บทที่ 317 เจวี่ยนซื้อหง

พลังหมัดทําให้อากาศไหวกระเพื่อมอีกครั้ง

องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านเหวี่ยงกําปั้นออกอีกหน โทสะของเขาทําให้หมดจักรพรรดิในครั้งนี้รุนแรงและน่าสะพรึงกลัวกว่าที่เคย

เยี่ยฉวนสูดหายใจเข้าลึกก่อนโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ทั้งเจ็ดภายในร่างและเหวี่ยงหมัดออกไปเต็มกําลังเช่นกัน

ก่าปั้นทั้งสองปะทะกันก่อเกิดคลื่นกระแทกรุนแรง

ร่างของทหารที่ยืนอยู่ในรัศมีร้อยเมตรสั่นสะเทือนจนแทบยืนไม่อยู่ เหล่ายอดฝีมือที่ปะปนอยู่ในกองทหารรีบล่าถอยและเล็งลูกธนูแหลมคมไปยังหว่างคิ้วคอหน้าอกและจุดสําคัญอื่นๆของเยี่ยฉวนทันทีส่วนปลายของลูกศรถูกยาพิษร้ายแรงเคลือบไว้จนเป็นสีดําสนิทแต่ไม่มีผู้ใดกล้ายิงออกไปโดยปราศจากพระบัญชาขององค์รัชทายาท

“ฆ่ามัน!”

องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านไม่เชื่อเรื่องบาปกรรมและไม่เชื่อว่าตนเองจะไม่สามารถเอาชนะเยี่ยฉวนที่เพิ่งบรรลุขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ระดับเจ็ดมาหมาดๆได้เขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างดุดัน พร้อมระดมพละกําลังทั้งร่างเพื่อเพิ่มพูนความแข็งแกร่งให้หมัดจักรพรรดิของตน!

เยี่ยฉวนพุ่งเข้าปะทะโดยตรงเช่นเดียวกัน เขาเงยหน้าเปล่งเสียงร้องศึกก้องก่อนแปลงกายเป็นครึ่งคนครึ่งมังกรเมื่อเห็นดังนั้นสีหน้าของพรตเตสังหารกลับเคร่งเครียดขึ้นทันใด

ต้ม! เสียงพลังหมัดประสานกันดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว

เยี่ยฉวนส่งเสียงครางแผ่วเบาก่อนใช้ประโยชน์จากแรงกระแทกฝ่าวงล้อมออกไปขณะที่องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านส่งเสียงกรีดร้องน่าสยดสยองกําปั้นขวาของเขาในยามนี้ชุ่มโชกไปด้วยเล็อดผู้ที่มีนัยน์ตาเฉียบแหลมสังเกตเห็นว่าใบมีดคมกริบปรากฏขึ้นระหว่างนิ้วมือของเยี่ยฉวนตั้งแต่เมื่อใดไม่อาจทราบเมื่อหมัดทั้งสองปะทะกันจึงเท่ากับว่าองค์รัชทายาทชกใบมีดเข้าเต็มแรง!

“ยิ่ง ฆ่ามัน!”

เหล่าทหารรีบยิงธนูออกไป ปิ้ว! ปิ้ว! ปิ้ว! เสียงลูกศรพุ่งแหวกอากาศดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยฉวนใช้เคล็ดวิชาขนปักษาสีครามแกว่งตัวหลบหลีกอย่างคล่องแคล่วขณะพุ่งฝ่าลูกธนูห่าใหญ่ เขาไปได้ไกลถึงหนึ่งร้อยเมตรและปรากฏกายตรงหน้ากองทหารในชั่วพริบตาในเมื่อใช้เคล็ดวิชาไร้เทียมทานหนีไปไม่ได้ก็จําต้องฝ่าออกไปตรงๆเช่นนี้!

ทหารแนวหน้าตกอยู่ในความโกลาหลทันใดเยี่ยฉวนเปรียบเสมือนพยัคฆ์ร้ายที่เยื้องย่างเข้าหาฝูงแกะเขาพุ่งไปทางซ้ายทีขวาที่แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าขวางทางเพียงแค่สภาวะกิ่งมังกรก็ทําให้ผู้คนหวาดกลัวจนตัวสั่นอีกทั้งพลังหมัดเมื่อครู่ยังไม่อาจมีผู้ใดต้านทาน ต่อให้มีทหารมากมายหลายแสนนายก็หยุดยั้งเขาไว้ไม่ได้

ทันใดนั้นแส้หางม้าปรากฏขึ้นตรงหน้าและแผ่กระจายมาทางเยี่ยฉวนราวกับต้องการคลุมศีรษะของเขาเอาไว้ขนแส้ทุกเส้นเบาหวิวและบางเฉียบยิ่งกว่าเส้นผมแต่เมื่อใกล้ถึงเป้าหมายกลับแปรเปลี่ยนเป็นแข็งที่อและเหยียดตรงพร้อมพุ่งเข้าใส่ประหนึ่งหอกปลายแหลม

พรตเต๋สังหารที่ยืนหยัดเคียงข้างองค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านมาโดยตลอดลงมือจู่โจมในที่สุดแส้หางม้าในมือของเขาบางเบาดุจกระบี่บินในยามอ่อนนุ่มแต่กลับจ้วงแทงดุจใบมีดนับพันเล่มในยามแข็งกระด้าง!

แส้หางม้าที่แลดูธรรมดากลับเป็นยอดอาวุธสังหารที่รู้จักกันในนามเจวี่ยนชื่อหงไม่ว่าผู้ใดที่ถูกโจมตีด้วยอาวุธร้ายนี้เป็นต้องหลั่งเลือด ต่อให้สวมใส่ชุดเกราะหลายต่อหลายชั้นก็ไร้ประโยชน์เนื่องจากมันถูกสร้างขึ้นเพื่อทะลวงร่างกายอันทนทานของยอดฝีมือผู้ชํานาญการต่อสู้ระยะประชิดโดยเฉพาะ

ลูกศรทั่วไปไม่สามารถทําอันตรายร่างกึ่งมังกรของเขาได้แม้แต่รอยขีดข่วนทว่าเยี่ยฉวนสัมผัสได้ถึงอันตรายจากแส้เจจี้ยนซื้อหงของพรตเต๋สังหารทันทีเขาไม่กล้าเข้าปะทะโดยตรงจึงเลี่ยงไปอีกทางอย่างว่องไวจนทิ้งภาพซ้อนไว้เบื้องหลัง

ฉับพลันลมหมัดทรงพลังพัดกระโชกแรงจากด้านหลัง

องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านพุ่งเข้าขวางทางหนีของเยี่ยฉวนพร้อมแผดเสียงลั่น “หลีกไป! ข้าจะฆ่าไอ้สารเลวนี่เอง!”

ทหารที่ห้อมล้อมอยู่รีบเปิดทางให้องค์รัชทายาทพุ่งเข้าข้างหลังเยี่ยฉวนพร้อมเหวี่ยงหมัดใส่อย่างดุดันบัดนี้ข้างหน้ามีพรตเต๋สังหารที่มีขั้นการฝึกตนลึกล้ําเกินหยั่งถึงส่วนข้างหลังมืองค์รัชทายาทแห่งต้าฉันขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ระดับเจ็ดที่กําลังเกรี้ยวกราดยิ่งไปกว่านั้นเขายังถูกบรรดาทหารปิดล้อมไว้ทุกทิศทางเยี่ยฉวนตกที่นั่งล่าบากเสียแล้ว!

เหล่าทหารวางแนวป้องกันเอาไว้อย่างหนาแน่น องค์รัชทายาทยิ้มกริ่มให้กับแผนการที่วางไว้เป็นอย่างดี

ทั้งกองทัพเต็มเปี่ยมไปด้วยความฮึกเหิม พวกเขาเชื่อว่าเยี่ยฉวนไม่มีทางรอดพ้นจากกําลังพลสองแสนนายองค์รัชทายาทแห่งตาฉันและพรตเต๋สังหารไปได้ในวันนี้!

เยี่ยฉวนหันหลังกลับโดยไม่แยแสพรตเต๋สังหารแม้แต่น้อย เขาเปิดฉากโต้กลับองค์รัชทายาทหลีก่วงฮานอย่างรุนแรง กําปั้นทรงพลังเหวี่ยงออกไปราวกับต้องการลากอีกฝ่ายไปลงนรกแม้จะต้องตายตกไปตามกันก็ตาม!

องค์รัชทายาทผงะไปเล็กน้อยด้วยความกลัวในจิตใจ เขาตรวจดูว่ามีใบมีดที่หว่างนิ้วของอีกฝ่ายหรือไม่ก่อนจะรุกหน้าต่อไป

“ฝ่าบาท มันเป็นกลลวง!”

หมัดทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง เยี่ยฉวนยกยิ้มเย็นเยียบก่อนโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ภายในร่างและอ้าปากสารอกกระบีบินสีแดงเลือดออกมา

“ฝ่าบาทระวังพ่ะย่ะค่ะ!”

พรตเต๋สังหารเผยสีหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนกพลางเร่งความเร็วขึ้น

แม้แต่มังกรปีศาจเพิ่งเอ่ยังไม่อาจต้านทานกระบี่บินสะบั้นมังกรที่อาวุโสเพิ่งฉิมอบให้เขาด้วยระยะใกล้ถึงเพียงนี้หากองค์รัชทายาทไม่ระวังตัวคงถูกบันคอขาดเป็นแน่!

“ไอ้เด็กเหลือขอ หลอกข้าอีกแล้ว!”

องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านหลบไปด้านข้างตามสัญชาตญาณ กระบี่บินสะบั้นมังกรแทงทะลุใบหน้าเหล็กทางซีกขวาของเขาจนเป็นรูโหว่ ขณะนั้นเยี่ยฉวนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาที่แผ่นหลังเมื่อถูกขนแม้นับพันทิ่มแทง

เคราะห์ร้ายที่เขาไม่สามารถปลิดชีพไอ้วิปริตหลีก่วงซ่านได้!

เยี่ยฉวนร้องครางหากแต่ยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง แสงสีแดงสว่างวาบก่อนกระบบินสะบั้นมังกรจะตัดศีรษะของทหารมากกว่าหนึ่งโหลขาดกระเด็น พวกเขาต่างพร้อมใจกันล่าถอยด้วยความหวาดผวา

ทันใดนั้นเสียงคํารามต่าอันทรงพลังดังกึกก้องขึ้นในยามราตรี มังกรปีศาจตนหนึ่งบินโฉบลงมาจากหมู่เมฆอย่างรวดเร็ว หลงเอ่อร์ไม่ไว้ใจพรมแดนเตสังหารอันลึกลับของพรตเตสังหารจึงโยนเชือกเส้นยาวให้จากระยะไกล “พี่ใหญ่เยี่ยฉวนขอรับจับไว้เร็วเข้า!”

หลงเอ๋อร์น้อยที่ประจําอยู่บนเนินเขาห่างไกลเร่งรุดมาเสริมกาลังทันทีที่เห็นว่าเยี่ยฉวนตกอยู่ในอันตราย

เยี่ยฉวนกระโดดคว้าเชือกเอาไว้ก่อนหนึ่งคนหนึ่งมังกรจะพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าหลงเอ่อร์น้อยร้องคํารามอีกครั้งขณะบินตรงขึ้นไปด้วยความเร็วสูงสุดทุกสิ่งจะง่ายดายขึ้นเมื่อเยี่ยฉวนหลุดพ้นจากพรมแดนเตสังหารแล้ว

คิดจะหนีรี?! ไม่ง่ายเกินไปหน่อยหรือ?”

พรตเต๋สังหารฉวยลูกศรและคันธนูจากมือของทหารอีกนายมาง้างยิงทันที ฟิว!ลูกศรตัดเชือกกลางอากาศขาดสะบั้นทําให้เยี่ยฉวนที่กําลังจะพ้นจากพรมแดนเตสังหารร่วงหล่นลงมาทันที่อากาศพลันบิดเบี้ยวอาณาเขตของพรมแดนสีดําเลือนรางขยายออกกว้างจนครอบคลุมพื้นที่ไม่ต่ำกว่าห้ากิโลเมตร

พรตเตสังหารใช้พละกําลังทั้งหมดขยายอาณาเขตพรมแดนออกไปจนถึงขีดสุดไม่เคยมีผู้ใดรอดชีวิตออกจากพรมแดนของเขาในสภาพสมบูรณ์นับตั้งแต่พลังนี้ถือกําเนิดขึ้นและเขาจะไม่ปล่อยให้เยี่ยฉวนเป็นข้อยกเว้น!

“พี่ใหญ่เยี่ยฉวน…”

หลงเอ่อร์ร้องด้วยความตกใจ เขาทิ้งตัวดิ่งลงไปโดยไม่คํานึงถึงความปลอดภัยของตนเองหมายจะพุ่งเข้าไปในพรมแดนเตสังหารเพื่อช่วยเยี่ยฉวน

“หลงเอ่อร์น้อย หนีไป!”

เยี่ยฉวนหยุดชะงักอยู่กลางอากาศอย่างน่าเหลือเชื่อ ร่างของเขาล่องลอยไปมาบนฟากฟ้าขณะต่อสู้กับแรงกดดันจากพรมแดนเตสังหาร ชายหนุ่มโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ทั้งเจ็ดอย่างบ้าคลั่งพร้อมใช้เคล็ดวิชาขนปักษาสีครามเหาะไปยังตรอกเล็กๆ ที่มืดมิดต่อหน้าต่อตาทหารเกือบสองแสนนาย

“จับมันไว้ อย่าให้มันหนีไปได้!”

“ปิดตายค่าย แม้แต่ยุงตัวเดียวก็อย่าให้เล็ดลอดไปได้!”

เหล่าทหารเริ่มลงมือปิดตายค่ายอย่างแน่นหนา

องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านและพรตเต๋สังหารรีบเหาะตามไป แต่เยี่ยฉวนได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตาเสียแล้วเมื่อเหล่าทหารจุดคบเพลิงขึ้นกลับพบเพียงทางเดินใต้ดินมืดมิดที่มุมหนึ่งของตรอกแห่งนี้

“พรตเต๋สังหาร เคล็ดวิชาไร้เทียมทานใดๆ จะไม่สามารถใช้การได้ภายใต้พรมแดนเตสังหารไม่ใช่หรือ?” องค์รัชทายาทขบกรามแน่น เขาไม่พอใจที่เห็นเยี่ยฉวนหลบหนีไปอย่างง่ายดายเช่นนี้และยิ่งโกรธเกรี้ยวขึ้นไปอีกเมื่อสัมผัสรโหว่บนใบหน้าที่กระบีบนสะบั้นมังกรฝากไว้

บัดนี้เขาไม่ใช่ทั้งมนุษย์หรือภูตผี เขามีใบหน้าเพียงครึ่งเดียวส่วนอีกครั้งเป็นเหล็กหล่อเย็นเฉียบซ้ําร้ายยังถูกแทงทะลุเป็นรูไม่น่ามองยิ่งขึ้นไปอีก แล้วเขาจะมีหน้าไปพบปะผู้คนได้อย่างไร?

หลีก่วงซ่านเสียสติไปแล้วอย่างแท้จริง โทสะทําให้ความเคารพนับถือที่เขาเคยมีต่อพรตเต๋สังหารมลายหายไปจนหมดสิ้น

“นี่ไม่ใช่เคล็ดวิชาไร้เทียมทาน รูบนใบหน้าของท่านเกิดจากพลังกายเพียงอย่างเดียวเท่านั้นพรมแดนเตสังหารย่อมไม่อาจหยุดยั้งได้”พรตเต๋สังหารกล่าวตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดี“ถึงไอ้บัดซบเยี่ยฉวนจะใช้ทางเดินใต้ดินนี้ก็คงไปได้ไม่ไกลนัก!”

“ตามมันไป!”

องค์รัชทายาทหลีก่วงฮานขึ้นเหยียบกระบี่บินออกไล่ล่าทันที

พรตเต๋สังหารและยอดฝีมือจํานวนมากไล่ตามหลังมาโดยพร้อมเพรียงกัน ปิดท้ายด้วยกองทัพมหาศาลที่กําลังเคลื่อนพลเข้าสู่เทือกเขาหมอกเมฆา…