EP 241 หายนะ!

By loop

หนึ่งวัน…

 

สองวัน…

 

สามวัน…

 

หกวันผ่านไป

 

เช้านี้มีเมฆมืดปกคลุมท้องฟ้าและมีฝนตกอย่างหนักตั้งแต่เที่ยงคืนในพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองและปริมาณน้ำฝนจะตกหนักที่สุดในรอบสิบปี อาการบาดเจ็บของดงซูบินเองก็เกือบจะหายดีแล้ว แม้ว่าจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่และสภาพอากาศเลวร้าย ดงซูฐินก็ยังคงขับรถไปที่สำนักความปลอดภัยสาธารณะซึ่งงานนี้เป็นงานที่คึกคักที่สุดในช่วงสภาพอากาศเช่นนี้และเขาเบื่อที่จะฟังเสียงฟ้าร้องอยู่ที่ห้อง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะออกทำงานน่าจะเหมาะสมกว่า

 

เสียงพิทเทอร์ … มันคือเสียงของเม็ดฝนที่ตกลงบนร่มของดงซูบิน

 

เมื่อ ดงซูบินกำลังจะเข้าไปในอาคารสำนักงานของเขาเขาได้พบกับกงจงเหว่ย

 

“ หัวหน้าซูบิน? คุณจะกลับมาเร็ว ๆ นี้? อาการบาดเจ็บของคุณเป็นอย่างไรบ้าง” “ ฮ่าฮ่า…ผมสบายดีแล้ว”

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ? แต่แขนของคุณยังมีผ้าพันแผลอยู่เลยนี้เรียกว่า สบายดีแล้วอย่างงั้นหรอ”

 

“ ตอนนี้ผมขยับแขนได้แล้วและผ้าพันแผลก็มีไว้สำหรับป้องกันรอยถลอกเพียงเท่านั้น”

 

ทั้งสองคุยกันขณะเดินเข้าไปในอาคาร ระหว่างทางพวกเขาได้พบกับผู้นำคนอื่น ๆ อีกสองสามคนและพวกเขากังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของดงซูบินแทบทุกคน ดงซูบินเองก็ได้ ทักทายพวกเขาอย่างสุภาพและขึ้นไปที่สำนักงานของหัวหน้าสำนัก เขาจำเป็นต้องแจ้งเหลียงเฉิงเผิงว่าเขาจะกลับไปทำงานและได้รับรางวัลความดีระดับสาม

 

ในห้องทำงานเหลียงเฉิงเผิงกำลังอ่านเอกสาร

 

ดงซูบินปิดประตูตามหลังเขาและยิ้ม “ หัวหน้าเหลียงฉันเอารายงานการกลับไปทำงาน”

 

เหลียงเฉิงเผิงเงยหน้าขึ้นและเห็นผ้าพันแผลบนแขนของดงซูบิน เขาขมวดคิ้ว “ กลับบ้านไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้! ฉันจะให้คุณพักผ่อนที่บ้านอีกห้าวัน! คุณยังไม่หายดี แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่? ฉันรู้ว่างานนี้มันสำคัญ แต่ก่อนที่คุณจะสบายดีคุณไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปทำงาน”

 

ดงซูบินยิ้มและขยับแขน “ หัวหน้าเหลียงมองมาที่ฉัน ฉันสบายดี.”

 

เหลียงเฉิงเผิงกล่าว “ งั้นเอาผ้าพันแผลออกแล้วโชว์แขนหน่อยสิ!”

 

“ เอ่อ…. บอกตามตรงว่าผมเบื่อห้องแคบๆ มีเคสใดในสำนักที่สามารถมอบหมายให้ผมได้บ้าง?”

 

เหลียงเฉิงเผิงหัวเราะ “ ฉันจะมอบหมายงานให้คุณตามสภาพปัจจุบันของคุณได้อย่างไร”

 

“ อา…ฉัน…”

 

“ คุณ…ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว หากคุณยืนยันที่จะกลับไปทำงานให้กลับไปที่สำนักงานของคุณและทำงานประสานงานให้กับหมู่บ้านฮุ่ยเทียน เมื่อคุณฟื้นตัวเต็มที่ฉันจะทำงานให้มากกว่าที่คุณจะรับมือได้! ตอนนี้งานของคุณ ต้องไปพักฟื้น!” เหลียงเฉิงเผิงยังบอกกับดงซูบินว่าจะมีการออกรางวัลให้เขาในพิธีวันจันทร์หน้า

 

หลังจากกลับไปที่สำนักงาน ดงซูบินก็ดื่มชาอย่างช้าๆและโทรหาสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน “ สวัสดีผู้พี่หลิว ฉันดงซูบิน”

 

หลิวดาไห่รู้สึกประหลาดใจ “ หัวหน้าซูบินตอนนี้คุณอยู่ที่สำนักเหรอ? คุณฟื้นแล้วหรือยัง”

 

“ฉันสบายดี. ทุกอย่างเรียบร้อยที่หมู่บ้านฮุ่ยเทียนหรือไม่”

 

“ ไม่เป็นไร แต่ฝนก็เทลงมา ถนนบนภูเขาสองสายมีปัญหาบ้างเนื่องจากฝนตก ผู้ชายของเราได้ตั้งป้ายเตือนในบางช่วงของถนนซึ่งสภาพไม่ร้ายแรงเกินไป ส่วนที่ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงถูกปิด ขณะนี้ยังคงมีฝนตกและฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ฉันไม่คิดว่าฝนจะหยุดตกเร็ว ๆ นี้และจะเกิดปัญหาขึ้นอีก”

 

ตงซู่ปิงขมวดคิ้วและถาม “ เรามีกำลังคนเพียงพอหรือไม่”

 

“ ตอนนี้เรายังจัดการได้”

 

“ตกลง. ประสานงานเจ้าหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ฉันจะขับรถไปตอนนี้”

 

“ หัวหน้าซูบินตอนนี้ฝนตกอย่างหนัก คุณต้องระมัดระวัง.”

 

“ ได้เลย”

 

ดงซูบินกลับมาทำงานเพราะฝนตกหนัก เขาไม่ได้อยู่ในห้องทำงานของเขาและจากไป ระหว่างทางออกจากสำนักเขาได้พบกับรองผู้อำนวยการสำนักงานและแจ้งว่าเขาจะไปที่หมู่บ้าน

 

ดงซูบินขับรถเบนซ์เอ็มพีวี ท่ามกลางฝนตกหนัก

 

สภาพปัจจุบันของดงซูบินทำให้เขาขับรถได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ แต่เขายังไม่สามารถเล่นกีฬาที่หนักหน่วงได้

 

สิบนาที…

 

ยี่สิบนาที…

 

โดยปกติการจราจรในเขตเป็นไปอย่างราบรื่น แต่วันนี้มีการจราจรติดขัดทุกที่ดงซูบิน เสียเวลาครึ่งวันเพื่อขับรถออกจากเมือง เขาเลือกไปที่หมู่บ้านฮุ่ยเทียนไม่ใช่ริมถนนใหญ่เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรหนาแน่น แต่เขาขับรถผ่านถนนบนภูเขา แต่สภาพถนนแย่มากและนาน ๆ ครั้งก้อนหินก็ตกลงมาบนถนนจากภูเขา

 

ดงซูบินมุ่งเน้นไปที่การขับรถและชะลอตัวลง

 

ฝนทำให้ทัศนวิสัยลดลงและ ดงซูบินไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

 

แหวน…แหวน…โทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น เขาล้วงมือถือโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อแล้วตอบ “ สวัสดีฉันกำลังขับรถ นี่คือใคร?”

 

“ ฉันคือเหลียงเฉิงเผิง คุณจะไปที่หมู่บ้านหรือป่าว?”

 

“ใช่. ฉันกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นั่นและต้องการตรวจสอบ”

 

เหลียงเฉิงเผิงฟังดูวิตก “ มีสถานการณ์ที่ถนนชิงนาน ถ้าคุณอยู่ใกล้ ๆ ให้ไปที่นั่นทันที!”

 

ดงซูบินตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? ถนนทรุด?”

 

บืนๆๆ …สัญญาณโทรศัพท์ไม่ดีในพื้นที่ภูเขา “ …ภูเขา…ฉัน…อยู่ตรงนั้นแล้ว” ดุ๊กดิ๊ก…. สายถูกตัดออก ดงซูบินพยายามโทรกลับ แต่ไม่มีสัญญาณดงซูบิน รู้สึกกังวล ถนนชิงหนาน? ที่ตั้งของเขาอยู่ติดกับถนนชิงนานมีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่นหรือไม่? เกิดอะไรขึ้น?

 

ขณะที่ดงซูบินสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นก็มีเสียงดังกึก ๆ !

 

โคลนทรายหินและอื่น ๆ ได้ตกลงมาบนถนนด้านหน้ารถของดงซูบินอย่างกะทันหัน!

 

ดงซูบินตกใจและมองไปที่ภูเขาด้านข้างของเขา โคลนและหินกระแทกลงมาหาเขาจากภูเขา ดงซูบินเหยียบเบรกทันทีและหักเลี้ยวไปทางซ้าย เนื่องจากเขาหักเลี้ยวและเหยียบเบรกแรงเกินไปรถของเขาจึงไถลและหมุน 180 องศา!

 

พัง !! โคลนและหินตกลงบนถนนและพลาดรถเบนซ์ของดงซูบินไปอย่างหวุดหวิด!

 

ดงซูบินเหงื่อแตก เขาเกือบตาย!

 

ดงซูบินรู้ว่าสถานการณ์บนถนนชิงนานเป็นอย่างไร ถล่มทลาย! สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ถือว่าไม่รุนแรง แต่ไกลขึ้นไปอีกภูเขามีความสูงชันและเนื่องจากกิจกรรมการขุดในภูเขาการถล่มอาจร้ายแรง หากรถยนต์หรือผู้สัญจรไปมาติดอยู่ในดินถล่มพวกเขาจะต้องตาย!”

 

ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนไปเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้!

 

สิ่งที่ฉันควรทำตอนนี้? มันจะอันตรายถ้าจะก้าวต่อไป! ฉันควรอ้อมหรือควรเดินไปข้างหน้า?

 

ดงซูบินครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีและตัดสินใจเดินหน้าต่อไป ยิ่งสถานการณ์เลวร้ายมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งต้องก้าวไปข้างหน้ามากขึ้นเท่านั้น หากเขาซ่อนตัวจากอันตรายเขาก็อาจสละตำแหน่งเป็นรองหัวหน้าสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะได้เช่นกัน ดงซูบินสตาร์ทรถเพื่อพยายามขับลุยโคลน

 

ห้านาที…

 

สิบนาที…

 

ในที่สุดหลังจากพยายามบางครั้ง ดงซูบินก็สามารถขับรถออกจากโคลนได้ เขาขับรถชนโขดหินข้างทางและเร่งความเร็ว

 

เร็วเข้า! ดงซูบินภาวนาให้ไม่มีผู้เสียชีวิตจากเหตุดินถล่ม!

 

เนื่องจากรถของดงซูบินติดอยู่ในโคลนเขาจึงเสียเวลาไปพอสมควร เมื่อเขาไปถึงที่เกิดเหตุหัวหน้าเหลียงมาถึงแล้ว พวกเขาเดินทางผ่านถนนสายอื่นและด้วยความประหลาดใจของดงซูบินเขาเห็นนายกเทศมนตรีเสี่ยวหลาน และ เฉาซูเผิง รองเลขาธิการพรรคของมณฑลที่นั่นฮูซินเยียน ถือร่มสำหรับนายกเทศมนตรีเสี่ยว และเธอกำลังพูดคุยกับผู้นำสองสามคน มีผู้คนมากมายในที่เกิดเหตุและเหลียงเฉิงเผิงกำลังให้คำแนะนำแก่ผู้คนของเขา หน่วยดับเพลิงสถานีตำรวจและชาวบ้านในพื้นที่อยู่ที่นั่น

 

หัวใจของดงซูบินจมลงเมื่อเขาเห็นผู้คนมากมายและรู้ว่าสถานการณ์จะต้องร้ายแรง

 

ดงซูบินเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นไกลออกไปบนถนนและตกใจมาก!

 

รถบัสคันหนึ่งนอนตะแคงอยู่บนถนนข้างทางลาดชันและมีก้อนหินขนาดมหึมาอยู่บนถนนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากรถบัส หินดูเหมือนจะกลิ้งลงมาจากภูเขาและเสียงร้องและเสียงกรีดร้องของผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บดังขึ้นจากรถบัส แว่นตาบนรถบัสมีความหนาและไม่แตกจากแรงกระแทกเลย ฝ่ายช่วยเหลือกำลังช่วยผู้โดยสารที่ติดอยู่ออกจากประตูรถบัส

 

“ ซูบิน!” เหลียงเฉินเผิง เห็นรถของ ดงซูบิน และตะโกน

 

สถานที่นี้เป็นชายแดนของหมู่บ้านฮุ่ยเทียนและหลิวดาไห่, เฉินฟาง และเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ คอยให้ความช่วยเหลือ

 

ดงซูบินวิ่งไปโดยไม่มีร่ม “ หัวหน้าเหลียงผมจะช่วยได้อย่างไร”

 

หลวนเสี่ยวปิงเช็ดเม็ดฝนออกจากใบหน้าของเขาและกล่าว “ คุณยังบาดเจ็บ อย่าเพิ่งผลีผลามใส่เสื้อกันฝนตอนนี้ คุณจะต้องรับผิดชอบในความพยายามช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่ของเรา หน่วยกู้ภัยช้าเกินไป เร็วเข้า! ทำลายหน้าต่างและนำผู้โดยสารออกมา เราต้องทำให้ทุกคนปลอดภัยภายในสามนาที! เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีดินถล่มครั้งใหญ่อีก!”

 

ดงซูบินรับทราบและวิ่งไปจัดการคนของเขา

 

เหลียเฉิงเผิง, เสี่ยวหลาน และ เฉาซูเผิงก็ดูมีสีหน้าที่เคร่งขรึม

 

ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงพวกเขาไม่คาดคิดว่าสถานการณ์จะร้ายแรงขนาดนี้ พวกเขาได้รับแจ้งว่ามีรถทัวร์ติดอยู่บนถนน ชิงหนานโดยมีผู้โดยสาร 30 ถึง 40 คนติดอยู่ภายใน เมื่อเร็ว ๆ นี้มีดินถล่มหลายแห่งในมณฑลและผู้นำของรัฐบาลมณฑลตัดสินใจไปที่เกิดเหตุเพื่อนำไปสู่การช่วยเหลือด้วยตนเอง แต่เมื่อถึงถนนชิงหนาน ก้อนหินขนาดใหญ่และโคลนกลิ้งลงมาจากภูเขาและชนเข้ากับรถทัวร์!

 

นายกเทศมนตรีเสี่ยวสั่งให้ปฏิบัติการช่วยเหลือเริ่มทันทีและ เซียงดาวเลขาธิการพรรคของมณฑลกำลังเดินทางไป

 

ดงซูบินมาถึงไม่กี่นาทีหลังจากเกิดอุบัติเหตุและตอนนี้เป็นช่วงวิกฤต เขาไม่สนใจอาการบาดเจ็บและสวมเสื้อกันฝนก่อนสั่งให้เจ้าหน้าที่เอาเครื่องมือมาทำลายหน้าต่าง พวกเขาต้องช่วยเหลือผู้โดยสารโดยเร็วที่สุด ผู้หญิงและผู้สูงอายุสองสามคนที่ได้รับการช่วยเหลือถูกย้ายไปที่รถบัสขนาดเล็กท่ามกลางทีมกู้ภัย พวกเขาหลายคนร้องไห้จากความตกใจ

 

“ ด่วน! เร็วเข้า!”

 

“ ที่นี่! ต้องการคนช่วยหน่อย!

 

“ ไม่ต้องรีบ! ไม่ต้องรีบ! ปีนออกไปทีละคน!”

 

ในที่สุดเสี่ยวหลานก็สังเกตเห็น ดงซูบินซึ่งกำลังตะโกนสั่งการในที่เกิดเหตุ ดวงตาของเธอกระตุกและตะโกนไปที่ฮูซินเยียน “ หาคนลากหัวหน้าซูบินกลับไปที่รถ! ทำไมเขาถึงมาที่นี่?” เฉาซูเผิงและคนอื่น ๆ เห็นหัวหน้าซูบิน และผ้าพันแผลที่แขนของเขา

 

ฮูซินเยียนวิ่งไป “ หัวหน้าซูบิน! หัวหน้าซูบิน!”

 

“ ใช้ก้อนหินทุบหน้าต่าง! อย่าลืมระวังผู้โดยสารข้างใน!” ดงซูบิน ตะโกนใส่คนของเขาและหันไปหาฮูซินเยียน“ เลขาฮูมาทำไมตรงนี้”

 

ฮูซินเยียนเองก็กล่าวออกไปทันที “ นายกเทศมนตรีเสี่ยวสั่งให้คุณกลับไปที่รถของคุณ!”

 

ดงซูบินตอบ “ ตอนนี้ผมไม่มีเวลา ทำตามสิ่งที่คุณขอหรอก ขอบคุณนายกเทศมนตรีเสี่ยวสำหรับความห่วงใยของเธอ อาการบาดเจ็บของผมดีขึ้นแล้ว…เฮ้! ออกมาทีละคน! อย่าตกใจ! ให้ผู้หญิงเด็กและคนแก่ออกมาก่อน!”

 

เสี่ยวหลานตะโกนอย่างกังวล “ หัวหน้าซูบิน!”

 

ดงซูบินโบกมือ “กลับไป! ที่นี่อันตราย! ผมสบายดี!”

ฮูซินเยียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปที่นายกเทศมนตรีเสี่ยว

 

ก่อนที่ฮูซินเยียนจะพูดอะไรเสี่ยวหลาน ก็โบกมือให้เธอ “ฉันเข้าใจ.”

 

เฉาซูเผิง ขบริมฝีปากของเขา “ ซูบินเขาไม่ห่วงชีวิตตัวเองบางหรือยังไงกัน!”

 

เสี่ยวหลานหรี่ตาของเธอ “ ปล่อยให้เขาทำไป! ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ!” เธอดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว

 

พัง! หน้าต่างถูกทุบใกล้ด้านหน้าของรถบัสและมีทางออกอีกหนึ่งทางสำหรับผู้โดยสารที่ติดอยู่ ผู้โดยสารกำลังปีนออกจากประตูรถบัสและหน้าต่างทีละบาน ในไม่ช้าผู้โดยสารราว 30 คนได้หนีออกจากรถบัสและอีกสองสามคนยังคงปีนออกมา ผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสสองสามคนยังคงอยู่บนรถบัสและตะโกนขอความช่วยเหลือ!

 

เหลียงเฉิงเผิงตะโกน “ เข้าไปช่วยพวกเขา!”

 

ดงซูบินกล่าวเสริม “ เตรียมเปลหาม! เร็วเข้า!”

 

หากไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บของเขาดงซูบินคงจะรีบเข้ามา ก้อนหินกลิ้งลงมาจากภูเขา ทะ…ทะ…ทะ…. ก้อนหินและก้อนหินขนาดเล็กตกลงบนรถบัสและเจ้าหน้าที่กู้ชีพสองคนถูกก้อนหินกระแทก พวกเขาต้องได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมงานและถูกยืดออกไปพร้อมกับผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บคนอื่น ๆ ไปยังพื้นที่ใกล้กับพื้นที่ป่า ที่นั่นมีต้นไม้มากมายและทางลาดชันก็ไม่ได้สูงชัน

 

ผู้โดยสารหนึ่งคน….

 

ผู้โดยสารสองคน … ผู้โดยสาร

 

สามคน …

 

ผู้โดยสารที่ได้รับบาดเจ็บอีกสามคนได้รับการช่วยเหลือจากรถบัส

 

เสี่ยวหลาน,เฉาซูเผิง และคนอื่น ๆ รู้สึกโล่งใจ

 

ดงซูบินเช็ดเหงื่อและหอบ โชคดีที่เสี่ยวหลาน, เหลียงเฉินเผิงและคนอื่น ๆ มาถึงก่อนเวลา หากหน่วยกู้ภัยมาถึงช้ากว่านี้เล็กน้อยผู้โดยสารที่ติดอยู่จะยังคงติดอยู่ภายใน จะมีผู้โดยสาร 3 หรือ 4 คนที่ยังคงติดอยู่ในนั้น และหลังจากได้รับการช่วยเหลือแล้วก็ไม่มีคนเหลืออยู่บนรถอีกต่อไป

 

แต่เมื่อผู้โดยสารทุกคนได้รับความปลอดภัยในอีกสองนาทีสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!

 

ได้ยินเสียงดังกึกก้องจากภูเขา!

 

เพื่อความสยดสยองของทุกคนภูเขาส่วนใหญ่เริ่มเคลื่อนไหวและเสียงดังก้องก็ดังขึ้น แม้แต่เสี่ยวหลาน, เหลียงเฉินเผิง และคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยก็สามารถสัมผัสได้ถึงพื้นดินที่สั่นไหวอยู่ข้างใต้พวกเขา! รู้สึกเหมือนแผ่นดินไหว!

 

เสี่ยวหลานดูสีหน้าเปลี่ยนไป!

 

เฉาซูเผิง, ดงซูบินและคนอื่น ๆ หน้าซีดและรู้สึกว่าหน้าอกของพวกเขาโดนค้อน!

 

พื้นที่ขนาดใหญ่ของภูเขาถล่มลงมาอย่างกะทันหันและพังทลายลง!

 

“อา!!!!”

 

“ ภูเขาถล่ม!”

 

“ลงมา! เร็วเข้า! ถล่มลงมาแล้ว!”

 

“ อูหลิว!”

 

“ ต้าเล่ย!”

 

“ ไม่ !!!”

 

โคลนหนาโขดหินและหินถล่มลงมาจากภูเขาและภายในเสี้ยววินาทีก็มาถึงเชิงเขา!

 

หน่วยกู้ภัยตกตะลึงและคนที่อยู่ห่างจากรถบัสมากขึ้นเริ่มวิ่งไปยังทิศทางของผู้นำ ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังช่วยชีวิตผู้โดยสารรู้ว่าเขาไม่มีเวลามากพอที่จะหลบหนีจากโคลนและเศษซาก เขากระโดดผ่านหน้าต่างเข้าไปในรถบัสทันที หน่วยกู้ภัยอีกคนที่อยู่ข้างหลังเขาตามมา พวกเขานั้นไม่สามารถความรุนแรงของธรรมชาติได้ และยังมีความหวังว่าถ้าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในรถบัส!

 

โคลนหนาเกินไป!

 

ความหนาจนจะมิดตัวแล้ว!

 

ครึ่งวินาที …

 

หนึ่งวินาที …

 

โคลนและหินจากการถล่มครั้งใหญ่ได้กลืนกินรถบัส!

 

ดงซูบินยืนอยู่ไม่ไกลและดึงเจ้าหน้าที่ที่ตกตะลึงและวิ่งเข้าหาผู้นำ พื้นที่ที่ได้รับผลกระทบของภูเขาอยู่ในส่วนที่ใกล้กับรถประจำทาง ส่วนพื้นที่อื่น ๆ ยังปลอดภัยชั่วคราวและผู้คนส่วนใหญ่ไม่ได้รับบาดเจ็บ

 

แต่หลังจากที่ดินถล่มหยุดลงทุกคนก็มองไปที่รถบัส …

 

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือโคลนสีน้ำตาลอมเหลือง!

 

มีทั้งหินทรายโคลนหญ้า …

 

แต่รถทัวร์ … ไม่มีที่ไหนให้เห็น!

 

ข้างหน้าถนนไม่กี่ร้อยเมตรถูกปกคลุมไปด้วยโคลนและหินหนา พวกเขามองไม่เห็นรถทัวร์!

 

ชายหนุ่มจากหน่วยกู้ภัยไม่สามารถหลบหนีได้ทันเวลาและติดอยู่ในโคลน ส่วนหนึ่งของศีรษะของเขาไม่ได้ฝังอยู่ในโคลนและเขามีสีหน้าตกใจ เขาเสียชีวิตจากภัยพิบัติในครั้งนี้

ดวงตาของหลิวดาไห่ และเฉินฟาง เปลี่ยนเป็นสีแดง “ น้องซัน!”

 

ชายหนุ่มที่เสียชีวิตเป็นเจ้าหน้าที่จากสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียน!

 

ผู้โดยสารที่ได้รับการช่วยเหลือต่างตะโกนเรียกชื่อญาติและวิ่งไปยังจุดที่พบรถทัวร์ครั้งสุดท้าย!

 

“ไม่นะ!”

 

“ อูหลิว! อา! อูหลิว!”

 

“ ต้าเล่ย! เร็วเข้า! ช่วยลูกชายของฉัน! ลูกชายของฉันยังอยู่บนรถบัส!”

 

เสียงร้องตะโกนกรีดร้องและเสียงหินกลิ้งผสมกัน!

 

เหลียงเฉิงเผิงกำหมัดแน่น เหมือนมันจะสายไปแล้ว

ขณะนี้รถทัวร์ถูกปกคลุมไปด้วยโคลนหนาและโคลนและหินยังคงไหลลงมาจากภูเขา แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่คนในรถบัสจะรอด!

 

มันสายเกินไป!