บทที่ 306 ห่วงโซ่มังกร

“เรื่องนี้…” เยี่ยฉวนไม่รู้ว่าควรตอบคําถามนั้นอย่างไรดี

หลังเขาขัดเกลาร่างกายกระทั่งบรรลุสภาวะกิ่งมังกรในอาณาจักรสวรรค์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขามีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะลงไปสํารวจยังเบื้องล่างของหุบเหวมังกรปีศาจ หากคนยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเสาะหา… หากตายตกไปแล้วก็ต้องเห็นศพ ภารกิจเดียวที่ยังไม่ลุล่วงคือการตามหาศิษย์น้องคนสนิทอย่างหนานเทียนโตว ถึงกระนั้นหัวใจของเขายังมีความวิตกกังวลไม่น้อย

แม้หมอกโลหิตในเบื้องล่างของหุบเหวนี้ไม่มีความน่าสะพรึงกลัวเทียบเคียงหมอกพิษในอาณาจักรสวรรค์ แต่พิษสงของมันก็นับว่ามีความร้ายแรงเหนือธรรมดา หากประมาทเลินเล่อเพียงนิด อาจมีอันตรายถึงชีวิตได้ คราวที่แล้วหากเขาไม่ได้รับการช่วยเหลือจากอาวุโสล่าดับเจ็ดผู้สวมเสื้อคลุมสีฟ้า ชายหนุ่มอาจกลายเป็นโครงกระดูกไร้วิญญาณนอนอยู่เบื้องล่างนั้น ขณะนั้นเอง หมอกโลหิตกลับม้วนตัวจนดูคล้ายระลอกคลื่นในมหาสมุทร พร้อมกับเสียงแปลกประหลาดที่ดังขึ้นจากก้นเหว ทําให้จิตใจของเขารู้สึกปั่นป่วนยิ่งขึ้นด้วยไม่อาจหยั่งรู้ว่ามีสัตว์อสุรกายดุร้ายตนใด ซุ่มซ่อนอยู่ด้านล่าง เขาจึงต้องระมัดระวังตนขึ้นอีกหลายเท่า

เยี่ยฉวนพลันเกิดข้อกังขาบางประการ ในเมื่อขั้นการฝึกตนของอาวุโสล่าดับเจ็ดสูงส่งกว่าเขามากนัก ทั้งอีกฝ่ายยังดูเข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องล่างนั่นเป็นอย่างดี เหตุไฉนจึงไม่ลงไปเบื้องล่าง และทําการสํารวจด้วยตนเองเล่า?!

แม้เยี่ยฉวนไม่อาจสัมผัสถึงออร่าแห่งความเป็นอริที่ชัดแจ้งจากอีกฝ่าย แต่ข้อสงสัยที่เกิดขึ้นในใจกลับยังไม่คลายลง

“จริงอยู่ที่ก้นเหวมังกรปีศาจเต็มไปด้วยความอันตราย แต่เจ้าหนู ข้าสังเกตเห็นว่าร่างกายของเจ้าแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เจ้าอาจต้านทานหมอกโลหิตเหล่านั้นได้สักพักจนมีเวลามากพอที่จะตรวจสอบข้อจํากัดต่างๆ ข้าใครมอบสมบัติบางสิ่งให้กับเจ้า…ห่วงโซ่มังกร หากเจ้าเผชิญหน้ากับวิญญาณชั่วช้า ห่วงโซ่นี้สามารถช่วยให้เจ้ารอดชีวิต และอย่าลืมนํากระดิ่งลมที่ข้ามอบให้ในครั้งก่อนลงไปด้วย จงเขย่ามันในยามฉุกเฉินเพื่อส่งสัญญาณให้ข้ารู้”

อาวุโสล่าดับเจ็ดผู้สวมชุดคลุมสีฟ้าหยิบแส้ยาวออกมาจากแหวนคลังสมบัติก่อนยื่นมันให้เยี่ยฉวน จากนั้นจึงนั่งขัดสมาธิลงกับบริเวณปากเหวด้วยท่าทีสงบนิ่ง เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปฏิเสธตน แต่แล้วความโศกเศร้าคล้ายจะปรากฏในดวงตาของชายชราโดยไม่ทราบสาเหตุ

ทันทีที่แม้ยาวจากอีกฝ่ายวางลงบนฝ่ามือของเยี่ยฉวน โคมบงกชสีครามภายในร่างกายของเขาจึงกระโดดโลดเต้นขึ้นอีกครั้งคล้ายเปลวไฟที่วูบไหว

แส์นี้แม่มีลักษณะภายนอกธรรมดา แต่เมื่อได้สัมผัสกระแสน้ําอุ่นกลับไหลเข้าสู่ร่างกายอย่างต่อเนื่องและเขย่าดวงจิตราวมีพลังปราณนับอนันต์ สมบัติชิ้นนี้ทําให้เขาเกิดความรู้สึกว่าแม้แต่กองทัพทหารกล้านับแสนนับหมื่นก็ไม่คณามือตนเลยแม้แต่น้อย

สมบัติชั้นเลิศ!

ดวงตาของเยี่ยฉวนเปล่งประกายขณะกลั่นโลหิตหนึ่งหยดเพื่อขัดเกลาให้มันสนองตอบต่อผู้เรียกใช้ ทันใดนั้นเลือดหนึ่งหยดกลับกระจายแผ่ไปทั่วห่วงโซ่ดังกล่าว ครั้นเขาทําการเหวี่ยงเพื่อทดสอบ เสียงหวีดหวิวแหวกอากาศจากการเสียดสีพลันดังขึ้น ด้วยการออกแรงฟาดเพียงครั้งเดียว หินก้อนใหญ่ซึ่งตั้งอยู่บนหน้าผากลับระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที!

ฟาด… กวาด… กลิ้ง…. เยี่ยฉวนทดลองเหวี่ยงห่วงโซ่มังกรโดยใช้การเคลื่อนไหวที่แตกต่างกัน เสียงปลายแส์แหวกผ่านอากาศหวีดแหลมอย่างไม่หยุดหย่อน

ภายในดินแดนรกร้างกว้างใหญ่นี้มียอดฝีมือเพียงไม่กี่รายที่เลือกใช้แม้ยาวเป็นอาวุธประจํากาย ด้วยฐานะที่เขาเคยเป็นถึงมหาปราชญ์ซ่อนเร้นสวรรค์ซึ่งมีประสบการณ์รอบรู้ จึงสามารถระบุได้ว่าอาวุธแต่ละประเภทแสดงให้เห็นถึงอานุภาพความดุร้ายที่แตกต่างกัน เพียงทดลองใช้มันได้ ไม่นานเขาก็ล่วงรู้ถึงพลังวิเศษของมันอย่างถ่องแท้ อีกทั้งมันยังแผ่กลิ่นอายแห่งความคุกคามโดยสัญชาตญาณอย่างเลือนราง ตราบใดที่มันสามารถโอบรัดศัตรูจะสามารถขัดขวางพลังงาน ภายในร่างกายพวกเขาให้หยุดโลดแล่น บางทีอาจมีพลังมากถึงขั้นผนึกกําลังอีกฝ่ายให้หยุดนิ่ง

ห่วงโซ่มังกร!

ภพชาติก่อนเขามีฐานันดรสูงส่งยิ่ง สมบัติที่มีคุณสมบัติธรรมดาไม่ปรากฏในสายตาเขาแม้แต่ชิ้นเดียว เพราะพวกมันมีพลังด้อยค่ากว่ากําปั้นของเขาเสียด้วยซ้ํา แต่สําหรับห่วงโซ่มังกรนี้เขากลับรู้สึกชื่นชอบมันมากขึ้นทุกขณะ

สมบัติทุกชิ้นจากชายชราชุดคลุมฟ้าผู้นี้ล้วนแต่เป็นสมบัติชั้นเลิศอย่างแท้จริง!

“เจ้าคิดเห็นเป็นอย่างไรล่ะ? พิจารณาชัดเจนแล้วหรือ?” อาวุโสลําดับเจ็ดเอ่ยถาม ครั้นเห็นรอยยิ้มอย่างพึงใจของเยี่ยฉวนจึงข่มซ่อนความโศกาอาดูรไว้ในแววตาอย่างมิดชิด ท่าทีของเขายังคงนิ่งสงบ ราวนิยมใช้ชีวิตอย่างสันโดษ ละทิ้งซึ่งชีวิตทางโลกโดยสิ้นเชิง

“ท่านอาวุโสล่าดับเจ็ด ในเมื่อข้าขัดเกลาแส์นี้จนสมบูรณ์แล้ว จะให้ข้าปฏิเสธได้อย่างไร?!”

เยี่ยฉวนกล่าวกลั้วหัวเราะอย่างยินดี จากนั้นจึงส่งเสียงร้องตะโกนดังยาวเพื่อส่งสัญญาณบางอย่าง

ทันใดนั้นเสียงคํารามทุ่มต่าอันทรงพลังของมังกรปีศาจพลันดังขึ้น หลงเอ๋อร์ซึ่งแปลงกายอยู่ในรูปของมังกรน้อยบินตรงมาทางเขา

ก่อนลงไปสํารวจยังกันเหวเขาจําเป็นต้องเรียกหามังกรน้อยหลงเอ๋อร์เพื่อร่วมเดินทางในครั้งนี้ นั่นเป็นเพราะอีกฝ่ายมีร่างกายที่แข็งแกร่งสามารถทานทนต่อการกัดกร่อนของหมอกโลหิตเบื้องล่าง แม้ขันการฝึกตนของเด็กชายไม่สูงส่งเท่าที่ควรแต่การมีเขาร่วมทางจะทําให้การสํารวจยิ่ง เปี่ยมไปด้วยความปลอดภัย

ต่อให้เยี่ยฉวนมีความกล้าหาญไม่กลัวอันตรายและยอมเสี่ยงชีวิตทุกทาง ทว่าก่อนจะทําเช่นนั้นได้ เขาต้องมีการวางแผนเพื่อเตรียมพร้อมเพื่อสถานการณ์ฉุกเฉินอันเลวร้าย อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีวันดื้อรั้นสุ่มสี่สุ่มห้า

“หึม… มังกรปีศาจงั้นรึ?!”

ครั้นอาวุโสล่าดับเจ็ดเห็นการปรากฏตัวของมังกรน้อยหลงเอ่อร์ เขาจึงอุทานออกมาหนึ่งครั้ง พร้อมกวาดสายตาสํารวจร่างอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาเฉียบขาดของเขาแสดงออกถึงความปราดเปรื่องของบุคคลมากประสบการณ์ผู้ใช้ชีวิตมานานปี กระทั่งสามารถล่วงรู้ถึงทุกความเร้นลับบนโลกมนุษย์

“ท่านเป็นใครกัน?”

หลงเอ๋อร์น้อยรู้สึกตื่นตัวขึ้นทันทีที่เผชิญหน้ากับชายชราแปลกหน้า ปีศาจเขาโค้งนากู้ซือปีศาจเพลิง รวมถึงคนสนิทรอบกายเยี่ยฉวนต่างรู้เพียงว่าหลงเอ๋อร์สามารถแปลงกายเป็นมังกรได้ โดยไม่รู้เลยว่ามังกรปีศาจต่างหากที่เป็นร่างแท้จริง ทว่าผู้อาวุโสท่านนี้กลับมองทะลุถึงตัวตนแท้จริงของเขาได้ภายในปราดเดียว

“หลงเอ๋อร์ อย่ากังวลไป ท่านผู้นี้คืออาวุโสลําดับเจ็ดแห่งสํานักหมอกเมฆาของเรา” เยี่ยฉวนตบหลังหลงเอ่อร์เพื่อให้เขาผ่อนคลายจากท่าที่แข็งกร้าว

“ใช่… ใช่แล้ว เป็นมังกรปีศาจอย่างแท้จริง การปรากฏตัวเช่นนี้ไม่น่าแปลกเลยที่ขอบเขตป้องกันของยุทธภพจะหละหลวม ดูเหมือนกระแสพลังจากสรวงสวรรค์ที่ไหลลงสู่พื้นโลกจะแปรปรวนกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา”

อาวุโสลําดับเจ็ดชุดคลุมสีฟ้าพยักหน้าเป็นเชิงชื่นชมในกายาที่เด่นเป็นสง่าของมังกรน้อย จากนั้นเขาจึงละสายตาหันกลับมามองเยี่ยฉวนก่อนกล่าวออก “พ่อหนุ่ม ในฐานะที่เจ้ามีมังกรปีศาจตนนี้คอยให้การช่วยเหลือ เช่นนั้นคงไม่มีผู้ใดเหมาะสมจะเป็นผู้ลงไปสํารวจยังหุบเหวเบื้องล่างไปมากกว่าเจ้าแล้ว ข้าเชื่อว่าผลที่ได้จากการสํารวจจะเกิดประโยชน์ต่อมังกรน้อยนี้เป็นอย่างยิ่ง หากพบแล้วแน่นอนว่าเขาย่อมให้คุณแก่เจ้ามากเกินกว่าจะจินตนาการ”

อาวุโสล่าดับเจ็ดกล่าวพลางทําท่าทางราวต้องการค่านวณบางสิ่งทว่าไม่ได้เอ่ยออกมาทั้งหมด ดังนั้นวลีเดียวจึงตีความได้เป็นสองนัย

“ศิษย์ผู้น้อยเข้าใจแล้ว ขอบคุณสําหรับคําชี้แนะจากท่านอาวุโสลําดับเจ็ด หลงเอ๋อร์… ไปกันเถิด!” เยี่ยฉวนโค้งคํานับชายชราอย่างนอบน้อมก่อนกระโดดขึ้นขี่หลังมังกรน้อยหลงเอ๋อร์ พริบตาเดียวชายคนหนึ่งพร้อมด้วยมังกรปีศาจอีกตัวจึงทะยานลงสู่เบื้องล่างท่ามกลางหมอกโลหิตหนาทึบจนหายลับไปจากสายตา

เป็นที่รู้กันดีว่าหมอกโลหิตภายในหุบเขามังกรปีศาจมีพิษร้ายแรงถึงขันกัดกร่อนเลือดเนื้อของมนุษย์จนเหลือเพียงโครงกระดูกและถึงแก่ความตาย เดิมทีเยี่ยฉวนมีทักษะในการป้องกันตนจากข้อจํากัดนั้นได้เพียงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาบรรลุเคล็ดกายามังกรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังได้รับความช่วยเหลือจากสหายต่างเผ่าพันธุ์เช่นหลงเอ่อร์จึงไม่กลัวภยันตรายใดอีกต่อไป เขาสามารถอดทนอยู่ท่ามกลางละอองหมอกพิษนี้ได้ในเวลาที่เพิ่มขึ้นจากเดิมอีกประมาณหนึ่ง

ครั้งที่แล้วเขาลงมาสู่เบื้องล่างของหุบเขาและพบเข้ากับตุ๊กตาหุ่นกระบอกซึ่งมีวิญญาณร้ายโบราณเช่นเฮยปุยสิงสู่อยู่ภายใน ครั้งนี้เขาจะพบกับวิญญาณร้ายประเภทใดกัน?

จิตใจของเยี่ยฉวนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นระคนกระสับกระส่าย เมื่อเกิดความคาดหวังบางอย่าง

วิญญาณร้ายที่อาศัยอยู่เบื้องล่างจะต้องมีทักษะวรยุทธ์ที่สูงส่งเหนือธรรมดาอย่างแน่นอน ยกตัวอย่างเช่นตุ๊กตาหุ่นกระบอกเฮยกุ้ยที่สามารถแปลงกายเป็นมือสังหารชั้นเลิศเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ซึ่งคราวนี้เขาอาจเผชิญหน้ากับปีศาจบางตนที่มีพลังมหาศาลและอันตรายยิ่งกว่าเดิม แต่นั่นยังหมายความว่าเขาอาจได้รับผลประโยชน์ที่สูงขึ้นไปอีก

เคล็ดวิชาขัดเกลาปีศาจกลืนกินสวรรค์ที่เขาได้รับมาจากสุสานเทพเจ้าถือเป็นเคล็ดวิชาหลักประจํากายของเยี่ยฉวนในภพชาตินี้ อานุภาพแรงกล้าของมันทําให้ชายหนุ่มคาดหวังถึงปลายทางอันสูงส่งที่สุดในช่วงชีวิตใหม่!

หมอกโลหิตหนาทึบซึมซาบเข้าสู่ชั้นผิวหนังของเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกชาวาบ เขาจึงทําการโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์รูปมังกรปีศาจอย่างเนิบช้า เพื่อให้ร่างกายเข้าสู่สภาวะกิ่งมังกรและต้านทานการกัดกร่อนจากมัน ในที่สุดมังกรหนึ่งตัวและมนุษย์หนึ่งคนจึงไม่อาศัยขั้นบันไดในการลงสู่เบื้องล่าง แต่กลับพุ่งดิ่งลงไปสู่ความลึกสุดบรรยายนั้นด้วยความเร็วสูง!