บทที่ 341 วีรบุรุษชุมนุม

โฮก!

ความเร็วของหนานเทียนโตวช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งเมื่อเขาพุ่งชนบรมครูเจียงเถินเชิงเข้าเต็มแรง!

แรงปะทะเฉียบพลันจากมังกรยักษ์ล่าตัวยาวกว่าหนึ่งพันเมตรนั้นมหาศาลเทียบเท่าภูเขาลูกมหึมา!

ทั้งสองฝ่ายต่างถอยร่นออกจากใจกลางสมรภูมิโดยพร้อมเพรียงกัน

บรมครูเจียงเฉินเชิงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องล้มเล็กการโจมตีเยี่ยฉวน เขาชูธงชัยโลหิตกล้าในมือขึ้นสูงและโบกสะบัดไปมาจนเกิดเสียงลมกระพือ

หลังจากรอคอยมาเป็นเวลานาน ผู้ที่ปรากฏกายขึ้นไม่ใช่อาวุโสลําดับเจ็ดหากแต่เป็นหนานเทียนโตวจากก้นบึงหุบเหวมังกรปีศาจ!

ร่างมหึมาของหนานเทียนโตวและธงชัยโลหิตกล้าของบรมครูเจียงเฉินเชิงประสานงารุน แรงต่อหน้าต่อตาทุกคน!

บรมครูเจียงเฉินเชิงส่งเสียงครางเล็กน้อยก่อนถอยหลังไปสองสามก้าว ขณะที่ร่างของหนานเทียนโตวกระเด็นลอยไปอีกทาง ศีรษะถูกกระทบกระเทือนหนักหน่วงจนแทบระเบิด!

มังกรยาวหนึ่งพันเมตรถูกผลักกระเด็นออกไปด้วยธงผืนเดียวอย่างนั้นหรือ?!

ผู้สังเกตการณ์ทั้งสองฝ่ายต่างตกตะลึงเมื่อบรมครูเจียงเฉินเชิงแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาคาดการณ์มาก พลังของยอดฝีมือขั้นกึ่งปราชญ์เทียบเทียมสวรรค์อย่างแท้จริงจนเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะจินตนาการได้

“พวกเจ้ายังเหลือกลเม็ดใดอีก?! ปล่อยมาให้หมด! วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้ตายสมใจอยากและล้างบางพวกเจ้าทั้งหมดในคราเดียว!”

จิตสังหารของบรมครูเจียงเฉินเชิงแผ่ซ่าน เขากระโดดขึ้นพร้อมเหวี่ยงธงชัยโลหิตกล้าไปทางหนานเทียนโตวอีกครั้ง มังกรยักษ์ร้องโหยหวนเมื่อบาดแผลลึกปรากฏขึ้นบนร่าง เกล็ดมังกรที่แม้แต่กระบบันยังไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนกลับไม่อาจต้านทานกระบวนท่าของบรมครูเจียงเถินเชิงได้

“หลัวเต๋อ!”

เยี่ยฉวนร้องเรียกปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินก่อนพุ่งไปข้างหน้าเพื่อขัดขวางบรมครูเจียงเถินเชิงอีกครั้ง ความโหดเหี้ยมดุดันของชายชราผู้นี้มากมายเกินคาด แต่ถ้าหากเขาไม่ลงมือทําสิ่งใดในตอนนี้ หนานเทียนโตวคงได้ตายตกในเงื้อมมือของอีกฝ่ายเป็นแน่

เถาวัลย์นับไม่ถ้วนงอกขึ้นจากพื้นดินและรัดบรมครูเจียงเถินเชิงเอาไว้ราวกับงูเหลือมจนร่างของเขาจมหายไป

ปีศาจเฒ่าหลัวเต๋อเคลื่อนไหวทันทีโดยไม่มีข้อแม้ มันรู้ดีว่าเถาวัลย์เหล่านี้ไร้ประโยชน์เมื่อต้องเจอกับบรมครูเจียงเฉินเชิงและคงไม่อาจปลิดชีพอีกฝ่ายได้ แต่อย่างน้อยก็พอยับยั้งและถ่วงเวลาไม่ให้เขาจัดการปลิดชีพหนานเทียนโตว ชายชราเปลี่ยนทิศพุ่งมาทางเยี่ยฉวนและหลัวเต๋อด้วยความเกรี้ยวกราด ทว่าหนานเทียนโตวกลับกระโจนเข้าใส่เขาจากข้างหลังอีกครั้งโดยไม่คํานึงถึงความปลอดภัยของตน

เยี่ยฉวน ปีศาจเฒ่าหลัวเต๋อ และหนานเทียนโตวประมือกับบรมครูเจียงเฉินเชิงสุดกําลัง แม้แต่เหล่ายอดฝีมือขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋าระดับสูงอย่างปีศาจเพลิงและคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปแทรกแซงได้

ไม่ว่าจะเป็นศิษย์สํานักหมอกเมฆาหรือทหารจักรวรรดิต้าฉินล้วนแต่ถอยห่างจากใจกลางสมรภูมิรบและเฝ้าดูการต่อสู้ตาไม่กะพริบ

การต่อสู้ครั้งนี้ดุเดือดอย่างหาที่เปรียบมิได้และถือเป็นการต่อสู้ครั้งสําคัญ หากบรมครูเจียงเป็นเชิงเป็นฝ่ายมีชัย เยี่ยฉวนและคนอื่นๆ คงตายตกไปอย่างน่าหดหู่ ณ ที่แห่งนี้โดยไม่ต้องสงสัย สํานักหมอกเมฆาคงถูกกวาดล้างเสียจนราบคาบ แต่ถ้าหากบรมครูเป็นฝ่ายปราชัย กองทัพต้าฉินจะต้องแตกพ่ายและก้าวแรกของจักรพรรดิต้าฉินในการยื่นมือเข้ามาข้องเกี่ยวกับสํานักฝึกตนจะต้องล้มเหลว

ปัญหาอยู่ที่ข้าราชการเบื้องบนทั้งฝ่ายพลเรือนและกลาโหมจะรับมือกับการที่บรมครูว่าที่มหาปราชญ์ผู้กล้าหาญและหลักแหลมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ได้หรือไม่?

กองทัพจักรวรรดิต้าฉินต่างเป็นกังวลไม่รู้จบ แต่ไม่นานก็เห็นว่าบรมครูไม่มีทางเพลี่ยงพล้ํา เขาถูกกําหนดให้เป็นผู้ชนะมาตั้งแต่แรกแล้ว

บรมครูเจียงเฉินเชิงที่ถูกเยี่ยฉวน ปีศาจเฒ่าหลัวเต๋อ และหนานเทียนโตวรุมล้อมเริ่มโต้กลับอย่างดุดัน ธงชัยโลหิตกล้าในมือของเขาหนักอึ้งเสียยิ่งกว่าหม้อสัมฤทธิ์ของโท่วป่าเซียงแห่งสํานักเครื่องนิล มันหนักอย่างน้อยหนึ่งแสนจีนและมีพลังทําลายล้างมากกว่าหลายเท่าตัว

ความกล้าแกร่งของบรมครูเจียงเฉินเชิงทวีคูณขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคน เขาค่อยๆ สําแดงพลังที่แท้จริงของขั้นกึ่งปราชญ์ออกมา แม้ยอดฝีมือทั้งสามจะร่วมมือกันโจมตีก็ไม่คณามือชายชราแม้แต่น้อย ไม่นานเยี่ยฉวนและพรรคพวกก็ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตแดงฉาน ปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินที่มักหัวเราะอย่างหยิ่งผยองกลับยิ้มไม่ออกเมื่อมันสะบักสะบอมจนแทบทรงตัวไม่อยู่ เวลานี้มันรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นปีศาจน้อยในถ้ําพุทธดรรชนีอีกครั้ง

“ฆ่า ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด ฮ่าๆๆ ฆ่ามันซะ…”

หลีก่วงซ่านคึกคะนองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เขารอคอยเวลานี้มานานเกินไปแล้ว องค์รัชทายาทหนุ่มอดทนกักเก็บความขุ่นเคืองและเคียดแค้นมานานแสนนานเพียงเพื่อได้เห็นวินาทีนี้!

ไม่มีผู้ใดลิงโลดที่จะได้เห็นเยี่ยฉวนตายตกในเงื้อมมือของบรมครูเจียงเดินเชิงไปมากกว่าเขาอีกแล้ว! ความแค้นจากอาณาจักรสวรรค์ ความเกลียดชังด้วยความรักที่มีต่อสตรีพรหมจรรย์หงจ่อเซีย และหนี้ชีวิตของเหล่าทหารที่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อไป… เรื่องทั้งหมดจะถูกสะสางให้สิ้นในบัดดล!

“ศิษย์พี่หญิงเจียเจีย เราจะทําอย่างไรกันดี?” จ้าวต้าจือเอ่ยถามด้วยความร้อนรน

หลีก่วงซ่านกําลังรู้สึกฮึกเหิมตรงข้ามกับศิษย์สํานักหมอกเมฆาที่หวาดกลัวถึงขีดสุด หากศิษย์พี่ใหญ่เยี่ยฉวนตายตกไป เสาหลักที่คอยค้ําจุนสํานักก็จะพังทลายลงและบรรดาสาวกอาจไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว พวกเขาคงถูกทหารต้าฉันไล่ล่าและสังหารจนหมดสิ้นเป็นแน่

“ส่งต่อคําสั่งของข้าออกไป ยอมละทิ้งส่านักเสีย ใช้เส้นทางข้างหุบเขามังกรปีศาจเพื่อถอยทัพและกระจายตัวลึกเข้าไปในเทือกเขาหมอกเมฆา ไปรวมตัวกันใหม่ที่ชายฝั่งอีกด้านของเทือกเขา”

จูซือเจียออกคําสั่งขณะเฝ้ามองเยี่ยฉวนที่เลือดท่วมตัวอย่างสิ้นหวัง ไม่มีผู้ใดห่วงเขามากไปกว่านางอีกแล้ว แต่นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรวบรวมสติและตัดสินใจอย่างเด็ดขาด นางไม่ยอมปล่อยให้มรดกแห่งสํานักหมอกเมฆาที่สืบทอดมาอย่างยาวนานจบสิ้นลงในรุ่นนี้อย่างแน่นอน!

สํานักหมอกเมฆาวอดวายแล้ว!

แต่ตราบใดที่ศิษย์สํานักหมอกเมฆายังมีชีวิตรอด สักวันพวกเขาจะก่อตั้งสํานักขึ้นมาใหม่อีกครั้งและสืบสานมรดกอันล้ําค่าต่อไป!

“เข้าใจแล้ว เจียเจีย ไปกันเถอะ!”

จ้าวต้าจอส่งต่อคําสั่งของจซื้อเจียก่อนจะดึงมือนางให้รีบหนีไปทันที เขาต้องการฉวยโอกาส ยามเหล่าทหารต้าฉันยังไม่ทันไหวตัวและค่ายกลซ่อนเร้นสวรรค์ยังไม่พังทลายจนหมดสิ้นเพื่อทําการอพยพโดยด่วน

“เยี่ยฉวน ศิษย์พี่ใหญ่ของข้า นี่คงเป็นการจากลาตลอดกาล… รอข้านําศิษย์ทั้งหลายอพยพไปยังชายฝั่งให้รอดปลอดภัยก่อน แล้วข้าจะกลับมาหลับใหลชั่วนิรันดร์เคียงข้างท่าน!”

จูซือเจียหันหลังจากไปพร้อมหยาดน้ําใสไหลอาบแก้ม

นางอยากอยู่สู่เคียงข้างเยี่ยฉวนแม้รู้ดีว่าจะต้องตายอย่างแน่นอน แต่อย่างน้อยนางก็ได้ตายไปพร้อมกับเขา การมีชีวิตอยู่โดยไม่มีเขาย่อมเจ็บปวดยิ่งกว่า เคราะห์ร้ายที่นางไม่สามารถทําเช่นนั้นได้เพราะมีหน้าที่รับผิดชอบในการอพยพเหล่าศิษย์ร่วมสํานัก ฉะนั้นต่อให้อยากตายตกไป เพียงใดก็ไม่อาจทําได้และคงไม่มีผู้ใดเข้าใจความเจ็บปวดนี้

“เจียเจีย ไปกันเถิด เราเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของศิษย์พี่ใหญ่ไม่ได้หรอก หนี หนีเร็วเข้า!”

เจ้าอ้วนกําลังร่ําไห้ไม่ต่างกันขณะดึงจซื้อเจียวิ่งหนีไม่คิดชีวิต เขากลัวว่าจูซือเจียจะยอมตายอยู่ที่นี่ ความตายของเยี่ยฉวนนั้นถูกลิขิตไว้แล้ว และสํานักหมอกเมฆาในวันที่ขาดเสาหลักไม่อาจสูญเสียนางไปอีกคน มิเช่นนั้นบรรดาสาวกคงกระจัดกระจายและถึงคราวล่มสลายอย่างแท้จริง

ฉับพลันแสงสีรุ้งปรากฏขึ้นตรงขอบฟ้าและพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว!

“ไอ้หมาแก่ หยุดนะ!”

น้ําเสียงเย็นเยียบดังขึ้นตามด้วยกระบบินที่พุ่งแหวกอากาศมาทางบรมครูเจียงเดินเชิงพร้อมพลังงานน่าเกรงขาม กระแสพลังงานนี้ทรงพลังกว่าปีศาจเพลิงและผู้ฝึกตนขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋าระดับสูงหลายคนมาก เห็นได้ชัดว่าผู้มาเยือนเป็นยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์แห่งเต่ระดับสูงสุด!

สตรีพรหมจรรย์หงจือเซียเร่งรุดมาจากสํานักอสูรเมฆาทันทีที่สัมผัสได้ว่าเยี่ยฉวนกําลังตกอยู่ในอันตรายโดยไม่แยแสสิ่งอื่นใด การผสานการฝึกตนมาเป็นเวลานานทําให้พวกเขามีจิตเชื่อมโยงถึงกัน เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตกอยู่ในอันตราย อีกฝ่ายจึงสามารถสัมผัสได้แม้จะอยู่ห่างไกลกันก็ตาม