บทที่ 144 สตรีผู้ทรงอํานาจ

 

“ท่านฮั่วชาน หยุดเถอะขอรับ!”

 

“ศิษย์พี่ใหญ่! ระวัง!”

 

ฝูงชนกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก!

 

ผู้พิทักษ์ชั่วชานไม่ยอมรามือ ทั้งยังพุ่งเข้าจู่โจมเยี่ยฉวนโดยที่ผู้อื่นไม่คาดคิด

 

ชายผู้บรรลุกระบวนเคล็ดวิชากระบีปีศาจในระดับสูงสุดยกกระบี่ประจํากายขึ้นสูงก่อนฟาดฟันลงมาอย่างรวดเร็วโดยที่เยี่ยฉวนก็ไม่ทันตั้งตัว!

 

“บังอาจ!”

 

นักรบพฤกษาเถียนอู่ซึ่งเดินห่างออกไปหันขวับกลับมาทันที่พร้อมเสกกิ่งไม้ยาวให้ปรากฏในมืออีกครั้ง ทว่าชั่วชานที่มุ่งมั่นแต่จะสังหารเยี่ยฉวนกลับทําการโจมตีอย่างรุนแรงและรวดเร็วเกินกว่าที่แม้กิ่งไม้ของเขาจะยับยั้งไว้ได้ทัน

 

การเผชิญหน้าอย่างกะทันระหว่างผู้ฝึกตนที่บรรลุการฝึกตนขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ระดับที่หนึ่งและขั้นซิวฉือระดับที่สองไม่ต้องคาดเดาก็รู้แน่ชัดว่าฝ่ายใดจะมีชัยชนะเห นือกว่า!

 

ครั้นเห็นว่าเยี่ยฉวนคงพลาดท่าแน่แล้ว บรรดาศิษย์สํา นักอสูรเมฆาจึงส่ายหัวพร้อมถอนหายใจแต่มีบางส่วนที่หัว เราะเยาะเย้ยในชะตากรรมอันน่าอนาถของอีกฝ่าย “ไอ้ สารเลว!เป็นอย่างไรล่ะ…ผลลัพธ์ของความอวดดี?! ราชินีเผ่าอสูรยังไม่ทันปรากฏตัวก็เอาชีวิตมาทิ้งที่ทะเลสาบมังกรนิทราเสียแล้ว!”

 

“ฮ่าๆๆ! ไอ้สารเลว! เจ้าบีบให้ข้าต้องทําเช่นนี้ไปลงนรกซะ!”

 

ฮั่วซานระเบิดหัวเราะดังลั่นจนใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างน่าสยดสยองเมื่อเห็นว่าเยี่ยฉวนหลบหนีไปทางใดไม่รอดแน่ แล้วตอนนี้เขารู้สึกปิติยินดียิ่ง! ส่วนจ้าวต้าจื่อและผู้พิทักษ์หยางผู้ที่ดวงตาได้รับบาดเจ็บก็ปราดเข้าไปช่วยเหลือเช่นกัน ทว่าตําแหน่งระหว่างพวกเขาและเยียฉวนห่างกันเกินไปการโจมตีครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่ยอดฝีมือจํานวน มากที่ยืนอยู่บริเวณนั้นยังไม่สามารถหยุดยั่วชานได้!

 

“ผิดแล้ว! เจ้าต่างหากที่บังคับให้ข้าต้องทําเช่นนี้”

 

เยี่ยฉวนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาภาพที่ทุกคนเห็นคล้ายเขาไร้หนทางหลบเลี่ยงแท้จริงเป็นความตั้งใจของเขาเองที่กําลังโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ทั้งสาม ใบเพื่อตั้งรับการโจมตีและสวนกลับ

 

ซ่า!

 

ทันใดนั้นระลอกคลื่นความสูงเกือบหนึ่งร้อยเมตรพลันก่ อตัวขึ้นจากผืนทะเลสาบพร้อมกับลมพายุที่พัดโหมกระหน่ํากระโหลกทรงสามเหลี่ยมขนาดใหญ่มโหฬารโผล่พ้น ผิวน้ําขึ้นมาพร้อมลําตัวสีขาวยาวเหยียดอสรพิษยักษ์อ้าปากกว้างขณะพุ่งตัวไปด้านหน้าก่อนใช้ปากกลืนฮั่วชานซึ่งกําลังจะทําร้ายเยี่ยฉวนจนเหลือเพียงลําตัวท่อนบนที่โผล่ออกมา!

 

จ้าวต้าจ่อที่เห็นงูยักษ์ที่ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาขนานนามว่าสุภาพสตรีผิวขาวตกใจกลัวจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างชั่วพริบตาเดียวมันปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าฝูงชนและกลืนกินร่างกายชั่วชานเข้าไปเกินครึ่ง!

 

เยี่ยฉวนก่อเรื่องราวใหญ่โตต้องการปลุกระดมผู้มี ตําแหน่งสูงส่งในสํานักอสูรเมฆา แม้นักรบพฤกษาเถียนกู่มาปรากฏตัวในที่เกิดเหตุเขากลับปฏิเสธอย่างไม่แยแส เหตุ ที่กระทําการอวดดีใช่เพราะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอีก

 

เป็นเพราะเขาวางแผนการทั้งหมดไว้พร้อมแล้วงูเผือกที่มีขนาดลําตัวมหึมาน่าสะพรึงกลัวตัวนี้คือไพ่ใบสุดท้ายของเขา!

 

เดิมทีเยี่ยฉวนปิดบังไพ่ใบสําคัญนี้ไว้จนถึงวินาทีสุดท้าย แต่ชั่วชานกลับบ้าคลั่งขึ้นมาเสียก่อนดังนั้นเขาจึงทําสิ่งใดไม่ได้นอกจากใช้งูสาวเป็นเครื่องโจมตีสวนกลับ!

 

“ให้ตายสิ! นันอะไรนะ!”

 

“นะ…นั่น สัตว์ผู้พิทักษ์ในตํานานนางพญามังกรขาว!”

 

บรรดาศิษย์สํานักอสูรเมฆาร้องตะโกนอย่างตื่นต ระหนกและวิ่งหนี้ให้ห่างจากบริเวณนั้นทันที แต่ทันที่ที่เห็นลําตัวของฮัวชานถูกงูเผือกยักษ์กลืนกินไปแล้วเกินครึ่งท่อน พวกเขาพลันหวาดผวาจนเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรงยืน!

 

ตํานานโบราณเล่าขานสืบต่อกันมาว่าใต้ทะเลสาบมังกร นิทรามีนางพญามังกรอาศัยอยู่ ตลอดลําตัวของมันเป็นสีขาวราวหยกบริสุทธิ์ถือเป็นสัตว์ผู้พิทักษ์ประจําสํานักอสูร เมฆาเชื่อกันว่ามันสามารถนําพาสํานักให้รอดพ้นจากภัยพิ บัติร้ายแรงและความหายนะทั้งมวลส่วนความเชื่อเรื่องการอธิษฐานก็พรก็โด่งดังไม่แพ้กันเป็นที่ร่ําลือว่าหากหนุ่มสาวเดินทางมายังทะเลสาบมังกรนิทราในคืนพระจันทร์เต็มดวงและอธิษฐานขอพรให้สมหวังในความรัก นางพญามังกรขาวจะประสาทพรให้คําขอเหล่านั้นเป็นจริง ทําให้ชาย หญิงยุคต่อๆ มาหลั่งไหลไปขอพรกันอย่างไม่ขาดสาย

 

ทว่าเรื่องราวเหล่านั้นก็เป็นเพียงตํานานที่เล่าต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นเท่านั้นน้อยคนนักที่จะได้พบนางพญามังกรขาวตัวนี้จริงๆ แต่เมื่อมันปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ทําให้ทุกคนตกตะลึงยิ่ง!

 

ภัยพิบัติร้ายแรงยังไม่เกิดขึ้นกับสํานักอสูรเมฆาเสียหน่อย…เหตุใดนางพญามังกรขาวจึงปรากฏตัวขึ้น?! หรือการมาเยือนของศิษย์พี่ใหญ่เยี่ยฉวนแห่งสํานักหมอกเมฆาผู้ นี้คือความหายนะครั้งใหญ่?!

 

ประหลาดนัก! นางพญามังกรขาวเป็นสัตว์ผู้พิทักษ์ของสํา นักอสูรเมฆาแต่กลับไม่โจมตีเยี่ยฉวน…หนําซ้ํายังพุ่งเข้ากลืน ร่างฮัวชานจนเหลือเพียงครึ่งท่อนเพราะอะไรเหตุการณ์จึงกลับตาลปัตรเช่นนี้!

 

ความพิศวงเกิดขึ้นในจิตใจของบรรดาศิษย์สํานักอสูรเม ฆาที่ถอยกรูดไปหลบอยู่ด้านข้างสายตาทุกคู่จับจ้องไปที่งูเผือกยักษ์ด้วยความตระหนกยิ่ง! ลําตัวขนาดมหึมาที่โผล่พ้นผิวน้ํามีความยาวประมาณสองร้อยถึงสามร้อยเมตรทั้งยังมีร่างอีกครั้งที่ไม่สามารถคาดคะเนความยาวอยู่ใต้ผืนน้ํา ทะ เลสาบมังกรนิทราอันกว้างใหญ่ที่เคยสงบเงียบแปรเปลี่ยนเป็นน่าสะพรึงกลัวภายในพริบตา!

 

นักรบพฤกษาเถียนกู่วกกลับมาอย่างเร่งร้อนพลางมองไป ที่งูเผือกยักษ์ในตํานานซึ่งปรากฏตัวอย่างกะทันหันด้วยสายตาเคร่งเครียดก่อนหยุดยืนโดยเว้นระยะห่างพอสมควรเพราะไม่กล้ากระทําการผลีผลาม

 

“ช่วยด้วย! ท่านอาวุโสเถียนกู่ ได้โปรด…ชะ-ช่วยข้า

 

ฮั่วชานใช้พละกําลังที่เหลืออยู่ดิ้นกระเสือกกระสนขณะ ร่างของตนห้อยแกว่งไปมาในปากงูยักษ์พลางร้องโหยหวนข อความช่วยเหลือไม่ขาดปาก

 

งูเผือกยักษ์กลืนกินร่างผู้พิทักษ์ชราไปครึ่งท่อนทว่ายังไม่ เคลื่อนไหวร่างกายแต่อย่างใดมันชูคอขึ้นสูงก่อนเอียวตัวมา โอบอยู่ด้านหลังเยี่ยฉวนราวเป็นสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องตัวหนึ่งที่เขาเลี้ยงไว้ลําตัวขาวสะอาดของมันผ่องใสไร้รอยตําหนิ ดวง ตาฉายแววเย็นเยียบราวธารน้ําแข็งหากเยี่ยฉวนให้สัญญาณเพียงครั้งเดียวมันก็พร้อมกลืนกินชั่วชานที่แผดเสียงร้องโหยหวนไม่หยุดหย่อนผู้นี้ทั้งเป็น!

 

“ช่วยงั้นรึ?! ตอนนี้ไม่ว่าผู้ใดก็ช่วยเจ้าไม่ได้ทั้งสิ้น! ท่านผู้พิ ทักษ์เจ้าบีบให้ข้าต้องทําเช่นนี้!ยอมจํานนต่อชะตากรรมเสียเถอะ!”

 

ฮั่วชานได้ยินดังนั้นจึงสั่นศีรษะด้วยความหวาดกลัวพร้อม เผยสีหน้าซีดเผือดทันที! เยี่ยฉวนหันไปหานางพญามังกรขาวพลางส่งสัญญาณ มันตีความคําสั่งของเขาออกอย่างรวดเร็วจึงขยับปากอีกครั้งคราวนี้ร่างฮั่วชานถูกกลืนกิน เข้าไปลึกกว่าเดิมจนเหลือเพียงส่วนที่อยู่เหนือบริเวณอกเท่านั้นโผล่ออกมา!

 

“ พอได้แล้ว! หยุดเดี๋ยวนี้!”

 

นักรบพฤกษาเถียนกู่ก้าวไปด้านหน้าพร้อมมองไป ที่เยี่ยฉวนด้วยสายตาเคร่งเครียด เขาลดระดับเสียงลงก่อนกล่าวออก “หนุ่มน้อย ข้าไม่สนหรอกนะว่าเจ้าใช้วิธี การใดล่อลวงให้สัตว์ผู้พิทักษ์ของสํานักเราแปรพักตร์เช่นนี้แต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยนมาเสนอ สั่งให้นางพญามัง กรขาวปล่อยชั่วชานเสีย!แลกกับการที่ข้าจะไปรายงานราชินี้เผ่าอสูรว่าเจ้าต้องการเข้าพบว่าอย่างไร?!”

 

“เป็นข้อเสนอที่ไร้สาระสิ้นดี! การนําความไปรายงานราชิ นี้เผ่าอสูรเป็นหน้าที่ที่เจ้าต้องทําอยู่แล้วเหตุใดข้าจึง ต้องแลกด้วยเล่า?!”

 

เยี่ยฉวนรักษาท่าที่นิ่งสงบและปฏิเสธข้อเสนอของอีกฝ่าย อย่างไม่แยแสเขาหยุดชะงักชั่วครู่ก่อนกล่าวออกด้วยน้ําเสียงเย็นชา“อย่างไรข้าก็ไม่อาจไว้ชีวิตผู้พิทักษ์แซ่ฮั่ว แต่การสังหารคนตําต้อยเช่นเขาจะทําให้มือของข้าแปดเปื้อนเสียเปล่า เห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันมิตรระหว่างสํานักหมอกเมฆาและสํานักอสูรเมฆา…หากเขายอมขออภัยข้าต่อหน้าสาธารณชนจากใจจริง ข้าจึงจะยอมละเว้นเรื่องที่เกิดขึ้น”

 

“ผู้แซ่เยี่ย! กะแกบังอาจนัก!”

 

ฮั่วชานโกรธแทบสิ้นสติเมื่อได้ยินคําพูดของเยี่ยฉวน!

 

คําประกาศกร้าวของอีกฝ่ายหยามเกียรติเขาอย่างชัดแจ้งก่อนหน้านี้ที่เยี่ยฉวนสังหารฮั่วหยวนชางเขาก็รู้สึกโศกเศร้าปานใจจะขาดพอแล้วที่สูญเสียบุตรชายผู้เป็นแก้วตาดวงใจ เขายังไม่ทันแก้แค้นอย่างสาสมแต่กลับต้องก้มหัวยอมจํานนต่ออีกฝ่ายและขออภัยเขาต่อหน้าฝูงชน! หากไม่ใช่การกลั่นแกล้งให้เขาได้รับความอัปยศแล้วจะเป็นอื่นใดได้ อีก!?

 

ตอนนี้ผู้พิทักษ์ชราไม่คร่ําครวญร้องขอชีวิตอีกต่อไป ร่าง กายสั่นสะท้านด้วยความโกรธแค้นภายในจิตใจที่ทวีขึ้นถึงขีดสุดจนปริปากเอ่ยคําใดไม่ออก!

 

“ท่านอาวุโสเถียนกู่ ท่านเองก็เห็นไม่ใช่หรือว่าข้าไม่ได้เป็นผู้เริ่มก่อนเป็นฮัวซานต่างหากรนหาที่ตาย!”

 

เยี่ยฉวนเผยรอยยิ้มเย็นเยียบ งูเผือกยักษ์ขยับปากกลืนร่างของฮั่วชานอีกครั้งจนเหลือเพียงไหล่และศีรษะ!

 

“ไอ้หนุ่ม! นี่เจ้า”

 

นักรบพฤกษาเถียนกู่แค่นเสียงคํารามในลําคอด้วยความตระหนกระคนโกรธเคือง ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่มีความกล้า เพียงพอที่จะยับยั้งเหตุการณ์ตรงหน้าขณะนี้เรื่องราว บานปลายจนกลายเป็นความขัดแย้งใหญ่โตเสียแล้ว!เขาไม่สามารถจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงลําพังได้อีกต่อไป!