EP 201 ความห่วงใยของผู้ช่วย!

By loop

สองวันต่อมา.

ณ มณฑลหยางไท่.

 

ฤดูใบไม้ผลิใกล้จะสิ้นสุดลงแล้วและอากาศก็เริ่มอุ่นขึ้น

 

หยูเหมยเซียวในชุดสีอ่อนกำลังเดินกลับจากซูเปอร์มาร์เก็ตพร้อมกับหยูเซียวเซียว เธอเองเพิ่งซื้อกุ้งปลาปูและสิ่งของจากร้านขายของชำอีกมากมาย เหตุผลที่เธอซื้ออาหารมากก็คือหัวหน้าซูบินโทรหาเธอและบอกเธอว่าเขาจะกลับมาทานอาหารกลางวันที่บ้านและแม่ของหัวหน้าซูบินอาจจะมาด้วย หยูเหมยเซียวเองนั้นยังเป็นหนี้บุญคุณหัวหน้าซูบิน และเธอต้องการทำอาหารสุดความสามารถเพื่อตอบแทนเขา

 

หยูเหม่ยเซียวพบคู่สามีภรรยาวัยกลางคนที่กำลังเดินออกจากห้องพักที่ทางเข้า

 

“ สวัสดีน้องสาวหยูคุณเพิ่งกลับจากตลาดอย่างงั้นหรอ” ชายวัยกลางคนทักทายเธออย่างอบอุ่น

 

 

 

หยูเหม่ยเซียวตอบอย่างประหม่า “ใช่ค่ะ. อรุณสวัสดิ์ผู้อำนวยการอา. ฉันเพิ่งออกไปซื้อของชำมา”หยูเหม่ยเซียวเองไม่รู้ว่าชื่อเต็มของผู้อำนวยการซัน ว่าอะไร และตำแหน่งของเขาคือตำแหน่งใดกันแน แต่ทุกคนในนิคมกล่าวถึงเขาในฐานะผู้อำนวยการซัน เขาน่าจะเป็นหนึ่งในผู้บริหารของสำนักด้านความปลอดภัยสาธารณะของจังหวัด ตำแหน่งของเขาไม่น่าสูงกว่าหัวหน้าซูบินอย่างแน่นอน

 

ชายวัยกลางคนหัวเราะ “ ผู้อำนวยการซันคือใครกัน? พีสาวหยูเรียกฉันว่าพี่ซันก็ได้”

 

หยูเหม่ยเซียวไม่กล้าเรียกเขาว่าพี่ซันอย่างแน่นอน และเธอยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางที่เขินอาย

 

ชายวัยกลางคนหัวเราะ “ หัวหน้าซูบินจะกลับมาเมื่อไหร่” หยูเหม่ยเซียวไม่ได้บอกความจริงกับเขา “ เอ่อ…ฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ” เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของดงซูบิน ให้ใครรู้ได้

 

 

หญิงวัยกลางคนยิ้มขณะมองไปที่หยูเซียวเซียว “ หนูคือเซียวเซียว? หนูสวยมากรู้ตัวไหม. แล้วตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้นอะไรแล้ว”

 

หยูเซียวเซียวขยับเข้าไปใกล้แม่ของเธออย่างเขินอาย “ คุณป้า คุณลุงค่ะ หนู…หนูเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นปีที่ 1”

 

“ ขนาดแค่มอหนึ่งนะเนี่ยยังสวยมากขนาดนี้” ผู้หญิงคนนั้นยกย่อง “ หนูจะสวยเหมือนแม่ของหนูเมื่อหนูโตขึ้น”

 

หยูเหม่ยเซียวเริ่มหน้าแดง “ขอบคุณค่ะ.”

 

ผู้หญิงคนนั้นจับมือของ หยูเหม่ยเซียว “ พีสาวหยูพอดีเรามีธุระพวกเราจะขอตัวก่อน แวะมาบ้านพวกเราได้เลยนะตอนที่คุณว่าง ฉันเองอาศัยอยู่ชั้นหนึ่งเอง” หญิงสาวกล่าวและหันไปหาหยูเซียวเซียว “ เซียวเซียวฉันต้องไปแล้ว หนูลองหาเวลามาเล่นที่บ้านของฉันสักวันก็ได้นะ”

 

หยูเซียวเซียวก้มหัวลงอย่างเขินอาย “ได้เลย ลาก่อนค่ะ คุณลุงคุณป้า”

 

หลังจากทั้งคู่จากไปหยูเซียวซียวถาม “ แม่ทำไมพวกเขาเรียกแม่ว่าพี่สาวหยู? พวกเขาดูเหมือนแก่กว่าแม่เสียอีก”

 

หยูเหม่ยเซียวถอนหายใจ “ ทั้งหมดเป็นเพราะหัวหน้าซูบินด้วยตำแหน่งของพวกเขาควรต่ำกว่าดงซูบิน พี่ชายของคุณและนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาปฏิบัติต่อเราอย่างสุภาพ” หยูเหม่ยเสี่ยวคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในที่ดินนี้ แม้ว่าหัวหน้าซูบินจะไม่อยู่ แต่ก็ยังมีคนแวะมาเพื่อมอบของขวัญให้เธอ ดูเหมือนพวกเขาต้องการให้เธอขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าซบูบิน แต่เธอไม่กล้ายอมรับอะไรและปฏิเสธพวกเขาอย่างสุภาพ

 

ตอนนี้คนทั้งบ้านรู้แล้วว่า หยูเหม่ยเซียวและลูกสาวของเธอเป็นใคร ไม่เพียง แต่พวกเธอทั้งคู่อาศัยอยู่กับหัวหน้าซูบินในฐานะผู้ช่วยเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะความงามของพวกเธอด้วย ชายหนุ่มอย่างหัวหน้าซูบินจำเป็นจะต้องจ้างผู้ช่วยสองคน? ทุกคนต่างสงสัยว่าหยูเหม่ยเซียว และลูกสาวของเธอเป็นผู้ช่วยของเขาจริงๆหรือไม่ ทำไมคนที่มีหน้าตาน่ารักขนาดนี้ถึงต้องมาเป็นผู้ช่วย? หนึ่งในนั้นคือนายหญิงของหัวหน้าซูบินหรือไม่? แล้วทำไมต้องเป็นแม่หรือลูกสาว? บางคนก็สับสนระหว่างหยูเหม่ยเซียวกับหยูเซียวเซียวว่าใครเป็นแม่ใครเป็นลูกสาวกันแน่

 

แน่นอนว่าไม่ว่าจะเป็นนายหญิงหรือผู้ช่วยทัศนคติที่มีต่อพวกเธอก็จะไม่เปลี่ยนไป

 

การเป็นผู้ช่วยของคนธรรมดานั้นไม่ได้มีอะไรหน้าสงสัย แต่ถ้าเป็นผู้ช่วยของผู้บริหารระดับสูงของจังหวัดนี้ก็เป็นเรื่องที่แปลกมาก

 

เลขานุการคนขับรถและผู้ช่วยป็นบุคคลที่ใกล้ชิดกับผู้นำและมีบทบาทสำคัญ เลขานุการเป็นกระบอกเสียงของผู้นำและเบื้องหลังจะได้รับสนับสนุนจากจากผู้นำ แต่ในแง่ของความใกล้ชิดเลขานุการไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้นำมากเท่าผู้ขับเคลื่อนและผู้ช่วยเหลือ เมื่อผู้นำมีเรื่องส่วนตัวเข้าร่วมส่วนใหญ่จะใช้คนขับรถ ตัวอย่างเช่นเลขานุการอาจไม่รู้ว่าเมื่อใดที่ผู้นำไปที่สถานที่ของใครบางคนในตอนดึกหรือมีการประชุมลับกับใครบางคน แต่คนขับจะรู้

 

ตัวช่วยก็เหมือนกัน พวกเขาเป็นคนที่ดูแลผู้นำที่บ้านและบางคนอาจจะดูแลพ่อแม่ของผู้นำด้วยซ้ำ มีใครอีกบ้างที่สามารถใกล้ชิดกับผู้นำได้นอกเหนือจากพวกเขา? บางครั้งการได้รับความช่วยเหลือจากผู้ช่วยก็ทำได้ง่ายกว่าแทนที่จะไปหาหัวหน้าโดยตรง

 

“ น้องหยู” ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินออกไปเรียกหยูเหม่ยเซียว

 

หยูเหม่ยเซียวทักทายอย่างรวดเร็ว “ หัวหน้าฉิน”

 

หยูเซียวเซียวทักทายเขาด้วย “ ลุงฉิน”

 

“ ฮ่าฮ่า…คุณเรียกหัวหน้าซูฐินว่าพี่ซูบิน แต่กับเรียกฉันว่าลุงได้ยังไง? ฉันแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉินยง พูดติดตลกออกมา

 

หยูเหม่ยเซียวตกใจและรีบแก้ตัวให้ลูกของเธอทันที “ หัวหน้าฉินเธอยังเด็กและยังไม่รู้ประสา โปรดยกโทษให้เธอด้วย”

 

ฉินยงถึงกับพูดไม่ออก แม่ลูกคู่นี้ไม่มีอารมณ์ขันเอาเสียเลย เขายิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไร. เรียกฉันว่าลุงก็ได้ เพราะยังไงส่ะอายุของฉันก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า…” ฉินยงขยับเข้ามาใกล้และถามเบา ๆ “ หัวหน้าซูบินจะกลับมาเมื่อไหร่”

 

หยูเหม่ยเซียวลังเลอยู่พักหนึ่ง “ เขาจะกลับมาตอนเที่ยงค่ะ”

 

ฉินยงพยักหน้า “ตกลง. อย่างงั้นฉันจะต้องโทรหาเขาในตอนบ่าย เอาล่ะ…ฉันต้องไปแล้ว บาย.”

 

“ ค่ะ หัวหน้าฉิน”หยูเหม่ยเซียวรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉินยง และ ดงซูบินและนั่นคือเหตุผลที่เธอบอกกับหัวหน้า เมื่อดงซูบิน กำลังกลับมาและเขาก็ไม่ให้ผู้อำนวยการซัน

 

ระหว่างทางไปยังอาคารมีคนอีกสองสามคนทักทายหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียว หยูเหม่ยเซียวกลัวที่จะพูดในสิ่งที่ไม่ถูกต้องและทำให้หัวหน้าซูบินเสียหน้าและเธอตอบกลับด้วยความระมัดระวัง เธอคิดสักสองสามวินาทีก่อนที่จะตอบกลับ เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อเข้าไปในทางเดิน ที่ผ่านมาไม่ว่าเธอและลูกสาวจะออกไปที่ใดผู้คนจะมองพวกเขาด้วยความหื่นกระหาย แต่ตอนนี้ หยูเหม่ยเซียวในที่สุดก็รู้สึกได้ถึงความเคารพ บางคนถึงกับพยายามพูดจายกย่องเธอ สิ่งเหล่านี้ถูกมอบให้เธอโดยหัวหน้าซูบิน

 

“ เซียวเซยีวต่อมาเมื่อแม่ของหัวหน้าซูบินมาที่นี่พยายามเงียบและอย่าทำให้เธอโกรธ”

 

“ เซียวเซียว?”

 

หยูเหม่ยเซียว ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากลูกสาวของเธอและเธอก็หันไปมองเธอ เซียวเซยีวมองเด็กที่กลับมาพร้อมกระเป๋านักเรียน “นั้นลูกกำลังมองอะไรอยู่?”

 

หยูเซียวเซียวตอบกลับมาว่า “ แม่หนู…หนูอยากไปโรงเรียนเหมือนกัน”

 

หยูเซียวเซียวกอดลูกสาวของเธอ “ แม่เคยไปถามโรงเรียนให้แล้ว ที่อยู่จดทะเบียนของเราไม่ได้อยู่ในเขตและโรงเรียนที่นี่จะไม่รับเรา ถ้าลูกจะเรียนต่อที่หมู่บ้านเราจะอยู่ที่ไหนและงานของแม่ล่ะ” ดงซูฐินให้เงินเดือนกับเธอสูงมากก่อนที่เขาจะจากไปและเธอสามารถจ่ายค่าเล่าเรียนให้ลูกสาวของเธอได้อย่างสบาย แต่ปัญหาก็คือการย้ายมาเรียนที่นี้ติดเงื่อนไขบ้างอย่าง

 

หยูเซียวเซียวเป็นเด็กที่ค่อนข้างฉลาดและน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้ม “ แม่สบายดีนะคะ หนู…หนูจะไม่ไปโรงเรียน”

 

ดวงตาของหยูเหม่วเซียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “แม่ขอโทษ.”

 

หยูเซียวเซียวกอดแม่ของเธอ “ แม่หนูควรจะเป็นคนพูดขอโทษมากกว่า หนูมักจะทำตัวเป็นภาระแม่อยู่ตลอดเลย”

 

“ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ไปชั้นบนกันเถอะ”

 

เมื่อแม่และลูกสาวเข้าไปในบ้านก็เห็นหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

 

ตอนเที่ยงดงซูบิน กลับมาถึงบ้าน

 

ดงซูบินได้จัดการเรื่องทั้งหมดในปักกิ่งแล้ว และเขายังได้กำไรมากมายจากการไปปักกิ่งในครั้งนี้ ไม่เพียง แต่เขาได้รับผลตอบแทนทางการเงินและเพิ่มชื่อเสียงของ บริษัท ประมูล แต่เขายังได้ใกล้ชิดกับเหลียงเฉิงเผิงอีกด้วย แม่ของเหลียงเฉิงเผิงพ้นขีดอันตรายและนำเครื่องกู้ชีพออกทั้งหมดแล้ว หัวหน้าเหลียงน่าจะกลับมาที่เทศมณฑลหยานไท่ในวันพรุ่งนี้และภรรยาของเขาสามารถอยู่ที่ปักกิ่งเพื่อดูแลหญิงชราได้ หลังจากหัวหน้าเหลียงกลับไปทำงานดงซูฐินสามารถเริ่มแผนการบังคับใช้กฎหมายในหมู่บ้านได้ แม้ว่าเขาจะทำให้คนอื่นขุ่นเคือง แต่เหลียงเฉิงเผิงก็จะปกป้องเขา

 

เป็นเรื่องดีที่มีคนคอยปกป้องคุณ!

 

ดงซูบินขึ้นไปชั้นบนและเปิดประตูอย่างมีความสุข

 

“ ซูบิน…หัวหน้าซูบินคุณกลับมาแล้วเหรอ” หยูเหม่ยเซียว ลุกขึ้นยืนจากโซฟาและวิ่งไปเอารองเท้าแตะมาให้เขา

 

“พี่ชาย.” หยูเซียวเซียวมองไปที่ดงซูบิน และรินน้ำให้เขาอย่างรวดเร็ว

 

ดงซูบินมองไปที่พวกเธอ “. เอ๊ะ? แม่มาที่นี้ด้วยหรอ”

 

ลวนเสี่ยวผิงเพียงแค่พึมพำตอบกลับและไม่ใส่ใจกับคำพูดของลูกชายเธอ

 

ดงซูบินถึงกับตกตะลึง “ แม่เป็นอะไรไปเหรอ? ใครทำให้แม่โกรธขนาดนี้” ดงซูฐินเคยชินกับการที่หยูเหม่ยเซียวคอยรับใช้เขาจึงถอดรองเท้าและสวมรองเท้าแตะ หยูเหมยเซียหยิบรองเท้าของเขาขึ้นมาทันทีและวางลงบนชั้นวางรองเท้าอย่างเรียบร้อยหยูเซียวเซียว เดินไปพร้อมกับถ้วยน้ำชาของดงซูบิน ดงซูบินจิบและส่งคืนให้หยูเซียวเซียว

 

ลวนเสี่ยวผิงมองไปที่ลูกชายของเธอที่กำลัง ‘คนรับใช้‘ และตะโกนใส่เขา “ ซูบิน! มากับแม่!”

 

ตงซู่ปิงเดินตามแม่ของเขาเข้าไปในห้องนอนอย่างงงงวยและปิดประตูตามหลังเขา “ เกิดอะไรขึ้น?”

 

ลวนเสี่ยวผิงชี้ไปที่ประตูด้วยคางของเธอ “ หยูเหม่ยคือใคร”

 

“ แม่หมายถึงอะไร? ผมเคยบอกแม่ก่อนหน้านี้ว่าผมได้จ้างผู้ช่วยมาช่วยดูแลบ้าน”

 

ลวนเสี่ยวผิงเคยได้ยินเรื่องนี้ทางโทรศัพท์และเธอก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เนื่องจากตอนนี้ลูกชายของเธอเป็นรองหัวหน้าสำนักและนี่เป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อลวนเสี่ยวผิงเห็นใบหน้าที่สวยงามของหยูเหม่ยเซียว และ หยูเซียวเซียวเธอก็สงสัย “ มีผู้ช่วยอยู่มากมายและทำไมลูกต้องหาผู้ช่วยที่สวยขนาดนี้มาได้? จะมีเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับลูกเข้าใจไหม!”

 

ตงซู่ปิงขบริมฝีปากของเขา “ เพียงแค่ปล่อยให้พวกเขาพูดในสิ่งที่พวกเขาต้องการ ผมไม่ได้สนใจคนเหล่านั้นอยู่แล้ว”

 

ลวนเสี่ยวผิงตอบอย่างไร้ประโยชน์ “บอกความจริงกับแม่มา. ลูกชอบเธอ?”

 

“ อ่า…แม่กำลังพูดถึงอะไร? พี่สาวหยูอายุมากกว่าผมตั้ง 10 ปีส่วน เซียวเซียวอายุน้อยกว่าฉัน 10 ปี ผมจะชอบพวกเธฮได้ยังไงกัน!” ดงซูบินจะไม่มีวันยอมรับว่าเขาชอบพวกเธอและเขาก็พูดต่อ “ ที่ผมพาพวกเขาเข้ามาอยู่ด้วยนั้นเป็นเพราะชีวิตของทั้งสองคนนั้นน่าสงสารมาก ตอนที่ผมพบพวกเธอพวกเธอกำลังคุกเข่าขอทานอยู่บนถนน สามีของพี่สาวหยูเสียชีวิตและครอบครัวของเธอเป็นหนี้ โอ้ผมได้ช่วยพวกแธอคลียร์หนี้เธอจึงต้องการตอบแทนผม” ดงซูบิน อธิบายสั้น ๆ

 

ลวนเสี่ยวผิงได้ยินดังนั้นก็เย็นลงทันที “ เฮ้อ…สถานการณ์ของพวกเขาคล้ายกับเรามาก”

 

“ แม่พูดถูกดังนั้นผมจึงช่วยพวกเธอ อีกทั้งผมไม่มีแรงจูงใจอื่นจริงๆ”

 

ลวนเสี่ยวผิงตอบอย่างเห็นอกเห็นใจ “ สิ่งที่ลูกทำนั้นถูกต้องแล้ว”

 

ลวนเสี่ยวผิงเดินออกจากห้องนอนและเห็นหยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียวมองไปที่ห้องนอนอย่างประหม่า ทั้งสองสามารถบอกได้ว่าแม่ของหัวหน้าซูบินไม่พอใจพวกเธอและกลัวเธอจะไล่ทั้งสองคนออกจากบ้านหลังนี้ ลวนเสี่ยวผิงถอนหายใจในใจและจับมือของหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว “ ฉันขอโทษสำหรับทัศนคติของฉันที่มีต่อเธอทั้งหมดก่อนหน้านี้ ลูกชายของฉันได้บอกฉันทุกอย่างแล้ว เพียงแค่อาศัยอยู่ที่นี่และหากทั้งคู่ต้องการความช่วยเหลือสามารถบอกซูบินได้เลย”

 

หยูเหมยเซียวตอบอย่างซาบซึ้ง “ ขอบคุณค่ะพี่สาวลวน”

 

หยูเซียวเซียว ยังขอบคุณเธอ “ ขอบคุณค่ะ คุณน้า”

 

“มีอะไรจะต้องขอบคุณกัน? ฉันยังต้องการให้ทั้งสองคนช่วยดูแล ซูบินมาทานอาหารกลางวันกันเถอะ”

 

หลังอาหารกลางวันลวนเสี่ยวผิง ดึงหยูเหมยเซียว เข้าไปในห้องนอนเพื่อคุยกันดงซูฐินได้ยินเสียงหัวเราะจากห้องและดูเหมือนว่าพวกเธอทั้งคู่จะสนิทกันมากขึ้นเวลาประมาณ 14.00 น. ลวนเสี่ยวผิงรับสายและเดินจากไป การสอบปลายภาคใกล้เข้ามาแล้วและหลวนเสี่ยวผิงเพิ่งเข้าโรงเรียนมัธยมต้นแห่งแรกของมณฑล เธอกังวลว่าทั้งสองชั้นเรียนที่เธอสอนไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดีและครูคนอื่น ๆ จะพูดลับหลังเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเตรียมบทเรียนพิเศษมากมายให้นักเรียนในเดือนนี้

 

หลังจากลวนเสี่ยวผิงจากไปหยูเหม่ยเซียว กล่าว “ หัวหน้าซูบินแม่ของคุณเป็นคนดี”

 

ดงซูบิน หัวเราะ “ เธอพูดอะไรกับคุณ”

 

หยูเหม่ยเซียวหน้าแดงและมองไปที่ดงซูบิน อย่างลับๆ “ไม่มีอะไร. ฉัน…ฉันจะไปล้างจาน”

 

ดงซูบินเองก็รู้สึกงงงวย ทำไมหน้าคุณแดง

 

หยูเหมยเซียวไม่กล้าบอกดงซูบินในสิ่งที่แม่ของเขาบอกกับเธอ ลวนเสี่ยวผิงบอกให้หยูเหมยเซียวโทรหาเธอหากดงซูบิน พยายาม ‘กลั่นแกล้ง‘ เธอ เธอจะสอนบทเรียนให้กับดงซูบินอีกทั้งหยูเหมยเซียวไม่ใช่เด็กสาวและรู้ว่า ‘คนพาล‘ หมายถึงอะไร

 

เวลาประมาณ 16.00 น. รองหัวหน้าสำนักฉินยงโทรมาและขอให้ดงซูบินออกไปทานอาหารเย็น เขาน่าจะมีอะไรปรึกษา

 

หลังจากวางสายดงซูบินกล่าวว่า “ พี่หยูไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นให้ฉัน ฉันจะออกไปข้างนอก”

 

หยูเหมยเซียวรับทราบและเดินออกจากห้องครัว เธอมองไปที่ดงซูบิน ด้วยความลังเล

 

ดงซูบินมองไปที่เธอ “ เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ ฉัน…ฉันขอนวดให้คุณหน่อยได้ไหม” หยูเหมยเซียว เดินผ่านไป

 

หยูเซียวเซียวที่กำลังดูทีวีหน้าแดงและแสร้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขา

 

ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียว “ พี่สาวหยูไม่จำเป็นต้องนวดให้ฉัน พี่แค่พูดสิ่งที่พี่ต้องการออกมาได้เลย ก่อนที่ฉันจะออกไป”

 

“ ฉัน…ฉัน…”

 

“ พี่หยูต้องการเงินเหรอ? ไม่เป็นไร. เพียงแค่หยิบมันออกมาจากลิ้นชัก ฉันจะให้เงินล่วงหน้าพี่หนึ่งเดือน”

 

“ ไม่ใช่อย่างงั้น”หยูเหมยเซียวลังเลอยู่พักหนึ่งและกล่าวในที่สุด “ ฉัน…ฉันอยากให้เซียวเซียวไปโรงเรียน ตอนนี้ฉันจ่ายค่าเรียนให้เธอได้แล้ว แต่โรงเรียนบอกว่าเรายังไม่ได้ลงทะเบียนในหมู่บ้านนี้และพวกเขาไม่สามารถรับเซียวเซียวได้ คุณสามารถ … คุณสามารถช่วยเซียวเซยีวเปลี่ยนที่อยู่ของเธอมาเป็นจังหวัดนี้ได้หรือไม่? ฉัน…ฉันรู้ว่าคุณช่วยเรามากมายและฉันไม่สามารถตอบแทนคุณได้ในชีวิตนี้ นี่…นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันขอร้องคุณ คุณสามารถ…”

 

ดวงตาของหยูเซียวเซียว เปลี่ยนเป็นสีแดง “แม่…”

 

ตงซู่ปิงตบหน้าผากของเขา “ พี่น่าจะบอกฉันก่อนหน้านี้ ช่วงพักเทอมประมาณหนึ่งเดือนต่อมาและฉันคิดว่าพี่ต้องการให้ เซียเซียวเริ่มตั้งแต่เทอมหน้า แต่พี่หยูแค่อยากเปลี่ยนทะเบียนบ้านและหาโรงเรียน? ตกลง. เดียวเรื่องนี้ฉันจัดการให้”

 

ระหว่างทางไปพบฉินยงดงซูบินเรียกส่วนทะเบียนบ้านของมณฑล อันที่จริงหยูเซียวเซียวไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนที่อยู่ลงทะเบียนเพื่อเข้าโรงเรียน แต่ดงซูบินตัดสินใจที่จะช่วยเหลือพวกเขาและนี่เป็นเพียงปัญหาเล็กน้อย หลังจากที่ดงซูบินวางสายกับส่วนทะเบียนบ้านของจังหวัดแล้วเขาก็โทรหาอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนมัธยมต้นแห่งแรกของจังหวัด เขาบอกครูใหญ่ว่าลูกของเพื่อนคนหนึ่งต้องการเข้าโรงเรียนของเขาและครูใหญ่ก็ตอบตกลงทันที

 

ในตอนเย็น ดงซูบินรับประทานอาหารเย็นและเครื่องดื่มก่อนกลับบ้าน

 

หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวกำลังดูทีวีในห้องนั่งเล่นและลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด หยูเหมยเซียว ใส่ใจดงซูบิน มากกว่าเมื่อก่อน เธอรีบเข้ามาช่วยดงซูบินถอดรองเท้าและช่วยเขาสวมรองเท้าแตะ หยูเซียวเซียวยืนอยู่ที่นั่นและมองไปที่ดงซูบินอย่างประหม่า เธอไม่รู้ว่าทะเบียนบ้านและการย้ายโรงเรียนของเธอจะได้รับการอนุมัติหรือไม่

 

ดงซูบินโยนกระเป๋าของเขาลงบนโซฟาและหัวเราะ “ พี่หยูพาเซียวเซียวมาด้วยเพื่อเปลี่ยนทะเบียนบ้านในวันพรุ่งนี้ ฉันได้ขอให้คนโอนทะเบียนของคุณไปที่จังหวัดนี้แล้ว”

 

หยูเหมยเซียว รู้สึกประหลาดใจ “ หัวหน้าซูบินฉัน…ฉันเปลี่ยนทะเบียนบ้านได้ด้วยเหรอ”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ เพียงแค่เปลี่ยนทะเบียนของพี่เป็นอีกเขต มันจะง่ายขึ้นสำหรับพี่ที่จะย้ายมาที่นี้ เอ่อ…ไม่เป็นไรถ้าพี่ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลง”

 

หยูเหมยเซียวตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ได้. ฉันเต็มใจเปลี่ยน!”

 

ดงซูบินกล่าว “ โอ้และเรื่องโรงเรียนของเซียวเซียวฉันจัดการให้แล้วนะ โรงเรียนมัธยมต้นแห่งแรกของจังหวัด เป็นโรงเรียนที่ดีและแม่ของฉันก็สอนอยู่ที่นั่น เธอสามารถช่วยคุณดูแล เซียวเซียวที่โรงเรียนได้ พรุ่งนี้พาเซียวเซียวไปโรงเรียนและจ่ายค่าเทอม ไม่ต้องกังวลเรื่องทะเบียนบ้าน ฉันได้พูดกับครูใหญ่แล้ว”

 

หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวรู้สึกตื่นเต้น ทะเบียนบ้านของจังหวัดและโรงเรียนมัธยมแห่งแรกของจังหวัด? สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าปรารถนาในอดีต!

 

น้ำตาของ หยูเซียวเซียวไหลและเธอกอดแม่ของเธอ “ แม่หนูไปโรงเรียนได้แล้ว!”

 

หยูเหมยเซียวกำลังจะร้องไห้เช่นกัน “ รีบไปขอบคุณหัวหน้าซูบินเร็วเข้า!”

 

“ขอขอบคุณพี่ชาย.”

 

“ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นขอแค่ตั้งใจเรียนก็พอ”

 

หยูเหมยเซียว มองไปที่ดงซูบิน อย่างซาบซึ้ง “ หัวหน้าซูบินฉัน…ฉัน…”

ดงซู่บินโบกมือและนวดขมับของเขา “ หัวหน้าฉินดื่มได้จริงๆ ฉันปิดไฟระหว่างอาหารเย็นด้วย พี่สาวช่วยฉันเติมอ่างอาบน้ำด้วย”

 

“ตกลง!”

 

หยูเหมยเซียว หมดหวังที่จะแสดงความขอบคุณและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อเติมน้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ เธอทดสอบน้ำด้วยมือของเธอเพราะเธอกลัวว่าน้ำจะร้อนเกินไปสำหรับหัวหน้าดง

 

“ อ่างอาบน้ำพร้อมแล้ว”

 

“ตกลง. ขอบคุณ”

 

“ กรุณาทิ้งเสื้อผ้าที่สกปรกของคุณไว้ที่นั่น ฉันจะซักมันในภายหลัง”

 

ดงซูบินพยักหน้า นับตั้งแต่ที่ หยูเหมยเซียวเข้ามานี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพูดถึงเรื่องการซักเสื้อผ้า ดงซูบินรู้สึกอายเล็กน้อย “ เอ่อ…ตกลง…ขอบคุณ” หลังจากหยูเหมยเซียว ออกจากห้องน้ำ ดงซูบิน ก็เริ่มเปลื้องผ้าและเข้าไปในอ่างอาบน้ำ เขานอนลงในอ่างและหลับตา

 

5 นาที…

 

10 นาที…

 

เคาะเคาะเคาะ…ต

 

ดงซู่บินมองไปที่ประตูหลังม่านอาบน้ำ “มันคืออะไร?”

 

หยูเหม่ย ถามจากข้างนอก “ ฉัน…ฉันเข้าไปได้ไหม”

 

ดงซูบิน คิดว่า หยูเหมยเซียวกำลังเข้าห้องน้ำเพื่อซักผ้าสกปรก “เข้ามา.”

 

ประตูเปิดออกและหยูเหมยเซียวก็เข้ามาอย่างเขิน ๆ เธอมองไม่เห็นดงซูบิน หลังม่านอาบน้ำพลาสติกและลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะปิดประตูตามหลังเธอ เธอล็อคมันและพูดเบา ๆ “ หัวหน้าซูบินฉัน…ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยถูหลังให้คุณ”

 

ดงซูบินถึงกับตกใจ “ไม่จำเป็น. เพียงแค่ช่วยเซียวเซียวให้ตั้งใจเรียนก็พอ ใกล้จะสอบปลายภาคเรียนแล้ว”

 

“ ฉัน…ฉันขอให้เซียวเซียวไปนอนก่อน” หยูเหมยเซียวกำลังคิดหาวิธีตอบแทน ดงซูบินแต่ไม่เคยมีโอกาส เธอครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะขอลูกสาวไปนอนและมาเข้าห้องน้ำ “ ขอ…ฉันเปิดม่านได้ไหม”

 

ดงซูบินตบหน้าผากของเขา ฉันยังเปลือยอยู่แล้วจะให้ช่วยขัดหลังยังไง?!

 

ดงซูบินพยายามเกลี้ยกล่อมหยูเหมยเซียว ให้ออกไปข้างนอก แต่เธอปฏิเสธเพราะเธอตั้งใจจะทำบางอย่างเพื่อเขาดงซูบิน ไม่กล้าได้กล้าเสียเท่า เสี่ยวหลานรีบคว้าขวดแชมพูและบีบจำนวนมหาศาลลงในอ่างพยายามสร้างฟองเพื่อปกปิดตัวเอง “ ตกลง…”

 

หยูเหม่ยเซียค่อยๆดึงม่านอาบน้ำออกข้างๆและหันหน้าหนี “ คุณสามารถ … หลบหน้าฉันได้ไหม?”

 

“ แค่ใช้เจลอาบน้ำแล้วขัดเบา ๆ ” ดงซูบินหันหลังให้เธอและหันหลังให้เขาเท่านั้น

 

หยูเหมยเซียวกัดฟันและหมอบลงข้างอ่าง เธอเทเจลอาบน้ำใส่มือแล้วค่อยๆลูบหลังของ ดงซูบิน เธอเริ่มถักหลังและนวดให้เขาด้วย เธอไม่เคยปฏิบัติกับผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อนแม้แต่สามีของเธอ!

 

ไม่กี่นาทีต่อมา ดงซูบิน ก็ลืมความอึดอัดและความเขินอายไปทั้งหมด!

 

ซึ่งแตกต่างจากการนวดโดยสวมเสื้อผ้า รู้สึกดีมาก!

 

หยูเหมยเซียวเห็นหัวหน้าซูบินหลับตาและถาม “ ฉันสระผมให้ไหม”

 

ดงซูบิน พยักหน้า

 

หยูเหมยเซียวใช้แชมพูและเริ่มสระผมของดงซูบิน

 

“ อ่า…พี่สาวหยูเก่งมาก” ดงซูบินยังคงหลับตาและเพลิดเพลินไปกับการนวดศีรษะของหยูเหมยเซียว

 

หยูเหมยเซียว ได้ยินสิ่งนี้และพยายามมากขึ้น หลังจากสระผมของ ดงซูบินแล้วเธอก็เอามือลงไปในอ่างเพื่อจับเท้าของดงซูบิน “ ฉันจะนวดเท้าให้คุณ”

 

ดงซูบินขยับขาหนีอย่างรวดเร็ว “ โอ้. ทุกอย่างปกติดี. พี่ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้”

 

“ไม่เป็นไร. ฉันแค่อยากให้คุณผ่อนคลาย” หยูเหมยเซียวตัดสินใจที่จะทำทุกอย่างให้ดงซูบินสบายตัวที่สุด เธอหลับตาเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองมองลงไปในอ่างและดึงเท้าของ ดงซูบินไปที่ด้านข้างของอ่าง หลังจากนั้นเธอก็ใช้มือทั้งสองข้างนวดเท้าข้างหนึ่งของเขาสักพักก่อนจะเปลี่ยนไปใช้อีกข้างหนึ่ง

 

ดงซูบินก้มหัวลงและแอบมองหน้าอกของหยูเหมยเซียว จากการเปิดเสื้อยืดของเธอ หุ่นเป๊ะเว่อร์!

 

เฮ้อ…จะหาผู้ช่วยที่เอาใจใส่แบบนี้ได้ที่ไหนอีก?!