนแทบจะทำให้พื้นแผ่นดินสะเทือน แถบจะทำให้วิญญาณของคนหลุดออกจากตัวได้เลย

ต่อมาดงซูบินรู้สึกว่าสายตาของเขาพร่ามัว และเขาก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกระโดดขึ้นมาจากความมืดนั้น

ดงซูบินรู้สึกได้ถึงสัมผัส เสียง และ การมองเห็นของเขา มันทำให้เขาเองรู้สึกงุนงงและมองไปรอบๆ เขาสังเกตเห็นว่าเขายังปกติดีและยืนอยู่หน้าทางแยกการจราจร รอบตัวเขาในตอนนี้คือการจราจรในปักกิ่ง รถแท็กซี่และรถตู้กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา ภายใต้แสงไฟสลัวของไฟถนน ผู้คนกำลังเดินราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ ขอโทษค่ะ ขอให้หนูช่วยคุณตาข้ามถนนไปนะ”

“รบกวนหนูมากแล้ว. ขอบคุณนะสาวน้อย ตาสบายดี ตาดูแลตัวเองได้”

“ หนูแค่จะเดินไปฝั่งตรงข้ามพอดี ให้หนูช่วยนะ”

ดงซูบินหันไปทางเสียงด้วยความตกใจฉูยวนที่กำลังยิ้มแย้มอยู่ตรงทางเดินเท้าซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก เธอหันมาเห็นดงซูบินและพูดว่า:“ ซูบิน! นายกลับมาแล้วเหรอ? แล้วเพื่อนของนายไปไหนกันหมด? “ในตอนนี้คนอยู่ข้างเธอคือชายแก่ที่เพิ่งเสียชีวิตไปก่อนหน้านี้ ชายแก่มองไปที่ดงซูบินแล้วก็ไอออกมา “แคร่ๆ”

“ อ่า…อืม…ฉันกลับมาแล้ว” ดงซู่ผิงมองไปรอบๆเขาและตอบโดยไม่รู้ตัว เขายังคงพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้น

เกิดอะไรขึ้น? ฉันยังไม่ตายเหรอ ฉูยวนยังไม่ตายเหรอ? ตาคนนั้นก็ยังไม่ตายเหรอ?

ดงซูบินค่อยๆยกมือขึ้นแล้วเปิดฝ่ามือ เขากำมือแล้วคลายมือออกอีกครั้ง ไม่มีเลือดหรือแผลที่ตัวเขา

เขาฝันไปหรือป่าว ไม่มีอุบัติเหตุเลยเหรอ? ทุกอย่างเป็นเพียงภาพหลอน?

สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเหลืองจากนั้นสัญญาณไฟจราจรตรงข้ามถนนเปลี่ยนเป็นสีเขียว และมีคนก็เริ่มข้ามถนน ชายแก่ถือไม้เท้าและเดินอย่างช้าๆและฉูยวนเองก็กำลังช่วยชายแก่คนนั้นข้ามถนน

นี่เป็นสิ่งที่คุ้นเคย

นี่เป็นฉากที่คุ้นเคยมาก

ทันใดนั้นมีเสียงดังของท่อรถยนต์ นั้นจึงทำให้ดงซูบินหันไปทางเสียงนั้นทันที รถบรรทุกกำลังตรงมาจากถนนด้วยความเร็วมากกว่า 40 ถึง 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมงและไม่มีท่าทีจะชะลอความเร็วลงเลย

ดงซูบินขยี้ตาของเขาอีกครั้ง มันทำให้เขาตกตะลึง นี่ไม่ใช่ฉากก่อนเกิดอุบัติเหตุใช่ไหม

เกิดอะไรขึ้น? เวลาย้อนกลับหรอ หรือเมื่อกี้เป็นภาพหลอน?

ณ ตอนนั้นดงซูบินไม่มีเวลาที่จะคิดอีกต่อไป เขาได้ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที:“ หยุด! ระวังรถบรรทุกคันนั้น!”

ทุกคนหยุดสักครู่ แล้วเริ่มมองไปรอบๆพวกเขา

“ รถบรรทุกอะไร?”

“ รถบรรทุกอยู่ที่ไหน”

ฉูยวนเห็นรถบรรทุกคันนั้นแล้วหันไปที่ดงซูบิน:“ นายตะโกนทำไม? นี้กำลังไฟแดงอยู่นะ”

ชายแก่ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องกังวล รถบรรทุกคันนั้นกำลังเลี้ยวเพราะดูเหมือนรถบรรทุกคันนั้นกำลังจะเลี้ยวและไม่น่าจะตรงมาหาพวกเขา

ดงซูบิน รู้ว่ารถบรรทุกคันนี้จะไม่ชะลอความเร็วและมันจะคว่ำมาทางนี้ เขาวิ่งไปทันทีในขณะที่ตะโกน: ฉูยวนถอยออกไป! ถอยออกไปจากที่นั่น!”

เธอหยุดพักสักครู่แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย“ ซูบิน! เกิดอะไรขึ้นกับนาย? รถบรรทุกนั่นคือ……”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ รถบรรทุกได้ข้ามเส้นหยุดและดูเหมือนมันจะไม่ลดความเร็วเลย

รถบรรทุกไถลตัวไปชนเขากับเสาไฟสัญญาจราจรซึ่งอยู่ต่อหน้าคนที่กำลังเดินข้ามถนน

“อ๊าๆๆ!”

“วิ่ง……”

“ รถกำลังจะคว่ำๆ!”

ผู้คนตะโกน

ฉูยวนกำลังช๊อกแต่ในที่สุดเมื่อเธอรู้สึกตัว เธอก็ดึงชายแก่คนนั้นทันที:“ เร็วเข้าคุณตา วิ่ง!”

“ ทิ้งฉันไว้เถอะและหนูวิ่งออกไปเลย” ชายแก่พยายามผลักเธอ

ไม่ทันเวลแล้ว เสียงของท่อรถกำลังใกล้เข้ามา

4 เมตร……

3 เมตร……

ฉูยวนและชายแก่ผู้นั้นได้ทิ้งความพยายาม

เมื่อทุกคนที่นั่นคิดว่าทั้งสองจะถูกรถบรรทุกชนแน่ ดงซูบินผู้รู้ว่ารถบรรทุกจะชนเขากับเสาสัญญาไฟจราจร ก็รีบวิ่งไปที่ด้านหลังของพวกเขาทั้งสอง เขากระโดดเข้าไปด้วยแรงทั้งหมดของและเขาก็ใช้แรงนั้นในการยกทั้งชายแก่และฉูยวนไว้ที่เอว โดยที่แขนทั้งสองของเขากางออก เขายังคงวิ่งไปข้างหน้ากับชายแก่และฉูยวนที่อยู่แขนข้างซ้ายและขวาของเขา เขาคำรามขณะที่เขาวิ่งไปข้างหน้าด้วยพลังทั้งหมดของเขา และคนสองคนแขวนอยู่บนแขนของเขา

“อึ!”

“ พวกเขากำลังจะตาย!”

ผู้ยืนดูที่ขี้ขลาดตาขาวหลายคนหลับตา

รถบรรทุกปัดจนเกือบชนด้านหลัของดงซูบินซึ่งห่างออกไปไม่กี่เซนติเมตริ

ชายแก่ถูกโยนออกไปจากถนนไปข้างหน้าประมาณครึ่งเมตร

และฉูยวนถูกส่งไปข้างหน้าจากการผลักของดงซูบิน

ดงซูบินเขาใช้แรงไปจนถึงที่สุด เขาอ้าปากค้างเพื่อรับอากาศขณะนอนตะแคงอยู่กลางถนน เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เอวและขาของเขา

เวลาดูเหมือนจะถูกแช่แข็งอยู่พักหนึ่งแล้วก็มีเสียงเชียร์

“ พวกเขาทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่!”

“ ชายหนุ่ม! นายกล้าหาญมาก!”

ไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนเริ่มตบมือและไม่ช้าทุกคนก็ตบมือและเชียร์ดงซูบินกันทั้งถนน