EP 266 ผู้เชียวชาญของโบราณ!

By loop

ในอีกห้าวันต่อมา ในช่วงบ่าย.

 

ห้องอเนกประสงค์ของห้องอาบน้ำฮายปิง

 

ตอนนี้ดงซูบินดูหอบขณะที่เขาถือผ้าขนหนูกองโต “ เสี่ยวซีผ้าขนหนูของห้องพักใกล้หมดแล้ว เราต้องซักผ้าเร็วๆหน่อยนะ”

 

“ตกลง. นายไปก่อนเลย” เสี่ยวชิหยิบผ้าปูเตียงสะอาดสองผืนออกมา “ ฉันจะเอาผ้าปูพวกนี้ไปไว้ที่ห้องเอง”

 

“ โอ้เอาถุงซักผ้าที่สกปรกกลับมาด้วย ฝั่งนู้นเป็นผ้าสะอาดฉันซักหมดแล้ว”

 

เสี่ยวชิพยักหน้าและออกไป “ตกลง.”

 

ตลอดห้าวันที่ผ่านมา ดงซูบินอยู่ในห้องอาบน้ำซักผ้าขนหนู มันเหนื่อยและเขาไม่เคยเหนื่อยเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าเขาจะเริ่มไม่อดทน แต่เขาก็ยังอดทนกับมันได้ นอกเหนือจากการทำงานเขายังเฝ้าดูห้องอาบน้ำอย่างเงียบ ๆ และจดบันทึกสถานที่ที่เป็นไปได้ที่พระธาตุอาจถูกซ่อนที่ตั้งของสำนักงานตัวตนของเจ้านายของพวกเขา ฯลฯ แต่บทบาทของดงซูบินเป็นเหมือนเครื่องซักผ้าในห้องซักผ้าทำ เขาไม่มีโอกาสเสาะหาข้อมูลอะไรเพิ่มเติมได้เลย หากสิ่งนี้ลากต่อไปแม้ว่าของที่ถูกขโมยจะซ่อนอยู่ที่นี้จะแต่มันก็อาจจะถูกย้ายออกไปแล้วก็เป็นได้ ดงซูบินต้องคิดหาทางแก้ไข! ดงซูบินเดินไปตามทางเดินไปทางด้านหลังของห้องนั่งเล่นเนื่องจากมีคนเรียกเขา นั้นคือ ผู้ดูแลร้านนั้นเอง “ ไอ้น้อง วางผ้าขนหนูลงแล้วตามฉันมา”

 

 

 

 

 

 

 

ดงซูบินมองเขาอย่างประหม่า “เราจะไปที่ไหน?”

 

“ แขกในห้อง 303 ต้องการหาคนนวด แต่เราไม่มีหมอนวดเหลือแล้ว อย่างงั้นนายต้องไปทำหน้าที่นั้นแทน” นั้นเป็นสิ่งที่ผู้ดูแลร้านบอก

 

“ แต่ผมไม่เคยเรียนนวดมาก่อน”

 

“ มันเป็นเพียงแค่การกดและการถักของกล้ามเนื้อเท่านั้น”

 

ดงซูบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินตามผู้ดูแลร้านขึ้นไปชั้นบน ในตอนท้ายของทางเดิน ผู้ดูแลร้านชี้ไปที่ห้องหนึ่งและให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการนวดแก่ดงซูบินเป็นเพียงการนวดหลังและระยะเวลาสี่สิบนาที หลังจากนั้นลูกเรือก็ออกไปหลังจากที่ ดงซูบินไปเคาะประตู เขาเข้าไปในห้องหลังจากผู้หญิงที่อยู่ข้างในขอให้เขาเข้าไปและปิดประตูตามหลังเขา

 

ผู้หญิงในวัยสามสิบตอนปลายกำลังนอนคว่ำหน้าอ่านนิตยสาร

 

ดงซูบินมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ คุณผู้หญิงเรียกใช้บริการนวดหรือเปล่าครับ”

 

หญิงสาวพยักหน้าและมองไปที่ดงซูบิน “ ฉันต้องการนวดแรง ๆ และนายต้องออกแรงมากๆ”

 

“ตกลง.” ดงซูบินเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือก่อนจะนั่งลงบนเตียง

 

ผู้หญิงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวและภายใต้ชุดนั้นไม่ได้ใสเสื้อชั้นในใดๆเลย เธอมีหุ่นดีและมีส่วนเว้าส่วนโค้ง ถึงแม้เธอจะไม่ได้สวยมาก แต่เธอมีเสน่ห์ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเพราะการนวดเธอดีกว่าการนวดชายวัยกลางคน

 

ดงซูบินเอื้อมมือไปนวดไหล่ของเธอ

 

โฮ่วชิงหยุดอ่านนิตยสารได้แล้ว “ ทำไมนายดูแข็งแรงจะเลย นายนวดมานานขนาดไหนแล้วเนี่ย?”

 

ดงซูบินตอบ “ ไม่นานมานี้”

 

“คุณชื่ออะไร?”

 

“ เสี่ยวฮง”

 

ดงซูบินไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนากับเธอในขณะที่เขายังคงคิดว่าจะของโบราณที่ถูกขโมยไปได้อย่างไร

 

ดงซูบินเพิ่งตอบคำถามของ โฮ่วชิงอย่างใจเย็นจนกระทั่ง โฮ่วชิง ถาม “ แล้วเจ้านายของนายเป็นอย่างไงบ้างช่วงนี้” เธอเห็นดงซูบินรู้สึกงุนงงและกล่าวเสริม “ หมายถึงบอสหวู่หรือเปล่าครับ”

 

ดงซูบินมองไปที่โฮ่วชิงและตอบกลับ “ ผมไม่ได้ทำงานกับบอสหรอกครับ และรู้เพียงว่าคนที่รับผิดชอบห้องนั่งเล่นนี้คือผู้จัดการหม่า”

 

โฮ่วซิงพยักหน้าและไม่พูดต่อ

 

ดงซูบินดูสนใจ “ คุณผู้หญิงคุณรู้จักบอสของเราไหม”

 

“ ฮิฮิฉันเคยเจอเขาสองครั้ง แต่ไม่ได้ใกล้ชิดขนาดนั้น” โฮ่วซิงดูผ่อนคลายและหลับตา “ ผู้จัดการหม่ายุ่งเรื่องอะไรเมื่อเร็ว ๆ นี้”

 

ดงซูบินเริ่มนวดที่หลังส่วนล่างของโฮ่วซิง “ ผู้จัดการหม่ามักจะไม่ค่อยอยู่ และจะไปที่ห้องนั่งเล่นทุกๆสองถึงสามวัน บางทีเขาอาจจะต้องจัดการธุรกิจอื่น ๆ ให้บอส” ดงซูบินพยายามรวบรวมข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับเจ้านายของห้องนั่งเล่นจาก โฮ่วซิงแต่ไม่สามารถเอาอะไรออกไปจากเธอได้

 

สี่สิบนาทีจบลง

 

โฮ่วซิงลุกขึ้นนั่งและปรับเสื้อคลุมอาบน้ำของเธอ เธอยิ้ม. “ พ่อหนุ่ม นายนวดได้ดีทีเดียว ฉันเองรู้สึกดีมาก.”

 

“ขอบคุณครับ.”

 

“ เวลาที่คนไม่พลุกพล่านที่ห้องนั่งเล่นมันประมานช่วงไหนนะ” โฮ่วซิงถาม

 

ดงซูบินกระพริบตา “ ก่อนเที่ยงคืนห้องนั่งเล่นจะมีคนพลุกพล่านมาก แต่หลัง 01.00 น. สถานที่แห่งนี้จะเงียบ”

 

โฮ่วซิงยิมและมองไปที่ดงซูบิน “ตกลง. ฉันจะโทรหานายตอนกลางคืนถ้าฉันต้องการบริการจากนาย บอกเบอร์ของนายมาคือเบอร์อะไร”

 

“ฮะ? ผมไม่มีเบอร์ส่วนตัว ที่ผมมานวดเพราะหมอนวดหลักของเราไม่ว่างนะครับ”

 

“ อ๋ออย่างงั้นหรอ. อย่างงั้นฉันจะจำชื่อของนายไว้ล่ะกันเสี่ยวฮง ใช่ไหม? ตกลง. ฉันจะถามหานายในครั้งนี้” โฮ่วซิงให้เงิน 100 หยวนแก่ดงซูบินเป็นทริปสำหรับการนวด “ อ่ะนี้”

 

ดงซูบินเริ่มปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น โทรหาฉันหลังตี 1! เวรเอ่ย! เธอต้องการมาหาฉันกลางดึกทำไมกัน

 

หลังจากออกจากห้อง ดงซูบินก็ทำงานต่อไป เขากลับไปที่ห้องเอนกประสงค์เพื่อซักผ้าปูเตียงและผ้าขนหนู เขาทำงานต่อจนถึงเวลาประมาณ 2 ทุ่มเมื่อพนักงานกะกลางคืนเข้ามาทำงานดงซูบิน และ เสี่ยวชิกลับไปที่ห้องและนอนบนเตียงดงซูบินนอนอยู่บนเตียงชั้นบนในขณะที่เสี่ยวชิ นอนบนเตียงชั้นล่างเสี่ยวชิเคยทำงานที่ห้องนั่งเล่นก่อน ดงซูบิน และรู้จักเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ มากมาย แต่ดงซูบินสังเกตเห็นว่าคนที่เหลือชอบที่จะพูดกับเขาแทนที่จะเป็นเสี่ยวชี

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

ทุกคนในหอพักยังคงตื่นอยู่คุยเรื่องผู้หญิง

 

ดงซูบินไม่สนใจหัวข้อนี้และกำลังคิดหาวิธีที่จะเลื่อนตำแหน่งและค้นหาพระธาตุที่ถูกขโมยไป แต่หลังจากผ่านไปห้าวันเขาก็ไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ เฮ้อ…ดูเหมือนฉันจะไร้เดียงสาเกินไปที่จะคิดว่าฉันจะพบพระธาตุได้หลังจากที่ฉันแทรกซึมเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว ฉันไม่สามารถรับข้อมูลใด ๆ ได้เลยหลังจากห้าวัน บางทีฉันควรลองเสี่ยงโชคในห้องทำงานของผู้จัดการ … แต่มันจะอันตราย!

 

ประมาณ 21.00 น.

 

ประตูของหอพักเปิดออกทันทีและก็มีลูกจ้างก็เข้ามา “ เสี่ยวชิ! เสี่ยวชิ!”

 

เสี่ยวชิหลับไปแล้วและถามอย่างง่วงนอน “ พี่หลิวเกิดอะไรขึ้นหรอ”

 

“ แต่งตัวแล้วตามฉันมา เร็วเข้า! ผู้จัดการหม่าอยากพบนาย!” เขาตะโกนขึ้น

 

เสี่ยวชิตื่นขึ้นมาอย่างกระวนกระวายและไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถูกเรียกตัวไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการดงซูบินรู้สึกประหลาดใจและสังเกตเห็นเพื่อนร่วมห้องที่เหลือของเขากำลังคุยกัน

 

“ ทำไมผู้จัดการหม่าถึงตามหาเขา”

 

“ถูกตัอง. ถ้าผู้จัดการหม่าจะเลื่อนตำแหน่งให้กับโจรนั้นหรอ?”

 

“ขโมย?” ดงซูบินตกใจ “ เสี่ยวชิทำอะไร”

 

ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงชั้นล่างพยักหน้า “ เสี่ยวซีขโมยของบางอย่างในจังหวัดทางใต้มาและเขามาที่นี่เพื่อซ่อนตัว”

 

ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนในห้องไม่ชอบเสี่ยวชี ดงซูบินถาม “ เขาขโมยอะไร? เงิน? โทรศัพท์? หรือบุกเข้าไปในบ้านใคร”

 

ชายหนุ่มส่ายหัว “ ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นของเก่าไม่กี่ชิ้น”

 

ดวงตาของดงซูบินก็เบิกกว้างและรู้สึกว่าเขาได้ค้นพบเบาะแสสำคัญ

 

ประมาณ 10 นาทีต่อมาเสี่ยวชิกลับมาที่ห้องคนเดียว เพื่อนร่วมห้องที่เหลือถามเขาว่าทำไมผู้จัดการหม่าถึงมองหาเขา แต่เซียวชิยังคงเงียบและส่ายหัว เพื่อนร่วมห้องที่เหลือปฏิบัติต่อเขาอย่างไม่ดีและเขาไม่ยอมพูดกับพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยวชิ ก็ลุกจากเตียงและไปที่ห้องน้ำ

 

ดงซูบินเห็นดังนั้นจึงรีบตามไป “ เดี๋ยวก่อน…ฉันต้องใช้ห้องน้ำด้วย”

 

ที่ทางเดิน ดงซูบินถามเบา ๆ “ นายถูกเรียกให้เข้าไปในห้องเกิดอะไรขึ้นหรอ”

 

เสี่ยวชินั้นค่อนข้างสนิทกับดงซูบินมากเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ เขาคิดสักพักแล้วพูดว่า “ ผู้จัดการหม่าขอให้ฉันประเมินราคาของโบราณสักสองสามชิ้น” เขาหยุดชั่วขณะและพูดต่อ “ ฉันเคยจัดการกับเรื่องของโบราณมาก่อนและผู้จัดการอาจคิดว่าฉันรู้เกี่ยวกับราคาของของโบราณนั้น แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารายการเหล่านั้นประเมินราคาให้คนเดียว ถ้าฉันรู้วิธีประเมินราคาของเก่าทำไมฉันถึงมาทำงานในห้องซักผ้า”

 

โบราณ?

 

ประเมินราคา?

 

ดงซูบินรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้และถาม “ ของเก่าประเภทไหน?”

 

เสี่ยวชิส่ายหัว “ มีแจกันขวดและอื่น ๆ อีกสองสามอย่างซึ่งฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเรียกว่าอะไร”

 

ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ เลือดของเขาเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น เขาได้รับเบาะแสสำคัญจากการโต้ตอบของเสี่ยวชิ และผู้จัดการหม่าทำไมพวกเขาถึงให้เสี่ยวชิไปประเมินของโบราณพวกนั้น? แม้ว่าเขาจะเคยขโมยของโบราณมาก่อน แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ การหาผู้ประเมินราคาจาก บริษัท รับซื้อของเก่ามาประเมินโบราณวัตถุเหล่านั้นจะง่ายกว่า คำอธิบายเดียวคือของโบราณที่ถูกขโมยจากพิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัดอยู่กับพวกเขาและพวกเขากังวลที่จะให้ผู้เชี่ยวชาญประเมินพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงต้องรับคนที่รู้เรื่องของโบราณมาภายใน บริษัท มาประเมิน

 

ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งคือของเก่าถูกซื้อจากคนที่ขโมยมาจากพิพิธภัณฑ์โดยเจ้านายของผู้จัดการหม่าและเขากังวลว่าของโบราณชิ้นนั้นจะเป็นของปลอม ชุดสูทหยกอาจระบุได้ง่าย แต่ส่วนที่เหลือนั้นยากที่จะประเมิน ผู้จัดการหลิวต้องการใครสักคนเพื่อตรวจสอบความถูกต้องของพวกเขาโบราณที่เหลือในขณะนี้!

 

ใช่

 

นี่ต้องเป็นเหตุผล!

 

ดงซูบินรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่เขาจะเข้าสู่วงใน เขาต้องไม่พลาดโอกาสนี้!

 

เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าห้องน้ำดงซูบินเห็นพวกคนดูแลร้านเดินออกมาจากที่นั้นมุมตาของเขา

 

ดงซูบินตอบสนองอย่างรวดเร็วและแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา เขาบอกกับเสี่ยวชิ “ ฉันเคยของโบราณที่เป็นของปลอมมาก่อน”

 

เสี่ยวชิถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “จริงๆ?”

 

“ใช่. เทคนิคนี้สืบทอดกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ของฉัน” ดงซูบิน กล่าว

 

ผู้ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบินและพูดว่า “ เสี่ยวฮง!”

 

ดงซูบินแสร้งทำเป็นสังเกตเห็นเขาและเดินไปอย่างรวดเร็ว “ พี่หลิว”

 

ผู้ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบินและถาม “ นายเคยทำของเก่าปลอมมาก่อนใช่ไหม”

 

“ ไม่…ไม่…มันก็เป็นแค่เรื่องอดีต” ดงซูฐินหัวเราะอย่างเชื่องช้าและไม่ยอมรับ

 

ผู้ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบิน “ตามฉันมา!”

 

ในสำนักงาน.

 

ผู้ดูแลร้านนำดงซูบินเข้ามาในห้องทำงานและหม่าเหวินเทา และผู้ชายสองสามคนก็อยู่ข้างใน

 

หม่าเหวินเทาขมวดคิ้วเมื่อเห็นผู้ดูแลร้านเข้ามาในห้องทำงาน “นายต้องการอะไร?”

 

ผู้ดูแลร้านตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ ผู้จัดการหม่าผมได้ยินผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาอยู่ในวงการค้าของเก่ามาก่อน”

 

“ โอ้?” หม่าเหวินเทาเหลือบมองไปที่ดงซูบิน “จริงๆ?”

 

ดงซูบินโบกมืออย่างประหม่า “ ไม่…ก่อนหน้านี้ผมเรื่องเรื่อยเปื่อย”

 

ผู้ดูแลร้านตะโกนใส่ดงซูบิน “ แค่พูดความจริง! เราจะไม่ส่งนายไปให้ตำรวจ! จะกลัวอะไร!”

 

ดงซูบินไม่ตอบกลับ

 

หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินและพูดว่า “ ฉันจำนามสกุลของนายได้คือเสี่ยว ใช่ไหม? เสี่ยวเซียว ฉันเคยซื้อของเก่ามาก่อนหน้านี้ หากนายสามารถตรวจสอบความถูกต้องของโบราณวัตถุเหล่านี้ได้นายจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้จัดการล็อบบี้และฉันสามารถให้สิ่งที่นายต้องการได้ ไม่ต้องกลัวตกลงไหม”

 

ดงซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า

 

หม่าเหวินเทากล่าวต่อ “ นายรู้เรื่องของเก่าไหม”

 

หลังจากถูกบังคับดงซูบิน‘ในที่สุด‘ ก็บอกความจริงกับพวกเขา “ มันเป็นเวลานานมาแล้ว ผมทำงานให้ญาติสองสามคนทำของเก่าปลอมและวัตถุโบราณทางวัฒนธรรมเพื่อขาย หลังจากนั้นพวกเราก็ถูกตำรวจต้องการตัวและผมก็เข้าไปซ่อนตัวที่ห้องทำงานของพี่บ่าว”

 

หม่าเหวินเทาเข้าใจว่าทำไมดงซูบินถึงปฏิเสธที่จะยอมรับ เขากลัวจะถูกจับ “ นั่นหมายความว่านายรู้เรื่องของเก่าใช่ไหม”

 

ดงซูบินเกาหัวของเขา “เล็กน้อย.”

 

หม่าเหวินเทาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและโบกมือให้ลูกเรือเพื่อขอให้เขาออกไป มีเพียงหม่าเหวินเทาและบอดี้การ์ดสองสามคนเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องทำงาน “ เสี่ยวเซียว ฉันมีของเก่าอยู่สองสามชิ้นและฉันอยากให้คุณลองดู” หม่าเหวินเทามองไปที่ชายในชุดสูทและชายคนนั้นก็หยิบกล่องสองสามกล่องออกมาจากตู้ หม่าเหวินเทากล่าวต่อ “ อย่าประหม่า หากนายสามารถระบุรายการเหล่านี้ได้อย่างถูกต้องนายจะกลายเป็นผู้ติดตามฉันในอนาคต”

 

ชายคนนั้นเปิดช่องแรกทางซ้าย

 

ดงซูบินมองไปที่รายการนั้นและผิดหวัง นี่ไม่ใช่หนึ่งในของโบราณที่ถูกขโมยไป แต่ดงซูบินเข้าใจทันทีว่าหม่าเหวินเทากำลังทดสอบเขา ของโบราณที่ขโมยมาไม่สามารถแสดงให้คนนอกเห็นได้โดยง่ายและเขากำลังใช้โบราณวัตถุอื่น ๆ เพื่อทดสอบดงซูบินหาก ดงซูบินสามารถประเมินโบราณวัตถุเหล่านี้ได้เขาจะพิสูจน์ความสามารถของเขา เขาจะมีโอกาสได้เห็นพระธาตุที่ถูกขโมยไปในภายหลังดงซูบิน เดินไปดูและเริ่มตรวจสอบโบราณวัตถุชิ้นนั้น

 

ของเก่าชิ้นนี้เป็นภาชนะหมอดินเผาที่แตกหักและดูเหมือนเก่า

 

แต่ดงซูบินซึ่งเคยค้าของเก่ารู้ดีว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้มีความหมายอะไร มีเทคนิคในการค้าของเก่าที่เรียกว่าการแกล้งอายุ

 

ดงซูบินรู้สึกว่าผู้จัดการหม่ากำลังจะทดสอบเขาและไม่ควรใช้ของเก่าจริง เขาจัดระเบียบคำพูดของเขาในหัวของเขาและคาดเดาอย่างดุเดือด “ นี่น่าจะเป็นของปลอม มันอาจจะดูเก่า แต่มันมาจากวิธีการที่เรียกว่าการหลอกอายุ ดูที่นี่และที่นี่…มันชัดเจนมาก”

 

หม่าเหวินเทาขมวดคิ้วและขอให้คนของเขาเปิดกล่องถัดไป

 

ดูเหมือนว่าสร้อยข้อมือไม้พะยูง พื้นผิวเรียบและดูเหมือนถูกจับไว้ในมือของใครบางคนมานานหลายปี

 

ดงซูบินคิดชั่วขณะ สำหรับใครบางคนที่จะถือมันเป็นเวลาหลายปีมันไม่น่าจะเป็นของปลอมและควรเป็นหนึ่งในของเก่าล้ำค่าของหม่าเหวินเทา “ นี่คือไม้โรสวูดและสีก็เหมือนจริง สิ่งนี้น่าจะเป็นของแท้”

 

หม่าเหวินเทาขอให้คนของเขาเปิดกล่องสุดท้าย

 

เป็นเหรียญโบราณและมีร่องรอยการสึกกร่อน คำว่า“ ซินเจินซินเป่า” เขียนอยู่

 

ดงซูบินรู้ดีว่าการประดิษฐ์เหรียญโบราณปลอมไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมีราคาสูง เขาแสร้งทำเป็นตรวจสอบเหรียญสักพักแล้วพูดว่า “ นี่เป็นเหรียญแท้และน่าจะมาจากราชวงศ์หมิง เหรียญนี้ค่อนข้างหายากและควรค่าแก่การสะสมมาก” ดงซูบินกล่าวและมองไปที่หม่าเหวินเทา

 

เวรเถอะ?! ใบหน้าของหม่าเหวินเทาเปลี่ยนไปและเม้มริมฝีปากของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ เอาล่ะ. นายกลับไปได้แล้ว!”

 

ดงซูบินหยุดชั่ววินาที “ เอ่อ…ผมเข้าใจผิดเหรอ?”

 

ชายที่ยืนอยู่ข้างๆดงซูบินยิ้มเยาะ “ นายผิดหมด! นายกล้าอ้างว่านายรู้เรื่องของโบราณเหรอ”

 

ดงซูบินเถียง “ เป็นไปไม่ได้!”

 

ก่อนที่หม่าเหวินเทาจะนำสิ่งของทั้งสามนี้มาที่นี่เขาได้ตรวจสอบความถูกต้องกับ บริษัท รับซื้อของเก่าแล้ว ชายคนนั้นเห็น ดงซูบินไม่ยอมออกไปและไปลากเขาออกมา ดงซูบินไม่อยากพลาดโอกาสนี้และรีบถามว่าส่วนไหนที่เขาพูดผิด

 

ชายคนนั้นขบริมฝีปากของเขาและกล่าวว่า “ นายไม่รู้อะไรเลยและกล้าทำของโบราณปลอมหรอ? ภาชนะหมอดินเผานั้นเป็นของแท้และมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์อย่างมาก แต่ก็มีมูลค่าไม่มากนัก สร้อยข้อมือไม้พะยูงนั้นเป็นของปลอมและมีการทาสีเคลือบเงาในภายหลัง วัสดุไม่ได้เป็นไม้ชิงชันและเป็นเพียงไม้ที่มีลักษณะคล้ายชิงชันเท่านั้น มันไม่มีค่าอะไรเลย เหรียญนั้นปลอม! ดูคำพูด! คำพูดนั้นคดเคี้ยวและคุณกล้าอ้างว่าเหรียญนั้นมาจากราชวงศ์หมิง? ได้เลย! หยุดเสียเวลาและหลงทาง!” ชายคนนี้เป็นคนที่ส่งสิ่งของเหล่านี้ไปให้ บริษัท รับซื้อของเก่าเพื่อตรวจสอบความถูกต้อง

 

ดงซูบินฟังเขาและสบถขึ้นมาในใจ! ฉันผิดทั้งสามรายการ!

 

แต่ไม่เป็นไร! ฉันยังมีโอกาสอีกครั้ง!

 

ย้อนกลับสองนาที!

 

ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาวาบหวิว!

 

“ เสี่ยวเซียว ฉันมีของเก่าอยู่สองสามชิ้นและฉันอยากให้นายลองดู”

 

หม่าเหวินเทาขอให้คนของเขานำสิ่งของบางอย่างออกไป

 

เวลากลับไปเมื่อสองนาทีที่แล้ว!

 

“ อย่าประหม่า หากนายสามารถระบุรายการเหล่านี้ได้อย่างถูกต้องนายจะได้มาติดตามฉันในอนาคต” หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินด้วยความคาดหวัง

 

ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหยิบภาชนะลายครามขึ้นมา “ เมื่อเราทำของโบราณปลอมเราจะไม่ทำให้มันขยายออกไป จากเครื่องหมายน่าจะมานานแล้วและไม่สามารถปลอมได้จากการปลอมอายุ อย่างไรก็ตามงานชิ้นนี้อาจจะเก่า แต่ก็ไม่คุ้มกับเงินเลย”

 

หม่าเหวินเทาหรี่ตาเล็กน้อย “ แสดงชิ้นส่วนต่อไปให้เขาดูสิ!”

 

ชายคนนั้นหยิบสร้อยข้อมือไม้พะยูงออกมา

 

ดงซูบินหยิบมันขึ้นมาและเล่นด้วยมือของเขา “ แล็กเกอร์ถูกทาสีในภายหลังและเราใช้วิธีนี้บ่อยครั้งในอดีต นี่คือการทำให้สร้อยข้อมือดูมีอายุและถ้าเป็นไม้พะยูงก็มีคนไม่มากที่จะทนทำเช่นนี้ สิ่งนี้น่าจะเป็นของปลอมและไร้มูลค่า”

 

หัวใจของหม่าเหวินเทาเต้นผิดจังหวะ “ต่อไป.”

 

ดงซูบินมองไปที่เหรียญ “ เหรียญนี้?! การกัดกร่อนที่ติดอยู่บนเหรียญจากรายการทองแดงอื่น ๆ ตอนที่ทำของเก่าปลอมก็เคยใช้วิธีนี้เหมือนกัน แต่อักษาตรงกลางนั้นคดเคี้ยวและดูไม่เหมือนเหรียญโบราณแท้ๆ”

 

ดงซูบินประเมินสามรายการเสร็จสิ้น

 

ชายในชุดสูทสองสามคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ