บทที่ 319 ถึงคราวต้องเลือก

เถาวัลย์สารพัดรูปร่างค่อยๆ เข้ายึดครองทุกตารางนิ้วของผืนป่าทึบและแผ่เข้าปกคลุมเป็นวง กว้างขึ้นเรื่อยๆ

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินเสมือนปลาเกยตื้นที่ได้กลับสู่สายน้ํา ป่าดิบชื่นแห่งนี้เปรียบดัง สวนสวรรค์ของเขา

ผู้คนปืนขึ้นมาบนภูเขามากขึ้นเรื่อยๆ คบเพลิงเรียงรายเป็นแถวแลดูคล้ายมังกรเพลิงดุร้าย

ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินยังคงไม่ลงมือแม้องค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านจะขึ้นเขามาได้ครึ่ง ลูกแล้วก็ตาม

ทหารชั้นเลิศหลายร้อยนายเดินทัพตามหลังเขามาติดๆ ทว่าปีศาจเฒ่ายังคงไม่เคลื่อนไหว และรอคอยอย่างเงียบเชียบ

หลังหนึ่งในสามของกําลังพลทั้งหมดไล่ตามมาได้ครึ่งทาง ปีศาจเฒ่าจึงเปิดฉากจู่โจมในที่ สุด!

เสียงร้องโหยหวนน่าหดหูดังก้องไปทั่วฟ้า

รองหัวหน้าหน่วยที่นําหน่วยทหารชั้นเลิศกว่าร้อยนายตายตกไปเป็นรายแรก พวกเขาเข้าไป ในป่าที่แลดูธรรมดาปราศจากอันตราย แต่รองหัวหน้าหน่วยของพวกเขากลับร่วงหล่นลงไปในหลุ มเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว หลุมนี้ไม่ลึกมากนัก แต่เคราะห์ร้ายที่มีหินแหลมคมอยู่ภายใน หินเหล่า นั้นเสียบทะลอกของเขาจนสิ้นลมคาที่อย่างไร้ซึ่งหนทางช่วยชีวิต เหล่าทหารใช้คบเพลิงส่อ งดูจึงเห็นภาพชวนขนหัวลุก

หัวหน้าใหญ่รีบรุดมายังที่เกิดเหตุทันทีที่ได้ยินข่าว เขาตรวจสอบดูอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ข้อสรุปว่า เป็นเพียงอุบัติเหตุทั่วไปและเดินทัพต่อ

“ทุกคนระวังตัวด้วย จงระวังทุกก้าวย่างของตน!”

“ชูคบเพลิงขึ้นสูง เดินหน้าต่อไป ระวังตกไปอยู่รั้งท้าย!”

ผู้ช่วยหัวหน้าหน่วยที่ก้าวเข้ามารับหน้าที่แทนชั่วคราวร้องเตือนเสียงดังขณะเดินหน้าต่อไป อย่างไม่ลดละ หน่วยทหารนับพันที่กําลังมุ่งหน้าไปยังยอดเขากระจัดกระจายอยู่ทั่วป่าทึบ พวก เขาได้รับคําสั่งให้ออกค้นหาเยี่ยฉวนที่ได้รับบาดเจ็บ

ทหารเหล่านี้พากันพูดคุยและหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด พวกเขาเชื่อว่าเหตุการณ์ที่ เกิดขึ้นเป็นเพียงอุบัติเหตุเช่นเดียวกับหัวหน้าใหญ่ แต่ไม่นานทั้งหมดก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

ผู้ช่วยหัวหน้าหน่วยประสบอุบัติเหตุอีกครั้งหลังเดินทางต่อได้ไม่ไกลนัก ข้อแตกต่างคือเขาไม่ ได้ร่วงหล่นลงไปในหลุมหากแต่สะดุดล้มจนคอไปเกี่ยวเข้ากับเถาวัลย์ที่พาดผ่านต้นไม้สองต้น โดยบังเอิญ ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเถาวัลย์เช่นนี้เป็นเถาวัลย์ชนิดใด แต่มันบางและเหนียวเทียบเท่าเส้น ลวดทั้งยังคมกริบราวกับใบมีด น้ําหนักของผู้ช่วยหัวหน้าทัพทําให้เถาวัลย์บางเฉียบตัดคอของ เขาแทบขาด เหล่าทหารรีบกรูเข้ามาช่วยแต่พวกเขาไม่อาจห้ามเลือดไว้ได้แม้จะใช้มือกดคออีก ฝ่ายก็ตาม

“นะ… นี่มันปีศาจภูเขา หนีเร็วเข้า…” ผู้ช่วยหัวหน้าหน่วยตะเกียกตะกายอยู่ครู่ใหญ่กระทั่ง ศีรษะห้อยพับไปข้างหนึ่ง…เขาตายสนิท อาจนับว่าเป็นโชคดีที่ได้หมดทุกข์หมดโศกในที่สุด เพ ราะทหารที่เหลืออยู่ล้วนแต่อกสั่นขวัญแขวน หัวหน้าของพวกเขาทยอยตายตกไปอย่างน่าพิศวง ที่ละคน เมื่อคิดดูให้ดีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่างน่าสะพรึงกลัวนัก

เทือกเขาหมอกเมฆาทอดตัวยาวเหยียดครอบคลุมพื้นที่หลายพันกิโลเมตรและปกคลุมไปด้วย ป่าทึบอันกว้างใหญ่ไพศาล มีตํานานเล่าขานเกี่ยวกับผืนป่าแห่งนี้มากมายนับตั้งแต่โบราณกาล ตํานานหนึ่งเล่าว่ามีปีศาจภูเขาอาศัยอยู่บนภูเขาน้อยใหญ่เหล่านี้ ร่างของมันไม่ใหญ่ไปกว่าลิง หากแต่แข็งแกร่งและว่องไวยิ่ง ปีศาจภูเขาเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายที่แตกต่างจากสัตว์อสูรทั่วไปเนื่อง จากยังชีพด้วยการดูดกลืนโลหิตแก่นแท้และปราณหยางของผู้คน อีกทั้งวิธีการธรรมดายังไม่อาจ สังหารมันได้ มันจะออกล่าเหยื่อในยามราตรีและการเผชิญหน้ากับมันเทียบเท่ากับหายนะ รูปร่าง ที่คล้ายคลึงกับลิงทําให้ถูกขนานนามว่าวานรภูเขา

ความตายของผู้บังคับบัญชาทั้งสองและคําพูดก่อนสิ้นใจของผู้ช่วยหัวหน้าหน่วยทําให้เหล่า ทหารหวนนึกถึงตํานานอันน่าสยดสยองขึ้นมา ทุกคนเหงื่อไหลโซมกายเมื่อภาพจินตนาการอัน น่าพรั่นพรึงโลดแล่นอยู่ในหัว บัดนี้มีหน่วยทหารมากมายบนเขาทว่าอยู่กันอย่างกระจัดกระจาย ต่อให้ยกทัพทหารมาทั้งสองแสนนายแต่ภูเขาลูกนี้กว้างใหญ่เกินไป พวกเขาอยู่ห่างจากหน่วย ทหารอีกหน่วยอย่างน้อยหนึ่งกิโลเมตร ซึ่งอาจเป็นระยะทางที่ไม่ไกลนักบนพื้นราบแต่ท่ามกลาง ป่าดิบชื้นเช่นนี้กลับห่างไกลราวอยู่คนละซีกโลก บ่อยครั้งที่พวกเขาได้ยินเสียงอีกหน่วยทว่ามอง ไม่เห็นตัว

ข่าวลืออันน่าหวาดหวั่นก่อให้เกิดความสับสนอลหม่านภายในหน่วยราวกับมังกรไร้หัว บ้าง นกรานจะมุ่งหน้าไปยังยอดเขาต่อเพื่อรวมเข้ากับกองทัพใหญ่ บ้างแนะนําให้รออยู่กับที่จนกว่าจะ รุ่งสาง และบ้างต้องการจะล่าถอยกลับไปด้วยความกลัว

ทันใดนั้นเสียงกรอบแกรบแผ่วเบาคล้ายเสียงฝีเท้าดังขึ้น

“ทุกคนระวัง!” ทหารมากประสบการณ์นายหนึ่งตื่นตัวทันที แต่น่าเสียดายที่ฝูงมังกรไร้หัวไม่ สามารถจัดแนวป้องกันได้อย่างรวดเร็วทันใจ

เถาวัลย์ประหลาดพลันงอกออกมาจากทุกหนแห่งทั้งใต้ฝ่าเท้า ตามรอยแยกหิน และตามพุ่ม ไม้… เถาวัลย์นับไม่ถ้วนเข้ารัดแขนขา ล่าตัว และคอของเหล่าทหาร หรือแม้แต่แทงทะลอก ประหนึ่งใบมีด!

เสียงกรีดร้องน่าสยดสยองดังก้องไปทั่วอีกครั้ง

หน่วยทหารหนึ่งร้อยนายที่อยู่บริเวณใกล้เคียงรีบรุดตรงมาและยกคบเพลิงขึ้นตรวจดู ภาพที่ เห็นตรงหน้าทําให้พวกเขาขนหัวลุกและสั่นสะท้านไปทั้งกาย

หน่วยทหารร้อยนายถูกกําจัดไม่เหลือซากในชั่วพริบตา แต่ละศพมีบาดแผลที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งที่เหมือนกันคือร่างของพวกเขาแห้งเที่ยวกลายเป็นมัมมีโดยไม่หลงเหลือโลหิตแม้ แต่หยดเดียว มิหนําซ้ํายังไม่มีรอยเลือดบนพื้นให้เห็นแม้แต่น้อย
“มันคือปีศาจภูเขาที่ดูดกลืนโลหิตและปราณหยางของผู้คนแน่ๆ ต้องเป็นมันแน่ๆ!”

มีผู้นึกถึงตํานานอันน่าสะพรึงกลัวได้อย่างรวดเร็ว ทหารทั้งหมดที่เพิ่งมาถึงตกอยู่ในความหวา ดกลัว ยังไม่ทันที่ผู้เป็นหัวหน้าจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างถ่องแท้ เสียงร้องโหยหวนน่าหดหูก็ดัง ขึ้นอีกครั้ง

เหตุการณ์คล้ายคลึงกันเกิดขึ้นทั่วทั้งภูเขาอย่างต่อเนื่อง

ปีศาจเฒ่าหลัวเต๋อเคลื่อนกายในป่าทึบจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งอย่างอิสระพลางสังหารหน่วยท หารไปหน่วยแล้วหน่วยเล่า เมื่อพบเข้ากับยอดฝีมือที่ปะปนอยู่ในหมู่ทหารก็จะปล่อยให้ปีศาจเพ ลิงและปีศาจเขาโค้งเป็นฝ่ายจัดการ หน้าที่ของมันคือก่อความตื่นตระหนกและชุลมุนวุ่นวายให้ แพร่กระจายเป็นวงกว้างเท่านั้น

เสียงหัวเราะแปลกหูดังกังวานไปทั้งเทือกเขาไม่หยุดหย่อน

ปีศาจเฒ่าอาศัยความมืดมิดยามราตรีและป่ารกชัฏเข่นฆ่าผู้คนไปทุกสารทิศ มันไม่เคยรู้สึกไร้ กังวลถึงเพียงนี้มาก่อน ไม่มีบริวารคนใดของเยี่ยฉวนที่เหมาะกับการสร้างความปั่นป่วนไปมากก ว่ามัน กองทัพจักรวรรดิต้าฉันตกอยู่ในความโกลาหลทันใด

ทัพของหลีก่วงซ่านที่กําลังตรงไปยังยอดเขาหยุดลง พวกเขาหันกลับไปมองผืนป่าเบื้องหลัง ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ออร่าของเยี่ยฉวนใกล้เข้ามาทุกขณะ เป็นไปได้ว่าเขากําลังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่บนยอด เขาไม่ไกลนัก แต่ตอนนี้กลับเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ขึ้นข้างหลัง เสียงกรีดร้องคร่ําครวญด้วย ความตื่นตระหนกของเหล่าทหารทําให้พวกเขาเป็นกังวลด้วยไม่รู้ว่าเยี่ยฉวนวางหน่วยซุ่มโจมตีไว้ บนภูเขานี้มากมายเพียงใด

“ฝ่าบาท นี่เป็นกับดักพ่ะย่ะค่ะ! ไอ้เด็กเยี่ยฉวนกําลังล่อพวกเราให้มาติดกับ เราต้องสั่งถอยทัพ ออกจากภูเขาแห่งนี้โดยเร็วที่สุด ลังเลต่อไปไม่ได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

พรตเต๋สังหารเอ่ยเตือนด้วยท่าที่จริงจัง

เขาคาดการณ์อุบายของเยี่ยฉวนไว้ล่วงหน้าแล้ว ภูเขาลูกนี้ปกคลุมไปด้วยป่าทึบ ท้องฟ้ายาม ราตรีก็มืดมิดไร้แสง อีกทั้งนายทหารยังกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ความชุลมุนที่แพร่กระ จายไปทั่วอาจส่งผลร้ายแรงได้ หากประมาทเพียงนิดอาจทําให้ทั้งกองทัพแตกพ่าย

ใบหน้าของหลีก่วงซ่านซีดเซียวเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

พวกเขาไล่ล่ามาจนถึงที่นี้ด้วยความยากลําบาก เขารู้ดีว่าเยี่ยฉวนอยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกล การ หันหลังกลับและล่าถอยไปตอนนี้เท่ากับความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นสูญเปล่าทั้งยังสูญเสีย โอกาสทองไปอีกด้วย ทว่าการเดินหน้าต่อไปก็อาจทําให้กองทัพข้างหลังต้องเผชิญการดักซุ่ม โจมตีที่รุนแรงยิ่งขึ้นจนบาดเจ็บล้มตายหมดสิ้นก็เป็นได้ หากกองทัพแตกพ่ายก็ยากจะรวบรวมขึ้น มาใหม่อีกครั้ง

การเดิมพันทหารสองแสนนายกับโอกาสเดียวในการสังหารเยี่ยฉวนจะคุ้มกันจริงหรือ?

หลีก่วงซ่านลังเลเมื่อต้องเผชิญกับทางเลือกอันน่าหนักใจ!