บทที่ 161 ความสุขที่มากล้นเป็นบ่อเกิดของความทุกข์

สีหน้าของไปเยี่ยนหุหดหูและตึงเครียด สายตาที่จับจ้องเยี่ยฉวนฉายแววชั่วร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยฉวนเอ่ยนามอาวุโสสูงสุดได้ไม่ทันไรเขาก็กลับ มาในชั่วพริบตาหรือไอ้เด็กนี่จะมีวาจาสิทธิ์จริงๆ? อยู่ไม่ได้เขาอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว!

แววตาของไปเยี่ยนหูทอประกายวูบไหวด้วยลังเลว่าจะ เสี่ยงฆ่าเยี่ยฉวนตอนนี้ดีหรือไม่?

หากฝืนสังหารเยี่ยฉวนผู้อยู่ภายใต้การคุ้ มครองของปีศาจเพลิงในตอนนี้คงต้องสูญเสียอย่างใหญ่หลวง แต่การฆ่าเยี่ยฉวนก็เอื้อประโยชน์ให้เขาอย่างมากเช่นกัน ไม่เพียงได้กําจัดเยี่ยฉวนที่เป็นหนามยอกอกมานานแต่ยังช่วยรักษาขวัญกําลังใจกองทัพที่กําลังหวั่นกลัวของเขาอีกด้วย

“ท่านอาวุโส… ท่านอาวุโสสูงสุด เขา…” บริ วารลังเลก่อนกระซิบบางสิ่งที่ข้างหูของไปเยี่ยนหู

แววตาของไปเยี่ยนหูผู้มีสีหน้าหดหูเมื่อครู่กลับลุก โชนขึ้นทันใด “จริงหรือ?!”

“เป็นความจริงขอรับท่านอาวุโสลําดับสาม ไม่สิ…. ท่าน เจ้าสํานักผู้ประเสริฐ ท่านดูให้เห็นกับตาได้เลย” บริวารกล่าวตอบ เขายังไม่คุ้นชินกับการเรียกไปเยี่ยนหูว่าเจ้า สํานักเท่าใดนัก

“ดี! พาเขาเข้ามา ฮ่าๆๆ!”

ไปเยี่ยนหูระเบิดหัวเราะขณะมองดูเยี่ยฉวนที่ยืนอยู่ท่า มกลางฝูงปีศาจวัวนัยน์ตาอสูรด้วยความตื่นเต้น “ข้าถูกลิขิตไว้แล้วแม้แต่สวรรค์ยังต้องการให้ข้าเป็นเจ้าสํานักหมอก เมฆา ฮ่าๆๆ ไอ้หนู เจ้าว่าอาวุโสสูงสุดจะจับกุมพวกเราและ ตัดแขนตัดขาจนตายทันทีที่เขากลับมาไม่ใช่หรือ? เจ้าว่าอาวุโสสูงสุดแข็งแกร่งยิ่งไม่ใช่หรือ?เจ้าว่าข้าต้องร้องขอชีวิตไม่ใช่หรือ? อาวุโสสูงสุดผู้ดูแลสํานักมาหลายปีและทําให้ผู้คนหวั่นเกรงเพียงเอ่ยนามอย่างนั้นหรือ?ฮ่าๆๆ”

ไปเยี่ยนหผู้ทําให้เกิดการนองเลือดในสํานักแผดเสียงหัวเราะร้ายกาจ

จิตใจของเยี่ยฉวนวูบโหวงและหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ

เขาไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น แต่ท่าทีของไปเยี่ยนหูทําให้รู้ว่ามีบางสิ่งร้ายแรงเกิดขึ้นกับผู้อาวุโสสูงสุดอย่างแน่นอน!

ไม่นานนักกองกําลังกบฏก็แบกเปลหามที่ห่อหุ้มด้วยชุดคลุมเปื้อนเลือดเข้ามา เมื่อเปิดขึ้นจึงเผยให้เห็นชายชราผมขาวโพลนร่างสูงใหญ่นอนนิ่งอยู่ เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอาวุโสสูงสุดซูโกวหงผู้สั่นสะเทือนเทือกเขาหมอกเม ฆาด้วยความยิ่งใหญ่ในกาลก่อนยากจะสัมผัสว่าเขายังมีออ ร่าหลงเหลืออยู่หรือไม่ และต่อให้ยังไม่ตายก็นับว่าร่อแร่เต็มทน

หัวใจของเยี่ยฉวนสั่นสะท้านเช่นเดียวกับจูซื้อเจียที่หมด สติไปในทันทีไปเยี่ยนหูแผดเสียงหัวเราะลั่น “ฮ่าๆๆ… สมควรแล้วไอ้แก่! สมควรแล้ว! ฮ่าๆๆ เบิกตาดูให้ชัด! ข้าไม่ ได้ยึดอํานาจหากแต่สวรรค์ลิขิตให้ข้าเป็นเจ้าสํานักต่างหากเล่า! ผู้ใดไม่ยอมจํานนต่อข้าถือว่าท้าทายเจตจํานงของสวรรค์และต้องตายอย่างทรมานที่สุด!”

ไปเยี่ยนหูชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า มืออีกข้างทุบอกพลางกู่ ร้องลั่นอย่างคึกคะนอง

เจ้าสํานักหยุนเฟยหรูไม่กลับมาเป็นเวลาหลายปีจนศิษย์รุ่นหลังลืมการมีอยู่ของเขาไปแล้ว ส่วนอาวุโสลําดับสี่และลําดับห้านั้นยอมสยบต่อไปเยี่ยนหูอาวุโสลํา ดับสองหนานกงเหรินก็พิการขาทั้งสองข้างอีกทั้งอาวุโสสูงสุดยังบาดเจ็บสาหัสเจียนตายจึงไม่มีผู้ใดมาสั่นคลอนตําแหน่งของเขาได้อีกต่อไปผู้ที่เป็นภัยคุกคามในตอนนี้เหลือเพียงเยี่ยฉวนเท่านั้น!

ศิษย์ที่ตามปีศาจเพลิงจากภูเขาข้างเคียงมาต่างกระวนก ระวาย บางคนยังคงกระชับกระบี่มั่นพร้อมสละชีวิตดีกว่ายอมจํานน แต่ก็มีจํานวนมากที่สิ้นหวังจนยอมทิ้งกระบี่ และสวามิภักดิ์ต่อไปเยี่ยนหู

มีศิษย์จํานวนมากที่ต่อต้านไปเยี่ยนหูยามที่เขาล้างบา งคนในสํานักด้วยความหวังในตัวอาวุโสสูงสุดพวกเขาขัดขืน สุดกําลังเพื่อรอคอยอาวุโสสูงสุดกลับมาจากเมืองหล วงและยึดอํานาจคืนแม้ศิษย์พี่ใหญ่จะมีชื่อเสียงเลื่องลือแต่ คุณสมบัติและขั้นการฝึกตนของเขายังไม่เพียงพอจะขึ้นเป็นผู้นําได้

ความหวังของพวกเขาจึงพังทลายลงเมื่อเห็นอาวุโสสูง สุดในสภาพโชกเลือดไร้สติ

“ฮ่าๆๆ การปรับตัวให้เข้ากับสถาน การณ์เป็นลักษณะของวีรบุรุษนะไอ้หนู ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เลือกมาว่าจะยอมแพ้หรือยอมตาย?!” ไปเยี่ยนหูย่างเท้ามาข้างหน้าอย่างข่มขู่ขณะที่กองกําลังกบฏล้อมเข้ามาเรื่อยๆ เพิ่มแรงกดดันมหาศาล การต่อสู้อันนองเลือดอาจปะทุขึ้นได้ทุกเมื่อ หากสังหารเยี่ยฉวนและพรรคพวกได้ การก่อกบฏจะสําเร็จและไม่มีผู้ใดกล้าคุกคามไปเยี่ยนหูอีกต่อไป

“ไอ้หมาแก่! เจ้าบังอาจทําร้ายท่านอาวุโสสูงสุดงั้นหรือ?! เจ้าส่งคนไปลอบสังหารเขาระหว่างทางอย่างนั้นหรือ?!” เยี่ยฉวนกล่าวด้วยเสียงแหบแห้งเมื่อเห็นท่าที่คึกคะนองของอีกฝ่าย

“ไม่ใช่ เขาอยู่ในสภาพนี้ตั้งแต่ถูกพบข้างเครื่องเคลื่อน ย้ายแล้ว”

ไปเยี่ยนหูตอบตามตรง เขาไม่อยากทําให้เรื่องซับซ้อนใน เมื่อสถานการณ์ไม่อาจพลิกผันได้อีกแล้ว “ข้าบอกเจ้าแล้วเจ้าคิดว่าจักรพรรดิต้าฉันเป็นใคร? คิดว่าพระองค์ทรงมีเมตตากรุณางั้นหรือ? สํานักหมอกเมฆาในยามนี้ไม่เหมือน เมื่อก่อน ไม่มีคุณสมบัติพอจะไปต่อรองกับใครทั้งสิ้นสํานักหมอกเมฆาต้องพึ่งข้าหากต้องการฟื้นคืนสู่การเป็น นักชั้นเลิศอีกครั้งซูโกวหงได้ตําแหน่งอาวุโสสูงสุดมานา นเกินพอแล้ว จิตใจอ่อนแอเยี่ยงสตรีเช่นนี้จะทําให้สํา นักกลับมารุ่งเรืองได้อย่างไร?”

“เจ้าไม่ได้ส่งคนไปฆ่าเขาก็จริง แต่เจ้าวางกับดักให้เขาไป เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิที่เมืองหลวง! เตาหลอมของสํานักที่ถูก ทําลายนั้นไม่ใช้ฝีมือของเจ้าหรือ?! ทั้งอาวุโสสูงสุดและอาวุโสลําดับสองต้องทุกข์ทรมานเพราะแผนการของเจ้า ยัง กล้าปฏิเสธอีกหรือ?!” เยียฉวนจ้องไปเยียนหูเขม็งเสียงแตกร้าวดังขึ้นภายในร่างเมื่อเคล็ดวิชาปลิดชีพแลกสังหารใกล้ถึงจุดสูงสุดเขาพร้อมปล่อยพลังรุนแรงเพื่อบันคอห มาแก่ไปเยี่ยนหูอย่างเหี้ยมโหดในไม่ช้า!

“ข้าจะบอกให้ชัดวันนี้ ใช่! เป็นฝีมือข้าเอง แล้วเจ้าจะทําอะไรได้? อย่าหวังลมๆ แล้งๆ ไปหน่อยเลยไอ้หนูมันจบแล้วเข้าให้โอกาสแต่เจ้าไม่คว้ามันเอาไว้ถ้าเช่นนั้นก็ตามหนานเทียนโตวไปหุบเขามังกรปีศาจเสียเถอะ! ทั้งหมดโจมตี!ฆ่ามันให้หมดอย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว!”

แววตาของไปเยี่ยนหูทอประกายมุ่งร้าย เขานํากองกําลังพุ่งเข้าใส่เยี่ยฉวนด้วยพลังที่ปะทุขึ้นอย่างมหาศาล บริวารและผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดคํารามราวกับฝูงหมาปาพร้อมจิตสังหารพลุ่งพล่าน!

แต่แล้วภาพที่ไม่มีใครคาดคิดก็ปรากฏขึ้น!

ฉับพลันอาวุโสสูงสุดซูโกวหงที่นอนไม่ได้สติอยู่เมื่อครูกลับลุกขึ้นทาบฝ่ามือบนหน้าอกของไปเยี่ยนหู “กร้อบ!” ซี่โครงของชายชราหักไม่เหลือชิ้นดีพร้อมรอยฝ่ามือลึกบนหน้าอกไปเยี่ยนหูได้รับบาดเจ็บสาหัสในชั่วพริบตา!

“ฮ่าๆๆ คิดจะปลิดชีพอาจารย์ของข้าด้วยฝีมืออันน้อยนิด ช่างโง่เง่าเสียจริง!

อาวุโสสูงสุดหัวเราะเสียงแปร่งก่อนกลายร่างเป็นชายร่างสูงสามเมตรในชุดคลุมสีดําที่มีเขาสองข้างบนหัว! ไอปีศาจหนาแน่นแผ่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว

เยี่ยฉวนได้กําราบยอดปรมาจารย์ถึงสอ งคนนั่นคือปีศาจเพลิงและปีศาจเขาโค้งนากู้ซื้อ คนหนึ่งประจําอยู่ในสํานักขณะที่อีกคนประจําอยู่นอกสํานัก

เมื่อไปเยี่ยนหูก่อกบฏและเกิดการนองเลือดขึ้นในสํานัก ปีศาจเพลิงได้นําศิษย์สํานักหมอกเมฆาที่คิดต่อต้านหลบหนี้ไปยังภูเขาข้างๆ ทว่าปีศาจเขาโค้งที่ฝึกตนอยู่นอกสํานักไม่ ได้ปรากฏกายในตอนนั้นหากแต่ซุ่มรอโอกาสอย่างเงียบเชียบ เขาเริ่มลงมือเมื่อได้ข่าวว่าเยี่ยฉวนกลับมาแล้วโดยใช้เคล็ดวิชาเก้าอสูรจําแลงแปลงกายเป็นอาวุโสสูงสุดเพื่อตบตาทุกคนและฉวยโอกาสโจมตีไปเยียนหูเจียนตาย!

ไปเยี่ยนหูที่เข้าใจว่าควบคุมสถานการณ์ ได้หมดแล้วแปรเปลี่ยนจากสุขล้นเป็นหดหูในชั่วพริบตา

“ฆ่ามัน!”

แววตาของเยี่ยฉวนลุกโชน เขากู่ร้องลั่นก่อนพุ่งเข้า หาไปเยี่ยนหูที่เจ็บหนักหมายปลิดชีพหมาแก่ในคราเดียว!